Oh sorry Fleur!

Oh sorry hoor Fleur, dat ik nog steeds niets geschreven had vandaag. Ik kan, zoals ik je vanochtend vertelde toen je nog thuis was, een beetje moeilijk op gang komen.

Drukke week gehad vorige week. Echt een beetje hectisch, en da's, zoals jij weet, helemaal niets voor mij. Ik doe het het beste bij structuur en regelmaat. Niet bij elke dag van allerlei andere verplichtingen te hebben en dan tussendoor nog even een etentje in elkaar flansen voor gisteren. Toen kwamen de oma's en opa gezellig met ons eten.

Maar goed, genoeg uitgelegd. Jij bent jarig vandaag. 23 jaar jong ben je geworden. Pfff waar blijft de tijd toch in vredesnaam?? (vroeg ik me vanochtend op fb ook al af ;))

Die tijd, die gaat pas echt snel als je kinderen hebt. Die kinderen groeien supersnel. Zo zijn ze klein en heel teer, zoals jij met je geboorte, zo groeien ze op tot heel gezellig kletsende peuters (tja, ik kan het niet laten vandaag maar even van jou uit te gaan), dan komt de schoolperiode eraan. Eerst nog in ons dorp, en dan naar de "stad". Om vervolgens die stad in te ruilen voor een nog veel grotere stad. Waar jij  inmiddels alweer heel wat jaartjes met veel plezier studeert en woont.

Dat wonen, dat doe je met 10 personen in een groot studentenhuis. Wat een gezellige boel daar! Een woonkamer waar regelmatig met z'n allen wordt gegeten, maar ook kijken jullie er t.v. en worden er themafeesten georganiseerd.

't Is een typisch studentenhuis. Compleet met rommel en soms wat achterstallig schoonmaakwerk. Bij het koken moet er nog wel eens eerst een pan worden afgewassen, die vaat is sowieso niet het belangrijkst in jullie leven. Dat maakt de spreuk (ik dacht op het toilet):"Een opgeruimd huis is een verspild leven" wel duidelijk. Jullie hebben groot gelijk! Geniet maar fijn!!

Met je studie loopt het goed. Je zit nu in je master-jaar en da's heel erg druk. Maar je slaat je er goed doorheen, ik ben supertrots op jou!

De stage doe je met kinderen met ernstige beperkingen. Dat is echt jouw ding. Zo, dat je ook je vakantie aan deze kinderen (met hun familie's) besteed. Bij deze organisatie. "Zo leuk!" roep je regelmatig, en aan je stralende blik op zo'n moment zie ik dat je dat uit de grond van je hart meent.

Mooi ben jij. Zowel van de buitenkant (ja, ik weet 't, ik ben bevoorrecht...) als van binnen.

Fleur, nogmaals van harte, en ik hoop dat we nog heel veel jaren zo van je mogen genieten!

Achterom en vooruit kijken.

Maandagochtend tien voor negen. Jan is om kwart voor zeven naar zijn werk gegaan, Junior ging om acht uur de deur uit. Nou ja, ietsje later dan. De trein gaat om twaalf over, en het is zo'n 5 minuutjes fietsen naar het station. En als je dan zorgt dat je ongeveer om vijf over weg gaat, dat heb je grote kans om de trein te halen. Gaat ook meestal goed, moet ik eerlijk zeggen ;)

De week ligt voor me. Maar voor die week begint vond ik toch echt dat ik eerst de toetsen van mijn laptop hun werk maar eens even moest laten doen.

We hadden het goed, de laatste tijd. Natuurlijk eerst het feest voor ons vijfentwintig jarig huwelijk. Dat was heel geslaagd. Bijna iedereen die we uitgenodigd hadden was er, het weer was goed en het eten en drinken ook.

Het feest begon om zes uur 's middags en om half drie 's nachts rolden Jan en ik tevreden ons bed in. Om de volgende ochtend nog gezellig te ontbijten en na te praten met onze kinderen en onze bus-gasten. Die gasten hadden overnacht op het veldje achter onze tuin:

Jan heeft, zoals jullie al weten, een vaste aanstelling, Fleur slaagde voor haar tentamen vorige week, en Junior kreeg een fel begeerde stageplaats voor begin volgend jaar. Hij gaat stage lopen bij een bedrijf dat web-site's maakt. Jan komt op de afdeling waar ze deze web-site's klantvriendelijk maken en goed vindbaar op het grote www. Helemaal zijn plek! Morgenochtend fietsen we samen even naar Zutphen. Daar moet Jan zijn contract tekenen en al fietsend bepalen we dan ook de route voor de dagen dat ie volgend schooljaar zo sportief is.

