Muziekje erbij?

Onder het genot van een prachtige c.d. schrijf ik dit stukje. Een puur-nostalgie-c.d.. De c.d. van de musical Belle en het beest.

Plaatje van www.

Daar ging ik jaren geleden met Fleur naartoe. Jan werkte toen nog bij de Philips, en daarvan kregen we kortingskaarten. Maar Jan zelf was niet zo te porren voor deze voorstelling, nou... wij wel!

De eerste musical waar wij beide ooit geweest waren. En wat maakte dat een onvergetelijke indruk! Prachtig vonden we het.  Zo mooi dat ik nadien nog de c.d. aanschafte, die was te koop in de lounge.

En dat, dat was een gouden greep. Want zo gauw je die muziek weer opzet, beleef je de musical helemaal opnieuw. Wat hebben we de tijd daarna meegegalmd met die muziek...

Zelfs nu dus nog. Ik maakte net een sopje klaar om eens wat stof weg te poetsen in huis, en dan is een muziekje erbij heel fijn. Meestal gebruik ik de laatste tijd daar de c.d. van Soldaat van Oranje voor, maar die is eventjes uit logeren.

Die is bij mijn ouders te vinden. Die waren vorige week 55 jaar getrouwd, en wij gaven hen een busreis naar Katwijk cadeau. Naar de musical Soldaat van Oranje. Dus was het voor mij logisch hen alvast te laten genieten van de muziek. En oh ja, ook van het boek, die had ik ook :o

Oh wat was ook dat een prachtige belevenis. Wij gingen naar de musical ter gelegenheid van Jan's 50ste verjaardag, en dat gunnen we pa en ma zeker ook!

Goed, ik geniet nog even van de laatste klanken van Belle. En daarna ga ik eens het eten verder bereiden. Een lekkere pan tomaten- en groentesoep, een gevuld broodje met geitenkaas en een salade van rucola wordt het vanavond, leek me een goed plan gezien het gure weer buiten. Fijne avond!

Kratje of glasbak?

Eventjes over mijn groene autootje. Ja, hij rijdt nog steeds. Een autootje van 22 jaar oud, dat wel. En ondanks dat ie goed door de keuring is gekomen, begint ie toch hier en daar wat kleine gebreken te vertonen...

Zo had ik laatst zomaar een rammeltje. Ik ben nogal van het ontdekken van geluidjes die niet in mijn autootje thuishoren, en ik had er weer eentje gevonden. En gezien ik ooit al eens over een verkeersdrempel had heengereden en mijn uitlaat spontaan onder de auto vandaan viel, dacht ik nu: "Kom, laat ik dit nu eens ruim op tijd melden..."

Zo gedacht, zo gedaan. Toen ik het vermeld had gingen Jan's radertjes werken. Althans, dat denk ik dan zomaar. Er gebeurt de eerste twee weken nog niet zo heel erg veel, maar na nog eens het incident met een slepende uitlaat langs te hebben laten komen, was Jan bereid om eens onder de auto te kijken.

"Niets aan de hand", was zijn conclusie. "De uitlaat zit nog moervast". "Maar waar kan dat rammeltje dan vandaan komen?" vroeg ik me hardop af. "Nou, zei Jan, ik denk dat er kleine stukjes van de katalysator afbrokkelen,en die komen dan in de uitlaat terecht". "En kan dat dan geen kwaad??" was mijn prangende vraag. Maar dat ontkende mijn echtgenoot stellig. "Gewoon, ouderdom", was zijn logische constatering.

Goed. Dus nu rijd ik rond met een rammeltje. Nou, ja, inmiddels is het al een behoorlijke rammel geworden. Het werkt zelfs Jan op zijn lachspieren...

Het lijkt wel of ik een leeg krat bier in de kofferbak heb, toen ik gisterenochtend mijn autootje vast aanzette voor ik de ruiten ging krabben, was het toch wel heel opvallend. Of misschien kun je mijn autootje een rijdende glasbak noemen...

