Tukker vertelt... over bussen, honden en heel veel knuffels.

Hee mensen, hier was ik weer eens:

Tukker, dat grote bruine "monster" dat bij Trudy, Jan en Jan Junior woont. En gelukkig soms ook nog bij Mirte en Fleur, als ze bij de roedel zijn tenminste.

Maar dit weekend gingen ik,Trudy en Jan van de rest van de roedel weg. Op naar een andere roedel, zo bleek achteraf. We reden eerst een paar uurtjes, en zo ik begreep van Trudy en Jan was dat al geen straf voor hen. Ikzelf kon helaas niet zoveel zien, ik zat in de bench in de bus. Maar dat vind ik niet erg hoor, als ik maar mee mag ; )

Na die paar uurtjes gingen de schuifdeuren open en toen zag ik het al... we waren weer bij de roedel waar we al vaker deel van uit hadden gemaakt. Met heel veel bussen die een beetje op Pino lijken, en ook met veel leuke vriendjes voor mij. Sommige van die vriendjes waren dol op eten, kijk hier maar:

Jan ging helpen bij het opzetten van een grote tent, in het midden van het terrein. En dat duurde een beetje lang, dus hij nam een pauze met koffie en een broodje tijdens het wachten. Ik keek inmiddels toe:

Ik bleef een beetje in de buurt van Pino, ik moet hem toch een beetje bewaken, niet soms? (En ik mag ook niet in de buurt komen als Trudy en Jan eten, stom toch?)

Maar gelukkig stond de tent snel op z'n plek. En er kwamen steeds meer bussen met gezellige mensen het veld op rijden. En ook met honden, hoe leuk is dat? Ik mocht zomaar los op het veld, en ik speelde de hele dag met de honden en haalde heel erg veel knuffels op bij de mensen!

Het was een heel geslaagd weekend. We reden ook nog een rit met de bussen. Wederom zag ik toen niet veel, maar gelukkig hebben we de foto's nog:

Ook mochten de bussen nog even samen met onze Pino op de foto. Kijk maar:

Dat moet Pino toch ook leuk gevonden hebben, zo tussen z'n vriendjes!

's Avonds werd de bbq aangezet, en na die tijd maakte ik het gras nog even schoon.Er lagen zo hier en daar wat restjes, niet erg hoor. Ik hou er wel van als de mensen een beetje knoeien ; )

De volgende dag was het, na nog even gezellig wat te buurten:

weer tijd om op te breken. Poeh zeg, sommige mensen durven zomaar op hun bus te klimmen:

Maar aan deze man, Menno heet ie, hadden we wel die tent te danken!

Toen iedereen zo'n beetje klaar was, stonden we op het punt naar huis te gaan. En toen... toen startte er een bus niet! Gelukkig waren er genoeg helpende handen:

Ome Henk (met hoed) en Franz hielpen Mireille een handje, en zo kon ook zij weer richting huis. En ik? Ik was wel heel erg moe na zoveel actie om me heen:

Nu zijn we weer thuis zijn bij mijn oorspronkelijke roedel, en ik lig de hele dag te dromen. Van dat hele mooie weekend waarin ik mee mocht. Het was top mensen (en hondenvriendjes)! Dank jullie wel voor de leuke dagen en tot de volgende keer!!!

Laat maar komen!

Laat maar komen die paasdagen, want ik ben er helemaal klaar voor! Het terras is af, nieuw gras is ingezaaid op de randen ,en ik maaide de rest van het gras ook nog maar eventjes:

Ook Tukker wordt er helemaal blij van ; )

Ik bakte vanochtend een Friese appelkoek, en van het deeg wat over was nog 6 kleine koeken:

Recept hebben? Mail me maar even!

En deze week maakte ik al een passende decoratie op tafel:

Rest mij nog 1 ding: Jullie een hele

toe te wensen! Met heel erg mooi weer. Geniet ervan!!

Junior op de werkvloer.

Schreef ik 2 berichtjes geleden dat Jan Junior een stageplek had gevonden bij Rock en Rolstoel Producties, inmiddels is hij daar alweer in zijn tweede week bezig. En hij vindt het leuk!

