Stappenteller.

Tsja. Ik ben misschien een kilootje of wat te zwaar. Maar ach, ik zit er niet zo mee. Ik eet gezond, leef regelmatig, kom aan mijn rust toe en ook aan mijn beweging. Helemaal sinds Boris in ons leven is.

Met Tukker ging het aan het einde van zijn leven niet meer zo hard. Zoals jullie weten, hij had flink HD. Dat resulteerde, ondanks alle goede zorgen om hem heen, in langzame loopjes. Van hoogstens een kwartiertje. Natuurlijk pasten we ons daarop aan. Maar oh, wat miste ik die lange boswandelingen die we ooit met hem hadden gelopen!

Het gekke is, dat ik wandelen zonder hond niets aan vind. Ook al zegt het beestje niets, ik geniet toch van zijn aanwezigheid. Dus toen Boris eenmaal zo groot was dat de wat langere wandelingen weer mochten, gingen we ervoor. We wonen prachtig, dus mogelijkheden zat hier in de buurt.

Zo ook dit weekend. Vrijdags is Jan altijd om half vijf thuis. En het is tot half zes licht momenteel. Dus ik pakte mijn groene autootje en reed naar het losloopgebied in Dieren. Daar hadden Jan en ik afgesproken. Je had Boris zijn verbaasde kop moeten zien toen hij erachter kwam dat ook zijn baas mee wandelde. Goud waard!

Ook zaterdagochtend gingen we weer. Naar Vorden dit keer. Bij kasteel Vorden om precies te zijn. We kwamen in het begin van de wandeling een soortgenoot van Boris tegen. Iets jonger, maar net zo onbesuisd. Ze speelden een kwartiertje volop, en toen we riepen dat Boris weer mee moest komen. Gelukkig luistert ie daar tegenwoordig  meteen naar.. We wandelden verder. Op een gegeven moment zagen we paaltjes. Met groene pijlen. Van een wandeling, dat wel, maar we hadden even geen idee hoe lang die was. Na een uurtje zocht Jan op zijn mobiel op waar we ons bevonden, en we namen een mooie weg, door het bos, terug. Boris was erg voldaan. Wij niet minder.

Aan het eind van de wandeling nam Boris even de tijd voor een tak :)

En toen kwam zondag. Jan had met busvrienden afgesproken off road te rijden, en ik bleef thuis met Boris.Ik was eigenlijk niet van plan ver te gaan wandelen, gewoon zijn dagelijkse rondjes. Maar ja, 't bloed kruipt.. Fleur belde. Het was zulk mooi weer, zei ze, en of we zin hadden, ergens tussen haar huis en het onze, af te spreken. Het werd de Rozendaalse hei. Daar speelde hij nog weer eens gezellig met zijn soortgenoten. Hij blij, wij blij.

Vandaag rust ie uit. Ook nodig, zo denk ik zomaar. Want om te weten dat hij aan zijn beweging is gekomen, daar is geen stappenteller of app voor nodig. En voor mij ook niet!