Vrijheid : )

Wij zijn er ff niet dit weekend. Pino brengt ons naar een gezellig samenzijn met zijn soortgenoten en hun gelukkige eigenaren. Zo dadelijk pakken we de bus in en dan gaan we op pad.

Heerlijk! Vrijheid!

En natuurlijk mag Tukker dit keer ook weer mee!

Paparazzi...

Jan is sinds deze week aan de slag met het tuinhuis/afdak. Hij gaat het niet helemaal in z'n eentje doen hoor, we krijgen hulp. Een ploeggenoot van Jan (van de volleybal) maakt regelmatig dit soort dingen, hij weet dus van wanten. En gelukkig had ie tijd over om ook voor ons aan de slag te gaan.

Maar eerst Jan. Zoals ik van hem inmiddels wel gewend ben gaat ie niet over een nacht ijs. Hij pakte het stoepkrijt erbij en ging daarmee naar achter. Ik er achteraan, benieuwd wat er ging gebeuren. Een beetje nieuwsgierigheid past wel bij mij, en ook vind ik het leuk om het een en ander vast te leggen. Dus ontwikkel ik me de laatste dagen als een echte paparazzi : )

De resultaten van mijn nieuwe baan? Nou, kijk gezellig mee zou ik zo zeggen!

Jan aan het stoepkrijten.

Dit is om mij te pesten. Ik hou helemaal niet van die macho-mannetjes (zie die grijns ; ))

Zitten is hier nog het handigst...

Armspieren trainen, zo is sporten niet duur...

Tukker blijft op gepaste afstand, lief toch?

Sorry Junior, maar ik vind een foto van jou erbij wel leuk!

Zo ziet het doorkijkje vanaf het terras voor in de tuin eruit. Ach, 't komt goed. Toch Jan???

Ik kreeg vandaag, zoals je ziet, ook te maken met mensen (een jongen) die niet op mijn fototoestel liep te wachten. Maar ik vind het toch heel leuk om het een en ander op "papier" te hebben. Duzzz... ik ga door! Ik houd jullie op de hoogte!!

Nou nou Fleur...

Nou nou Fleur, wat gaat de tijd verschrikkelijk snel! Want vandaag is het de 22ste, en op deze dag wordt jij alweer 22 jaar. Alweer een jaar voorbij!

Maar wel een prachtig jaar voor jou. Een jaar met bijzondere resultaten in je studie. Jij haalde hele mooie cijfers voor je tentamens en ook je stage was heel goed. Een 9 haalde je voor de training van 2 ernstig verstandelijk gehandicapte kinderen. 1 Leerde je contact maken met jou, de andere kreeg een training in het buitenspelen.

Dat klinkt allemaal simpel, maar het zijn kinderen met een ontwikkelingsniveau van een 1 a 2 jarige terwijl hun echte leeftijd zo een jaar zo 11 a 12 is. En toch lukte het jou ze weer een niveautje hoger te krijgen op de aspecten. Mooi! Een 9 kreeg je als eindcijfer en je kreeg nog meer. De organisatie was zo enthousiast over jou dat ze in beraad gingen. Er was eigenlijk geen geld voor een master-stage voor jou, maar toch maakten ze geld vrij.

En zo kwam het dat jij vanaf volgend jaar februari daar je masterstage mag gaan lopen en ook je scriptie daar mag schrijven. Hoe leuk!

Ook buiten je studie heb je een mooi leven. Wel een druk leven. Voor je scriptie moest je op huisbezoek. Bij gezinnen waarin 1 van de ouders en 1 kind een licht verstandelijke beperking had. En je was nog maatje voor 2 mede studenten met een lichte beperking. Je had nog wat baantjes buiten je studie om. O.a. werkte je als topper bij Top-recreatie en je paste op bij 2 gezinnen. Je brengt ook nog brood rond en koffie in een bejaardentehuis (in het weekend), dat doe je hier in de buurt. Vaak kom je nadien dan even gezellig thuis.

Deze zomervakantie ga je werken bij de thuiszorg in Nijmegen. Enneh oh ja, je gaat ook nog als vrijwilligster mee met een vakantie met gehandicapte kinderen en hun ouders en broertjes en zusjes. Het kan ook niet op!

