Appelverzoekje...

So... de stoofpeertjes zitten in de potten. Vandaag schilde ik zo'n kilo of 6 en ik maakte het meteen maar in. Je kan het maar klaar hebben. De potten staan nu op de kop op een keukendoek op het aanrecht.

Rest mij nog de appels. Ja, met de zure weet ik wel wat ik daarmee aan moet. Appelmoes, chutney, crumble en natuurlijk is appeltaart ook erg lekker. Zoals andere jaren eigenlijk.

Op het www kwam ik deze tegen. Gelukkig zijn die van mij niet zo agressief...

Maar dit jaar heb ik ook een voorraadje zoete appels. Hete bliksem, dat vinden Fleur en ondergetekende erg lekker.Maar dan blijven er nog genoeg over. En voor Tukker ermee vandoor gaat (gisteren pikte ie me al een stoofpeertje en hij at hem met smaak op) wil ik het spul toch wel verwerkt hebben. Dus hier de grote vraag...

Hebben jullie misschien leuke recepten voor mij? Ik wacht het met spanning af. En tot die tijd? Ik geloof dat ik maar eens plaats moet gaan maken onderin de kelder. Ik telde de potten met jam, appelmoes, stoofpeertjes, sap enz. enz. net en ik kwam op het mooie ronde getal van 60 uit! Wij hebben voorlopig geen honger denk ik zo ;))

Koopziek.

Ik kan het maar niet laten. Heb altijd het gevoel dat het meer kan... en nog meer.

Als we, zoals gisteren weer het geval was, de hond in het bos uitlaten zie ik allerlei geschikt materiaal om me heen. Voor het maken van een mooie herfstkrans. Besjes, dennenappels maar ook de gevallen trosjes eikenblad ontgaat me niet. Het duurde gisteren dan ook niet lang of ik liep met een bosje blad in de hand.

En dan rijdt ons groene autootje ons naar huis en komen we langs een tafeltje rijden. In z'n achteruit, want we waren toch weer heel nieuwsgierig wat daar dan te koop was. Pruimen! Een euro voor een kilo of 3! Twee zakken worden er ingeladen, want een paar potjes extra pruimenjam, da's niet gek.

Een stuk verderop staat een bord langs de weg. Daar wordt op aangekondigd dat er zich op het erf van die boerderij een erfkraam bevindt. Daar kan je toch ook niet langsheen. Appels, oude rassen in dit geval. Jaaa, ik heb natuurlijk thuis ook al een voorraadje, en ook stoofperen zijn er al volop in de fruitkisten die onderop de buitenkeuken staan. Maarrr...

Natuurlijk neem je een zakje mee, twee zelfs. Notarisappels, en ik meen dat de andere iets van Ballerina's heetten:

plaatje van www.

Ze liggen inmiddels bij de rest van de voorraad.

Ik moet weer aan de slag! Kreeg ik vorige week de druiven en heel veel grote glazen potten mee van mijn moeder, nu wordt het tijd om die potten te vullen. De druiven heb ik al tot sap gereduceerd, en hij is goedgekeurd mam! Zowel Mirte als Fleur hebben er gisteren van genoten!

Appelmoes, stoofpeertjes en pruimenjam dus. De petroleumstelletjes maken hier overuren. Wat ik met die voorraad ga doen? Nou, genieten dat ik niet zoveel hoef te kopen deze winter en de rest gaat misschien wel aan de weg. Op een kraampje dat nu nog in mijn hoofd zit. Met misschien nog wat resultaten van creatieve uitspattingen erbij. Wie weet? Maar als dat zover is maak ik een foto. Dan kunnen jullie er ook een beetje van meegenieten!

Brand!

Ik zit hier vanochtend te "wachten" aan de ontbijttafel. Op Junior, die op dat moment nog even aan het douchen is. De tafel is gedekt, het brood voor meneer is gesmeerd (wat is dat toch, dat ik dat elke dag voor 'm doe???) en de flesjes met drinken staan weer klaar. Zoals elke dag.

Dan zet ik de t.v. even aan op het nieuws. En ben ineens klaarwakker als ik de naam van ons dorp voorbij hoor komen. Met beelden van een flinke uitslaande brand daarbij.

Het blijkt dat vannacht in het centrum van ons dorp een behoorlijke brand heeft gewoed. Om 12 uur begon de brand en om 5.00 is het sein "brand meester" gegeven. Een meubelzaak ging in vlammen op en in de dierenzaak ernaast konden de dieren gelukkig op tijd gered worden. Aan de andere kant van de meubelzaak is een dierenkliniek, daar zijn onze dieren ook klant.

