Zorgen om een computerende zoon.

Speciaal voor Nicole: in jouw reactie op mijn vorige schrijfsel stelde jij mij de vraag: "Maak jij je er wel eens zorgen om dat jouw Jan teveel achter zijn beeldscherm zit?" Nou, het antwoord hierop wordt zo lang dat ik maar besloot er een blogje aan te wijden.

Ja, daar heb ik me best wel eens zorgen over gemaakt. Sterker nog, dat doe ik soms nog steeds. Junior is anders dan zijn zussen. Waren zij als ze thuis waren altijd veel beneden te vinden, Jan maakt zich altijd vrij vlot uit de benen, op naar boven. Daar is zijn heiligdom. Een supersonische computer, 2 beeldschermen, een toetsenbord dat echt het "je van het" schijnt te zijn en een game-muis. Enneh, oh ja, ook nog een koptelefoon met microfoontje, zodat ie gezellig kletsend met zijn vrienden zijn hobby kan uitoefenen.

Als ie de kans krijgt, zit ie daar dagenlang. Vaak in contact met zijn vrienden, oud-klasgenoten en huidige klasgenoten. Het lijkt dan net of ie obsessief aan het gamen is, maar dat valt eigenlijk wel mee, zo kwamen we achter.

Soms verrast ie ons. Zoals laatst, ik schreef er al over, toen kwam hij beneden met een mooi ontwerp voor een nieuwe kledingkast op zijn kamer. Die staat er inmiddels, want zoiets kan je als ouders toch niet negeren ; )

Ook helpt hij vrienden op weg als ze computerproblemen hebben. En dat gaat best ver. Zoals afgelopen zomer. Een vriend van hem kocht een computer in onderdelen. En toen die onderdelen binnen waren, werd het lastig. Samen met Jan senior hebben ze vriend op weg geholpen. Vriend kwam hier thuis met de spullen en Senior deed het technische gedeelte. Junior installeerde de boel. Of die keer dat Junior een nieuwe videokaart kocht. De "oude" waar net iets minder mee kon, werd spontaan weggegeven aan een andere vriend. Prima toch?

Junior weet ook veel. Het blijkt dat ie veel "weet-filmpjes" kijkt over geschiedenis, aardrijkskundige dingetjes en hij is erg geïnteresseerd in nieuwsfeitjes. En natuurlijk filmpjes over technologische en computerontwikkelingen. Soms komt ie met een opmerking en als ik dan verbaasd vraag waar ie dat nou weer van heeft krijg ik als steevast antwoord: "Zag ik op internet!" Voor Jan is dat www. een onuitputtelijke bron van feiten.

Toen Junior de diagnose PDD-NOS kreeg hoorde daar een  psycho-educatie bij. En tijdens die educatie hebben zijn therapeute en hij het ook over zijn computergebruik gehad. Want toen hadden wij als ouders toch al een onderbuikgevoel: "Is Jan niet verslaafd?"

Gelukkig was de conclusie achteraf dat dat absoluut niet het geval is. Ja, Jan is wel veel met de computer bezig, maar hij gebruikt hem op de juiste manier. Wat natuurlijk niet wil zeggen dat ie zo nu en dan niet heerlijk een paar uurtjes kan gamen met een stuk of wat vrienden.

Ik mag toch hopen dat Junior dit niet krijgt...

Momenteel moet Jan een port-folio voor zijn aankomende stage maken. Zij willen weten wat hij zoal kan. Toen ik 'm gisterenavond, toen ie van boven kwam vroeg of hij daar al aan gedacht had kreeg ik een beetje verontwaardigd: "Tuurlijk! De eerst 5 dingen zitten er al in hoor! Morgen ga ik verder!"

Zo zie je maar. Computeren is zoveel meer dan met een lege blik de hele dag spelletjes doen op dat scherm. En ja, 't is onderhand Jan's tweede wereld geworden. Als het goed is gaat ie daar straks ook zijn werk van maken. Ik ben er blij om dat hij iets heeft waar hij passie voor voelt. Wat dat, dat is denk ik het allerbelangrijkst!

P.s. Krijgt Jan net een leuke opdracht via buuf... hij mag een web-site maken voor haar pedicure, hoe leuk is dat!

