Theo's moestuin.

Wij wonen in een oud huis. Niet perfect allemaal, er is nog het een en ander aan werk te doen, maar wij zijn er wel gelukkig mee. Het huis stamt uit 1914. En in die tijd waren de tuinen best groot. Zo ook hier.

Als je bij ons langs het huis op loopt kom je in de tuin. En heel wat metertjes daarna bij het tuinhuis. Naast het tuinhuis zit een deur en als je daar doorheen loopt kom je bij bejaardenhuisjes uit.

In het eerste huisje woont Theo. Theo is een oude bekende hier in het dorp. Hij was jaren kelner bij verschillende gelegenheden en altijd in voor grapjes. Maar het is ook een man met een gouden hart.

Tegenover Theo's huisje zijn moestuinen. Van de gemeente, men kan ze huren voor een habbekrats. Theo had er ook zo eentje.

Moestuinieren, het leek mij ook wel wat. Maar na verschillende verwoede pogingen kom ik ook hierbij tot de conclusie dat die groene vingers van mijn moeder beslist niet erfelijk zijn. Ik doe echt mijn best wel hoor, maar de porties die voortkomen uit mijn tuintje (gewoon in de achtertuin, ik heb er wel plaats voor) die waren niet zo heel erg groot, zachtjes uitgedrukt.

Maar gelukkig was daar Theo. Theo woont in z'n eentje en heeft dus vaak een overschot aan groenten. Regelmatig, als ik 's ochtends tijdens de wandeling met Tukker langs zijn huisje kwam dan riep Theo: "Goeiemorgen schoonheid! (jaa, het blijft een charmeur op z'n 81ste). Wil je vandaag boontjes eten? (Of bietjes of sla of... nou ja, vul maar in). En natuurlijk zei ik daar altijd "Ja!" op. "Graag zelfs!" Met als gevolg dat er later op de dag weer wat lekkers op de tafel in het tuinhuis lag.

Zo ook vorige week nog. Na een aantal keren boerenkool te hebben ingemaakt waren nu de laatste groenten die uit Theo's moestuintje aan de beurt. Prei. Ik waste het goed en sneed het in stukjes. En dan ging het rauw in zakjes de vriezer in.

Ja, je las het goed. De laatste. En niet alleen voor dit jaar helaas. Theo stopt ermee. Het wordt hem allemaal wat te zwaar, heel begrijpelijk op zijn leeftijd.

Gelukkig kan ik Theo altijd blij maken met een baksel, een schaaltje appelmoes uit eigen boom of een pannetje erwtensoep. En dat doe ik dan ook regelmatig. Ach, we leggen het niet op de weegschaal hoor, anders gaat het spontane eraf. Het is sowieso altijd leuk een verrast gezicht te zien. Je krijgt zelf ook energie van iemand blij maken.

Vandaag maakte ik van die laatste prei een soepje. Met wat wortel, ui, knoflook en ook nog een aardappeltje erdoor. Aanvullen met groentebouillon, even de staafmixer erdoor, een paar blokjes cervelaat erdoor en klaar! En voor Junior maakte ik tomatensoep. Daar smult hij toch het liefst van. Zie hier het resultaat:

Lekker smullen vanavond!