zondag 11 mei 2014

Aan alle mamma's van een speciaal kindje.

Goeiemorgen! Ben je al wakker? Ben je beneden in de woonkamer of moet je vandaag in bed blijven omdat je de rest van de familie de ruimte moet geven om een ontbijtje op bed te maken?

Bij mij is het eerste het geval. Helaas kon Mirte vandaag niet naar huis komen, zij geeft nog een weekend examentraining. Ook erg belangrijk, gezien de examens vanaf morgen beginnen. Moederdag is hier een paar weekjes opgeschoven, als het nest hier thuis weer echt vol is.

Dat nest, dat heb ik altijd goed beschermd. Moest ook wel, er zat een vogeltje in dat iets meer aandacht nodig had dan de andere. Dus ging ik ervoor. Herkenbaar voor jou?

Dan zijn de volgende dingen ook vast heel herkenbaar:

1. De twijfels of er nu werkelijk wel wat aan de hand is, of dat je volgens de omgeving gewoon een beetje overbezorgd bent.

2. De vele onderzoeken en gesprekken met verschillende professionals.

3. Vragenlijsten. Ik kan ze nog steeds wel dromen. En ook de confrontatie met de antwoorden die je zelf hebt ingevuld. Is het echt zo erg? Of valt het eigenlijk stiekem toch ook nog wel een beetje mee met je kindje?

4. De spannende gesprekken als je de uitslagen binnenkrijgt. Hoe moeilijk is het om te horen dat jouw kindje iets heeft waar je werkelijk niets aan kan doen omdat het gewoon met deze beperking geboren is...

5. De frustratie die je hebt omdat mensen in je omgeving je kind en ook jou niet snappen ("gewoon iets harden aanpakken misschien?").

6. De spagaat waar je vaak het gevoel hebt in te zitten als je je aandacht moet verdelen tussen het speciale kindje, zijn zusjes/broertjes en je partner.

7. De opluchting als blijkt dat er scholen en mensen bestaan waarbij- en in je kind mag zijn wie ie is. Maar ook...

8. Het verdriet dat je hebt als je kind zijn draai in het begin niet zo goed kan vinden, tijd nodig heeft om te moeten omgaan met de heimwee die hij heeft als ie terug denkt aan zijn oude klasgenootjes.

9. En als hij ouder wordt: de moeilijkheid dat het ineens meer op valt dat je kind "anders" is. Een kind van 4 valt niet op als hij door de schoenwinkel rent om te kijken of zijn schoenen lekker zitten. Als hij 10 is is dat heel anders...

10. Maar ook... het geluk dat je voelt als datzelfde kind uitgroeit tot een jongen waar je trots op bent. Rustig, behulpzaam en vol humor. En ook heel open als het gaat om het feit dat ie een beperking heeft. Hij is geen autist, hij heeft autisme, een heel verschil!

Ik zal best nog wat aspecten vergeten zijn, opvoeden van een kind met een beperking is heel erg complex. Maar ik ging ervoor. Zegde mijn werk op en was er voor hen. Moest in ons geval ook wel.

Soms heb ik spijt. Ik merk nu dat het heel lastig is weer aan het werk te komen. Er zit een levensgroot gat in mijn c.v., en ik ben inmiddels bijna 50. Maar als ik dan kijk hoe mijn kinderen zich ontwikkeld hebben ben ik supertrots. Het zijn stuk voor stuk sterke vogels geworden. Die nu hard bezig zijn om uit te vliegen.

Eentje zit nog op de rand van het nest. Hij heeft iets langer nodig om zijn vleugels uit te slaan. Geeft niet, dat mag. Voorlopig ben ik toch nog in de buurt, en ik krijg er steeds meer vertrouwen in dat ook hij zijn vleugels zo uit gaat slaan, en dat ie ook goed blijft vliegen.


plaatje van www.

Wat ik met dit schrijfsel wil zeggen, moeders van speciale kindjes? Er is hoop! Vergeet dat nooit! Ook al krijg je nog zoveel tegenwerking, geloof erin. Want jullie kinderen zijn zo speciaal dat ze het volop waard zijn! Fijne Moederdag, en geniet van ze. Tenslotte mogen jullie hun moeder zijn, wat een eer!!!