Plaatje van www.

De eerste dag kreeg hij meteen een leuke opdracht. Het is daar zo dat daar elke woensdagmiddag een groepje gehandicapte kinderen komt die daar een soort workshop hebben. De week voor Junior kwam was er een filmpje van ze opgenomen waarin ze het wereldrecord voetbal omhooghouden gingen verbeteren...

Alleen... zonder bal! Die bal, die moest Jan in het filmpje monteren. Met een beetje creativiteit en improvisatie lukte dat gelukkig prima. Ook kon Jan zich nog verdienstelijk maken toen er zich een probleempje voordeed met synchroniseren van meerdere computers. Er was daarvoor al een poging gewaagd, maar die mislukte helaas. Jan googelde eventjes en samen met zijn collega's kwamen ze er nu wel uit.

Jan zit daar echt op zijn plek. Met hele vriendelijke en sociale mensen (met en zonder handicap, maar volgens Jan kijk je daar gelukkig heel erg snel doorheen) en Jan wordt gewaardeerd voor wat hij kan en wie hij is. Hij is er ook al vrij snel openlijk vooruit gekomen dat ie PDD-NOS heeft, dat was trouwens nog niet opgevallen bij zijn collega's. (Grappig toch, als je na gaat dat daar op het terrein een cluster 4 school zit.) Een perfecte plek om je optimaal te kunnen ontwikkelen dus. Jan gaat dan ook elke ochtend met plezier weer op weg en volgens hem vliegen de dagen voorbij.

Ik ben blij. Ik kan het niet laten om me toch een beetje bezorgd te maken voordien en als alles dan zo op de plek valt geeft dat weer veel vertrouwen voor de toekomst. Ik realiseer me dat het werkelijk een zegening is als je kind zo makkelijk en snel op zijn plek is terecht gekomen wat betreft de opleiding en als dan ook nog blijkt dat het in de praktijk precies is wat bij hem past dan mag je je gelukkig prijzen : )

Weinig schrijven en veel rommel...

Half april, en ik schrijf m'n tweede berichtje van deze maand... toch wel het dieptepunt voor mij. Als ik me ga bedenken hoe dat nu komt, kom ik tot de conclusie dat schrijven wat lastiger gaat als je bijna niet meer alleen thuis bent. Tenminste, voor mij dan hè...

Jan is, zoals jullie weten, momenteel werkeloos. Gelukkig zijn er nog een aantal sollicitaties gaande, maar het vinden van een nieuwe passende baan voor hem is tot nu toe nog niet gelukt. Natuurlijk hopen we dat dat niet erg lang meer duurt. Intussen proberen we er hier samen thuis maar het beste van te maken.

Dat lukt wel hoor. Jan knapte de overloop op, deze is nog net niet helemaal klaar. Nog een paar lampen aan de muur en dan zal ik eens rond gaan met het fototoestel om jullie mee te laten genieten van het resultaat. Nu is Jan met een terras achterin de tuin bezig. Dat bezig zijn moet ook, zo blijf je in de running. 

En ik, ik ga mijn eigen gang. Maar ik pas me wel aan. Als Jan 's ochtends in het hoofd krijgt om ergens heen te gaan en ik heb tijd, dan ga ik mee. Nu kan het nog, straks is er minder tijd, denk ik dan maar. Want of er nog een ploegenbaan in zit, we hopen het wel, maar dat weet je natuurlijk nooit. Als dat niet zo is, wordt het door de weeks werken, op zaterdag sporten en dan houden we alleen zondag over voor ons samen.

Bij een baan in de ploegen is dat anders. Wij vonden dat allebei heel fijn. Zo heeft Jan altijd veel van de kinderen mee gekregen tijdens hun opgroeien. Soms bracht ie ze naar school, soms haalde hij ze op en we hadden, als zij op school waren, soms zomaar een ochtendje de tijd om een lange wandeling te maken. Of Jan kon 3 dagen achter elkaar door werken thuis, tijdens de verbouwing. Ook fijn. Om maar niet te spreken van wat extra verdiensten die vast zaten aan zo'n 5-ploegendienst... 