En tussendoor, je zou niet denken dat je nog tijd over hebt, geniet je. Je geniet met de mensen waar je mee in huis woont. Een gezellig feestje in huis, van de week nog een huiskamerconcert in jullie eigen woonkamer of gewoon gezellig voetbal kijken met je medebewoners. Maar ook lekker eten met vriendinnen of naar een musical. Ook leuk... of wat dacht je van 3 dagen pink-pop? Wat wil een mens nog meer?

Hier met je vriendinnen op pinkpop... (Fleur is het meisje met de pet op).

Nou, ik wil voor jou nog wel wat. Ik wil dat je zo blijft genieten van je leven in goede gezondheid. En dat wij ook mogen genieten van je gezelligheid. Da's toch niet zoveel gevraagd, hoop ik?

Meid, gefeliciteerd met je verjaardag vandaag en we gaan er een gezellige dag van maken. Met vanavond met opa en de oma's aan de bbq. Want het is vandaag zonnig weer op de verjaardag van mijn zonnige meisje. Yes!

Op een maandag in onze tuin...

Valt er altijd wel wat te beleven. Alles groeit en bloeit vrolijk en ook de vogels zijn er graag. Gisteren ontdekte ik een merel, die het fijn vond wormpjes te trekken uit de potten met planten en de kookpot met slaplantjes die ik net water had gegeven. Leuk gezicht hoor, maar het geeft wel veel rommel! Stoffer en blik erbij en opvegen maar. En gisterenavond had de sla een extra wasbeurtje nodig... Maar ach... het smaakte daarna wel prima!

Zelf ben ik ook graag in de tuin. Gras maaien, plantjes water geven, beetje snoeien en oh ja... de moestuin moet ook weer onkruidvrij gemaakt worden! En ingezaaid op de plekken waar andere dingen niet zo groeien. En aardappeltjes poten die nu nog voor staan te kiemen in de vensterbank. En... je leest het al. Een tuin, daar ben je letterlijk en figuurlijk nooit klaar mee. Ik niet in ieder geval!

Een goede maand geleden, om precies te zijn op 6 mei, beloofde ik jullie een maand later nog eens een rondje door de tuin te doen met het fototoestel. Dat heb ik nu net gedaan (sorry dat het iets later werd dan gepland) en dit is het resultaat:

Nou, dan lopen we weer die achterdeur maar eens uit, als je dan rechts kijkt zie je dit:

De kruiden zijn flink gegroeid. We hebben al heel wat muntthee en citroenmelissethee gedronken. Ook hebben we een "nieuwe" emmer en bijpassende bak op de kop getikt toen we in Zutphen waren:

In de emmer staat munt die dit jaar gezaaid is en de rucola in de bak zaaide ik zo'n 3 weekjes geleden.Gisteren aten we ervan, lekker!

Draaien we ons even om, dan zien we het terras, met daarop:

Een oude kookpot met slaplanten. Vorige keer beweerde ik nog dat ik wat plantjes ging verzetten, maar da's er niet van gekomen. Wel pluk ik bijna dagelijks een kleine portie ervan. Heerlijk jonge sla, wat wil een mens nog meer?

Ook staan deze op het terras: Een peperplant, als je goed kijkt zijn er al een paar klaar om te oogsten. En een vijgenboompje. We hadden een financieel meevallertje en besloten daar een vijgenboom, pruimenboom en een kiwiboom van te kopen. Ook gingen we die avond naar de chinees om een lekkere maaltijd te halen. Toen Jan terug kwam vertelde hij dat er zulke leuke blikken in de container lagen. Ik trok de stoute schoenen aan en belde meneer chinees of ik die blikken misschien mocht redden van het oud ijzer. En dat mocht! Sindsdien staan hier de boompjes in. Vind je 't wat?

Maar er kwam nog meer spul "aanwaaien". Zoals werkbanken van de afdeling van Jan's werk, die nu dicht is. De exwerknemers konden deze spullen voor een prikkie overnemen en zo gebeurde het dat Jan's oude trouwe houten werkbank plaats moest maken voor een (lelijke) metalen. Zo sneu vond ik... en 'k verzon meteen een nieuwe functie, kijk hier!

Hij staat nu te pronken in de tuin. Met plantjes in de lades en groenten eromheen. Veilig onder de perenboom, wat wil zo'n oudje nu nog meer ; ) Die groenten doen het ook leuk:

Komkommers die al echt herkenbaar worden : )

En gele courgettes. Groene hebben we ook, maar die zijn nog "in de bloem".

