Theo's moestuin.

Wij wonen in een oud huis. Niet perfect allemaal, er is nog het een en ander aan werk te doen, maar wij zijn er wel gelukkig mee. Het huis stamt uit 1914. En in die tijd waren de tuinen best groot. Zo ook hier.

Als je bij ons langs het huis op loopt kom je in de tuin. En heel wat metertjes daarna bij het tuinhuis. Naast het tuinhuis zit een deur en als je daar doorheen loopt kom je bij bejaardenhuisjes uit.

In het eerste huisje woont Theo. Theo is een oude bekende hier in het dorp. Hij was jaren kelner bij verschillende gelegenheden en altijd in voor grapjes. Maar het is ook een man met een gouden hart.

Tegenover Theo's huisje zijn moestuinen. Van de gemeente, men kan ze huren voor een habbekrats. Theo had er ook zo eentje.

Moestuinieren, het leek mij ook wel wat. Maar na verschillende verwoede pogingen kom ik ook hierbij tot de conclusie dat die groene vingers van mijn moeder beslist niet erfelijk zijn. Ik doe echt mijn best wel hoor, maar de porties die voortkomen uit mijn tuintje (gewoon in de achtertuin, ik heb er wel plaats voor) die waren niet zo heel erg groot, zachtjes uitgedrukt.

Maar gelukkig was daar Theo. Theo woont in z'n eentje en heeft dus vaak een overschot aan groenten. Regelmatig, als ik 's ochtends tijdens de wandeling met Tukker langs zijn huisje kwam dan riep Theo: "Goeiemorgen schoonheid! (jaa, het blijft een charmeur op z'n 81ste). Wil je vandaag boontjes eten? (Of bietjes of sla of... nou ja, vul maar in). En natuurlijk zei ik daar altijd "Ja!" op. "Graag zelfs!" Met als gevolg dat er later op de dag weer wat lekkers op de tafel in het tuinhuis lag.

Zo ook vorige week nog. Na een aantal keren boerenkool te hebben ingemaakt waren nu de laatste groenten die uit Theo's moestuintje aan de beurt. Prei. Ik waste het goed en sneed het in stukjes. En dan ging het rauw in zakjes de vriezer in.

Ja, je las het goed. De laatste. En niet alleen voor dit jaar helaas. Theo stopt ermee. Het wordt hem allemaal wat te zwaar, heel begrijpelijk op zijn leeftijd.

Gelukkig kan ik Theo altijd blij maken met een baksel, een schaaltje appelmoes uit eigen boom of een pannetje erwtensoep. En dat doe ik dan ook regelmatig. Ach, we leggen het niet op de weegschaal hoor, anders gaat het spontane eraf. Het is sowieso altijd leuk een verrast gezicht te zien. Je krijgt zelf ook energie van iemand blij maken.

Vandaag maakte ik van die laatste prei een soepje. Met wat wortel, ui, knoflook en ook nog een aardappeltje erdoor. Aanvullen met groentebouillon, even de staafmixer erdoor, een paar blokjes cervelaat erdoor en klaar! En voor Junior maakte ik tomatensoep. Daar smult hij toch het liefst van. Zie hier het resultaat:

Lekker smullen vanavond!

Speculaastaartje met peer en salted caramel.

Oh, klinkt lekker toch? Ik hoop dat het taartje ook zo lekker smaakt. Want ik maak er vandaag niet alleen eentje voor onszelf, ook ga ik er iemand anders blij mee maken. Hoe dat zit? Nou, zo:

Zoals jullie hier al wel eens gelezen hebben, ik ben er ook zo eentje die altijd op haar gewicht moet letten. Nee, ik heb geen ernstig overgewicht, maar dat wil ik ook niet krijgen.

Een tijd geleden moest ik naar de dokter voor mijn jaarlijkse controle. Bloeddruk, cholesterol en ook mijn longen worden in de gaten gehouden. Mijn bloeddruk bleek na een 24-uur meting toch in orde te zijn. Mijn cholesterol ook, ondanks dat die toch iets hoger was dan de vorige keer. Maar helaas waren mijn longen flink achteruit gegaan. Ik heb nu eenmaal astma, maar ik had niet in de gaten dat ik zo weinig lucht had. Gelukkig is dat na aanpassing van medicatie nu veel beter.

Maar ik werd ook op de weegschaal gezet. Nu heb ik al een haat-liefdeverhouding met dat ding en die dag was het haat. Weer wat kilootjes zwaarder. Mijn B.M.I. was 28. Ach, zei de praktijkondersteunster, als die maar onder de 30 blijft. Waaaat? Neee! Ik besloot meteen door te zetten met minderen. Met als resultaat dat ik nu een kilo of 3 kwijt ben in een week of drie. Gaat goed dus.

Maar natuurlijk ben ik nog steeds niet vies van iets lekkers. Elk weekend een lekker bakseltje, dat gaat er wel in. Een grote springvorm vol, en dat eten we dan met drie, en soms met twee man op (Junior is ook met gebak nogal kieskeurig.)

Dus verzon ik een oplossing. Ik kocht twee kleine bakvormpjes en verdeelde de ingrediënten. Bakte de taartjes dan en gaf er eentje weg. Leuk joh! Altijd verraste gezichten en zelf heb je dan ook niet zo'n grote hoeveelheid over!

Voorbeeldje van 2 van die taartjes? deze!

Taartje met kweeperen.

Appeltaartjes.

En vandaag maak ik een speculaastaartje met peer en salted caramel. Waar die tweede heen gaat? Dat weet ik nog niet zeker. Eerst maar eens kijken of de baksels lukken. Als dat zo is zal ik ze hier nog wel laten zien. Fijne dag vandaag allemaal!!

Nog eventjes een up-date... Het is nu bijna vier uur in de middag en de taartjes zijn klaar. Dit is het resultaat:

Net heb ik bij een kopje koffie al een heel klein stukje geproefd. Da's het voordeel van de "kok", of niet soms? Hij smaakte, al zeg ik het zelf, heel lekker!