Maar, om even terug te komen op de ruimte voor mezelf, die is er toch iets minder. Ik ben een mens die de rust soms nodig heeft, en ga ook wel eens bewust niet mee als Jan dat voorstelt. Geen punt voor hem hoor, hij laat me daar heel vrij in. Maar over het algemeen vind ik het dan een beetje kinderachtig van mezelf, en hup, daar gaat Pino dan weer met ons erin ; )

Vorige week zaterdag gingen we samen met een volle Pino naar de rommelmarkt. In Pino zaten spullen die al een tijdje stonden te wachten in huis en schuur totdat het zover was. We stalden alles uit in de manege hier een plaatsje verderop, kijk, zo zag dat er uit:

Wel handig hoor, zo'n bus. Je klapt je luifeltje uit, een paar tafeltjes eronder en je hebt een kraam!

Het was een gezellige dag. Lol met de mensen die langs kwamen, heerlijk zo een beetje onderhandelen over de prijs, voor ons allebei wel weggelegd. Maar we genoten ook van dit soort dingen:

Een jochie dat heel relaxed een donald duckje las bij onze kraam, lief toch?

Al met al raakten we aardig van onze spullen af. Vandaag brengt Jan de rest richting kringloop, ik ben ook stiekem gewoon blij eraf te zijn. Dit alles is wat mij betreft voor herhaling vatbaar. Maar dan moeten we eerst weer eens aan het opruimen ben ik bang... een kastje per dag dan maar weer ; )

Over solliciteren en tussendoor hard werken...

Het is hier bedrijvig in en om huis. De tuin gaat op de schop. De bedoeling is dat er een terras achterin de tuin komt met overkapping voor Pino. Flink aan de slag dus voor Jan. Maar gelukkig hielp Junior ook een handje mee. Bewijs? Nou, kijk hier maar!

Natuurlijk wordt er ook nog hard gezocht naar een nieuwe passende baan voor Jan, maar ook zoonlief solliciteerde zich een slag in de rondte. Hij moet stage lopen voor school, en het blijkt nog best lastig te zijn om een plekje in een leuk bedrijf te vinden als je in het eerste jaar zit.

Het liep al een paar keer stuk op het feit dat "men" er wel iemand bij kon gebruiken, maar dan wel het liefst iemand die zelfstandig kon werken. (Ook wel begrijpelijk hoor, gezien de bezuinigingen, maar toch...) Volgens mij moet je toch echt eerst ervaring op gedaan hebben in een bedrijf voor dat dat mogelijk is.

Gelukkig dacht niet elk bedrijf er zo over. De tijd begon inmiddels al flink te dringen, Junior moet vanaf volgende week maandag al een passende plek hebben. Dus hij schakelde de verantwoordelijke leraar in en die gaf hem een e-mail adres. De leraar had eerst even gebeld met dit bedrijf en ja, ze konden er nog wel iemand bij gebruiken. Eergisteren avond schreef Jan een sollicitatiebrief en gisteren had ie al een uitnodiging voor een gesprek te pakken. Vanmiddag om half drie.

Bij Groot Klimmendaal, in Arnhem. Het bedrijf is een mediabedrijf met de naam "Rock en rolstoel producties". Klik, als je geïnteresseerd bent. Het is een bedrijf waar mensen met een handicap samen werken met mensen zonder handicap. Hoe mooi... En het goede nieuws is: Junior mag daar stagelopen! Hij is aangenomen! Een pak van mijn hart.

Wij maakten meteen maar weer eens gebruik van de mogelijkheid. We brachten Junior even naar z'n afspraak toe en Fleur ging ook nog gezellig mee. Want ons idee was om ten tijde van Jan's gesprek maar even met Tukker te wandelen in Oosterbeek. Heerlijk!

Het was dus een dag met een gouden randje. En daar hoorde nog een leuke afsluiting bij. Ik kookte buiten en ook het eten deden we daar.

Helemaal top dus!!