Gelukkig overnachtten daar geen dieren vannacht. En gelukkig zijn er ook geen mensen gewond geraakt. Of erger. Wel zijn er mensen hun woning kwijt geraakt. En moesten er 10 woningen geëvacueerd worden i.v.m. rookschade.

Foto van www.

Zelf hadden we ooit ook brand. Inmiddels al weer zo'n 7 jaar geleden. 's Ochtends vroeg. Ik werd wakker van de rook, ik slaap heel licht. Ja, we hadden wel een brandmelder, maar als daar lege batterijen in zitten dan heb je daar niets aan...

Kortsluiting in de keuken. Bij de Senseo, zo bleek achteraf. Sindsdien heb ik van die stekkers met schakelaar aan die apparaten, mij overkomt dat niet meer. Hoop ik. Want de impact was groot.

Een zwaarbeschadigde keuken en veel rookschade in huis. We hebben maanden in de troep gezeten, en sindsdien ben ik nog steeds heel alert als ik denk rook te ruiken. Eerst weten waar dat vandaan komt, dan is er pas weer rust.

Dus als er sindsdien zoiets als dit in het nieuws is, kijk ik er toch met andere ogen naar. Vroeger zou je denken: "Oh, alleen maar rookschade..." Nu weet ik dat dat ook heel vervelend kan zijn. Zachtjes uitgedrukt.

En zo zie je maar. Zelfs in dit "gat" gebeurt wel eens wat. En wij? Wij slapen schijnbaar vrolijk door het lawaai van de sirenes heen. Moet ik me daar nu zorgen om maken ;))

De ontdekking...

Zaterdagochtend, 10 voor half negen. Ik zit op mijn plekkie op de bank. De t.v. staat aan op een van mijn favoriete zenders. 24 Kitchen. En mijn favoriete kok is erop. Jamie. Hij presteert het om in een kwartiertje de lekkerste brouwsels op tafel te zetten. Een bron van inspiratie voor mij!

Ik moet wel zeggen dat ik een beetje sceptisch ben over dat kwartiertje. Want zoals hij tekeer gaat in dat keukentje vol prachtige pannen en serviesgoed, kan ik me zo voorstellen dat je nadien wel een uurtje bezig bent om alles weer op te ruimen ;)

Ook vind ik de serie Jamie at home leuk! Het hele sfeertje spreekt mij erg aan. Moestuin achter het huis, mooi schuurtje met alles bij de hand en koken maar. Om daarna alles heel mooi op te schrijven in dat schriftje. Dat wil ik ook!

Ik geniet van de gerechten die van het scherm afspatten. Jammer dat het geen geur t.v. is. Ik bekeek me die recepten eens een poosje en bedacht me waar ik die op internet misschien wel kon vinden. Totdat...

Totdat ik me realiseerde dat het bijbehorende kookboek gewoon op een plankje in mijn minikeuken staat! Kijk, hier, in de hoek!

2 bij 3 is mijn kookdomein... maar ik red me er prima in!!

Ik pakte het boek erbij en ja hoor, alle recepten van de t.v. serie staan er gewoon in. Sindsdien werd er uit het boek gekookt. Niet dagelijks hoor, zo nu en dan eens.

Ik heb ook het boek " De kookrevolutie" op hetzelfde plankje staan. En deze week was ik bij een nichtje en daar prijkte het boek "15 minutes" in haar keuken. Ik mocht het een poosje lenen. Oh al die mooie recepten...

In oktober schijnt het budgetboek van Jamie uit te komen in Nederland. Daar ga ik dan ook zeker voor! Het verjaardagsgeld ligt nog gereserveerd hiervoor in de kast. En tot die tijd... heb ik nog plenty inspiratie op de plank staan. Eet smakelijk als ik je enthousiast gemaakt heb!

Goh...

Soms weet je ook niet half wat je hebt... Neem vandaag...

Wij hebben al sinds jaar en dag een druivenstruik. En die draagt vaak flinke trossen, al zeg ik het zelf. Maar wat moet je daar nu mee?

De druiven zijn om zo op te eten niet zo geschikt. Ach ja, het kan wel, maar dan moet je het niet erg vinden dat het schilletje nogal taai is. En dat je daar dan net even een beetje zure nasmaak van krijgt. 