Dat verkondigde ik gisterenavond dus ook aan Jan. En daarna stelde ik de vraag:" Hoe gaat mijn groene autootje heten in 't vervolg... glasbak of kratje??"

We zijn er nog niet uit. Of zal ik 'm rammeltje noemen, klinkt ook wel aardig, niet??

55 jaar...

Wat een tijd hè, 55 jaar... dat is vandaag precies het aantal jaren dat mijn ouders getrouwd zijn. 55 jaar lief en leed hebben ze gedeeld. En nog steeds aan elkaars zijde.

Een voor jullie heel toepasselijk plaatje, gezien de voorliefde voor de vogeltjes in jullie tuin. (plaatje van www).

Hun leeftijd? 78 en 79 jaar. Mijn moeder is de oudste, zij wordt over een paar maandjes 80. En nog altijd zijn ze behoorlijk gezond. Op een paar kwalen na, dat wel. Maar daar schijnt nog goed mee te leven zijn, als je hun zo gestaag ziet doorgaan.

Ze leerden elkaar kennen op dansles. Zij een boerendochter, hij een jongen uit een arbeidersgezin. Zij uit een gelovig gezin, vader zelfs in de kerkenraad, hij uit een niet gelovig gezin. Oei... dat was even lastig, maar hij zorgde ervoor dat de wens van haar vader uit kwam, en werd aangenomen bij de kerk. En zo stond niets meer een huwelijk in de weg.

Mooie foto's hebben ze van hun trouwerij. Eerst in de kerk, toen in het gemeentehuis. Helaas, geen beelden hiervan dit keer, het boek staat in de kast bij hen, en het was niet te doen om ongezien een fotootje daaruit te "pikken".

Maar geloof me, ze zagen er mooi uit. Zij zelfs in een zelfgemaakte trouwjurk. Ze had ervoor geleerd, dat in elkaar zetten van kleding, en het bewijs dat ze dat goed in de vingers had, dat had ze aan op haar trouwdag.

2 Kinderen werden er geboren in de 4 jaar na de bruiloft. Mijn oudere zus, en een maand of 20 later ik. En wij zorgden weer voor 4 kleindochters en op de valreep een kleinzoon. Ze genoten (en genieten) hier volop van. Hun betrokkenheid is groot. Er wordt nog regelmatig een belletje gedaan hoe het met onze spruiten is. Leuk!

Zondagmiddag zitten we met het hele spul om tafel. Opa en oma reserveerden een tafel in een restaurant voor een diner. Gelukkig gaven ze dit ruim van tevoren aan, en na het een en ander geregeld te hebben is iedereen present. Uniek en leuk. Ik verheug me er al op!

Maar vanavond zien we elkaar ook al even. Nee, niet allemaal, dit keer zonder kleinkinderen. En dat hoort er natuurlijk ook bij. Want dat deze dag heel speciaal is, dat spreekt voor zich.

Pap en mam, heel erg gefeliciteerd met deze bijzondere dag! Ik kan nu wel zeggen "Dit doen we jullie niet na", maar dat waren we eigenlijk wel van plan. Ons jubileum is dit jaar nog maar die van  25 jaar, maar ook wij gaan ervoor. Tot vanavond!

p.s. Ik keek nog even op google, of er misschien ook een benaming voor een 55 jarig huwelijk is, en er zijn er wel wat. Een witgouden huwelijk, of smaragd of een orchideeën huwelijk. Ik kies voor jullie voor de laatste, gezien de prachtige orchideeën die in jullie vensterbank staan ;)

Blehhh...

Blue monday vandaag... dan zou je denken dat dat niet veel goeds beloofd. Zomaar een maandag achterin januari. Ver weg van de feestdagen alweer, en de winter duurt nog zo lang. En als je al voornemens had gehad, dan zijn die nu wel weer met de noorderzon vertrokken... je zou er depressief van worden.

