Simpel.

Maandagochtend bijna 10 uur. Ik kom net terug van een wandeling met Tukker. Hij snurkt het weer eens uit nu ie op z'n kleed ligt. Deze keer ligt er een warme deken om het kleed heen, dat is geen overbodige luxe.

De erwtensoep staat op:

Ik vond het er echt weer voor vandaag. En toen ik terug kwam van de wandeling pakte ik de laptop er maar eens weer bij. Eventjes kijken hoe we er financieel voor staan.

Dat is momenteel wel echt iets om in de gaten te houden. Wij zijn superblij met de nieuwe baan van Jan hoor, en ook het vaste contract wat daar aan vast zit. Maar feit blijft dat we er zo'n 30 procent in inkomen op achteruit zijn gegaan. Jan verdient nu net zoveel als de w.w. uitkering die ie ontving toen hij nog bij huis was.

Dat is dus oppassen. Dus we keren alle dubbeltjes nog maar eens een keertje om voor we ze uitgeven. Bedenk me vaak dat die nieuwe kleding niet echt noodzakelijk is en zo ook met andere dingen. Ga wat vaker naar de bieb als ik een tijdschrift wil lezen, en ook met de boodschappen kijken we uit.

1 Keer in de week, op vrijdagavond naar de L.idl. Eerst kijk ik goed rond in huis wat we nog hebben en dan maak ik een weekmenu op. En elke keer als ik bij de kassa kom, valt het me mee. We eten er net zo lekker van als eerst, en daar ben ik best trots op.

Maar wat is nu belangrijk? Of een hogere baan, met de bijbehorende stress, of zoals Jan nu naar zijn werk gaat? Hij heeft het met zijn collega's heel erg naar zijn zin. Hij komt regelmatig met leuke anekdotes thuis, en ook sporten ze soms samen. Ja, het was wel wennen dat het dagdienst was, maar ook dat geeft nu rust. In de weekenden is Jan vrij, en we kunnen dus altijd aansluiten als er of in de familie, of in de vriendenkring of bij onze busvrienden iets georganiseerd is.

Ik zorg er, heel ouderwets misschien, ervoor dat huis en tuin (ja, de arm gaat iets beter) netjes zijn. En het eten 's avonds op tafel staat. Zodat de heren meteen kunnen aanschuiven als ze thuiskomen. En natuurlijk verwen ik de meisjes graag als ze er ook zijn. Voor Mirte nog 3 weken, ik kan eerlijk gezegd niet wachten...

Wij voelen ons hier heel prettig bij. Leven is rustig, misschien soms een heel klein beetje saai, maar ook dat vind ik fijn. Simpel en overzichtelijk, ik hou ervan!!

Wie laat wie nu uit??

Dat vraag ik me vaak af als ik met Tukker een rondje loop hier in de buurt. Vier keer per dag gebeurt dat door de weeks, en ik neem er daar twee van voor mijn rekening. 's ochtends en 's middags. Jan wandelt vaak 's avonds na het eten met hem, en Junior doet dat 's avonds laat nog een keer.

Ook ga ik nog wel eens met Tukker naar het bos, kan ie lekker rennen. Het tempo van dat rennen is zichtbaar lager geworden, maar dat wil niet zeggen dat ons oude beestje er niet meer van geniet. Hij struint het bos door, zwemt waar ie zwemmen kan en maakt vaak eventjes contact met z'n soortgenoten. Vooral de grotere soorten, en helemaal de Labradors, zijn daarbij favoriet. Grappig toch..

Maar in het weekend is het vaste prik. Tukker kijkt ons beiden verwachtingsvol aan en als het woord "bos" maar gefluisterd wordt is ie door het dolle heen. Mijn groene autootje wordt erbij gepakt, daar kan Tuk nog het makkelijkst in springen vanwege de lagere instap, en daar gaan we dan... Vanochtend richting Rozendaalse hei, een prachtig mooi losloop gebied in Velp, bij Arnhem.