Over haren knippen en een "kink" in de kabel.

Oei... dat klinkt ernstig. Nou, hoe dat kwam... laat ik bij het begin beginnen...

Junior liep al een tijdje rond met een kapsel waarbij je steeds minder van hem kon zien. Gevalletje zoon van de kapster zijn. Jaaaa... ik had de intentie wel hem te knippen maar het kwam er niet van. Zoiets doen we meestal in het weekend, vandaar. En dan het liefst zo, dat het haar een dagje de kans krijgt bij te komen. Na een dag zit het namelijk altijd stukken beter, vandaar.

En als ik dan een keer zin had hem te knippen, sputterde hij:  "Ach mam, kan dat niet een andere keer? Ik heb net afgesproken met... om een game te spelen, en..." Je wil niet weten hoe snel ik daar dan mee in stemde. Eigenlijk is op de bank met een boek zo 's avonds na het eten veel aantrekkelijker.

Maar Junior, die werd er niet aantrekkelijker op. Zo langzamerhand ging ik me afvragen wat er ook alweer voor een gezicht onder die lok zat. Dus gisteren na het avondeten moest ie er toch echt aan geloven. Stoel middenin de kamer gezet, lampen op volle sterkte aan en daar ging mijn schaar.

(plaatje van www. Gelukkig kon ik het nog af met de kappersschaar ; ))

Een blik vol donkere lokken veegde ik op na de knipbeurt. En het grapje: "Heeee, zat jij daaronder?" van mij liet Jan gelaten toe. Hij glimlachte er zelfs om dit keer. Eigenlijk was ie zelf ook blij dat die lok niet meer zo in zijn ogen prikte. Heerlijk joch toch. Jammer dat ik hem de laatste tijd niet vaak meer om me heen heb.

Dat komt weer doordat hij natuurlijk overdag op school zit, en als ie dan al thuis zit is hij graag op zijn kamer te vinden, achter zijn geliefde beeldschermen. Daar doet hij van alles. Socialiseren, ontwerpen, anderen helpen problemen op te lossen die te maken hebben met hun p.c.'s en natuurlijk gamen met vrienden. Dus vaak is het zo dat we hem alleen even tussendoor zien tijdens het eten, wandelen met Tukker en als ie een glaasje cola met een stroopkoek o.i.d. komt halen.

Ik liet hem het deze week nog weten. "Zou best gezellig zijn als je eens beneden met je laptop komt zitten." Hij glimlacht dan en verdwijnt weer snel naar boven... Tot gisteren.

Jan Senior was boven op de overloop het laminaat aan het leggen. En dat gaat gestaag. Totdat hij... "Pap, ik heb geen internet." van zijn zoon kreeg te horen. En wat bleek? Hij was per ongeluk door de kabel heen gegaan met de nietmachine. Oeps. Na een paar reddingspogingen zat er maar 1 ding op. Junior nam de laptop mee naar beneden en daar zat ie aan de tafel.

"Hee, da's leuk", vertelde ik hem. "Ik wil graag dat je gezellig beneden komt zitten en kijk nu! Daar zit je al!" Ach, hij heeft zich best vermaakt hoor, gisterenavond, maar vandaag gaat z'n vader toch maar even richting doe-het-zelf-zaak. Voor een stekkertje. De kabel kan gelukkig nog wat ingekort worden en dan is het leed alweer geleden. Jammer vind ik. Gisteren probeerde ik Junior nog even uit: "Oh, dus als ik je beneden wil hebben moet ik even met de nietmachine aan het werk..." "Nou mam..." kreeg ik als twijfelend antwoord ; )

Feestje voor Tukker!

Ja, het was vandaag echt een feestje voor onze hond. Want de leilinden moesten gesnoeid worden en dan helpt hij altijd graag een handje, kijk maar:

Jan bovenin de boom, ik zou het niet durven...

Wachten op een tak.

Vang!

Jaaaa... weer eentje!

Een houtversnipperaar? Nee, die hebben wij helemaal niet nodig ; ))

Wat een feest is het vandaag toch weer!

Heerlijk om je hond zo te zien genieten. En zelf? Zelf vond ik het ook niet erg hoor. Een aanhanger vol met knutselmateriaal:

Daar draaien we weer kransen van : ) 

En... een schone en lichte omgeving weer! Top!