Plaatje van www.

Voornemens? nee, die had ik dit jaar niet. Ben ik andere jaren altijd van "er mag wel weer een kilo of 5 af", dit jaar hoefde ik dat niet zelf te bedenken. Na controles bij de huisarts vorig jaar bleken mijn bloeddruk en mijn cholesterol te hoog. Niet verontrustend hoor... nou ja, een beetje dan.

Ik hoefde nog niet meteen aan de medicatie. Eerst maar eens kijken of er nog iets aan mijn eetpatroon viel te schaven. Ik was al wel een beetje kieskeurig over wat ik onder mijn neus stop, maar nu betekent dat gewoon geen tussendoortjes meer en opletten met het eten. Geen varkensvlees maar magerder rundvlees of kip, en vette vis op het menu. Heel goed uit te houden ;) Hihi, scheelt toch zo een paar kilo al, leuk toch? In maart mag ik weer naar het prik-lab, en hopelijk is er dan wat gebeurt met de waardes.

En mijn bloeddruk? Tsja, die is wat lastig te meten. Dan weer verontrustend hoog, en een minuutje of 5 later redelijk normaal. Dus mag ik morgen naar ome dokter om een automatische bloeddrukmeter om te laten leggen. Daar hobbel ik dan een dag- en nachtje mee rond, en dan ben ik benieuwd.

Maar om nog even op die nare maandag terug te komen, ik heb er tot nu toe geen last van. De wereld was wit vanochtend toen ik de gordijnen open deed, en het eerste wat ik buiten gedaan heb ik Junior naar het station gereden. Ik verwen mijn kinderen graag met een autoritje. Als je al kletsnat in de trein zit op de heenweg, nee... dat zou ik ook niet het leukste vinden. Of ik ze daarmee verpest? Nee hoor, Fleur en Mirte fietsen tegenwoordig door weer en wind door hun huidige woonplaatsen. Veel lekkerder zo buiten in plaats van in zo'n benauwde stadsbus is hun redenatie.

Daarna koppelde ik Tukker aan de lijn. Rood fietslampje eraan, want het was nog best een beetje schemerig. Hij vond het prachtig, en eigenlijk ik ook. Een typisch geval van wie-laat-wie-nu-uit...

En nu? nu zit ik aan een warme beker chocomel (oh oh...) en typ ik hier dit stukje. Onder genot van snurkgeluidjes van Tukker. Wie zei er dat dit een nare dag zou moeten zijn?

Fleur's succes.

Het jaar is nog nauwelijks begonnen en dan hebben we alweer heel mooi nieuws. Onze oudste dochter, Fleur, heeft haar bachelor binnen! Pedagogische wetenschappen studeert ze.

Fleur in actie op de schaatsbaan, tijdens de kerstvakantie.

Na twee jaar ALPO te hebben gestudeerd, een combinatie van PABO en pedagogische wetenschappen, kwam ze toch tot de conclusie dat voor de klas staan helemaal niet haar "ding" was. Het feit dat ze juist dat ene kind in die klas, dat net wat meer zorg nodig had, niet voldoende bij kon staan, maakte dat ze tot de onvermijdelijke beslissing kwam.

Stoppen dus. En een nieuwe start maken. Ze koos ervoor om verder te gaan met waar ze al een beetje mee begonnen was, het pedagogische gedeelte. Er volgde rommelige jaren. 

Het feit dat ze al best een aantal vakken van deze studie had afgerond, vroeg om een specifiek rooster. Dat kreeg ze, en ze doorstond alles glansrijk. Nee, ik geloof niet dat ze al eens een tentamen niet gehaald heeft in een keer... en ook voor haar stage kreeg ze hele hoge beoordelingen. 

Conclusie... ze heeft nu gelukkig het goede gekozen. Het was heel goed om de werkelijkheid onder ogen te zien en opnieuw te beginnen!