Ik nam ook mijn fototoestel mee. Tuk is momenteel een beetje een hond van alledag. Hij zakt regelmatig door zijn achterpoten heen en ook struikelt ie vaak. Gezien zijn ene heup versleten is en de andere niet goed in de kom zit (dit hebben ze ons 8 jaar geleden al verteld bij de dierenarts) en momenteel de voorpoten lijden onder artrose, is het spannend.

Wanneer komt het moment dat opstaan na het vallen niet meer lukt? Of erger, wat we laatst bij ons buurhondje hebben gezien, scheuren z'n kniebanden onder de druk van zijn lijf?

We doen er alles aan. Tuk krijgt medicinale brokken waarin medicatie voor de gewrichten en pijnstilling zit, en daarnaast nog pijnstillers. Drie per dag. (Hij mag er gezien z'n gewicht vier, maar eentje over hebben voor noodgevallen is handig). We zijn heel erg streng voor hem, er wordt niet gesnoept (is ie ook niet gewend, dat scheelt een hoop) en we hebben hem altijd veel laten zwemmen om z'n spieren in conditie te houden. Dat is gelukt. Dankzij zijn gezonde gewicht en sterke spieren, loopt ie nu nog. Regelmatig krijgen we dan ook complimentjes van de dierenarts, fijn!

Het fototoestel heeft zijn werk vanochtend gedaan. En dat maakt dat ik jullie mee kan laten genieten van Tuk's, en ook ons, uitje. Kijk maar!

En nu? Nu ligt ie heerlijk op zijn kleed te snurken. Een tevreden hond. Heerlijk, wat willen we nog meer??

Warme wintersnack.

Wij kregen van een kennisje een hele leuke kerst-nieuwjaarsgroet. Het was een receptje van een lekker winterontbijtje met een zakje kruiden erbij. Dat moesten we eens proberen!

Dus afgelopen weekend, toen het eten van kerst en oud en nieuw alweer een beetje gezakt was, zette ik 's ochtends de pan op het gas. Ik sneed 2 appels in partjes en deed dat in de koekenpan met een dikke bodem. Zo hoefde er geen boter bij :)

De appeltjes moesten even een beetje zacht worden, en toen gingen de kruiden erbij. In het zakje zaten deze kruiden en zaadjes:

En kennisje had nog kokos bij in het zakje gedaan. Lekker ook hoor, maar dat had ik vanmiddag niet in huis...

Ook kraakte ik nog wat walnoten. Daar heb ik nog een aardig voorraadje van in huis, dankzij mijn vader. Helaas is de boom bij zijn buurman, waar hij ze altijd raapte, dit jaar omgehakt :(

Een stuk of vijf noten kraakte ik. Die gingen ook nog even erbij in de pan. Toen het appelmengseltje klaar was ging er wat yoghurt in een schaaltje, en terwijl het nog een beetje warm was ging het daarover heen.

Lekker zeg! Zo lekker, dat ik dit kunstje vanmiddag nog maar eens herhaalde. Als lunch kan dit ook best dienst doen, bedacht ik me.

Oh ja, en als je dit ook eens wilt proberen, zet dan de afzuigkap niet, ik herhaal NIET aan. Want dat is zonde van het heerlijke geurtje dat dit gerechtje verspreid door je huis! Eet smakelijk!!

Gladjes...

Nee, hier in Gelderland heb ik vanochtend nog niet gemerkt dat het glad is, maar als ik zo de weerman op de radio mag geloven, is dat nog maar een kwestie van tijd.

Slippartijen, schaatsende mensen op de weg, van alles komt er langs op t.v. Vanochtend heb ik dan ook maar snel de riem bij Tukker om geknoopt, om een valpartij later op de ochtend te voorkomen, je weet maar nooit.

En nu ben ik binnen bezig. Poetsen, moet soms ook weer eens goed gebeuren. Ondertussen app ik met Mirte. Zij zit momenteel in Vietnam, alweer een beetje zuidelijk in dat land. 't Noorden was koud, zo schreef ze laatst al. Zo koud dat ze een jas gekocht heeft.(16 graden, hihi). Ze had alleen een vest bij zich, optimist dat ze is.