En Mirte? Die heeft haar eindscriptie voor haar Bachelor klaar. Volgend studie jaar gaat ze eerst werken en dan reizen. Om daarna er weer fris tegenaan te kunnen voor haar Master!

Geeft rust, dit alles. En nu ik nog. Ik heb zo mijn plannen. Dat kastje per dag hè, waar ik hier mee begon en ook afrondde, dat heeft een tweede ronde nodig. En aangezien we over een maandje of 2 met vakantie gaan, vond ik het een goed moment om daar maar weer eens aan te beginnen.

Alleen... er is iets lastigs aan. De meisjes wonen niet meer thuis en dus kan ik hen er nu wat moeilijker bij betrekken. Ook Jan en Jan zijn niet super-gemotiveerd. Het is echt mijn ding, vooral ik heb last van de overbodige spullen hier in huis. Maar daar heb ik iets op gevonden!

Ik ruim op. Het hele huis krijgt een flinke uitmest-beurt. En ik regel vier dozen. Voor Jan, voor Fleur, voor Mirte en voor Junior. In die dozen gaan de spullen waar ik niet van weet wat ermee moet. Weg of houden? De dozen komen op de slaapkamers te staan. Nu hoop ik dat iedereen even regelmatig in de dozen kijkt en dan de nutteloze spullen weggooit. Ik denk niet dat het nodig is om een limiet te stellen, maar ik ben daar niet te beroerd voor ;)

Nou, ik geloof dat ik dan zo maar eens aan de slag ga. Eerst maar eens in de keuken, heb ik me bedacht. Een kastje per dag om de dag mee te beginnen en dan aan de slag in het huishouden. Want dat stopt natuurlijk niet bij zulke plannen, zou best handig zijn overigens...

25 jaar geleden.

25 jaar geleden was het onze huwelijksdag. Na 9 jaar verkering besloten we dat het tijd was voor een officiële verbintenis. En daar heb ik tot op de dag van vandaag geen spijt van gehad!

25 jaar geleden was het weer een stuk minder dan vandaag. Tsja, je kunt van alles regelen voor zo'n grote dag, maar dat niet. Gelukkig was het net een poosje droog toen we in een prachtige zwarte kever cabriolet naar het gemeentehuis reden.

25 jaar geleden waren al onze vrienden en familie present in het gemeentehuis. Zij zagen hoe wij aan elkaar het ja-woord gaven. Mijn beste vriendin en mijn moeder getuigden voor mij. Voor Jan waren dat zijn oom Piet en zijn opa, die ook Jan heette.

Ja, heette, helaas is opa niet meer. En oom Piet ook niet. En zo nog meer mensen die op de foto's in ons album staan. Zo is het nu eenmaal in het leven. Maar er kwamen ook mensen bij. Zo ook onze 3 prachtige kinderen.

Na 2 jaar was daar Fleur, en 20 maanden later kwam haar zusje Mirte. Zo'n 2 en een half jaar later werd ons gezin compleet met broertje Jan Junior. Wat een geluk!

Natuurlijk had ons huwelijk wel eens een dipje. Maar gelukkig waren er meer pieken dan dalen. Wederzijds respect en begrip, en niet te vergeten een flinke dosis humor hield ons huwelijk staande. Als een rots, zo kan ik je gelukkig vertellen.

De rest van de feestgangers (we vierden gisteren al een feestje) ligt nog op 1 oor. De kids en Jan boven, en achterin de tuin staan nog 2 bussen geparkeerd. Met mensen die speciaal voor ons helemaal uit Zeeland en Noord-Holland kwamen.

Straks, om een uur of 10, dan ontbijten we gezellig met z'n allen. En kletsen we nog even na. Best lekker, zo nog een dagje weekend erachteraan.

Ik denk niet dat we er vandaag nog een groot feest achteraan bouwen. Dat is gisteren al heel goed gelukt! Maar het is wel een feest! Want om 25 jaar getrouwd te zijn met de juiste man, da's toch een unicum.

Jan, als je dit per ongeluk ook leest vandaag... ik hou van je. En ik hoop dat er minstens nog 25 van zulke jaren bij komen. Daar teken ik graag voor!!

21 graden.

21 graden. Dat zie ik staan als ik op het schermpje van onze thermostaat kijk. Niets mis mee.

Vanochtend vroeg, zo tegen zessen (da's de tijd dat ik elke dag opsta) heb ik de deuren en de ramen van ons huis wagenwijd open gegooid. Lekker frisse lucht erin, 't was gewoon een beetje koud. En zo tegen een uurtje of 9 deed ik ze dicht. Rolgordijnen naar beneden en zo houd je het in dit huis lekker koel. Het werkt zeker ook mee dat de plafonds hier hoog zijn...

Eigenlijk heb ik vandaag heel veel te doen. Want aankomen weekend vieren wij het heugelijke feit dat we 25 jaar getrouwd zijn. Zondag is de dag, zaterdag gaan we dat vieren.