Logisch gevolg van gisteren.

Eigenlijk liep ik al een poosje met het plannetje rond. Dan zag ik de berkentakken in de tuin liggen en achter ons hek op het gemeenteveldje, en dan zag ik de krans al voor me die ik ermee kon maken. Alleen, het kwam er nooit van.

Maar ik ben, zoals jullie inmiddels misschien al wel begrepen hebben, vrij impulsief. En dan schrijf ik zomaar in mijn blog dat ik die krans ook van plan ben te maken. En dan... dan gaat mijn verantwoordelijkheidsgevoel een rol spelen. Ik zet dus met die belofte mezelf schaak-mat, zo zou je het ook kunnen zeggen.

Dus ging ik gisteren aan de knutsel. Net toen onze jongens hun kunsten op het ijs lieten zien op t.v. vond ik het een mooi moment. Beetje fröbelen en met een schuin oog kijken of Kramer zijn verwachtingen waar kon maken.

Helaas voor hem, dat bleek niet zo te zijn. 't Werd zilver, ook prachtig hoor, maar voor hem betekende het niet veel. Jammer. Maar toen de wedstrijd af was gelopen had ik wel wat ik voor ogen had. Een heuse berkenkrans, yes! Het was gelukt! En Jan bracht nadien nog eitjes mee van de winkel met de A. Daar is ie momenteel vaste klant, hij haalt er al zijn schilder-benodigdheden.

Die eitjes klemde ik vast tussen de takken, en toen de krans klaar was dook ik nog een lintje op. Nu hangt de krans buiten mooi te wezen, kijk!

Kosten? De takken niets, een heel klein beetje binddraad en eitjes voor een euro! Dus daarvoor hoefde ik het niet te laten. Leuk toch?

Van rotte appels en overkokende pannen soep.

"Getverderrie Trudy, wat is het toch ook weer een zooitje hier in de tuin!" Schuldbewust werk ik door. Ja, ik weet het wel. Die rotte appels die nog onder de boom liggen hadden allang opgeruimd moeten worden. En de pioenrozen waren inmiddels ook wel aan snoeien toe. En dan al die berkentakken in de tuin, en de hortensia, die loopt al uit terwijl de dorre bloemen van vorig jaar er nog niet af zijn, en... Natuurlijk heeft mijn kritische innerlijke stemmetje wel gelijk. Of toch niet???

Die appels, dat waren er nog maar een paar. En de vogels hebben daar eerst nog erg van genoten. Die berkentakken, dat zijn er in de tijd zoveel geworden (heel wat stormen gehad deze winter) dat het er genoeg zijn voor een krans. Lijkt me best leuk, heel fijntjes stel ik me zo voor. Misschien met wat bolletjes ertussen, of een paar kleine eitjes... Het plan broeit al... En dat snoeien? Als ik het er niet zo op aan had laten komen, was het verschil van ervoor/erna niet zo groot geweest als nu. En was ik ook lang niet zo voldaan geweest ; ))

Ik heb genoten vanochtend. Heerlijk opruimen in de tuin en tussendoor bedenken wat we eens zouden eten voor de lunch. Het bakje champignons wat nog in de koelkast stond en nu toch echt op moest, wat kon ik daarmee??

Al snel was het plan daar. De helft van de paddenstoeltjes ging in de soep, en de andere helft, even in een beetje kruidenboter gebakken, ging op geroosterd brood. Het brood dat ik gisterenavond gebakken had. Even een probeersel, bruin brood met walnoten, hmmm... Zo zag onze lunch er uit:

Oh ja, dit wilde ik ook nog even met jullie delen, een handigheidje. Als je soep kookt en je bent bang dat de handel over de pan heen gaat, dan moet je een pollepel over de pan heen leggen, zo:

Werkt perfect, echt waar! Maarreh, zet wel eerst even het gas uit, voor je de lepel eraf haalt, want anders... heb je maar zo weer een nieuw klusje. Wat overigens ook wel weer veel voldoening geeft : o

Vol nest.