We hebben de druiven al eens aan een meneer mee gegeven die daar dan wijn van maakte. Was best lekker hoor, dat wijntje. Maar helaas, meneer is qua gezondheid niet meer in staat dit kunstje nog eens voor ons te herhalen. En ach, ik ben ook eigenlijk niet zo'n liefhebber van alcoholische versnaperingen. Duzz...

Ineens schoot het me te binnen vanochtend. Wat als? Ik zette dit laptopje aan en zocht eens via ons aller google. En ja hoor, daar kwam een geschikt recept tevoorschijn. Een recept voor druivensap zonder dat ik daar ingewikkelde keukenapparaten voor nodig had. Of dat ik met mijn blote voeten door de druiven moest gaan stampen. Neee, niks van dit alles!

Het proces ging als volgt:

Dit was mijn oogst van vanochtend. Een soeppan van 5 liter vol trossen druiven.

Na het afhalen hield ik dit over.

Ik bracht het op mijn gasstel aan de kook en liet het daarna een uur of 2 langzaam pruttelen op het petroleumstelletje.

Dit was het gevolg.

Andere pan erbij, zeef erbij en voorzichtig erdoor drukken maar. 

Nog even terug op het gas, om de juiste temperatuur weer te krijgen.

Grote potten erbij (bij gebrek aan flessen), trechter erop en inscheppen maar!

Handdoekje op het aanrecht, deksel van de potten goed vastschroeven en op de kop ermee. Het deksel zuigt zich dan vacuüm en zo blijft de sap houdbaar.

Kind kan de was doen, toch? En ik heb al geproefd hoor. Het is heerlijk! Ja, ik voegde wel een beetje suiker toe, maar da's naar ieders eigen smaak natuurlijk. Dat toevoegen kan je doen als de pan voor de tweede keer op het gas staat.

En nu heb ik letterlijk de smaak te pakken. Gelukkig hangt er nog een klein voorraadje:

Maar het kon zomaar eens zijn dat dat er niet zo lang meer hangt ;))

En ondertussen...

Nou, het feit dat je me even niet aantrof hier in blogland, wil niet zeggen dat ik stil heb gezeten. Integendeel! Het is herfst en dan geniet ik volop.

Ik was vooral veel in het bos, maar ook in mijn keukentje te vinden. In het bos maakten we Tukker blij met de vrijheid die ie daar kreeg, en ik werd blij van de leuke "dingen" die ik daar aantrof. 

Van de vlierbessen maakte ik jam. Soms zonder, maar ook met appelstukjes. De bramen en frambozen hadden hetzelfde lot. In de pot ermee! Lekker zeg, op een boterham, maar ook in de Turkse yoghurt is dat heerlijk. Wat trouwens ook misschien nog een leuke tip is: koop een ordinair rolletje theebiscuitjes en besmeer ze met de jam. Dan wordt het ineens een luxe ;)

Ik trof ook nog leuke dingen in het bos aan voor kransen. Zo liet ik jullie een aantal schrijfsels geleden de krans met boomschors al zien, vandaag maakte ik er een met dennenappels. Voor mijn schoonmoeder. Mijn schoonvader is ons helaas al 17 jaar geleden ontvallen, maar op 18 september was zijn verjaardag. Dus togen Jan en ik er vanochtend heen om gezellig een kopje koffie te drinken. Jan nam meteen de boormachine mee en de krans hangt nu te pronken in de tuin, aan de schutting. Ze was er blij mee!

Nu ligt er nog wat materiaal om eens een krans van te binden. Het is nog niet genoeg, heb ik nog eens een reden om Tukker aan de riem te pakken en mee te nemen naar zijn favoriete bestemming...

Ook werd ik hier in blogland geïnspireerd.  Ik kwam een recept van pizzabroodjes tegen en ook maakte ik soep van verse tomaten. Die soep heb ik ook in een pot gedaan. Even een de kop, en dan zuigt het vacuum. Werkt prima, zo hebben we nog eens wat voorraad! De broodjes zouden goed in te vriezen zijn, nou, dat deed ik dan maar. 

Jan was de laatste dagen druk ik de schuur. Toen ik hem te kennen had gegeven dat ik de rommel daar nu echt niet meer leuk vond daar, ging ie toch maar eens daar aan de slag. Hij vond er heel veel nog bruikbare auto onderdelen. Nu is ie eigenaar van een "winkeltje" op M..P. Maar liefst 51 advertenties plaatste ie er :o De eerste spullen zijn inmiddels al naar een nieuwe eigenaar en de telefoon staat niet stil. (Zijn telefoon, gelukkig...). Zo zie je maar, als ie het dan doet, dan maar meteen goed...