Met een barbecue in eigen tuin. Het tuinhuis leent zich prima voor zo'n feestje. Ja, feestje, we hebben niet zo heel erg veel mensen uitgenodigd. Ik hou meer van een wat intiemer feestje. Je spreekt iedereen wat sneller en het blijft allemaal wat overzichtelijker.

Vorige week pakten we de tuin al aan. Buxus knippen, onkruid weg en ook de beukenhaag kreeg weer eens een snoeibeurt. Gisterenavond maaide ik het gras nog een keertje.

Gisteren reed ik een paar keer af en aan met mijn groene autootje voor de boodschappen. So... die zijn dus ook binnen. Alleen het bier moet vanavond nog even. Maar dat doet Jan met Pino samen. Best makkelijk soms, zo'n bus. Morgen halen we de schalen met vlees op. Zo tegen vijven, om zes uur begint het feestje. Maar zo kan het allemaal zo lang mogelijk bij de slager in de koeling staan.

Morgen ga ik de salades maken. De recepten zijn al uitgeschreven, maar zoiets moet nu eenmaal op het laatste moment. En morgen zetten we de party-tent nog voor het tuinhuis op. Zo creëren we een ruimte van 7 bij 8 meter, plek genoeg voor gezelligheid!

En vandaag? Ach ja, vandaag nog een paar laatste dingetjes regelen. Meer "Wat voor versiering gebruiken we, ligt er nog iets in de kelder daarvoor?" en "Wat trek ik eigenlijk aan?" 'k Heb nog geen idee, daarmee ben ik ook echt een last-minute mens... En natuurlijk nog eventjes de laatste dingetjes in het huishouden. Even nog een keertje de stofzuiger erdoor en een doekje door de toiletten, je kent dat misschien wel.

Voor het feest komen er ook nog 2 stellen van de bus-club. Mensen waar we graag mee om gaan, die we toch wat meer beschouwen als vrienden. En vrienden, die horen er zeker bij!! Een van deze mensen tekende Pino voor ons. Die tekening gebruikten we weer voor ons uitnodigingskaartje, kijk maar:

Goed. weer genoeg gerammeld op de laptop. Ik ga eens eventjes wat doen, niet teveel hoor. Zeker tussendoor ook nog lekker relaxen met een boek erbij, want daar is het echt weer voor vandaag!!

Yes!

Okee, genoeg gemopperd gisteren. Nu weer over tot de mooie dingen in het leven. Want die zijn er in deze periode genoeg.

Wat ik als allereerste met jullie wil delen? Nou, ik wil jullie vertellen dat Jan een vaste aanstelling heeft bij zijn nieuwe werk. Zijn halfjaar-contract liep 14 juni af, en tot onze grote vreugde volgde er geen jaarcontract, maar meteen maar eentje voor onbepaalde tijd!

Wat een opluchting is dat. Vanaf 8 december 2011, toen schreef ik dit berichtje,tot nu toe leefden we in onzekerheid. Ja, er waren zat mensen die mij een hart onder de riem staken door te vertellen dat er nog zat technische mensen gevraagd werden en Jan best wel weer werk zou krijgen want hij was zo handig... Maar Jan was wel al 50 op het moment dat hij zijn baan verloor. En hoe vaak lees je niet dat het toch niet lukt om weer aan een nieuwe baan te komen...

En nu blijkt toch dat het gepieker van mij weer eens voor niets was. Ik schijn er goed in te zijn volgens Jan en de kinderen. Piekeren over dingen waarvan zij het gevoel hebben dat het allemaal wel los zou lopen. Ze hadden weer eens gelijk.

Jan is blij met zijn nieuwe plek. Natuurlijk was het even wennen in het begin. 27 jaar bij dezelfde baas werken en dan zomaar in het diepe worden gegooid, daar moet je op z'n minst een beetje flexibel voor zijn. En dan ook nog eens dagdienst draaien, iets wat ie ook al in geen 25 jaar meer gedaan had.

Maar die dagdienst, die bevalt ons prima. (Ja, ons, ook ik vind het heel fijn).Veel regelmaat, da's het grote voordeel. Zomaar mee kunnen doen met het sociale leven in het weekend en in de avonden, het kwam eigenlijk wel op tijd zo. Als je boven de 50 bent merk je dat die onregelmatige tijden wat lastiger worden.

En verder, op het werk, wordt zo nu en dan zelfs al eens om zijn mening gevraagd. De baas vertelde dat ze wisten wat ze aan Jan hadden, een groot compliment voor Jan..