En nog even een plaatje van de peren in de boom boven de werkbank. Een Juttepeer, staat er al een jaar of 8 en nu lijkt het erop dat we voor het eerst de vruchten gaan plukken!

Aan de ander kant van het pad is de moestuin. Daar groeien de aardappelen flink, de boontje staan in bloei en de bietjes lijken ook de goede kant op te gaan. Ook hebben we radijs maar die moet nog eventjes voor het beste resultaat. De aardbeitjes worden regelmatig geplukt. Lekker op een boterham of in een smoothie met yoghurt, banaan en sinaasappelsap. Mmmmmm...

Enneh oh ja, zie die hortensia! Ik snoeide 'm gisteren want het dreigde de ingang achter dicht te maken... Ik zette een vaas met deze mooie bloemen op de put opzij van het huis.

Ook groeien de frambozen als kool, kijk maar:

Ik heb ze helemaal kort gesnoeid dit jaar, maar nu las ik al dat als je een herfstframboos voor de helft kort snoeit je nu al frambozen had kunnen hebben. Zo leer je altijd weer wat. Volgend jaar dan maar...

So... nu genoeg gezien in de achtertuin. Nog even het pad weer af naar de zijkant van ons huis:

De put, jullie kennen 'm misschien al en...

Weer zo'n blik, met hierin de Reine Victoria. Dat ie maar snel mag groeien ; )

Volgens mij zijn we aardig rond. Wat zullen we doen? Over een poosje maar nog eens herhalen? Ik vind het zelf namelijk ook leuk en inspirerend te zien hoe de tuin gegroeid is in een week of 5!

Over hondjes, een taart en kevers.

Zondag alweer, en eindelijk de tijd en de rust gevonden om even een berichtje naar jullie te schrijven. Nee, het waren geen vervelende dingen waardoor ik er eventjes niet aan toe kwam hoor. Ik was gewoon lekker druk.

Druk met het vrijwilligerswerk, o.a.. Ook deze week mocht ik die grote Deense dogs weer uitlaten bij Maria Polman. Blijft leuk om te doen. En nu ging ik ook hokken schoonmaken. Na een beetje uitleg van Frank, de vaste vrijwilliger daar. Elke dag komt hij samen met zijn vrouw Petra de hokken schoonmaken. Petje af hoor!

Frank vertelde welke volgorde hij altijd aanhield en daar ging ik. Boenen en dweilen en waterbakken verschonen. Het geeft een goed gevoel, dit werk. Helemaal als je bedenkt dat Maria gisteren weer uit Roemenië is gekomen met allemaal  "nieuwe" hondjes. Hier zie je er 1 van:

Lief toch? Deze is nog te adopteren! Ik hoop dat ik donderdag weer de verleiding kan weerstaan er eentje in mijn autootje mee te nemen. Nou ja, het feit dat het met Tukker niet gaat, nog eentje erbij, vanwege Tuk's heupproblemen, houdt me wel tegen. Maar anders...

Ook ben ik deze week weer lekker in de tuin bezig geweest. Elke dag de plantjes water, wat vaker maaien, het gras groeit snel en natuurlijk ook wat snoeien zo hier en daar en.... mijn moestuintje bijhouden.

Daar aten we al sla van, en aardbeien. Lekker! Maar ook de komkommers komen zichtbaar aan de planten, en de gele courgettes, en de groene ook. Ook heb ik al heuse pepers aan de plant zitten. 't Is echt genieten allemaal!

En toen dacht ik maar zo dat het hier thuis heel stil zou worden dit weekend. Jan is naar een Kever-evenement in Wanroij. Ik had dit keer geen zin om mee te gaan. Er wordt me teveel vooral technisch gekeken en ook de onderdelenmarkt slaat ie niet over. Prima hoor, maar dit keer ging Jan toch echt even alleen. Over 2 weken gaan we weer samen op pad. Dan hebben we een meeting met de mensen van het bus-forum in Noord-Holland.

De meisjes zouden niet thuis komen dit weekend. Mirte roeide in Leiden en Fleur zou eerst nog met Jan mee. Werd ook even anders. Fleur bezeerde haar voet en daardoor moest ze haar werk verzetten van zaterdag naar zondag. Een dagje extra rust zou het goed doen dacht ze zo. En dat klopte. Gisterenmiddag kwam Fleur naar huis en vandaag ging ze vanaf 3 uur werken in het bejaardentehuis waar ze brood en koffie rond brengt.