17 opmerkingen:

  1. Oh, wat mooi geschreven... ik word er even stil van. Wat moet jij een fantastische moeder zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hoi Trudy,
    Wat heb je dit mooi verwoord. Ik ben zelf moeder van twee meiden, allebei geboren zonder beperking en ik vond dat destijds heel normaal. Ik ben er intussen natuurlijk allang achter dat dat niet zo vanzelfsprekend was als ik dacht. Ook doordat ik een paar jaar werkte op een woonvoorziening voor mensen met een beperking, allemaal met autisme overigens, ben ik dit wel anders gaan zien. Ik neem mijn petje af voor iedere ouder die er is voor haar of zijn kind, met of zonder beperking, maar als je een kind met een beperking hebt maak ik ook nog eens een diepe buiging... Ik vind het super mooi!
    Geniet van je kids en laat hen van jou genieten... Ook niet onbelangrijk...
    Fijne dag vandaag en alvast een fijne moederdag als je nest weer vol is...
    Liefs,
    Mirjam

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Mooi geschreven Trudy!
    We staan er te weinig bij stil dat onze kinderen zonder beperking geboren
    werden.....wat een wonder het hele groeien is onder ons hart tijdens de zwangerschap....
    We kunnen zelfs nog niet in de verste verte indenken hoe het is om
    een kind te hebben dat anders is....
    Ik sta in bewondering voor jullie en alle ouders die hier zo goed mee
    omgaan....
    Heel veel liefs en fijne moederdag!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. dankjewel! voor het delen ,het zo herkenbaar !!! vooral "het harder aanpakken gedeelte"!!!!! buurvrouw deed nochtans universiteit !!!! hij is erg slim erg gevoelig hij is mijn ZOON !! en ja het is soms vechten en we zijn er nog niet hij is pas elf , maar mensen ik zal blijven vechten als een leeuwin voor dat prachtige kind van ons zo wijs op 11j!! vandaag liep ie 5km tussen een massa volk waaaaah ik ben zo trots !! liefs Jezebelle

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Als het om je kind gaat ga je er als een blok beton achterstaan. Dat is moeder-eigen, toch? Elk kind verdient ook liefde want dat is het belangrijkste wat er is! Je hebt het prachtig verwoord!
    Liefs Kakel

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Mijn oudste weet zeker dat hij nooit kinderen wil: 'mam, er kan zóveel fout gaan voor en tijdens een zwangerschap'. Toen ik zwanger wilde worden stond ik daar eigenlijk niet bij stil. Ik ging er vanuit dat alles goed zou gaan. En het ging goed. Gelukkig.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Heel mooi geschreven.
    En op bepaalde punten zeker herkenbaar!

    Je moet echt nooit spijt hebben dat je je werk hebt opgezegd! Ik vind dat je een supermama bent dat je je zo hebt ingezet voor al je kinderen!
    En zeg nooit nooit, misschien komt er nog eens iets moois op je pad, een leuke baan, vrijwilligerswerk of iets anders misschien ...?!
    Maar al die jaren dat je er was voor je bijzondere kind, dat kan men je nooit meer afnemen. Daar kan geen gat in je CV tegenop!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Mooi stukje! Maar ik vind het ook triest dat die periode dat je voor je kinderen hebt gezorgd gezien wordt als een gat in je cv! Dat is toch eigenlijk te gek voor woorden vind ik. Er moet nodig een cultuuromslag komen, waarna fulltime opvoeden wel op waarde wordt geschat!

    Huisvlijt

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Hoi, hier ben ik nog een keer. Op Het Moederfront plaatste ik vandaag een video die precies gaat over het probleem m.b.t. herintreden dat jij beschrijft! Ik wilde die toch even met je delen: http://www.hetmoederfront.com/2014/05/herintreden-als-thuisblijfmoeder-moederschap-een-plus.html

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Hoi Trusy heel herkenbaar voor onze brandnetel van vijf. Ik ben blij dat we de diagnosticerende fase nog even voor ons kunnen laten.

    BeantwoordenVerwijderen
  11. hoi Trudy, je vroeg waar we gefietst hebben? Naar Vierakker, fiets parkeren bij Ludgerus, dan lopen naar de Rietberg (koffie en gebak). Supermooie omgeving!

    BeantwoordenVerwijderen
  12. Mooi geschreven. Geen spijt hebben hoor, van je gat in je CV! Ik denk zomaar dat dit de beste keuze is geweest. De spagaat tussen aandacht voor mijn zoon en aandacht voor zijn zus is hier heel actueel. Ach... eigenlijk alle punten wel.... Bedankt voor dit stukje.

    BeantwoordenVerwijderen

Hé leuk, een reactie! Ben zó benieuwd wat je gaat schrijven...