Logisch gevolg van gisteren.

Eigenlijk liep ik al een poosje met het plannetje rond. Dan zag ik de berkentakken in de tuin liggen en achter ons hek op het gemeenteveldje, en dan zag ik de krans al voor me die ik ermee kon maken. Alleen, het kwam er nooit van.

Maar ik ben, zoals jullie inmiddels misschien al wel begrepen hebben, vrij impulsief. En dan schrijf ik zomaar in mijn blog dat ik die krans ook van plan ben te maken. En dan... dan gaat mijn verantwoordelijkheidsgevoel een rol spelen. Ik zet dus met die belofte mezelf schaak-mat, zo zou je het ook kunnen zeggen.

Dus ging ik gisteren aan de knutsel. Net toen onze jongens hun kunsten op het ijs lieten zien op t.v. vond ik het een mooi moment. Beetje fröbelen en met een schuin oog kijken of Kramer zijn verwachtingen waar kon maken.

Helaas voor hem, dat bleek niet zo te zijn. 't Werd zilver, ook prachtig hoor, maar voor hem betekende het niet veel. Jammer. Maar toen de wedstrijd af was gelopen had ik wel wat ik voor ogen had. Een heuse berkenkrans, yes! Het was gelukt! En Jan bracht nadien nog eitjes mee van de winkel met de A. Daar is ie momenteel vaste klant, hij haalt er al zijn schilder-benodigdheden.

Die eitjes klemde ik vast tussen de takken, en toen de krans klaar was dook ik nog een lintje op. Nu hangt de krans buiten mooi te wezen, kijk!

Kosten? De takken niets, een heel klein beetje binddraad en eitjes voor een euro! Dus daarvoor hoefde ik het niet te laten. Leuk toch?