Rest mij nog een fotootje te laten zien van een belangrijk moment. Om half 12 's nachts geschoten, net voor het naar bed gaan:

Nog snel even het contract tekenen, de volgende ochtend heb ik tijdens mijn wandelingetje met Tukker het document op de bus gedaan :)

Kanniewaarzijn...

Jaaaaa!! Ik heb momenteel weer een laptop op schoot. Dat was de laatste tijd wel anders. Ik moest het hebben van de uurtjes dat Junior niet naar school was, onze eigen laptop was een poos niet in beeld...

We kochten deze laptop bij B.. Ach, je weet wel, die winkel waar men vindt dat ze hele hoge service hebben en lage prijzen. Ja, die. Nou, ik ben er vanochtend voor de allerlaatste keer geweest. En dat heb ik ze ook meteen maar verteld.

We hebben deze laptop een jaartje. Hij beviel prima. Heeft hier ook niet veel te lijden, alleen Jan Senior en ondergetekende gebruiken 'm. Ligt netjes in een kastje als we 'm niet gebruiken en eigenlijk komt ie nooit buiten de deur.

Beviel ja, je leest het goed. Jammer genoeg blijft het linkermuisknopje hangen. En omdat we dachten dat we toch nog garantie hadden, ging Jan er niet zelf mee aan de slag, maar brachten we 'm naar de winkel terug.

Eind maart. Probleem uitgelegd en toen begon het grote wachten. Na een maandje of wat kregen we bericht dat het defect kwam doordat wij er niet voorzichtig mee om waren gegaan. Pardon??

We kregen te horen dat als er een probleem met een produkt is bij de service winkel na een half jaar de bewijslast bij de klant ligt. En hoe kun je nu in vredesnaam bewijzen dat het defect niet door ons kwam??? 108 euro moesten we neertellen als zij het probleem zouden gaan fixen.

Nee... wij zijn niet gek. Natuurlijk gunnen we hen dat niet. Jan bestelt het onderdeeltje wel en dan gaat ie zelf wel aan de knutsel. Ik heb daar alle vertrouwen in, en niet ongegrond ;)

Ja klopt, als je zelf met de laptop gaat klussen, dan vervalt de garantie. Maar wat is die nu nog waard zou je toch denken bij een winkel met zo'n houding.

De weken gleden voorbij. De laptop kwam maar niet retour. Wij zouden bericht krijgen wanneer we hem op konden halen, maar dat bericht kwam maar niet. Na 2 maanden belde Jan maar eens naar het nummer op de brief. Daar kreeg hij een keuze-menu te horen, maar helaas zat daar niet de keuze voor vragen over reparatie tussen. Ontmoedigd reed hij richting Zutphen waar ze hem vertelden dat het nog wel even kon duren. Het reparatiecentrum zit in Didam, vlakbij Jan's werk, maar nee, meneer kon de laptop zelf niet ophalen.

Vandaag was het 10 weken geleden dat we de laptop in handen hadden gegeven van z'n "ontvoerders". Spijt. Ik was er vanochtend helemaal klaar mee en waagde me nog maar eens aan dat keuze-menu. Koos gewoon voor optie 1 en vroeg de meneer aan de telefoon of ik bij hem terecht kon voor z'n vraag. Nee, hij verbond me "even" door. Na 14 minuten kreeg ik van de high-service te horen dat het druk was met bellers en dat ik misschien maar een andere keer terug moest bellen.

Nee, natuurlijk deed ik dat niet. Ik zette de telefoon op de luidspreker en poetste vrolijk door in huis. Nou ja, vrolijk, ik moet eerlijk zeggen dat ik toch wel lichtelijk geïrriteerd was...

Ja! Eindelijk werd ik na 17 minuten ter woord gestaan. Meneer wist mij te vertellen dat de laptop allang weer in de winkel op ons lag te wachten. (Al vanaf 12 mei, zo las ik later op de bon). Maar wij hadden geen mailtje ontvangen... Moest ik maar ff aan het personeel aldaar vragen hoe dat kwam. Lijkt me toch logisch dat men zelf dit soort haperingen oplost en niet de klant?!?

Ik naar Zutphen. 10 voor 10 was ik daar. En de winkel ging om 10 uur open. Ach ja, wat is nu 10 minuten op 10 weken, toch?

Ik heb de laptop zonder al teveel woorden in ontvangst genomen. Wel nog even duidelijk gemaakt dat ik erg blij was voor altijd van ze af te zijn. De meneer achter de kassa keek heel erg bedonderd. Ook nog verteld dat het handig is een mailtje te sturen, zodat de klant weet dat de spulletjes af kunnen worden gehaald.

Grrrmbl... ik moest mijn frustratie toch nog even kwijt, vandaar dit verhaal. En als waarschuwing. Als je reclame ziet van een winkel die een flinke service en een lage prijs belooft... trap er alsjeblieft niet in!!!