Allemaal blij!

Gisteren gingen we , zoals vaker de laatste tijd, wandelen met Tukker. Bij Bronsbergen, een vakantiepark bij ons in de buurt. Daar is een prachtig water bij, en onze viervoeter zwemt nu eenmaal  graag.

We gingen met Pino, onze knalgele Volkswagen camper. De bench achterin, en toen de schuifdeuren open gingen zag je Tukker kijken. Het beest had natuurlijk geen idee waar we nu weer beland waren. Ja, hij kent alle losloopplekken in de buurt wel inmiddels, maar deze is favoriet!

Lange nek, en toen ie eenmaal in de gaten had waar we waren was er nog maar een reactie mogelijk. Een hele snelle sprint richting water! Brrr.... ik moest er niet aan denken. Helemaal niet toen we eenmaal op weg waren. Er stond een schrale koude wind, maar ach. Het zonnetje dat door de wolken heen brak was ook wel heel erg lekker eigenlijk. Dat vonden meer mensen, zo zagen we.

We kwamen een gezin tegen met drie kinderen. "Zeker op vakantie hier" merkte Jan nog op. Maar ik had op dat moment alleen maar ergens anders oog voor. Voor de prachtige bos katjes die de moeder van het gezin bij zich had. "Oh, die wil ik ook!" was mijn gedachte. 

Maar ja, dan moet je gaan trekken aan een struik, en dat hoort toch eigenlijk niet en... We liepen door en mijn ogen waren op de struiken langs de waterkant gericht. Het liet me niet meer los. Totdat... we bij bergen snoeiafval terecht kwamen. Waaronder ook... katjes! Yes! 

Jan ging aan de slag. Hij kan met zijn 1.97 nu eenmaal beter bij de mooie takken en hij vindt het ook helemaal niet erg om daar mij een plezier mee te doen. Al snel liepen we allebei met een flinke bos voorjaarstakken in de armen. Best veel eigenlijk :o

We waren trouwens we net op tijd... toen we weer op weg waren met Pino kwamen we een vrachtwagentje van de gemeente tegen, dat de rest van het snoeiafval kwam ophalen.Thuis gekomen ging ik aan de slag. Mooie grote kan erbij en schikken maar:

Ook maakte ik nog een klein bosje voor in het kannetje op mijn dienblad, kijk:

En dan hadden we nog een flinke bos over. Die ging naar buuf Els. Zij heeft de griep, en jammer genoeg is Belle, waar ik hier een blogje over schreef, zo gevoelig dat zij dan ook ziek wordt. Dubbel ellende, zielig hè? Dus ging ik maar eens poolshoogte nemen en had ik meteen wat moois bij me. Zo zie je maar.... van een wandeling worden er veel blij: Jan, Els, ik, Belle en natuurlijk Tukker. Want de laatstgenoemde ligt nu heerlijk op z'n kleed te snurken. Wel een  hondenleven ;)