Verhalen liggen (zitten) op straat...

Soms hoef je niet ver te zoeken naar een onderwerp voor een stukje op je blog. Zo ook vandaag...

Vanochtend kwam ik zo tegen kwart voor elf thuis na een afspraak. Ik rommelde even wat in huis en tuin toen Jan mij riep. "Kijk Trudy, daar!"

Op het tuinpad, stijf tegen het hek aan zat een jonge kraai. Helemaal verdwaasd. Het verklaarde wel waarom ik vanochtend lange tijd 2 kraaien in de zij-tuin had zien struinen. Ze bleken dus hun jong scherp in de gaten te houden!

"Wat moet je daar nu mee?" vroegen wij ons allebei af. In de buurt hebben we een kat, Bibi heet ze en die is nogal brutaal. Altijd op zoek naar een lekker hapje. Maar helaas voor de kat ben ik gek op de vogels in mijn tuin en daarbij komt ook nog dat Bibi een belletje om haar nek draagt, waardoor Tukker haar meteen kan traceren. Het heeft al geleid tot diverse achtervolgingen in de tuin. Over het algemeen laat Bibi zich wel wegbrengen tot het hek. Een enkele keer draait ze zich om. Tukker is op zo'n moment in totale verwarring ; ) Tukker is eigenlijk niet echt een stoere hond, want ook met de kraai wist ie niet wat ie aan moest. Hij keek er met volle belangstelling naar, maar daar had je het ook wel mee gehad. Gelukkig maar...

Maar goed. Kareltje (laten we 'm voor het gemak maar even zo noemen) moest natuurlijk niet een lekker hapje voor Bibi worden, dat vinden we zielig. Dus bedacht Jan zich om hem zolang maar eventjes in de konijnenren te stoppen. Jan ging daarna door met het wegwerken van het onkruid op het pad vlakbij de ren, zodat ie meteen Karel een beetje in de gaten kon houden.

plaatje van www, maar het kon zomaar familie van Karel zijn ; )

Karel kreeg van Jan een bakje water en stukjes brood, waar ie niets op uit deed overigens. Maar na een tijdje begon ie een beetje te fladderen en zette Jan de ren op een kiertje. Wij gingen een stukje verderop aan de koffie en sloegen gade hoe mams en paps Kareltje probeerden te stimuleren met hen mee te vliegen. Zonder resultaat helaas.

Jan bedacht zich de vogel op de schutting tussen buren en ons te zetten. Daarop vloog ie de tuin van de buren in. Jan zag dat wel, maar kon er helaas niet bij. Ik redeneerde nog dat we er maar op moesten hopen dat alles goed af zou lopen. "Als dat niet zo is, helaas", zei ik, "da's nu eenmaal de natuur."

't Zat Jan niet lekker, dat merkte ik wel. Vanavond was Jan nog even met Pino aan het knutselen, voor op de oprit. En opeens klopte ie tegen het raam. "Kijk! Daar zit ie weer!" zei hij opgelucht. "Alleen wel op de straat!"

Ik slofte naar voren (tsja, ik ben nu eenmaal geen avondmens ; )) en inderdaad, Karel zat prinsheerlijk om zich heen te kijken op straat. Met dat ik zo'n beetje voor het huis was kwam ook de buurman van een paar huizen verderop aanlopen.

"Oh , daar hej je er weer zo ene." sprak die. Hij greep met zijn grote hand Karel beet alsof ie nog nooit anders gedaan had. "Die kaj je zo tam make" was dat.

Wij keken elkaar glimlachend aan, en vertelden buurman onze avonturen met Karel vanochtend. "Hie eet wel brood" zei buurman, "maar dan moi je 'm dat wel voorholle. Dan gaapt ie een kere en dan ku je 'm da zo in z'n snavel stoppe".

Buurman had dus vaker met dit bijltje gehakt, dat bleek dus wel. Nog eventjes bleef ie kletsen met Jan over Pino. "Mooi ding" zei hij nog. "'k Heb zelf ook vulle in Volkswagens gereje." Al kletsende gingen zijn grote handen met Karel erin alle kanten op. Tot Karel er genoeg van had. "Au! Hie bit mien!" protesteerde buurman op een venijnige beet van het dier.

Buum nam Karel mee en ging 'm brood geven. En daarna los laten achter, in de moestuin. Met grote stappen liep ie weg, zijn handen met Karel erin op z'n rug. Wij waren stiekem toch wel blij. Die Karel, die wordt wel groot. Dankzij buurman!