Ik was zondag 5 december vol enthousiastme aan mijn nieuwe blog begonnen, en ook van plan met enige regelmaat nieuwe berichtjes te schrijven, toen een "bom" insloeg bij ons thuis. Ons bereikte het bericht dat Matthijs, zoon van mijn dierbare vriendin Femmy, plotseling overleden was. 22 jaar was hij nog maar. Hij was een weekend met vrienden weg toen hij plotseling vermist werd. De volgende dag werd hij gevonden in het bos, door onderkoeling overleden. Vreselijk. Zoals je misschien wel snapt draaide het deze week hierom.
Het was bijna constant in mijn gedachten. Natuurlijk wil je iets voor zijn ouders en zusje doen, maar je kan niet veel meer dan bij ze zijn en luisteren. Dus dat heb ik dan ook maar gedaan. De condoleance was indrukwekkend, zo veel mensen (zo'n 650) , de crematie was prachtig (misschien een gek woord voor zoiets, maar het klopt in dit geval wel.). Mooie verhalen over een veel te kort maar intens geleefd leven, een diapresentatie waar je stil van werd, en soms ook om moest lachen, zoveel maffe foto's kwamen er langs en een goed stuk muziek (goeie smaak, Matthijs!).
En nu is het stil. Zoals zijn moeder zei bij het afscheid nemen in de koffiekamer van het crematorium:"nu is hij echt weg als ik thuis kom."Ja, dan sta je even met een mond vol tanden, want wat is dit waar. Het enige wat ik nu nog kan doen is steunen en een luisterend oor bieden. Dat ga ik dus ook zoveel mogelijk proberen te doen. Ondertussen brandt er een kaarsje bij de foto's van Matthijs op de schouw in de voorkamer,om hem zo zoveel mogelijk liefde en warmte toe te zenden....
ik ben mijn broertje ook verloren aan de dood, hij was 27 jaar, fijn dat jij er voor de mensen met verdriet bent, leef mee, en waak ervoor dat je niet mee gaaat lijden, daar is niemand mee gebaat, heftig berichtje he? wens je heel veel mooie momenten met herinneringen aan mathijs, sterkte ermee meid, liefs marion
BeantwoordenVerwijderen