Eerst eventjes...

Oh gats, ik kan vandaag helemaal niet op gang komen. Eerst heb ik me nog wel even nuttig gemaakt hoor. Ik zorgde ervoor dat Junior gedoucht gevoed en wel richting school ging, toen liet ik Tukker even uit maar daarna..

Daarna settelde ik me meteen prachtig boek van Santa Montefoire, deze:

op de bank en las ik nog een stuk. Tot half elf. Toen kreeg ik het zomaar voor elkaar om het weg te leggen, met als belofte aan mezelf dat ik het vandaag uit mag lezen. Eerst moest ik van mezelf aan de was en de rest van het huis een poetsbeurt geven. De kamers heb ik maandag al gedaan, vandaag de rest.

Maar... nadat ik de was heb afgehaald en opgevouwen (strijken staat niet in mijn huishoudlijstje, doe ik alleen als het echt... echt noodzakelijk is, en dat valt best mee als je alles strak ophangt en vouwt : ))  bedacht ik me dat ik nog ff m'n mail moest checken. En m'n blog, en m'n feestboek... Poeh... en dan ben je zomaar weer een poosje verder.

Want ik dacht ook dat ik nog maar weer eens even een stukje moest schrijven. Over hoe goed het gaat met Jan op z'n nieuwe werkplek. Want hij heeft het best naar z'n zin. Het is eigenlijk wel compleet ander werk dan hij gewend was maar ach...  En vandaag ging er geld mee omdat er een collega een pan vol gehaktballen meenam. Dan delen ze de kosten en smikkelen ze er allemaal aan mee, leuk toch? Het is toch weer een compleet nieuwe ervaring na 27 jaar bij dezelfde werkgever te hebben gewerkt maar ik merk dat hij het best verrijkend vindt. Mooi!

En over hoe fijn ik het stiekem toch vind om het rijk weer eventjes alleen te hebben. Ik maakte gisteren een mooie krans met Hortensia, Sedum en sierappeltjes en daarna zette ik ook nog een grote pan op  op de buitenkeuken in het tuinhuis. Vond Junior prima; hij vindt de geur van wat ik maakte niet lekker, op z'n zachts gezegd... Inmiddels staat de erwtensoep te wachten tot het etenstijd is vanavond. Ik ga er vandaag nog even een focacciabrood bij bakken om de maaltijd compleet te maken. (Voor Junior is er tomatensoep bij. Pfff..).

Maar eerst... eerst maak ik zo even een sopje klaar. Om de hut weer eens even lekker te laten blinken en ruiken. Ach weet je... het leven van een huisvrouw is zo gek nog niet : )

Of hij het kan maken??

De veiligheidshelm ligt al te wachten in het achterhuis. Ja, Jan heeft weer werk. Helaas, het is wel tijdelijk, maar het is een begin.

Een paar weken gelden reden we met Pino terug naar huis, na een wandeling op de hei met Tukker toen Jan's telefoon ging. Via de radio in de auto luisterde ik mee. Het was een mevrouw van een uitzendbureau die vroeg of Jan nog beschikbaar was."Jazeker!" was Jan's antwoord en vanaf dat telefoontje ging het snel.

Het blijkt dat er in een bedrijf hier in de buurt een heel machinepark moet worden verhuisd. En daar zocht men 18 mensen voor. In ploegen. Voor ongeveer een maand lang.

Eerst werd de datum 5 november genoemd maar nu blijkt Jan toch wat sneller aan de slag te mogen, vanwege zijn ervaring. Vrijdag j.l. belden ze weer. Of Jan ook iemand uit ons dorp kende die ook met het project mee deed. Eerst herkende Jan de naam niet echt, maar na even te hebben laten bezinken bleek het een oud-buurman van ons te zijn.

Gelukkig hielden ze rekening met het feit dat de twee mannen elkaar kennen en dat ze vlakbij elkaar wonen. Met als gevolg dat Jan maandag a.s. hem op gaat halen en ze 's ochtends samen richting werk rijden. Yes!

Jaaaa... ik weet het. Het is maar tijdelijk, dit werk. Maar ik zie het als een mooi begin. Je word even afgeleid van het feit dat werk zoeken vooral doorzetten is en nog meer afwachten. Dat dit als je weer eens een afwijzing krijgt dit soms heel frustrerend is. En natuurlijk staat ook dit werk weer mooi op het c.v..

Ik blijf erin geloven, en Jan gelukkig ook. Want of hij het kan maken??? Nou en of!

Dagje uit met mamma, pappa en grote zus.

Ja, jullie lezen het goed. Zou je niet verwachten van iemand van 50 jaar, maar ik deed dit toch echt vorige week. Vorige week donderdag, om precies te zijn. Hoe dit zo kwam?

Joke, mijn zus, kwam vorige week in het begin van de week even bij ons aan. Met de vraag of ik zin had samen met haar en onze ouders naar het Openluchtmuseum in Arnhem te gaan. Zij had nog kortingsbonnen en aangezien mijn moeder zich een tijdje geleden al eens had laten ontvallen dat haar het erg leuk leek, dit museum, kwam ze op het idee van dit uitje.

Ik vond het heel bijzonder. Zo samen met de oude samenstelling van ons gezin een hele dag gezellig vertoeven. En dan ook nog op een locatie waar de verhalen als vanzelf naar boven kwamen. Want al had ik al dat de jaren-zeventig woning die je op dit park kunt bewonderen herinneringen naar boven haalde ("Hee, kijk Joke, zulk behang hadden wij vroeger ook op onze kamer!") mijn ouders kwamen ook herkenbare dingen tegen. Hoewel mijn vader zich ook wel een beetje verbaasde over die "oude troep" die ze op het park soms tentoonspreidden.

Hihi, ik kijk dan toch wel weer met heel andere ogen naar de spulletjes. Mijn gasstel van op de buitenkeuken zag ik langskomen, koffiekannetjes uit de jaren vijftig die ik ook heb, bussen van koffie-thee-suiker en ga zo maar door. Voor een liefhebster van oude spulletjes een waar walhalla ; ) En natuurlijk smulde ik ook van de oude stijl van de boerderijen daar. Die bedsteden, prachtig! Maar ook zo klein! Maar goed dat de bedstede die ooit hier in huis gezeten heeft vervangen is door een heuse slaapkamer voor ons. Jan zou met zijn 1.97 echt niet meer eruit kunnen komen 's ochtends...

Ook kwam mijn vader een scharen-sliep tegen. En aangezien mijn vader zijn hele leven gereedschapsslijper is geweest, moesten de heren even samen op de foto. Kijk!

Echt leuk te zien hoe ze volop in gesprek waren hierover.

Al met al was het een heel geslaagde dag. Zo speciaal, zo samen met z'n viertjes, dat realiseer je je dan des te meer. Vanochtend haalde ik nog even mijn oude fotoalbum erbij, op zoek naar plaatjes van eerdere familie-uitjes. Al wel zo'n jaar of veertig (misschien nog wel iets langer!) geleden. En ja, ik vond er nog een paar:

Hier een foto van Pony-park Slagharen. Voorop mijn grote zus en ik volgde. En deze:

Verkeerspark in Assen. Geweldig tijdsbeeld, vind ik zelf. Ik kan me herinneren dat ik bijna niet met de voeten bij de trappers kon van dit autootje. Maar ja, als je mee wilt doen, moet je er toch wat voor over hebben...

Zo zie je maar... ook al ben je veertig jaar verder, het blijft even leuk om zo nog eens een dagje op stap te gaan. Met pappa, mamma en grote zus!