Bijna anderhalf jaar later..

Anderhalf jaar. Je zou denken, dat is een hele tijd. Maar die tijd is voorbijgevlogen! Voor mijn gevoel was het 1 keer knipperen met mijn ogen en daar was ik. In het jaar 2019, 12 februari om precies te zijn.

Het nest is hier leeg. Jan Junior heeft het geluk gehad een prachtig plekje in Zutphen te veroveren. Daar woont hij, in een heel oud pand uit 1632, met zijn schoolkameraad Niels in een mooi ruim appartement. En het gaat super. Natuurlijk maak je je eerst even een beetje zorgen als ouder als je jongste kuiken op zichzelf gaat wonen, maar dat was totaal ongegrond. Dat bleek al snel.

Ondanks dat het huis hier inmiddels wat leger is geworden, heb ik nu overdag nog wel gezelschap aan Boris. Hij bleek koppig, eigenwijs, super gevoelig en moeilijk opvoedbaar te zijn. Met heel consequent zijn en veel glimlachen om zijn grappige houding ten opzichte van veel dingen hebben we ook aan hem weer een fijn maatje.

Hier leerden wij Boris door een holle boom te lopen. Het lukte ook nog :)

We wandelen samen wat af. In het weekend met z'n drieën, en door de weeks zijn we met z'n tweetjes  vaak te vinden in losloop-gebieden hier in de buurt. Even mijn groene autootje (ja, ik heb dat ding nog steeds!) starten, Boris achterin en rijden maar. Op naar het bos. Onder veel ongeduldig gejank vanuit de achterbak komen we daar aan. Waar Boris dan helemaal los gaat, zich moe speelt met andere honden en ik de leukste contacten opbouw met hun baasjes ("Mag ik een eindje met je op lopen? Ze spelen zo heerlijk samen").

Ja, het gaat goed met ons. Maar.. ik miste iets. Het schrijven, zo bleek toch. Dus ik trok mijn stoute schoenen aan en ging toch maar weer eens achter de laptop zitten. En hoop zo de verwaarloosde contacten hier weer wat nieuw leven in te blazen :)

Afscheid.

Daar was ik weer eens in blogland. Er is hier veel gebeurt in de tussentijd. Mijn schoonmoeder, die al meer dan twee jaar aan alvleesklierkanker leed, is helaas overleden twee weken geleden.

Begin augustus kreeg zij te horen dat ze uitbehandeld was. Toen is ze naar huis gekomen en heeft ze met behulp van palliatieve 24 uurs zorg de laatste maand nog in haar eigen omgeving doorgebracht. Wij als kinderen waren erg dankbaar dat dit op deze manier mogelijk was.

Er waren twee verplegers, die per persoon 72 uur lang aan 1 stuk bij haar waren. Dag en nacht. Om vervolgens afgewisseld te worden door de ander. Zo ontstond er een vertrouwensband en was het voor ons ook een rustig idee dat moeder in goede handen was. Wij zorgen tussendoor voor de boodschappen, eens een soepje of wat anders waar ze behoefte aan had.

Het gaf rust, zoals  ik al zei. Het voordeel was ook dat we met 4 stellen zijn, zo is het werk aardig te verdelen.

De laatste week ging het heel snel. We waren er allemaal bij toen ze rustig van ons weggleed.

En toen kwam het regelen. Ook dat liep voorspoedig, hoewel het wel hectisch was. Jan en zijn zussen bepaalden. Prima hoor, met vier meningen rekening te houden is genoeg.

Toen ik de dag na het overlijden 's ochtends wakker werd, kwam er een gedicht in mijn hoofd op. Jan's moeder was een erg gesloten type. Zo gesloten, dat ik wel eens het idee had dat haar dat in de weg zat. Om haar eer aan de doen moest ik daar wat mee. En schreef ik dit gedicht:

Zoeken naar woorden.

Als de woorden maar niet willen komen,
je wilt wat zeggen, je weet het wel.
Maar ze blijven ergens steken,
het gesprek gaat je gewoon te snel.

Of het nu vreugde, verdriet of dankbaarheid is,
je kan ze gewoon niet uitspreken.
Het wordt dan best vol in je hoofd,
en soms lijk je eventjes te breken.

Op die momenten vroeg je hulp.
"Heb jij nog wat woorden voor mij?"
"Ik heb een cadeautje voor iemand gekocht
en daar moet nog wel een zinnetje bij".

Ik zocht voor jou in mijn binnen
en op het grote internet.
Dan schreef ik wat op en on je kiezen,
zo werd je gevoel toch op papier gezet.

Fijn dat ik dat voor je mocht schrijven,
maar veel woorden bleven niet gezegd.
Je hoopte dat een en ander zou beklijven,
want je meende het toch wel echt!