Ja, dit weekend was er weer zo eentje. Zo eentje met een gouden randje. Want ons nest was weer heerlijk gevuld. Fleur en Mirte waren zaterdag allebei ingevlogen...

Het begint meestal met een berichtje op de "familie what's app". Een whats-app groep die voor ons vijven is aangemaakt. Heel gezellig hoor! Weet je wat? Daar vertel ik je een andere keer nog wel eens wat meer over. Dat berichtje is dan in de strekking van "Ik kom zo ongeveer eind middag/begin avond thuis zaterdag!" En dan in tweevoud.

Zaterdagavond waren ze allebei weer thuis. Gezellig koffiedrinken en bijkletsen. Dan meestal te laat naar bed en de volgende ochtend een heel uitgebreid ontbijt. Met warme broodjes, een eitje en meestal wel wat fruit erbij. Voor het ontbijt zette ik de broodbakker al op kneden.

Ik deed er witbroodmix, geraspte appel, rozijnen, vanillesuiker en kaneel bij in dit keer. Even kneden en daarna gaat het op de bakplaat. In bloemvorm dit keer. Zo kwam het eruit:

En lekker dat het was ; )

Meestal moeten de meisjes nog wel aan de slag als ze thuis zijn. De eettafel ziet er dan uit als een soort kantoor:

Maar tussendoor was er gelukkig ook nog tijd voor andere dingen. Vooral toen het met het schaatsen op t.v. spannend werd kwamen ze even mee kijken in de voorkamer:

Gezellig met z'n tweetjes in een stoel, close blijven ze. Ik hoop dat dat nooit verandert. Want genieten, dat doen we er heel erg van. Nu is het weer stil in huis. De meisjes zijn weer naar hun kamers terug en Junior is naar school. Jan is naar de job-coach, zo een keer in de twee weken heeft hij daar een afspraak. En ik? Ik geniet even heerlijk van de rust. Want ook dat is een genoegen!!

Allemaal blij!

Gisteren gingen we , zoals vaker de laatste tijd, wandelen met Tukker. Bij Bronsbergen, een vakantiepark bij ons in de buurt. Daar is een prachtig water bij, en onze viervoeter zwemt nu eenmaal  graag.

We gingen met Pino, onze knalgele Volkswagen camper. De bench achterin, en toen de schuifdeuren open gingen zag je Tukker kijken. Het beest had natuurlijk geen idee waar we nu weer beland waren. Ja, hij kent alle losloopplekken in de buurt wel inmiddels, maar deze is favoriet!

Lange nek, en toen ie eenmaal in de gaten had waar we waren was er nog maar een reactie mogelijk. Een hele snelle sprint richting water! Brrr.... ik moest er niet aan denken. Helemaal niet toen we eenmaal op weg waren. Er stond een schrale koude wind, maar ach. Het zonnetje dat door de wolken heen brak was ook wel heel erg lekker eigenlijk. Dat vonden meer mensen, zo zagen we.

We kwamen een gezin tegen met drie kinderen. "Zeker op vakantie hier" merkte Jan nog op. Maar ik had op dat moment alleen maar ergens anders oog voor. Voor de prachtige bos katjes die de moeder van het gezin bij zich had. "Oh, die wil ik ook!" was mijn gedachte. 

Maar ja, dan moet je gaan trekken aan een struik, en dat hoort toch eigenlijk niet en... We liepen door en mijn ogen waren op de struiken langs de waterkant gericht. Het liet me niet meer los. Totdat... we bij bergen snoeiafval terecht kwamen. Waaronder ook... katjes! Yes! 

Jan ging aan de slag. Hij kan met zijn 1.97 nu eenmaal beter bij de mooie takken en hij vindt het ook helemaal niet erg om daar mij een plezier mee te doen. Al snel liepen we allebei met een flinke bos voorjaarstakken in de armen. Best veel eigenlijk :o

We waren trouwens we net op tijd... toen we weer op weg waren met Pino kwamen we een vrachtwagentje van de gemeente tegen, dat de rest van het snoeiafval kwam ophalen.Thuis gekomen ging ik aan de slag. Mooie grote kan erbij en schikken maar:

Ook maakte ik nog een klein bosje voor in het kannetje op mijn dienblad, kijk:

En dan hadden we nog een flinke bos over. Die ging naar buuf Els. Zij heeft de griep, en jammer genoeg is Belle, waar ik hier een blogje over schreef, zo gevoelig dat zij dan ook ziek wordt. Dubbel ellende, zielig hè? Dus ging ik maar eens poolshoogte nemen en had ik meteen wat moois bij me. Zo zie je maar.... van een wandeling worden er veel blij: Jan, Els, ik, Belle en natuurlijk Tukker. Want de laatstgenoemde ligt nu heerlijk op z'n kleed te snurken. Wel een  hondenleven ;)

Kwijt.