En zo kwam het dat ik nog zomaar even een gezellig dagje met Fleur had. Leuk! We hebben genoten van het zonnetje en een tijdschrift in de zon. En van een bloembroodje met noten en gedroogde vruchten die om een uurtje of 1 uit de oven kwam. Ouderwets weer!

"Hee", zei Fleur nog. "Je hebt mijn foto nog niet op je blog gezet!" Klopte helemaal. Met een beetje hulp van Junior lukte het om de foto van mijn telefoon op de p.c. te krijgen, dus hier komt ie!

Het maken van taart had wel wat voeten in aarde gehad. De slagroom wou niet stijf worden, pas na het derde bekertje lukte het. En nee, Fleur heeft geen slagroomspuit, maar ach. Toefjes kunnen ook zo, toch? Het was trouwens wel een lekkere taart, volgens de verjaardagsgasten!

So... ik ga eens even richting mijn vader. Want dat er hier thuis geen vader is waar Vaderdag mee gevierd moet worden, wil nog niet zeggen dat mijn vader overgeslagen moet worden, toch?

Op naar de orde van de dag.

So... Pino is weer thuis, en wij dus ook. Het was een super weekendje. Wij gingen zaterdag, op onze trouwdag, en kwamen gisterenmiddag weer terug. We reden achter de buien aan, dus het bleef goed weer, zo leek het ; ) Fotootje dan maar?

Toch mooi op de camping met al die VW busjes : )

En nu gaan we weer over tot de orde van de dag. Nou ja, bijna dan. Want net had ik Fleur even aan de telefoon. Zij was dit weekend met vriendinnen naar Pink-pop en ook daar was het heel geslaagd geweest. Warm, dat wel, maar met zo veel goede muziek. Helemaal leuk volgens haar, en gisterenavond zagen we op t.v. dat dat ook zo was...

Maar ook zij moet verder. Nog een beetje na-shakend van alle mooie deuntjes denkt zij alweer een stapje verder. Zij viert haar verjaardag voor haar vrienden donderdag a.s. Vrienden uit Nijmegen, huisgenoten en ook de vriendinnen van de middelbare school zijn uitgenodigd. (d'r verjaardag duurt nog een weekje of anderhalf hoor). Dus moet er taart komen. De kwarktaart van oma, om precies te zijn. Mandarijntjes kwarktaart met een bodem van lange vingers. Of ik het recept zo nog wist?

Nou, we gaan het proberen, komt ie Fleur!

Eerst naar de Appie. Daar haal je:

. 1 bak Franse kwark.
. 2 kleine pakjes slagroom.
. 2 blikjes mandarijntjes.
. Paar schepjes suiker.
. Lange vingers.
. 9 blaadjes gelatine.

Eerst bedek je de bodem van een springvorm (26 cm. doorsnede) met lange vingers. Dan verwarm je het sap van de mandarijntjes. Intussen week je de blaadjes gelatine in koud water. De gelatine knijp je uit als het zacht is en dat roer je door de warme sap. Dan klop je 1 pakje slagroom op met een paar lepels suiker. Nu meng je de sap (die al wel een beetje lauw moet zijn) door de slagroom, kwark en de mandarijntjes (waar je er wel een paar partjes van apart moet leggen voor de garnering). Nu komt de truc....

Het mengsel gaat om af te koelen en op te stijven in de koelkast. Precies zo lang dat de substantie lobbig is geworden en de mandarijntjes erdoor heen blijven zitten. Doe je dit niet lang genoeg, dan krijg je een taart met de mandarijntjes en de lange vingers bovenop, da's niet de bedoeling...

En dan gaat dit mengsel op de lange vingers. Een flinke poos ('t liefst een halve dag of langer) opstijven in de koelkast en dan klop je het andere pakje slagroom op met wat suiker. Daar garneer je de taart mee samen met de apart gehouden partjes. Volg je het nog een beetje?

Nu heb ik 1 probleempje... ik heb geen foto voor jullie, beste lezers. Misschien kan Fleur ons daar aan helpen voor dat de taart op is? Succes met het "bakken" meid!

Don't hurry be happy...