Het noorden van Vietnam was wel de moeite waard, getuige deze foto!

Nu zat ze in de trein, zo schreef ze. Op weg naar een klein, niet zo toeristisch plaatsje aan zee. Aanbevolen door andere mensen die ze ontmoette in het vorige hostel.

Ik vertelde haar van de gladheid hier. Vond ze heel moeilijk voor te stellen, zei ze. Daar is het momenteel 26 graden, de airco stond aan in de trein. We kwamen tot de conclusie dat mijn verwarming waarschijnlijk dezelfde temperatuur produceert momenteel als de airco in de trein. Zo'n graad of 20, grappig toch?

Ik gaf nog aan dat ik vanavond een afspraak heb in een dorp hier verderop. En dat ik nog twijfel of ik kan gaan, gezien de voorspelling. "Nou, dan neem je toch lekker ijsvrij!" opperde ze...

Blijft gek, om je kind gewoon via zo'n telefoon te spreken terwijl ze zo ver weg zit. Maar ook heel erg leuk!!

Een goed begin!

Zoals jullie misschien wel weten, wij hebben een Volkswagenbusje. Een T3 uit 1981. Groot, een beetje lomp, maar wel een schattig ding om te zien. 't Eerste woord dat ik eruit kon brengen toen ik hem voor de eerste keer zag was:"Ahhhhh"...

We hebben 'm Pino genoemd. Door de redenen die ik in de vorige alinea omschreef. In Amerika heet Pino Big Bird, en is ie knalgeel. Net als ons busje.

Jan ging op een forum, op het grote www. Hij ontmoette daar vele mede liefhebbers, en die liefhebbers hadden ook de gewoonte elkaar te ontmoeten. Tijdens heel gezellige weekendjes. Dan wordt er ook vaak een rit georganiseerd, en tuffen we met allerlei kleurtjes T3's vrolijk achter elkaar aan in het Nederlandse landschap. Daar krijg je leuke reacties door. Mensen die met open mond staan te kijken, kinderen die achterste voren in hun fietszitje zitten, zo leuk! Wij zwaaien er dan vrolijk op los, ik voel me soms net Sinterklaas ;)

Maar er is nog een leuke bijkomstigheid, je leert er mensen door kennen. En die mensen vormen na een tijdje een vriendenclub. Die ontstond toen we vorig jaar naar Engeland vertrokken voor een mega-grote busmeeting. Busfest heet dat daar. En gezellig dat dat was!

We zitten ook met deze mensen in een groeps-whatsapp. Daar worden serieuze Volkswagendingen besproken, maar ook hebben we de grootste lol daar. En soms laten we zien aan de anderen wat ons bezig houdt in het dagelijks leven. Net Blogland ;)

Op nieuwjaarsdag kwamen er een paar foto's voorbij van mensen die op het strand liepen. "Goed plan!" reageerde ik. Onmiddellijk kreeg Jan een privé-berichtje binnen van een vriend die aan de kust woont, in Noord-Holland.

En zo kwam het, dat wij eergisteren Pino weer uit zijn winterhok haalden, Tukker erin laadden en richting Tuitjenhorn reden. Daar werden we hartelijk ontvangen door onze vrienden en na een kop koffie ging het richting Petten. Heerlijk uitwaaien:

Zelfs het zonnetje piepte er nog even door! Na de wandeling gingen we nog even mee terug en werden we getrakteerd op lekker warme soep met broodjes. Helemaal bijgetankt ging daarna de reis weer richting Gelderland.

Onderweg zag ik op facebook een reactie van vriend. "Was heel gezellig, moeten we vaker doen!" Dat was mijn idee ook al, we hebben momenteel door heel Nederland mensen wonen waar we bijzonder goed mee overweg kunnen. En de heren (en soms ook dames) hebben altijd een onderwerp van gesprek: Hun geliefde busjes!

Toen kwam er een reactie uit een ander deel van het land:" De volgende keer, zakken jullie dan af naar Zeeland?" Nou, met genoegen hoor, lieve vriendin! Gaan we echt snel realiseren!!