Tijd voor wat nieuws.

Het is al bijna weer een jaar geleden dat ik hier wat geschreven heb. Dat had te maken met omstandigheden in mijn familie. Ziekte, en een flinke periode was alles zo onzeker dat ik daar hier niet wilde en kon over uitweiden. Gelukkig is het allemaal wat in rustiger vaarwater terecht gekomen, en heb ik nu ook weer zin om jullie op te zoeken. Maar ik ga wel verhuizen.

Ik heb een nieuw blog aangemaakt. Of eigenlijk, Junior heeft dat voor mij gedaan, die topper. Het blog heet "Little sparks of happiness", en is hier te vinden. Op dit blog komen, zoals jullie ook al wel een beetje van mij gewend waren, dagelijkse bevindingen en gebeurtenissen te staan die voor mij het leven de moeite waard maken. Denk vooral klein, ik ben niet zo'n hoogvlieger... 

Ik hoop dat je met me mee verhuist, lijkt me supergezellig! Tot daar!!

Stappenteller.

Tsja. Ik ben misschien een kilootje of wat te zwaar. Maar ach, ik zit er niet zo mee. Ik eet gezond, leef regelmatig, kom aan mijn rust toe en ook aan mijn beweging. Helemaal sinds Boris in ons leven is.

Met Tukker ging het aan het einde van zijn leven niet meer zo hard. Zoals jullie weten, hij had flink HD. Dat resulteerde, ondanks alle goede zorgen om hem heen, in langzame loopjes. Van hoogstens een kwartiertje. Natuurlijk pasten we ons daarop aan. Maar oh, wat miste ik die lange boswandelingen die we ooit met hem hadden gelopen!

Het gekke is, dat ik wandelen zonder hond niets aan vind. Ook al zegt het beestje niets, ik geniet toch van zijn aanwezigheid. Dus toen Boris eenmaal zo groot was dat de wat langere wandelingen weer mochten, gingen we ervoor. We wonen prachtig, dus mogelijkheden zat hier in de buurt.

Zo ook dit weekend. Vrijdags is Jan altijd om half vijf thuis. En het is tot half zes licht momenteel. Dus ik pakte mijn groene autootje en reed naar het losloopgebied in Dieren. Daar hadden Jan en ik afgesproken. Je had Boris zijn verbaasde kop moeten zien toen hij erachter kwam dat ook zijn baas mee wandelde. Goud waard!

Ook zaterdagochtend gingen we weer. Naar Vorden dit keer. Bij kasteel Vorden om precies te zijn. We kwamen in het begin van de wandeling een soortgenoot van Boris tegen. Iets jonger, maar net zo onbesuisd. Ze speelden een kwartiertje volop, en toen we riepen dat Boris weer mee moest komen. Gelukkig luistert ie daar tegenwoordig  meteen naar.. We wandelden verder. Op een gegeven moment zagen we paaltjes. Met groene pijlen. Van een wandeling, dat wel, maar we hadden even geen idee hoe lang die was. Na een uurtje zocht Jan op zijn mobiel op waar we ons bevonden, en we namen een mooie weg, door het bos, terug. Boris was erg voldaan. Wij niet minder.

Aan het eind van de wandeling nam Boris even de tijd voor een tak :)

En toen kwam zondag. Jan had met busvrienden afgesproken off road te rijden, en ik bleef thuis met Boris.Ik was eigenlijk niet van plan ver te gaan wandelen, gewoon zijn dagelijkse rondjes. Maar ja, 't bloed kruipt.. Fleur belde. Het was zulk mooi weer, zei ze, en of we zin hadden, ergens tussen haar huis en het onze, af te spreken. Het werd de Rozendaalse hei. Daar speelde hij nog weer eens gezellig met zijn soortgenoten. Hij blij, wij blij.

Vandaag rust ie uit. Ook nodig, zo denk ik zomaar. Want om te weten dat hij aan zijn beweging is gekomen, daar is geen stappenteller of app voor nodig. En voor mij ook niet!