Nog hier wat woorden voor jou.
Lieve ma, rust zacht, het ga je goed.
Eigenlijk weet ik het nu even niet
wat ik verder zeggen moet.

Voor mij een manier om mijn gevoel op papier te zetten. Het werd ook verwerkt in het levensverhaal dat voorgelezen werd tijdens de crematie. 

We hebben op een goede manier afscheid genomen. Rest ons nu om het huis leeg te ruimen, Jan's vader is nl. 21 jaar geleden al overleden. Dat is op zich ook nog een emotionele klus. Maar gelukkig lukt het om alles in harmonie te doen. 

En zo kwam het dat er weer een poos tussen mijn schrijfsels zat... ik vond het toch handig, en ook fijn, om dit even met jullie te delen!

Hoe het verder ging... groot nieuws!

En toen kwam de maand juli. Wat was het stil in huis! Hadden we in het verleden nog konijntjes en was het Tukker die altijd op je wachtte, nu was er een leegte. Niets meer om voor te zorgen, niet zo mijn ding. En ook mijn tranen kwamen spontaan op bij het zien van een hond..

We gingen op vakantie. Zonder Tukker, ook al zo vreemd. Maar ondanks dat hebben we wel een fijne vakantie gehad. We reden de Romantische Strasse, en we maakten een bocht richting Thüringer Wald. Om op het laatst uit te komen bij een vriendin die op een huis paste van kennissen in Bielefeld.

De dag voordat we naar Bielefeld vertrokken regende het. En niet zo'n beetje ook. De hele dag leek het wel herfst. We hadden een mooie camping uitgezocht maar helaas hebben we daar weinig van gezien. We bleven in de bus. Klapten het bed uit en picknickten op datzelfde bed:

Op diezelfde dag was het dat Jan opperde om alvast eens te kijken of er leuke hondjes op het grote www stonden. Ik sputterde eerst nog even tegen, maar toen hij met een foto van een wel heel schattige pup aankwam, een kruising Labrador/Heidewachtel, was ik snel overstag. Ach, waarom zou ik nog langer wachten met het aanschaffen van nieuw geluk?

Die meetings die nog gepland stonden, de kleine konden we met pup heen en die grote zijn toch niet zo aan mij besteed... daar kan Jan ook zonder mij zich prima vermaken...

En zo kwam het dat we op de terugweg van onze vakantie een tussenstop in Staphorst maakten. En daar Boris meenamen:

Het grote opvoeden is dus weer begonnen. Boris is een super-actieve pup, en natuurlijk moet hij ook nog veel leren. We voeden hem op met strakke hand. We hebben met Tukker de ervaring dat je daar een fijne hond van krijgt...

Gelukkig slaapt onze nieuwe aanwinst ook nog veel. Gisteren, na een dag met alle kinderen weer eens thuis, was hij helemaal op. Zie hier het bewijs, zo lief!

Natuurlijk zijn we Tukker nog lang niet vergeten. We glimlachen nog regelmatig bij herinneringen die we ophalen. Niet voor niets ziet Boris er anders uit. Wit pootje, wit befje, wit puntje aan zijn staart, en hij wordt ook niet zo groot. Het zou niet eerlijk zijn om Boris aan Tukker te meten, dan heeft hij meteen al een achterstand.

Wij zijn blij. Er is weer een stuk meer leven in huis. Boris is een donder, maar gelukkig ook heel intelligent. Hij snapt nu, op de leeftijd van tien weken, bepaalde commando's al. Blijf, kom maar! en zijn naam, daar reageert hij al goed op. En ook een uurtje in de bench heeft hij geen moeite mee,zo fijn!

Ik hoop dat ik hier nog vaak over Boris mag vertellen. En dat ik dat met net zoveel vertedering mag doen als momenteel!!

Dag Tukker...

Schreef ik het vorige blogje nog over het slagen van Jan Junior, vandaag moet ik helaas een somber berichtje schrijven. Tukker is ons ontvallen.

Hij was op. Tukker had, zoals de trouwe lezers hier misschien nog wel weten, H.D.. In ernstige vorm. Toen hij drie jaar oud was, merkten wij op dat hij heel veel hijgde tijdens het wandelen. Nu was hij ook een erg drukke hond hoor, maar het leek toch niet bij zo'n jong dier te passen.

Denkend aan een hartkwaal gingen we met onze trouwe viervoeter richting dierenarts. Die luisterde naar zijn hart en constateerde dat daar niets mee aan de hand was. Dan maar röntgenfoto's maken. En daar kwam een uitslag uit die bij ons als een mokerslag binnenkwam. H.D. De ene heup bleek al best versleten zijn aan de kop, de andere zat er niet in zoals het zou moeten.