We hebben plannen dit weekend. Plannen om er op uit te trekken met Pino. Een tijdje geleden waren we met de mensen van het bus-forum een weekendje weg en toen vertelde 1 van de leden dat hij als vrijwilliger werk deed op een hele mooie natuurcamping midden in de randstad.

Hij liet wat foto's zien van de camping en ik was helemaal om. Zo'n mooi Hollands landschap. Op de foto's zag ik mooi groen, weilanden in de ochtenddauw, koetjes en een stroompje langs de camping op. Oh ik zag mezelf al helemaal relaxed zitten 's ochtends vroeg. Kopje thee en een boek erbij en dan net dat straaltje zon opzoeken waardoor je helemaal weer rozig word.

Om een lang verhaal iets korter te maken... Pino staat klaar en morgen gaan we! Vandaag was het nog even stressen. Gras maaien, boodschappen doen, was nog even bijwerken en inpakken. Alles moest in een rap tempo gebeuren. Want het wordt morgen warm en dan moeten we wel een beetje op tijd vertrekken en dan moeten we er vroeg uit en dan is het niet handig als je nog..... STOP!

Op Pino staat "Don't hurry, be happy." Dus als we morgen gaan, nemen we alle tijd. Voor de warmte hebben we A.R.K.O (Alle Ramen Kunnen Open) en onderweg kunnen we ook nog zomaar even in de berm gaan staan. Luifeltje uit, stoeltjes erbij en een kopje koffie erbij. Wie doet ons wat? Zo komen we misschien een paar uurtjes later aan, maar staan we al wel meteen in de vakantie-modus.

Ik heb er ineens weer heel veel zin in. En jullie? Gaan jullie ook voor een heerlijk relaxed weekend?

Over wandelen met twee kalven en hele lieve hondjes die wachten op adoptie.

Onze buuf, Els helpt al een tijdje als vrijwilligster bij de Maria Polman Foundation. Een organisatie die zwerfhonden redt uit Roemenië en ze hier aanbiedt voor adoptie. Buuf maakt daar hokken schoon, 1 keer in de week.

Laatst vroeg de stichting om dekzeilen en parasols om de honden in Roemenië in de winter tegen sneeuw en in de zomer tegen de felle zon te beschermen. Bij ons in de schuur lagen nog 2 oude parasols. Voor mij een doorn in het oog. Er moest toch nodig een nieuwe komen en nu verbleef dat. Met als gevolg dat die oude dingen soms nog weer naar buiten kwamen, net als we een verjaardagsfeestje vierden : (

Dus kreeg ik Jan zover de parasols te doneren aan de stichting en ook nog 2 oude dekzeilen die ook een beetje in de weg lagen. We brachten ze zelf richting de opvang toen Els daar een ochtend aan de slag was. Zo kon ik meteen eens poolshoogte nemen of het werk ook iets voor mij was.

Het schoonmaken was nog een punt van twijfel, gezien ik astmapatiënte ben. Alles moet natuurlijk met chloor en ik wist niet zeker of mijn longen dat wel zo'n goed plan zouden vinden. Maar er waren nog wel andere klusjes dus vanochtend ging ik vol goede moed mee.

Er was een heel leuk klusje vanochtend. Voor ik het wist liep ik met twee Deense Dogs (deze logeerden in de opvang omdat de bazen op vakantie waren), zo groot als twee kalven, door de modder te baggeren. Heerlijk! Gelukkig waren het heel gemakkelijke honden. Alleen toen ze zich wat meer op hun gemak gingen voelen met mij erbij waagden ze het om wat te gaan stoeien aan de riem. Geen goed idee, dus ik hield ze even wat korter. Met het commando "volg!" kwam ik een aardig eind. Handig, een goede opvoeding :o

Daarna mocht ik als standaard voor hun etensbakken fungeren. Met in iedere hand van mij een bak aten ze makkelijk hun eten weg. Heerlijk stel zo samen!

Toen ik de ruimtes waar de anderen aan het schoonmaken waren in kwam ontdekte ik dat het meeviel met de reactie van mijn longen op de chloorlucht. Dus de volgende keer ga ik gewoon mee helpen met het boenen van de hokken. Want kijk nou, zulke schatjes gun je toch een schoon hok?!

Oh ik zou deze zo mee naar huis kunnen nemen, zo lief! 't Is nog een pup.

Deze is al geadopteerd en zoals je ziet is er echt een klik!

Ik heb nu al zin in volgende week, snap je?

Verhalen liggen (zitten) op straat...