Luisterend poetsen.

Wij gebruiken, zoals velen, Netflix. Heel leuk. Alleen.. Jan's en mijn smaak liggen wat series en films betreft mijlenver uit elkaar. Waar hij niet terugdeinst van wat actie, schieten, slaan en het nodige bloed, ik ben daar niet van. Ik ga meer voor films met romantiek, historie en daar mag dan zeker ook wel een goed verhaal inzitten. Anders haak ik af.

Een tijd geleden waren wij met busvrienden op pad. En 's avonds, bij het kampvuur,  kwam het gesprek op netflixen. Toen kregen we een tip. Outlander, dat zou een serie voor ons zijn. Voor elk wat wils. En dat bleek.

Wat actie, romantiek, een leuk verhaal en ach, het bloedvergieten, daar heb ik altijd nog een kussentje voor. Ik trek m'n knieën op, kussentje daar bovenop en weg is het beeld. In 't ergste geval m'n vingers in de oren en Jan geeft wel weer aan als het veilig is voor mij om verder te kijken. Het was te overzien.

Wij genoten van de serie. In een mum van de tijd waren seizoen 1 en 2 bekeken. En we waren heel blij dat ook seizoen 3 tevoorschijn kwam. Nu is het weer wachten helaas.

Maar ik ontdekte een tijdje geleden nog iets. Het fenomeen luisterboek. Daar heb je ook weer een app voor. Die heb ik dan maar geïnstalleerd. Eerst een maandje gratis uitproberen. Het bleek echt iets voor mij. Oortjes in, boek aan en de huishoud- en tuin klusjes werden ineens een stuk leuker.

Al heel wat boeken kwamen voorbij. Zelfs zoveel dat ik nu regelmatig een leuk (papieren) boek bij de bieb haal en er dan na een paar bladzijden achter kom het al geluisterd te hebben. Grmbll.. Blijven zoeken dus op de app. En tot mijn plezier kwam ik laatst "De reiziger" tegen. Van Diana Gabaldon. De serie Outlander is op deze boeken gebaseerd!

Nu luister ik vrolijk het verhaal nog eens. Want dit verhaal is echt de moeite waard om nog een keer voorbij te laten komen. Er bestaan heel wat delen van, dus mijn dagen worden momenteel gevuld met de verhalen over Claire en Jamie. Ik luister er  met plezier naar tijdens het huishouden, het tuinieren en de was. Maar ook onder het boodschappen opruimen vanochtend kwam er weer een stukje voorbij. Echt genieten!

Bijna anderhalf jaar later..

Anderhalf jaar. Je zou denken, dat is een hele tijd. Maar die tijd is voorbijgevlogen! Voor mijn gevoel was het 1 keer knipperen met mijn ogen en daar was ik. In het jaar 2019, 12 februari om precies te zijn.

Het nest is hier leeg. Jan Junior heeft het geluk gehad een prachtig plekje in Zutphen te veroveren. Daar woont hij, in een heel oud pand uit 1632, met zijn schoolkameraad Niels in een mooi ruim appartement. En het gaat super. Natuurlijk maak je je eerst even een beetje zorgen als ouder als je jongste kuiken op zichzelf gaat wonen, maar dat was totaal ongegrond. Dat bleek al snel.

Ondanks dat het huis hier inmiddels wat leger is geworden, heb ik nu overdag nog wel gezelschap aan Boris. Hij bleek koppig, eigenwijs, super gevoelig en moeilijk opvoedbaar te zijn. Met heel consequent zijn en veel glimlachen om zijn grappige houding ten opzichte van veel dingen hebben we ook aan hem weer een fijn maatje.

Hier leerden wij Boris door een holle boom te lopen. Het lukte ook nog :)

We wandelen samen wat af. In het weekend met z'n drieën, en door de weeks zijn we met z'n tweetjes  vaak te vinden in losloop-gebieden hier in de buurt. Even mijn groene autootje (ja, ik heb dat ding nog steeds!) starten, Boris achterin en rijden maar. Op naar het bos. Onder veel ongeduldig gejank vanuit de achterbak komen we daar aan. Waar Boris dan helemaal los gaat, zich moe speelt met andere honden en ik de leukste contacten opbouw met hun baasjes ("Mag ik een eindje met je op lopen? Ze spelen zo heerlijk samen").