"Moeten we hem dan nu in laten slapen?" vroeg ik bibberend. Maar nee, dat hoefde niet. Zijn levensstijl wat aanpassen, oppassen met gewicht, veel zwemmen voor sterke spieren, medicatie en aangepast voer zouden hem nog wel een jaar of acht moeten laten worden.

Dus dat deden we. Zo'n twee keer in de week ging Tuk helemaal los in het water, extraatjes waren taboe en we kochten ons scheel aan goed voer en medicatie. Later kwamen daar nog wekelijkse massages bij, gegeven door buuf Els, die een opleiding deed tot hondenmasseur. Als ik de tafel aan de kant schoof en Els kwam binnen, ging meneer al op z'n zij liggen wachten. Ook al waren die massages lang niet altijd pijnloos, hij vertrouwde ons voor de volle honderd procent.

Tukker haalde de acht jaar. En leefde verder. Zaterdag, we waren inmiddels bijna vijf jaar verder  in de reservetijd, ging het mis.

Zwemmen ging al niet meer, Tuk's hart was te zwak. En lopen werd ook steeds minder leuk. Als hij zich snel omdraaide zakte hij door z'n achterpoten en ook steeds vaker hinkte hij onder het wandelen.

Ik paste me aan. Het voer werd in kleine beetjes gegeven, zijn maag was wat beschadigd door de vele medicatie, en ook de wandelingen werden korter. De pijnstiller, die hij anders altijd na de wandeling door z'n brokken kreeg, gaf ik hem nu een half uur voor het uitje. Logisch eigenlijk ook, zo redeneerde ik. Maar stiekem wist ik natuurlijk wel beter. Tuk gaat het niet lang meer maken. En moesten we nu nog op vakantie met zo'n zwakke hond? Waar bepalen wij de grens? Of zou hij dat doen? Ik maakte me erge zorgen.

Deze foto werd een paar uur voor Tuk's einde gemaakt. Jan had een knuffeltje voor hem gekocht, hij dacht altijd dat die z.s.m. kapot moesten :)

Afgelopen zaterdag. Ik zat wat te fröbelen aan tafel toen ik opgeschrikt werd door gestommel achter mij. Ik keek verschrikt en zag dat Tuk als het ware van zijn kleed af tijgerde. En zijn plas liet lopen. In paniek riep ik Jan, die buiten bezig was. Die kwam toegesneld.

"We moeten nu bellen naar de dierenarts." zei ik kordater dan ik me voelde tegen Jan. En dat deden we. Een afspraak werd gemaakt voor drie kwartier later. Daarna kwam Els, die ik even gebeld had, even langs. Zij gaf Tukker nog wat kalmerende olie en na haar afscheid vertrok ze verslagen weer.

Bij de dierenarts ging het vlot. Tuk werd niet meer onderzocht. De dierenarts kent hem zo goed dat ook voor hen duidelijk was dat dit eraan zat te komen. Tuk is heel rustig, tussen Jan en mij in, ingeslapen. Een mooi en heel waardig einde voor onze grote vriend.

Hoe snel lopen de dingen? Zo ben je blij met het slagen van zoonlief en zo komt er een grijze sluier over je leven. Met daarbij wel de troost dat Tukker een super mooi leven heeft gehad, ondanks zijn gezondheid.

En met die troost houden wij ons staande. Nu zit ik hier achter het toetsenbord, normaler wijze zou ik aan het wandelen zijn. Het is kaal en stil in huis. Maar een ding is zeker...

Er komt, nu nog lang niet hoor, in de herfst of zo, een opvolger voor Tukker. Want een huis zonder hond, da's voor ons nu eenmaal geen thuis :)

Jan's succes chapter 2

"Mam, trouwens", zei Junior van de week... "Sander vroeg wanneer je weer eens een blogje schreef". "Weet hij dan dat ik een blog heb?" vroeg ik verbaasd. "Ja, dat heb ik hem verteld." kreeg ik toen terug.

Even voor de duidelijkheid: Sander is al sinds 2 stages Jan's begeleider op de werkplek. In de derde solliciteerde Jan bij dit bedrijf en dit jaar werd hij opnieuw gevraagd. Tot onze grote opluchting trouwens, Jan is niet zo'n ster in solliciteren.

In de derde had hij een stageplek nodig. Dat moest hij zelfstandig regelen. Maar Jan is nogal van achdatkomtallemaalwel en zo kwam het dat zijn mentor en ik de afspraak hadden dat zij hem daarin zou begeleiden. Zo gezegd zo gedaan. Dacht ik. Maar op een donderdagmiddag kwam Jan thuis en vertelde hij ons dat ie voor vrijdag vier brieven moest hebben verstuurd. 