Zo, ik heb jullie weer bijgepraat geloof ik... Rest mij nog jullie een paar foto's te laten zien. Gemaakt tijdens een wandeling bij Busloo. Daar mag je vanaf 16 september weer komen met een (loslopende) hond, en daar maakten we afgelopen dinsdag dankbaar gebruik van:

Man en hond richting strand...

Kom maar over de brug Tukker!

Het is een prachtige omgeving. We lopen er zo'n rondje van drie kwartier, met op de helft de brug waar Tuk hier vrolijk overheen loopt. Hoe anders was dat de eerste keer dat ie dat deed. Wat vond ie dat eng... Maar nu geniet hij gelukkig. En wij niet minder!!

Och...

Och, en dan gebeurt er hier thuis iets wat ik eigenlijk wel aan zag komen, maar wat op mij toch indruk maakte.

Dwarrel, Fleur's konijntje, was eigenlijk de hele zomer al niet goed te pas. En voor de zekerheid hielden we hem dan ook binnen in een hok. Vitrage erover heen, tegen de vliegen. Die hebben namelijk zo vat op een ziek konijntje en dan krijg je gevolgen die niet te overzien zijn.

Dat er door die vitrage bijna niets te zien was, dat was voor Dwarrel geen probleem. Het arme beestje zag namelijk niets meer. De dierenarts gaf aan dat daar helaas niets meer aan te doen was. Staar. Een paar witte oogjes kreeg je te zien als je hem aan keek. Best een beetje eng, dat wel. Maar Dwarrel's leefruimte was beperkt tot ren en hok, en dat maakte het te "overzien".

Ook hoorde ie niets meer. Daar kwam ik achter als ik zijn bakje voor zijn neus zette. Heel blij begon ie dan te snuffelen en fanatiek stortte ie zich op dat lepeltje vol brokjes.

Ja, lepeltje, meer zat er niet in. Gaf ik 'm meer, dan waren we 's avonds weer aan het wassen. Zijn darmpjes konden er niet meer tegen, en hij was heel snel aan de diarree. Dus kreeg ie weinig brokjes maar wel heel veel hooi. Gras of ander groenvoer, dat was ook uit den boze. Gaf hetzelfde effect als de brokjes. Gelukkig vond ie hooi heerlijk.

Maar de laatste week dronk hij heel erg veel. En ging ie eerst nog netjes op zijn bakje om de kleine boodschap te doen, nu liep het eruit waar ie maar was. Oei.

Wij dachten eerst nog dat het misschien wel tijdelijk was. Hielpen hem met het schoonhouden, maar daar was op een gegeven moment geen beginnen meer aan.

Ik ging gisterenmiddag met hem naar de dierenarts. En die constateerde dat Dwarrel "op" was. Dat dacht ik al hoor, ik had 's middags ter voorbereiding Fleur al aan de telefoon gehad. En gelukkig was ze het met mij eens. Als het echt niet meer zou gaan, dan mocht de dierenarts hem een spuitje geven.

Zo geschiedde. En het is nu kaal en stil in het achterhuis. Geen gestamp meer als meneer aandacht wilde, en ik mis ook het even kletsen als ik langs kwam. Hij reageerde nog zo wierig. Kwam met zijn neusje omhoog als ik de klep bovenin het hok open deed.

Ach ja, zul je denken, 't is maar een konijn. Maar ik worstel er toch eventjes mee. Natuurlijk weet je wel dat alles eindig is, maar als je ermee geconfronteerd word is het toch lastig. Ook al was het maar een konijn...

Dwarrel in betere tijden. Met z'n favoriete knuffeltje. 

Over boomschors en een lieveheersbeestje...

Zomaar is het dan al weer maandag. Ik kan er de laatste tijd niet meer zo goed toe komen om te schrijven. Niet dat er niets gebeurt om ons heen hoor, maar 't komt er op een of andere manier niet van. Toch maar weer eens een poging wagen.