Ja, het gaat goed met ons. Maar.. ik miste iets. Het schrijven, zo bleek toch. Dus ik trok mijn stoute schoenen aan en ging toch maar weer eens achter de laptop zitten. En hoop zo de verwaarloosde contacten hier weer wat nieuw leven in te blazen :)

Afscheid.

Daar was ik weer eens in blogland. Er is hier veel gebeurt in de tussentijd. Mijn schoonmoeder, die al meer dan twee jaar aan alvleesklierkanker leed, is helaas overleden twee weken geleden.

Begin augustus kreeg zij te horen dat ze uitbehandeld was. Toen is ze naar huis gekomen en heeft ze met behulp van palliatieve 24 uurs zorg de laatste maand nog in haar eigen omgeving doorgebracht. Wij als kinderen waren erg dankbaar dat dit op deze manier mogelijk was.

Er waren twee verplegers, die per persoon 72 uur lang aan 1 stuk bij haar waren. Dag en nacht. Om vervolgens afgewisseld te worden door de ander. Zo ontstond er een vertrouwensband en was het voor ons ook een rustig idee dat moeder in goede handen was. Wij zorgen tussendoor voor de boodschappen, eens een soepje of wat anders waar ze behoefte aan had.

Het gaf rust, zoals  ik al zei. Het voordeel was ook dat we met 4 stellen zijn, zo is het werk aardig te verdelen.

De laatste week ging het heel snel. We waren er allemaal bij toen ze rustig van ons weggleed.

En toen kwam het regelen. Ook dat liep voorspoedig, hoewel het wel hectisch was. Jan en zijn zussen bepaalden. Prima hoor, met vier meningen rekening te houden is genoeg.

Toen ik de dag na het overlijden 's ochtends wakker werd, kwam er een gedicht in mijn hoofd op. Jan's moeder was een erg gesloten type. Zo gesloten, dat ik wel eens het idee had dat haar dat in de weg zat. Om haar eer aan de doen moest ik daar wat mee. En schreef ik dit gedicht:

Zoeken naar woorden.

Als de woorden maar niet willen komen,
je wilt wat zeggen, je weet het wel.
Maar ze blijven ergens steken,
het gesprek gaat je gewoon te snel.

Of het nu vreugde, verdriet of dankbaarheid is,
je kan ze gewoon niet uitspreken.
Het wordt dan best vol in je hoofd,
en soms lijk je eventjes te breken.

Op die momenten vroeg je hulp.
"Heb jij nog wat woorden voor mij?"
"Ik heb een cadeautje voor iemand gekocht
en daar moet nog wel een zinnetje bij".

Ik zocht voor jou in mijn binnen
en op het grote internet.
Dan schreef ik wat op en on je kiezen,
zo werd je gevoel toch op papier gezet.

Fijn dat ik dat voor je mocht schrijven,
maar veel woorden bleven niet gezegd.
Je hoopte dat een en ander zou beklijven,
want je meende het toch wel echt!

Nog hier wat woorden voor jou.
Lieve ma, rust zacht, het ga je goed.
Eigenlijk weet ik het nu even niet
wat ik verder zeggen moet.

Voor mij een manier om mijn gevoel op papier te zetten. Het werd ook verwerkt in het levensverhaal dat voorgelezen werd tijdens de crematie. 

We hebben op een goede manier afscheid genomen. Rest ons nu om het huis leeg te ruimen, Jan's vader is nl. 21 jaar geleden al overleden. Dat is op zich ook nog een emotionele klus. Maar gelukkig lukt het om alles in harmonie te doen. 

En zo kwam het dat er weer een poos tussen mijn schrijfsels zat... ik vond het toch handig, en ook fijn, om dit even met jullie te delen!