Dag Tukker...

Schreef ik het vorige blogje nog over het slagen van Jan Junior, vandaag moet ik helaas een somber berichtje schrijven. Tukker is ons ontvallen.

Hij was op. Tukker had, zoals de trouwe lezers hier misschien nog wel weten, H.D.. In ernstige vorm. Toen hij drie jaar oud was, merkten wij op dat hij heel veel hijgde tijdens het wandelen. Nu was hij ook een erg drukke hond hoor, maar het leek toch niet bij zo'n jong dier te passen.

Denkend aan een hartkwaal gingen we met onze trouwe viervoeter richting dierenarts. Die luisterde naar zijn hart en constateerde dat daar niets mee aan de hand was. Dan maar röntgenfoto's maken. En daar kwam een uitslag uit die bij ons als een mokerslag binnenkwam. H.D. De ene heup bleek al best versleten zijn aan de kop, de andere zat er niet in zoals het zou moeten.

"Moeten we hem dan nu in laten slapen?" vroeg ik bibberend. Maar nee, dat hoefde niet. Zijn levensstijl wat aanpassen, oppassen met gewicht, veel zwemmen voor sterke spieren, medicatie en aangepast voer zouden hem nog wel een jaar of acht moeten laten worden.

Dus dat deden we. Zo'n twee keer in de week ging Tuk helemaal los in het water, extraatjes waren taboe en we kochten ons scheel aan goed voer en medicatie. Later kwamen daar nog wekelijkse massages bij, gegeven door buuf Els, die een opleiding deed tot hondenmasseur. Als ik de tafel aan de kant schoof en Els kwam binnen, ging meneer al op z'n zij liggen wachten. Ook al waren die massages lang niet altijd pijnloos, hij vertrouwde ons voor de volle honderd procent.

Tukker haalde de acht jaar. En leefde verder. Zaterdag, we waren inmiddels bijna vijf jaar verder  in de reservetijd, ging het mis.

Zwemmen ging al niet meer, Tuk's hart was te zwak. En lopen werd ook steeds minder leuk. Als hij zich snel omdraaide zakte hij door z'n achterpoten en ook steeds vaker hinkte hij onder het wandelen.

Ik paste me aan. Het voer werd in kleine beetjes gegeven, zijn maag was wat beschadigd door de vele medicatie, en ook de wandelingen werden korter. De pijnstiller, die hij anders altijd na de wandeling door z'n brokken kreeg, gaf ik hem nu een half uur voor het uitje. Logisch eigenlijk ook, zo redeneerde ik. Maar stiekem wist ik natuurlijk wel beter. Tuk gaat het niet lang meer maken. En moesten we nu nog op vakantie met zo'n zwakke hond? Waar bepalen wij de grens? Of zou hij dat doen? Ik maakte me erge zorgen.

Deze foto werd een paar uur voor Tuk's einde gemaakt. Jan had een knuffeltje voor hem gekocht, hij dacht altijd dat die z.s.m. kapot moesten :)

Afgelopen zaterdag. Ik zat wat te fröbelen aan tafel toen ik opgeschrikt werd door gestommel achter mij. Ik keek verschrikt en zag dat Tuk als het ware van zijn kleed af tijgerde. En zijn plas liet lopen. In paniek riep ik Jan, die buiten bezig was. Die kwam toegesneld.

"We moeten nu bellen naar de dierenarts." zei ik kordater dan ik me voelde tegen Jan. En dat deden we. Een afspraak werd gemaakt voor drie kwartier later. Daarna kwam Els, die ik even gebeld had, even langs. Zij gaf Tukker nog wat kalmerende olie en na haar afscheid vertrok ze verslagen weer.

Bij de dierenarts ging het vlot. Tuk werd niet meer onderzocht. De dierenarts kent hem zo goed dat ook voor hen duidelijk was dat dit eraan zat te komen. Tuk is heel rustig, tussen Jan en mij in, ingeslapen. Een mooi en heel waardig einde voor onze grote vriend.

Hoe snel lopen de dingen? Zo ben je blij met het slagen van zoonlief en zo komt er een grijze sluier over je leven. Met daarbij wel de troost dat Tukker een super mooi leven heeft gehad, ondanks zijn gezondheid.

En met die troost houden wij ons staande. Nu zit ik hier achter het toetsenbord, normaler wijze zou ik aan het wandelen zijn. Het is kaal en stil in huis. Maar een ding is zeker...

Er komt, nu nog lang niet hoor, in de herfst of zo, een opvolger voor Tukker. Want een huis zonder hond, da's voor ons nu eenmaal geen thuis :)