Ik gaf aan dat ik hem daar best mee wou helpen. Maar dat ie eerst even zelf moest kijken hoever hij zou komen. Om half tien die avond ging ik toch maar eens poolshoogte nemen. Tot mijn frustratie bleek hij nog helemaal geen woord op "papier" te hebben staan. 

Wel had hij al een bedrijf gevonden. In Zutphen. Best4u heet het. En Jan was zeer gecharmeerd van de website van dat bedrijf. Daar wilde hij wel stagelopen. 

Dus gingen we aan de slag. We vulden een sollicitatieformulier in, Jan maakte er een creatieve c.v. bij en met een druk op de knop was het een en ander geregeld. Maar omdat Jan zich niet aan de afspraak tussen ons had gehouden en ik ook nog een stukje avond over wou hebben heb ik hem vriendelijk maar dringend gevraagd die andere drie sollicitaties zelf te regelen. 

Daarna ging het als een speer. De volgende dag kreeg Jan al een telefoontje van Best4u en een aantal dagen later mocht hij op gesprek in Zutphen. En toen nog een keer. Steeds kwam hij enthousiast thuis en hij was dan ook in z'n nopjes toen hij de plek toegewezen kreeg. Wel gingen we nog even de fietsroute richting Zutphen verkennen samen. 

Eenmaal op de fiets raakten we gezellig aan de klets. Over zijn school, en op een gegeven moment ook over de stage. En ik vroeg hem op de man af: "Trouwens, heb je van die andere drie plekken ooit nog eens wat gehoord?" Hij keek me schuldbewust aan. "Ehm nee, eigenlijk niet mam. Ik heb die brieven nooit geschreven. Stom he. Als dit 'm niet geworden was had ik nu niets..." Grrrrr....

Jan ging stage lopen. Al snel had hij het erg naar z'n zin. Het laatste stuk van leerjaar 3 moest ie weer naar school, dat vond ie minder. Maar ach. Hij ging over en het laatste jaar stond voor de deur. En ook weer de opdracht een stage te regelen. "Oh help, daar gaan we weer" dacht ik. Meerdere malen hield ik Jan voor dat hij nu echt eens moest gaan oriënteren en braaf gaf hij mij daar groot gelijk in. 

Op een middag, toen Jan uit school kwam, vond ik toch echt dat we, dan desnoods maar weer samen, op jacht moesten gaan naar een stageplek. Ik zette me schrap toen Junior binnenkwam. "Jan, we moeten toch echt vanmiddag achter de computer" zei ik ferm. Ik kreeg een brede grijns terug. En er werd een schermpje onder mijn neus gedrukt.  Met daarop een berichtje van Sander. "Hee Jan, als je wilt ben je hier dit jaar ook welkom hoor!" 

En zo kwam het dat Jan weer vrolijk richting Zutphen ging. Na een dag zei hij dat het net was of hij nooit weg geweest was. 

Sander nam hem, net als met de eerste stage, weer onder zijn hoede. "Sander is best wel streng, hoor." vertelde Jan meerdere keren thuis. Nu moet je weten dat Jan school niet bijster interessant vond. Dus als hij het enigszins kon redden maakte hij zich er zo makkelijk mogelijk af. Maar dan had hij aan Sander een verkeerde. Stiekem was ik heel blij dat Sander hem zo aanpakte. Het scheelde mij heel veel zeuren (Jan's tekst) en ik wist toch dat dingen uiteindelijk gedaan werden zoals verwacht. 

Na zijn stage werd hem de vraag gesteld of hij nog wou blijven. En dat wou Jan wel. Hij moest toch maar twee dagen per week naar school en de andere drie dagen was hij in Zutphen te vinden. Ook de eindopdracht voor school werd hier gemaakt. Landingspagina's voor de website van een nieuw bedrijf dat voortkomt uit Best4u, Traffic Today genaamd. Jan ging aan de slag en rondde ze goed af. 

De eindpresentaties werden vorige week en deze week gedaan op school en Jan is uiteindelijk geslaagd! Hij mag zich vanaf nu mediavormgever interactief noemen. En ook heeft hij al een plek waar hij zijn kunsten kan laten zien. Je raad het al... Best4u in Zutphen! 

Wij zijn blij! Natuurlijk omdat Jan met succes zijn opleiding heeft afgerond maar zeker ook met de kans die hij heeft gekregen. 

Dus Sander, als je dit leest... Je wil niet weten hoe dankbaar wij zijn! Dank dank dank voor alles wat je voor Jan, en indirect ook voor ons, hebt betekend de afgelopen jaren. Super hoor!!

P.s. Dit is chapter 2, zoals je in de titel ziet. Chapter 1 vind je hier:http://seealadybird.blogspot.nl/2011/03/jans-succes.html