Dinsdag aan het eind van de middag ging de telefoon. "Fleur" stond er op het display. "Wat zou er aan de hand zijn" ging er eventjes door mijn hoofd, maar gelukkig was er goed nieuws. "Ik heb 'm!" riep ze enthousiast door de telefoon. 

Ze liep nog op een laatste cijfer te wachten. Als die voldoende was, dan kon ze verder. In februari begint ze met haar master. Alles is al geregeld!

Fleur, als je dit leest... ik heb het al duidelijk gemaakt, maar nog maar eens een keer: ik ben supertrots op je! Van harte met je prachtige resultaat en heel veel succes met de volgende stap!

Naar Parijs?

Pfff... dan gebeurt er vorige week woensdag al zo'n verschrikkelijke aanslag op de vrijheid van meningsuiting in Parijs, en daar bleef het nog niet bij. Ook vrijdag was ik gekluisterd aan de buis, hopend dat er een goede afloop zou zijn.

Maar helaas was dat niet het geval. Er waren alweer 4 onschuldige mensen slachtoffer geworden. Verschrikkelijk!!

Het was maar goed dat ik vrijdag nog niet op de hoogte was dat dit alles nog net iets dichterbij kwam dan ik die dag dacht... Dat zit zo:

Ik stelde Mirte zaterdag een vraagje via de familie what's app. Niets bijzonders hoor, er was post binnengekomen voor haar, post van de Universiteit. En ik vroeg haar of ik het mocht openen voor haar.

Maar antwoord, dat kwam er niet. En toen ik er op ging letten, kwam ik erachter dat ze vanaf de vorige dag nog niet op what's app had gekeken. Beetje ongebruikelijk. Zou er 's avonds iets gebeurt zijn, toen ze naar huis fietste??

Ik bleef het die dag in de gaten houden. Totdat me iets ging dagen... Was het niet zo dat Mirte een keertje in januari naar Parijs ging voor een dagje? Als cadeautje voor een vriendinnetje die jarig was geweest? Het zou toch niet???

Bij Fleur even geïnformeerd. En die gaf uitsluitsel. Ja, zus was inderdaad die dag van de prachtige hoofdstad van Frankrijk aan het genieten. Zij had al jaren die wens en nu... nu werd dat werkelijkheid!

Kan je je afvragen of ik als moeder niet heel erg op de hoogte moet zijn van alles wat de meisjes doen. Nou, helaas... zo'n moeder ben ik niet. Ik laat graag los, en vertrouw er voor de volle honderd procent op dat ze doen wat goed is. Mag dat eens een keertje niet zo zijn, dan is er ook altijd nog de mogelijkheid om van je fouten te leren. Dat mag je ze toch ook niet ontnemen? Groeien ze enorm van, denk ik maar zo.

Dus met dat in gedachten kwam ik de zaterdag redelijk relaxed door. Maar ik moet wel toegeven dat ik het helemaaaal niet erg vond toen ik zag dat mijn middelste weer een keertje op haar telefoon had gekeken!

Hoe ze het gehad heeft? Ja, fantastisch! De foto's die op FB te zien waren zeiden genoeg. Maar natuurlijk was er bij de dames ook ruimte voor de harde werkelijkheid, waar ze middenin zaten die dag, getuige deze laatste foto:

Weg...

Jan is weggegaan. Zomaar. Met Pino :O

Neeee 't is niet zo dramatisch als het er uitziet hoor, ze komen vanavond vanzelf weer terug. Met z'n drietjes, Fleur komt dan ook mee.

Waar ze heen zijn? Nou, hierheen!

Naar het Aircooled winterfest In Rosmalen.

Jan heeft Fleur besmet met het VW virus. En sinds Fleur aan de autorijlessen begonnen is hebben ze een droom. Die droom is dat dochterlief straks in een kever rond rijdt. En dat pappa dat ding dan in onderhoud heeft. Tsja...

