Zo ziek als een hond...

Ja, dat was eigenlijk de reden dat er zo'n tijd tussen het 2 na laatste berichtje en het 1 na laatste berichtje zat. Een behoorlijk zieke hond.

Tukker begon te klungelen. Regelmatig kwam de inhoud van zijn maag weer tevoorschijn nadat ie eerst met smaak zijn brokken had opgegeten. Eerst denk je nog dat het misschien een beetje met zijn leeftijd te maken heeft. Meneer is 10, en tsja... we hebben allemaal wel eens wat als je wat ouder wordt.

Daar kwam bij dat ik 2 weekenden geleden met mijn vriendin een weekendje weg ging. Wij vierden hiermee dat we allebei de mooie leeftijd van 50 bereikten dit jaar.

We gingen naar Amersfoort. We gingen uit eten, deden een workshop bonbonnetjes maken, hier, we gingen naar de bioscoop en we shopten. Veel. Nee, ik heb niet heel erg veel gekocht, maar wel ontzettend genoten van het neuzen in boekwinkels, kookwinkels en de hele leuke boetiekjes. We overnachtten tussendoor in het NH hotel aldaar, en ook dat beviel heel goed. Oh, die heerlijke dingetjes die ze daar hebben met het ontbijt... alleen dat is daar al de moeite waard!

Maar ik dwaal af... het had nog gekund dat het feit dat hondlief slecht at dat weekend met heimwee naar mij te maken had. Was dat maar zo geweest...

Vorige week woensdagavond kwam ik thuis na een afspraak. Tukker was eventjes alleen geweest, Jan was een uurtje ervoor richting volleybaltraining gegaan. Tuk wachtte me bij de deur op...

En wat ik binnen aantrof... nou ja... laat ik het zo zeggen: ik moest flink ruimen en dweilen met een heel lekker ruikend sopje om de boel weer leefbaar te maken. Snap je 'm?

Eerst belde ik de dierenarts. Daarna liet ik Jan uit de training halen. En om 22.00 zaten wij met z'n drietjes bij de dierenarts. Daar volgden een lichamelijk onderzoekje (vond Tuk niet leuk, maar gelukkig is het een goeierd, hij laat alles toe. Hij wilde alleen steeds richting deur,zo zielig!) een bloedonderzoek en een paar röntgenfoto's.

Oei. Dat vond ik spannend. Tuk was zo ziek dat Jan en ik al in de auto hadden besproken wat te doen als hij een verlossend spuitje moest hebben. Maar gelukkig, het viel mee...

Ze dachten aan een flinke maag-darm ontsteking. Tukker kreeg een aantal spuiten en een flinke verzameling pillen mee naar huis. En oh ja, ook nog een paar blikken licht verteerbaar voer. Maar de eerste dag mocht ie nog niet veel eten. En hij was al 2 kilo afgevallen! Voor een hond die normaal precies op gewicht is, i.v.m. zijn h.d., niet de bedoeling. Die moesten er weer bij!

Gelukkig knapte Tukker snel weer op. Hij huppelt momenteel alweer vrolijk rond. Restte ons alleen nog de vraag hoe hij toch aan de ontsteking is gekomen. Een hond die alleen maar medicinale brokken voor zijn gewrichten krijgt en niets meer...

We zijn er waarschijnlijk toch uit. Tuk eet ,als hij de kans krijgt, graag gras. Nee, niet dat korte, maar vooral dat lange gras wat langs de berm enz. groeit. Een beetje obsessief ook nog.

Ik dacht altijd dat dat niet zoveel kwaad kon. Ja, hij spuugde het wel eens uit, maar ach... een hond is een hond, dacht ik dan maar. En ik ruimde het dan maar weer "vrolijk" op. Maar volgens de dierenarts kan dat gras wel kwaad. Het is te scherp voor de ingewanden, vooral als de hond het veel eet!

Dan maar een tak in zijn bek... de oplossing?

Dus... vanochtend wandelden we nog even een stuk met de hond. En riepen we regelmatig tegen hem dat hij niet mocht snoepen van dat lekkere groen. Ook haalde Jan nog wel eens een struikje weg uit zijn bek. Want hoe je het ook wendt of keert... Tukker is een hond en geen koe. En het is ook nog eens een hond waar ik stapel op ben!