Afscheid.

Daar was ik weer eens in blogland. Er is hier veel gebeurt in de tussentijd. Mijn schoonmoeder, die al meer dan twee jaar aan alvleesklierkanker leed, is helaas overleden twee weken geleden.

Begin augustus kreeg zij te horen dat ze uitbehandeld was. Toen is ze naar huis gekomen en heeft ze met behulp van palliatieve 24 uurs zorg de laatste maand nog in haar eigen omgeving doorgebracht. Wij als kinderen waren erg dankbaar dat dit op deze manier mogelijk was.

Er waren twee verplegers, die per persoon 72 uur lang aan 1 stuk bij haar waren. Dag en nacht. Om vervolgens afgewisseld te worden door de ander. Zo ontstond er een vertrouwensband en was het voor ons ook een rustig idee dat moeder in goede handen was. Wij zorgen tussendoor voor de boodschappen, eens een soepje of wat anders waar ze behoefte aan had.

Het gaf rust, zoals  ik al zei. Het voordeel was ook dat we met 4 stellen zijn, zo is het werk aardig te verdelen.

De laatste week ging het heel snel. We waren er allemaal bij toen ze rustig van ons weggleed.

En toen kwam het regelen. Ook dat liep voorspoedig, hoewel het wel hectisch was. Jan en zijn zussen bepaalden. Prima hoor, met vier meningen rekening te houden is genoeg.

Toen ik de dag na het overlijden 's ochtends wakker werd, kwam er een gedicht in mijn hoofd op. Jan's moeder was een erg gesloten type. Zo gesloten, dat ik wel eens het idee had dat haar dat in de weg zat. Om haar eer aan de doen moest ik daar wat mee. En schreef ik dit gedicht:

Zoeken naar woorden.

Als de woorden maar niet willen komen,
je wilt wat zeggen, je weet het wel.
Maar ze blijven ergens steken,
het gesprek gaat je gewoon te snel.

Of het nu vreugde, verdriet of dankbaarheid is,
je kan ze gewoon niet uitspreken.
Het wordt dan best vol in je hoofd,
en soms lijk je eventjes te breken.

Op die momenten vroeg je hulp.
"Heb jij nog wat woorden voor mij?"
"Ik heb een cadeautje voor iemand gekocht
en daar moet nog wel een zinnetje bij".

Ik zocht voor jou in mijn binnen
en op het grote internet.
Dan schreef ik wat op en on je kiezen,
zo werd je gevoel toch op papier gezet.

Fijn dat ik dat voor je mocht schrijven,
maar veel woorden bleven niet gezegd.
Je hoopte dat een en ander zou beklijven,
want je meende het toch wel echt!

Nog hier wat woorden voor jou.
Lieve ma, rust zacht, het ga je goed.
Eigenlijk weet ik het nu even niet
wat ik verder zeggen moet.

Voor mij een manier om mijn gevoel op papier te zetten. Het werd ook verwerkt in het levensverhaal dat voorgelezen werd tijdens de crematie. 

We hebben op een goede manier afscheid genomen. Rest ons nu om het huis leeg te ruimen, Jan's vader is nl. 21 jaar geleden al overleden. Dat is op zich ook nog een emotionele klus. Maar gelukkig lukt het om alles in harmonie te doen. 

En zo kwam het dat er weer een poos tussen mijn schrijfsels zat... ik vond het toch handig, en ook fijn, om dit even met jullie te delen!