Vandaag was ik in de tuin te vinden. Eerst met het fototoestel, ik wil jullie deze even laten zien:

Vorige week gingen Jan, Tukker en ik naar het bos. Kon Tuk zich daar weer even lekker uitleven en ik keek even goed rond. Ik ben gek op deze tijd van het jaar. Materiaal voor kransen ten over in het bos. Dit maal lag er zomaar boomschors voor het oprapen, en dat deed ik dus dan maar. Thuis gekomen pakte ik er een strokrans en een lijmpistool bij en dit kwam er uit. Nog even een fotootje van dichtbij:

Ook raapte ik nog wat dennenappels, daar ga ik nog mee aan de slag binnenkort :)

In de tuin was er vlierbes in overvloed:

De boom staat op grond van de buurtjes, maar ik mocht wel plukken!

En Trudy zou Trudy niet zijn als ze daar niet van profiteerde... Snoeischaar erbij, even in "bad" die bessen:

Kijk nou, een ladybird!

En dan ritsen maar. Met een vork haal je toch het makkelijkst de besjes eraf. In de pan ermee, halfvolle geleisuiker erbij en dit was het resultaat aan het einde van de ochtend:

Nog even op de kop, dan zuigen de dekseltjes mooi vacuüm!

Vanmiddag fietste ik door het dorp en daar kwam ik aan de weg zoete appeltjes te koop tegen. Ik had nog een paar potjes leeg, en daar zat aan het einde van de middag appelcompote in. Gemaakt van de zoete appeltjes met een zure van eigen boom.

Een productief dagje dus. Met als resultaat een lekker voorraadje en een heel voldaan gevoel. Wat wil een mens nog meer??

Wie laat wie nu uit?

Het is hier in het dorp momenteel een soort doolhof. Overal worden straten opgebroken en je moet soms knap creatief zijn om nog op een logische manier van A naar B te komen. Zo ook in het rondje dat Tukker en ik 's ochtends altijd lopen.

Nou ja, daar kun je nog wel gewoon lopen hoor. Als je tenminste het niet erg vindt om naar het lawaai van machines en hun gebruikers te luisteren. En daar ben ik nu eenmaal niet zo van...

Dus we lopen andere routes. Heel erg leuk, eigenlijk! Ik woon een straatje verder dan het buurtje waar ik opgegroeid ben. Mijn ouders wonen er nog. Al meer dan vijftig jaar! Vanochtend maakte ik dus daar maar eens een rondje. Grote weg over en je bent er.

Heerlijk groen en heel herkenbaar voor mij nog steeds. Eerst kom ik dan door de straat waar Jan en ik nog gewoond hebben in het begin van ons trouwen. De kinderen waren 0, 2 en 4 toen we verhuisden. Alleen de oudste kan zich het "oude" huis nog goed herinneren. De andere 2 niet.

Dan de bocht om. De speeltuin komt in zicht. Tegenwoordig een plek waar kinderen zonder gevaar zelf kunnen spelen. Hoe anders was dat vroeger. Toen zat er een flink hek omheen, en de meneer met de sleutel woonde bij ons in de straat. Die moest je dan eerst ophalen voor je lekker kon spelen daar met z'n allen. Er was toen een speeltuinvereniging. Mijn ouders waren daar ook lid van. Als het goed is zijn er nog foto's van mijn vader, die aan het helpen was met onderhoudswerkzaamheden. Vrijwilligerswerk, toen ook al.

Loop ik iets verder, kom ik bij de begraafplaats. Daarlangs een weg met een soort van rotonde (tje) aan het eind. Perfect als rolschaatsbaan! En dat deed ik daar dan ook regelmatig. Als een gek snelheid maken en dan voetje over in de bocht. Leuk! Later heb ik daar ooit 1 motorrijles gehad. Jan had zijn rijbewijs al en ik dacht ook maarzo dat dat wat voor mij zou zijn. Niet dus. Het bleef bij die ene les...

Langs het oude fietsenmakertje op, richting huis. Volgens mij hebben hier al onze kinderen wel een fiets uit zijn winkel gehad. Ik niet, ik had teveel oudere nichten en een oudere zus. Geeft niets hoor, ik was het toch niet waard, een nieuw exemplaar. Veel te roekeloos ben ik bang.

Grote weg weer over, op naar huis. Tuk is moe., kijk maar:

En voldaan. Ik ook trouwens. Kopje koffie erbij en de laptop. Wat is er nu een mooiere manier om de dag te beginnen dan zo?

Piet en Kees.

Pfff... soms is het toch best een beetje zwaar hoor. Waren we hier in huis eerst met de dames in de meerderheid, nu is dat (in ieder geval door de weeks) andersom.

Mannen dus. En ook nog 2 met ongeveer dezelfde humor. Zou je denken dat dat leuk is, nou... het kan soms ook knap irritant zijn.