He gatver, ik ben iets kwijt. Ik kan dat helemaal niet zo goed hebben. Waar het om gaat?

Nou, ik zal bij het begin beginnen. Een aantal jaren geleden, 2 geloof ik, hadden wij een soort van ouderdag bij Fleur op de universiteit. Daar mochten we ook een college meemaken. Leuk hoor! Dan kom je in zo'n grote zaal en dan kan je je zo een beetje voorstellen hoe het er voor studenten aan toe gaat. En het college vond ik ook nog eens een keer super interessant! Het ging over geluk.

Over de maakbaarheid van geluk. Het sprak me zo aan dat ik later thuis een boekje bestelde dat de docente aanhaalde in haar college. Het boekje heet "De maakbaarheid van het geluk". Geschreven door Sonja Lyubomirsky. Hier zie je het:

Plaatje van www.

Ik spitte het door en ik vond er veel herkenning in. Super! Maar zoals het met zoveel boeken gaat, ze verdwijnen na een tijdje in de boekenkast (dacht ik) en dan kijk je er toch niet meer naar om. Totdat...

Fleur deze week belde. Of ik dat boekje even voor haar had. Want dat had ze nodig. Zij volgt momenteel de colleges hierover en ze moet een soort van experimentje uitvoeren. Dan zou het handig zijn als ze nog eventjes het een en ander na kan lezen.

Ik zocht. De boekenkast ging binnenstebuiten, evenals verschillende andere plekken. Bah. Ik krijg helemaal de kriebels ervan, het is gewoon spoorloos! Vraagje dus:

Heeft iemand van jullie dit boekje misschien in bezit en mag Fleur het even lenen? Of is er misschien iemand in mijn directe omgeving waaraan ik het boekje uitgeleend heb? Ik ben de laatste tijd nogal vergeetachtig, dus dat zou zomaar kunnen. Iemand???

Voorjaarsbloeiers met een luchtje...

Ach, kijk wat ik nu vanochtend in onze tuin tegen kwam:

Sneeuwklokjes in de border! Nee, die border is nog niet bladvrij gemaakt. Dat doe ik tijdens de winter nooit. Ik ben van mening dat dat voor de grond beter is, en de vogels en egels vinden het ook niet erg. Meestal zo in het begin van het voorjaar, en dat duurt nog een aantal weekjes, dan komt deze klus in zicht.

Doet me trouwens denken aan vanochtend. Ik liep het voor ons o zo bekende rondje met Tukker. Ik denk, als ik Tuk los zo laten, hij zomaar zelf de weg zou kunnen vinden. Alleen, hij speelt graag met andere honden en hij heeft de neiging achter katten aan te gaan. Dus of het zo veilig zou zijn... nou ja, ik loop toch maar even mee, wel zo handig ; )

Aan het einde van het rondje komt onze tuin weer in zicht. En buiten de tuin, voor onze schutting, staan deze:

Het bosje narcissen dat elk jaar weer uit de grond komt zetten. Tukker helpt dat een handje. Nou ja, handje, hij geeft het bosje elke dag wat water, zullen we maar zeggen. Nog duidelijker? Poot omhoog dus.

Elk jaar weer. Totdat de bloemen tevoorschijn komen en er dan een prachtig bosje narcissen staat. En vervolgens... na een paar dagen zijn ze afgeknipt. Wie dat doet? Geen idee. Maar dat die mensen dan een bosje narcissen in de woonkamer hebben staan waar een luchtje aan zit... da's een ding wat wel zeker is : o

Ik ga zo maar eens even wat sneeuwklokjes plukken. Maar dan wel uit eigen border. Zonder luchtje, want Tukker mag niet in de borders komen, hihi...

