Stappenteller.

Tsja. Ik ben misschien een kilootje of wat te zwaar. Maar ach, ik zit er niet zo mee. Ik eet gezond, leef regelmatig, kom aan mijn rust toe en ook aan mijn beweging. Helemaal sinds Boris in ons leven is.

Met Tukker ging het aan het einde van zijn leven niet meer zo hard. Zoals jullie weten, hij had flink HD. Dat resulteerde, ondanks alle goede zorgen om hem heen, in langzame loopjes. Van hoogstens een kwartiertje. Natuurlijk pasten we ons daarop aan. Maar oh, wat miste ik die lange boswandelingen die we ooit met hem hadden gelopen!

Het gekke is, dat ik wandelen zonder hond niets aan vind. Ook al zegt het beestje niets, ik geniet toch van zijn aanwezigheid. Dus toen Boris eenmaal zo groot was dat de wat langere wandelingen weer mochten, gingen we ervoor. We wonen prachtig, dus mogelijkheden zat hier in de buurt.

Zo ook dit weekend. Vrijdags is Jan altijd om half vijf thuis. En het is tot half zes licht momenteel. Dus ik pakte mijn groene autootje en reed naar het losloopgebied in Dieren. Daar hadden Jan en ik afgesproken. Je had Boris zijn verbaasde kop moeten zien toen hij erachter kwam dat ook zijn baas mee wandelde. Goud waard!

Ook zaterdagochtend gingen we weer. Naar Vorden dit keer. Bij kasteel Vorden om precies te zijn. We kwamen in het begin van de wandeling een soortgenoot van Boris tegen. Iets jonger, maar net zo onbesuisd. Ze speelden een kwartiertje volop, en toen we riepen dat Boris weer mee moest komen. Gelukkig luistert ie daar tegenwoordig  meteen naar.. We wandelden verder. Op een gegeven moment zagen we paaltjes. Met groene pijlen. Van een wandeling, dat wel, maar we hadden even geen idee hoe lang die was. Na een uurtje zocht Jan op zijn mobiel op waar we ons bevonden, en we namen een mooie weg, door het bos, terug. Boris was erg voldaan. Wij niet minder.

Aan het eind van de wandeling nam Boris even de tijd voor een tak :)

En toen kwam zondag. Jan had met busvrienden afgesproken off road te rijden, en ik bleef thuis met Boris.Ik was eigenlijk niet van plan ver te gaan wandelen, gewoon zijn dagelijkse rondjes. Maar ja, 't bloed kruipt.. Fleur belde. Het was zulk mooi weer, zei ze, en of we zin hadden, ergens tussen haar huis en het onze, af te spreken. Het werd de Rozendaalse hei. Daar speelde hij nog weer eens gezellig met zijn soortgenoten. Hij blij, wij blij.

Vandaag rust ie uit. Ook nodig, zo denk ik zomaar. Want om te weten dat hij aan zijn beweging is gekomen, daar is geen stappenteller of app voor nodig. En voor mij ook niet!

Luisterend poetsen.

Wij gebruiken, zoals velen, Netflix. Heel leuk. Alleen.. Jan's en mijn smaak liggen wat series en films betreft mijlenver uit elkaar. Waar hij niet terugdeinst van wat actie, schieten, slaan en het nodige bloed, ik ben daar niet van. Ik ga meer voor films met romantiek, historie en daar mag dan zeker ook wel een goed verhaal inzitten. Anders haak ik af.

Een tijd geleden waren wij met busvrienden op pad. En 's avonds, bij het kampvuur,  kwam het gesprek op netflixen. Toen kregen we een tip. Outlander, dat zou een serie voor ons zijn. Voor elk wat wils. En dat bleek.

Wat actie, romantiek, een leuk verhaal en ach, het bloedvergieten, daar heb ik altijd nog een kussentje voor. Ik trek m'n knieën op, kussentje daar bovenop en weg is het beeld. In 't ergste geval m'n vingers in de oren en Jan geeft wel weer aan als het veilig is voor mij om verder te kijken. Het was te overzien.

Wij genoten van de serie. In een mum van de tijd waren seizoen 1 en 2 bekeken. En we waren heel blij dat ook seizoen 3 tevoorschijn kwam. Nu is het weer wachten helaas.

Maar ik ontdekte een tijdje geleden nog iets. Het fenomeen luisterboek. Daar heb je ook weer een app voor. Die heb ik dan maar geïnstalleerd. Eerst een maandje gratis uitproberen. Het bleek echt iets voor mij. Oortjes in, boek aan en de huishoud- en tuin klusjes werden ineens een stuk leuker.

Al heel wat boeken kwamen voorbij. Zelfs zoveel dat ik nu regelmatig een leuk (papieren) boek bij de bieb haal en er dan na een paar bladzijden achter kom het al geluisterd te hebben. Grmbll.. Blijven zoeken dus op de app. En tot mijn plezier kwam ik laatst "De reiziger" tegen. Van Diana Gabaldon. De serie Outlander is op deze boeken gebaseerd!

Nu luister ik vrolijk het verhaal nog eens. Want dit verhaal is echt de moeite waard om nog een keer voorbij te laten komen. Er bestaan heel wat delen van, dus mijn dagen worden momenteel gevuld met de verhalen over Claire en Jamie. Ik luister er  met plezier naar tijdens het huishouden, het tuinieren en de was. Maar ook onder het boodschappen opruimen vanochtend kwam er weer een stukje voorbij. Echt genieten!

Bijna anderhalf jaar later..

Anderhalf jaar. Je zou denken, dat is een hele tijd. Maar die tijd is voorbijgevlogen! Voor mijn gevoel was het 1 keer knipperen met mijn ogen en daar was ik. In het jaar 2019, 12 februari om precies te zijn.

Het nest is hier leeg. Jan Junior heeft het geluk gehad een prachtig plekje in Zutphen te veroveren. Daar woont hij, in een heel oud pand uit 1632, met zijn schoolkameraad Niels in een mooi ruim appartement. En het gaat super. Natuurlijk maak je je eerst even een beetje zorgen als ouder als je jongste kuiken op zichzelf gaat wonen, maar dat was totaal ongegrond. Dat bleek al snel.

Ondanks dat het huis hier inmiddels wat leger is geworden, heb ik nu overdag nog wel gezelschap aan Boris. Hij bleek koppig, eigenwijs, super gevoelig en moeilijk opvoedbaar te zijn. Met heel consequent zijn en veel glimlachen om zijn grappige houding ten opzichte van veel dingen hebben we ook aan hem weer een fijn maatje.

Hier leerden wij Boris door een holle boom te lopen. Het lukte ook nog :)

We wandelen samen wat af. In het weekend met z'n drieën, en door de weeks zijn we met z'n tweetjes  vaak te vinden in losloop-gebieden hier in de buurt. Even mijn groene autootje (ja, ik heb dat ding nog steeds!) starten, Boris achterin en rijden maar. Op naar het bos. Onder veel ongeduldig gejank vanuit de achterbak komen we daar aan. Waar Boris dan helemaal los gaat, zich moe speelt met andere honden en ik de leukste contacten opbouw met hun baasjes ("Mag ik een eindje met je op lopen? Ze spelen zo heerlijk samen").

Ja, het gaat goed met ons. Maar.. ik miste iets. Het schrijven, zo bleek toch. Dus ik trok mijn stoute schoenen aan en ging toch maar weer eens achter de laptop zitten. En hoop zo de verwaarloosde contacten hier weer wat nieuw leven in te blazen :)