Soms hoef je niet ver te zoeken naar een onderwerp voor een stukje op je blog. Zo ook vandaag...

Vanochtend kwam ik zo tegen kwart voor elf thuis na een afspraak. Ik rommelde even wat in huis en tuin toen Jan mij riep. "Kijk Trudy, daar!"

Op het tuinpad, stijf tegen het hek aan zat een jonge kraai. Helemaal verdwaasd. Het verklaarde wel waarom ik vanochtend lange tijd 2 kraaien in de zij-tuin had zien struinen. Ze bleken dus hun jong scherp in de gaten te houden!

"Wat moet je daar nu mee?" vroegen wij ons allebei af. In de buurt hebben we een kat, Bibi heet ze en die is nogal brutaal. Altijd op zoek naar een lekker hapje. Maar helaas voor de kat ben ik gek op de vogels in mijn tuin en daarbij komt ook nog dat Bibi een belletje om haar nek draagt, waardoor Tukker haar meteen kan traceren. Het heeft al geleid tot diverse achtervolgingen in de tuin. Over het algemeen laat Bibi zich wel wegbrengen tot het hek. Een enkele keer draait ze zich om. Tukker is op zo'n moment in totale verwarring ; ) Tukker is eigenlijk niet echt een stoere hond, want ook met de kraai wist ie niet wat ie aan moest. Hij keek er met volle belangstelling naar, maar daar had je het ook wel mee gehad. Gelukkig maar...

Maar goed. Kareltje (laten we 'm voor het gemak maar even zo noemen) moest natuurlijk niet een lekker hapje voor Bibi worden, dat vinden we zielig. Dus bedacht Jan zich om hem zolang maar eventjes in de konijnenren te stoppen. Jan ging daarna door met het wegwerken van het onkruid op het pad vlakbij de ren, zodat ie meteen Karel een beetje in de gaten kon houden.

plaatje van www, maar het kon zomaar familie van Karel zijn ; )

Karel kreeg van Jan een bakje water en stukjes brood, waar ie niets op uit deed overigens. Maar na een tijdje begon ie een beetje te fladderen en zette Jan de ren op een kiertje. Wij gingen een stukje verderop aan de koffie en sloegen gade hoe mams en paps Kareltje probeerden te stimuleren met hen mee te vliegen. Zonder resultaat helaas.

Jan bedacht zich de vogel op de schutting tussen buren en ons te zetten. Daarop vloog ie de tuin van de buren in. Jan zag dat wel, maar kon er helaas niet bij. Ik redeneerde nog dat we er maar op moesten hopen dat alles goed af zou lopen. "Als dat niet zo is, helaas", zei ik, "da's nu eenmaal de natuur."

't Zat Jan niet lekker, dat merkte ik wel. Vanavond was Jan nog even met Pino aan het knutselen, voor op de oprit. En opeens klopte ie tegen het raam. "Kijk! Daar zit ie weer!" zei hij opgelucht. "Alleen wel op de straat!"

Ik slofte naar voren (tsja, ik ben nu eenmaal geen avondmens ; )) en inderdaad, Karel zat prinsheerlijk om zich heen te kijken op straat. Met dat ik zo'n beetje voor het huis was kwam ook de buurman van een paar huizen verderop aanlopen.

"Oh , daar hej je er weer zo ene." sprak die. Hij greep met zijn grote hand Karel beet alsof ie nog nooit anders gedaan had. "Die kaj je zo tam make" was dat.

Wij keken elkaar glimlachend aan, en vertelden buurman onze avonturen met Karel vanochtend. "Hie eet wel brood" zei buurman, "maar dan moi je 'm dat wel voorholle. Dan gaapt ie een kere en dan ku je 'm da zo in z'n snavel stoppe".

Buurman had dus vaker met dit bijltje gehakt, dat bleek dus wel. Nog eventjes bleef ie kletsen met Jan over Pino. "Mooi ding" zei hij nog. "'k Heb zelf ook vulle in Volkswagens gereje." Al kletsende gingen zijn grote handen met Karel erin alle kanten op. Tot Karel er genoeg van had. "Au! Hie bit mien!" protesteerde buurman op een venijnige beet van het dier.

Buum nam Karel mee en ging 'm brood geven. En daarna los laten achter, in de moestuin. Met grote stappen liep ie weg, zijn handen met Karel erin op z'n rug. Wij waren stiekem toch wel blij. Die Karel, die wordt wel groot. Dankzij buurman!

