Aan alle mamma's van een speciaal kindje.

Goeiemorgen! Ben je al wakker? Ben je beneden in de woonkamer of moet je vandaag in bed blijven omdat je de rest van de familie de ruimte moet geven om een ontbijtje op bed te maken?

Bij mij is het eerste het geval. Helaas kon Mirte vandaag niet naar huis komen, zij geeft nog een weekend examentraining. Ook erg belangrijk, gezien de examens vanaf morgen beginnen. Moederdag is hier een paar weekjes opgeschoven, als het nest hier thuis weer echt vol is.

Dat nest, dat heb ik altijd goed beschermd. Moest ook wel, er zat een vogeltje in dat iets meer aandacht nodig had dan de andere. Dus ging ik ervoor. Herkenbaar voor jou?

Dan zijn de volgende dingen ook vast heel herkenbaar:

1. De twijfels of er nu werkelijk wel wat aan de hand is, of dat je volgens de omgeving gewoon een beetje overbezorgd bent.

2. De vele onderzoeken en gesprekken met verschillende professionals.

3. Vragenlijsten. Ik kan ze nog steeds wel dromen. En ook de confrontatie met de antwoorden die je zelf hebt ingevuld. Is het echt zo erg? Of valt het eigenlijk stiekem toch ook nog wel een beetje mee met je kindje?

4. De spannende gesprekken als je de uitslagen binnenkrijgt. Hoe moeilijk is het om te horen dat jouw kindje iets heeft waar je werkelijk niets aan kan doen omdat het gewoon met deze beperking geboren is...

5. De frustratie die je hebt omdat mensen in je omgeving je kind en ook jou niet snappen ("gewoon iets harden aanpakken misschien?").

6. De spagaat waar je vaak het gevoel hebt in te zitten als je je aandacht moet verdelen tussen het speciale kindje, zijn zusjes/broertjes en je partner.

7. De opluchting als blijkt dat er scholen en mensen bestaan waarbij- en in je kind mag zijn wie ie is. Maar ook...

8. Het verdriet dat je hebt als je kind zijn draai in het begin niet zo goed kan vinden, tijd nodig heeft om te moeten omgaan met de heimwee die hij heeft als ie terug denkt aan zijn oude klasgenootjes.

9. En als hij ouder wordt: de moeilijkheid dat het ineens meer op valt dat je kind "anders" is. Een kind van 4 valt niet op als hij door de schoenwinkel rent om te kijken of zijn schoenen lekker zitten. Als hij 10 is is dat heel anders...

10. Maar ook... het geluk dat je voelt als datzelfde kind uitgroeit tot een jongen waar je trots op bent. Rustig, behulpzaam en vol humor. En ook heel open als het gaat om het feit dat ie een beperking heeft. Hij is geen autist, hij heeft autisme, een heel verschil!

Ik zal best nog wat aspecten vergeten zijn, opvoeden van een kind met een beperking is heel erg complex. Maar ik ging ervoor. Zegde mijn werk op en was er voor hen. Moest in ons geval ook wel.

Soms heb ik spijt. Ik merk nu dat het heel lastig is weer aan het werk te komen. Er zit een levensgroot gat in mijn c.v., en ik ben inmiddels bijna 50. Maar als ik dan kijk hoe mijn kinderen zich ontwikkeld hebben ben ik supertrots. Het zijn stuk voor stuk sterke vogels geworden. Die nu hard bezig zijn om uit te vliegen.

Eentje zit nog op de rand van het nest. Hij heeft iets langer nodig om zijn vleugels uit te slaan. Geeft niet, dat mag. Voorlopig ben ik toch nog in de buurt, en ik krijg er steeds meer vertrouwen in dat ook hij zijn vleugels zo uit gaat slaan, en dat ie ook goed blijft vliegen.

plaatje van www.

Wat ik met dit schrijfsel wil zeggen, moeders van speciale kindjes? Er is hoop! Vergeet dat nooit! Ook al krijg je nog zoveel tegenwerking, geloof erin. Want jullie kinderen zijn zo speciaal dat ze het volop waard zijn! Fijne Moederdag, en geniet van ze. Tenslotte mogen jullie hun moeder zijn, wat een eer!!!