Yes! Mijn man is klusser...

De eerste maand van dit jaar was het wennen voor ons. Wennen aan het idee dat Jan geen baan meer heeft. Ja natuurlijk, hij doet heus wel pogingen om nieuw werk te zoeken maar tot nu toe is dat nog niet gelukt. De bemiddeling, nog aangeboden door de oude werkgever, is wel goed opgestart en van de week werd hij gebeld door een andere intermediair. Daar heeft hij voor aanstaande dinsdag een afspraak mee. Duimen dus maar.

Maar wat doe je dan met je "vrije tijd" intussen? Nou, zoals je al las zat dat wel goed. We wandelden veel en Jan had nog wat klusjes af te handelen. En ik? Ik probeerde me zo weinig mogelijk met zijn dagindeling te bemoeien. Ik had zomaar het idee dat zelf je ritme bepalen veel en veel beter is, vandaar.

Maar vorige week had hij toch zin in een groter project. Nu is dat hier in huis niet zo moeilijk. Het is een oud huis, zoals ik je wel eens verteld heb. En toen wij dit huis 16 jaar geleden kochten was het een heus project.

In deze 16 jaar zijn er slaapkamers gebouwd boven. 4 Stuks in totaal. Die zaten er namelijk niet (fatsoenlijk) in. Om genoeg licht te laten schijnen in deze kamers kwamen er 2 dakkapellen op het dak. Ook maakte Jan een vliering. Keek je eerst nog tegen het dakbeschot aan, nu is het geheel mooi afgewerkt met kraalschroten. De inpandige badkamer moest plaats maken boven en beneden bouwde Jan een nieuwe. Deze kwam in een aanbouw, waar ook nog plaats was voor een toilet. Ook handig. Trouwens, boven kwam ook nog een toilet. Zou ik bijna vergeten :o

plaatje van www.

Ook maakte Jan de vloer mooi in de gang beneden.  Met oude tegels die eerst een vloer van een school waren. Eronder kwam vloerverwarming, die ligt trouwens ook in de badkamer. Lekker joh, die warme voetjes 's ochtends :)

Vorig jaar was de buitenkant aan de beurt. De voegen van de voorgevel werden vernieuwd en op de zijmuur kwam een nieuwe pleisterlaag. Best een werk, dat afbikken van de oude...

Tussendoor kreeg de tuin wat opknapbeurtjes te verwerken. Eerst werd de moestuin verwijderd, daar bestond de tuin grotendeels uit, en er kwamen grasvelden. Een compleet nieuwe bestrating gelegd en er werd een beukenhaag geplaatst. Oh ja, ook kwam er nog een afdak. Poeh... je word er al moe van als je dit allemaal zo opschrijft...

En dan zijn er toch nog steeds mensen in onze omgeving die vinden dat alles allang af had moeten zijn. Ja, in hun ogen misschien. Wij, als gezin, hebben altijd fijn tussen alles door geleefd. Jan verbouwde, ik zorgde dat het opgeruimd en gezellig bleef. En volgens mij is dat goed gelukt tussendoor. We gingen elk jaar op vakantie en vol goede moed ging Jan dan vaak weer verder aan het volgende project.

Nu is Jan dus bij huis. En kreeg ik de vraag  van iemand of ik het lijstje voor Jan al klaar had. Die met klussen bedoelde ie dan. Ik moest hem teleurstellen. Nee, dat lijstje, dat bestaat niet, en het komt er ook niet. Zeker weten! Als er al geklust wordt hier in huis, is dat uit eigen vrije wil, hier wel ;)

En dat werkt toch het best, blijkt nu... Vorige week had Jan dus zomaar weer zin aan een nieuwe uitdaging. Nu wordt de overloop onder handen genomen. De deuren zijn afgewerkt met mooi lijstwerk en ook bovenlangs het plafond is mooie afwerking aangebracht. Nu nog de verfkwast over de (al een tijdje geleden behangen met glasvezelbehang) muren en er komt een laminaat vloer in. Yes! Mijn man is voor nu weer even klusser. En het wordt heel mooi! Ik beloof jullie nu alvast foto's van het resultaat. Nog eventjes geduld a.u.b. ;))