Camping Pino.

Ik vertelde jullie een tijdje geleden al over de plannen die wij hebben achterin onze tuin. Een overkapping die in de winter dienst doet als stalling voor ons aller Pino, en waar wij in de zomer fijn onder kunnen zitten/bbq-en/feestjes vieren.

Vorige week vrijdag had Jan een afspraak met degene die hoogstwaarschijnlijk de klus voor ons gaat klaren. Maar voor meneer kwam moesten we eerst zelf nog even kijken of Pino werkelijk de draai door ons hek/op het terras wel kon maken. Dus de schutting werd er uit geprutst en Jan nam Pino even mee naar achteren. Tuindeur open en passen en meten maar.

Ja hoor, dat ging precies! Inmiddels is met de klusman nog afgesproken een soort openklap-instructie te maken. Een deel van de achterwand van de overkapping kan dan scharnieren en ook de nieuwe tuindeur. Zo krijg je een ruimte waar Pino prima zijn draai kan vinden. En hoeft Jan dat achterpaneel niet eruit te beuren. Zal nu nog wel gaan, maar wie weet hoe fit je over 15 of 20 jaar nog bent, nietwaar?

We vonden het een mooi gezicht, zo Pino op het terras. We konden het dan ook niet laten het luifeltje even uit te klappen en de stoeltjes en het tafeltje er ook even neer te zetten. Tukker zat inmiddels in de bench in de bus, stel je voor dat hij niet mee zou mogen ; )

Dromen werd het voor ons. "Kijk nou, eigenlijk een hele leuke kampeerplek zo." En voor we het wisten was er al een foto de familiegroep van what's app op gegaan. "Kijk, leuk hè, kunnen jullie mooi kamperen hier!" stuurden we de meisjes toe. Het enthousiasme was er. Want hoe leuk is het nou om met een stel vriendinnen uit je nieuwe stad te kamperen in de camper van je ouders? Op heel erg bekend terrein? Heel leuk toch?

Oei.

Oei... ik heb jullie een beetje verwaarloosd. Niet zo netjes, vind ik zelf ook. Niet of nauwelijks bij gelezen de laatste tijd, en als ik dat al deed liet ik in de reactie niet veel van mij horen.

Plaatje van www.

Ook was de drive om te schrijven ver te zoeken. Gek is dat toch. Als je eenmaal minder vaak schrijft, wordt het steeds moeilijker om je vingers weer over dat toetsenbord te laten gaan.

Niet dat ik niets te melden had hoor, er is zat leuks gebeurt in mijn leventje de laatste tijd. Lekkere receptjes uitgeprobeerd en leuke dingen gekocht. Een ander kapsel aan laten meten en ook best leuke aankopen gedaan.

Ook de tuin doet het goed. Maar daar komt binnenkort weer een schrijfsel over in de vorm van "ik geef nog eens een rondje"...

Enneh, oh ja! Ik ga vrijwilligerswerk doen bij een hondenopvang. Een opvang voor zwerfhondjes die uit Roemenië zijn gered. Aanstaande donderdag begin ik daar. Meer volgt dus snel! Ook zat schrijfstof dus...

Dus daar ligt het niet aan. Ik denk dat het eerder een beetje onzekerheid is. "Zouden ze het wel leuk vinden wat ik schrijf?" "Loopt men hier op te wachten?" en " Echt lekker en vernieuwend dit recept, of ben ik de zoveelste die weer een variant heeft?"

Wat is dat toch gek hè...  Als een ander haar onzekerheid uit op deze manier dan reageer ik vaak meteen van "Natuuuurlijk is het leuk en interessant wat je schrijft!" Maar als je dan bij jezelf ten rade gaat moet het ineens allemaal op zijn minst een beetje perfect zijn. Van wie???

Zoals je leest ben ik er eentje die al schrijvend/pratend tot conclusies komt. Een echt flapuit die zichzelf dan ook wel veel kwetsbaarder opstelt dan ze soms zou willen. Maar goed. Ze is wie ze is. Ze moet er maar mee dealen. Ik hoop dat jullie dat ook kunnen, want ik heb zo mijn plan getrokken. Vaker weer schrijven en me gezellig weer tussen jullie mengen. Want eerlijk gezegd... ik heb het gemist!