Vader heet Jan en zoon ook. Oké, daar hebben we samen besloten destijds, da's waar. Maar toen realiseerde ik me nog niet dat ik hier in huis de enige ben die daar last van heeft. Tenslotte is het pappa voor de meisjes als ze hun vader aanspreken.

Mooie foto met "mijn" mannen!

Zoonlief heeft een tweede naam, Junior. Handig voor de initialen ook. J.J. wordt het dan. En dat maakt dat de post die hier binnenkomt op tijd gescheiden kan worden. Fijn. En ik moet zeggen dat ik de naam Junior ook nog wel eens gebruik thuis (ja, ook hier, da's minder verwarrend voor jullie, da's waar). Maar ik gebruik Junior meer als ik even wat duidelijker wil zijn. En verder...

Verder gebruik ik gewoon de roepnaam. Voor allebei. En vaak weten ze heel goed wie ik bedoel. Alleen de laatste tijd. De laatste tijd vinden de heren het leuk om verwarring te kweken.

Vanmiddag nog weer. Vader Jan was weer eens met z'n hobby bezig geweest vandaag. Pino. Helaas was er weer een defect gevonden. Of moet ik voor hem zeggen gelukkig ;) Dus ik vraag tijdens het eten hoe het vandaag was aan vader. Zoonlief antwoordt met een pokerface: " Goed hoor!" En ik zucht een keer diep. De 2 hebben vreselijk veel lol door mijn reactie...

"Pas op hoor!" roep ik met een glimlach. "Ik ga jullie nog Piet en Kees noemen!" Ze kijken elkaar met een verschrikt gezicht aan. En dan komt vader met de woorden: "Jan,wil jij dan Piet of Kees heten?" Zucht...

Nieuw beroep.

Als je niet beter wist zou je denken dat Jan nu al ander werk heeft. Hij is vandaag fietsenmaker.

Plaatje van www.

Vorige week vrijdag ging ik aan het eind van de middag even een boodschapje doen. Ik wist van tevoren dat Mirte zou kunnen bellen voor een ophaalritje vanaf het station. En dus reed ik daar voor de zekerheid maar even langs onderweg naar huis.

Maar nee, Mirte was nog niet in beeld. Junior wel. Hij sjokte met een zware rugtas op z'n rug langs de weg. En ik dacht nog: "Oh jee, zeker een gestolen fiets..." Maar gelukkig was dat niet het geval. Het was meer een geval van ketting eraf. Hij had net zijn vader aan de lijn en die beloofde de fiets op de terugweg van zijn werk (Jan had vroege dienst) op te halen.

Zo gezegd, zo gedaan. En ja, het leek inderdaad op een losgeraakte ketting.

Gisterenavond kwamen we tot de conclusie dat Jan iets vergeten was dit weekend. De fiets van Junior maken. Dus bracht ik onze zoon vanochtend naar het station en Jan ging aan de slag. Maar na een minuutje kijken schoot ie in de lach. "Nou, da's geen losgelopen ketting, nee, er is een heel tandwiel tussenuit!!!" proestte ie.

Gelukkig zag ie de humor ervan in. En gelukkig stond er nog een fiets van Mirte in de schuur. Ooit opgehaald uit Utrecht. De rem kats afgeknapt, hoe krijg je het voor elkaar. Maar het achterwiel was nog prima. Eruit gesloopt en gemonteerd in de fiets van Junior. So... dat kan er weer tegen. Maakte Jan ook nog het grapje via de what's app naar Junior dat ie wel zijn tandwiel in het vervolg aan de ketting moest leggen Tsja...

Maar daarmee was het fietsenmakerswerk nog niet af vandaag. Hij had nl. al een afspraak met Fleur. Fleur woont 10 minuutjes van Jan's werk af en vanmiddag gaat ie een uurtje eerder weg. Om voor de late dienst nog even aan de knutsel te gaan met Fleur's fiets. Geen rem meer. En in Nijmegen zijn er nogal heuvels en dalen en dat kan dus soms wat lastig zijn. Op z'n zachts gezegd dan.

En oh ja, ook haar zadel is stuk. Maar gelukkig hebben we daar ook een oplossing voor. Mirte's fiets had nog een prima vervanger. Ook mee dus.

Nu alleen dit nog.... stel je voor dat Mirte's andere fiets (in Utrecht) het niet meer doet. Dan moeten we maar even op zoek naar een geschikt tweedehands exemplaar. Iemand nog een barrel in de schuur staan???