Laat nu vandaag een verloting zijn op dit evenement... met dit als hoofdprijs:

Een prachtige donkerblauwe kever uit 1967. Da's niet gek, toch?

Dus de tickets zijn besteld, de loten gekocht en nu is Pino op weg naar Nijmegen. Daar haalt Jan Fleur op en dan rijden ze samen richting festijn. Waar Jan nog meer gelijkgestemde busliefhebbers tegen gaat komen. Er is al het nodige gecommuniceerd via face-book, dus dat het gezellig gaat worden, dat zit er dik in!

En het feit dat hij het nu eindelijk voor elkaar kreeg zijn dochter hier naartoe mee te nemen, dat maakt de vreugde alleen nog maar groter.

Of ik ook niet mee had gewild? Neeee... ik vermaak me prima thuis. Ik heb nog een kleurboek dat ik kreeg met de kerst, en ik heb nog totaal geen tijd gehad/genomen om daar een beginnetje in te maken.

Dit exemplaar ligt bij mij in de kast te wachten... dat kan toch ook niet ; )

En daarna denk ik zomaar dat ik Tukker blij ga maken. Met een lekkere zondagse wandeling. Het is prachtig weer... duzzz

Daarna ga ik aan de kook. Wat er vanavond op tafel komt? geen idee, maar ik verzin wel wat! Het is al feestelijk dat ook Fleur vanavond weer aanschuift!

Mirte schuift helaas niet aan. Zij is druk vandaag. Zij werkt hier, bij SSL Leiden. Daar geven ze examencursussen en Mirte geeft daar les. Eigenlijk was ze vandaag niet aan de beurt om les te geven, maar er was iemand ziek. En zo kwam het dat ik vanochtend een ap-je kreeg om half acht dat ze plotseling moest werken. Het grote voordeel is dat ze erg geniet van haar werk. Mooi toch?

En Junior? Die slaapt nog. Een echte 18-jarige dus. Vanavond moet ik nog even de schaar door zijn haar halen, anders herkennen ze 'm niet meer morgen, zoveel zit er voor zijn gezicht...

Maar voor nu? Ik ga de oven aanzetten, daar zitten nog kaas-ui broodjes in die ik vanochtend heb voorbereid. Jan heeft de eerste lading al mee, ik ga er zo lekker van genieten.

Rest mij jullie nog een fijne zondag toe te wensen en vanaf morgen een goed begin van weer een hele nieuwe week!

Een fles vol.

Laatst kwam ik het idee op Pinterest tegen... in het begin van het nieuwe jaar pak je een flinke stopfles. Met een klein schrijfblokje. En telkens als je iets meegemaakt hebt wat volgens jou de moeite waard is schrijf je dat op een blaadje. Dan vouw je het blaadje dubbel en stopt het in de fles.

Plaatje van www.

En dan, als het einde van het jaar er aan komt, maak je de fles open. Zo geniet je nog een keertje van de mooie momenten die je meemaakt dat jaar. Leuk toch?

Ja, leuk, vind ik ook. Maar... wij bloggers hebben al zo'n stopfles. In de vorm van dit plekje op het grote www. Dus het idee is leuk, maar overbodig in mijn geval.

Ik ga het weer doen. Alle momenten die dit jaar de moeite waard zijn komen hier weer langs. Promise!

Ik hoop dan ook van harte dat dit weer een goed gevulde "fles" gaat worden. Die ik aan het eind van het jaar open en dan even lekker nageniet van de mooie momenten. En natuurlijk...

Natuurlijk hoop ik dat jullie gezellig meegenieten! En dat jullie fles ook vol gaat worden dit jaar. Met allemaal momenten die de moeite waard zijn om opgeschreven te worden, of dat nu mooie of iets minder mooie maar wel heel erg de-moeite-waard-momenten zijn.

Veel schrijf- en leesplezier dit jaar!!