Foto 14: Vissoep met een verhaal.

Eerst de foto dan maar:

Zonder flits was het kleurtje niet om aan te zien, dan maar een lichtpuntje erin...

Een foto van de inhoud van een pan vissoep. Vandaag gemaakt. Met zalm, witvis en garnalen. Lekker! En deze soep zorgde ervoor dat het hondje van de buren, die heel ziek is, haar medicijnen innam. Het verhaal daarachter? Nou, komt ie:

De buren hebben een hondje. Belle. Belle is afkomstig uit Spanje. Belle klungelt nogal met haar gezondheid. Flinke artrose heeft ze, da's al niet best. Maar soms heeft ze ook zomaar andere, onverklaarbare dingen. Zo heeft ze al eens gehad dat ze heel ziek werd, en toen bleek haar mild heel erg ontstoken te zijn. Een operatie redde haar toen.

Nu was het weer raak. Buuf schreef gisteren op FB dat Belle weer helemaal van slag was. Niet eten, niet drinken en heel erg misselijk. Naar de dierenarts. Maar helaas, die kon het ook niet zo goed verklaren. Eerst maar eens een spuit tegen de misselijkheid en voor de zekerheid een kuurtje mee. Tabletten dus. Maar ja...

Belle eet niet. Vanochtend was ik even op ziekenbezoek. Gelukkig lukte het buuf toen om wat kleine brokjes uit de hand te voeren. Maar zo gauw ze de tabletten fijnmaalde en door de brokjes deed, pikte belle die minuscuul kleine stukjes eruit. Bah.

Toen ik weer thuis was, stortte ik me op het recept van een vissoep. Een beetje fanatiek wel, ik had als eindresultaat een veel te grote pan vol. Ik bedacht me geen moment, buuf was vast wel in voor een warm troostend kommetje soep. En ja hoor, ze pakte het blij aan. En de neus van Belle ging ook omhoog :)

Later las ik op FB dat het beiden heerlijk gesmaakt had. Buuf een kommetje soep en Belle een heel klein beetje. Met de medicijnen erdoor! Top toch?

Momenteel draait de oven op volle toeren. Er zit een bloembrood met Italiaanse kruiden in. De soep staat op te warmen op het gas. Tenminste, wat ervan over is. Maar wees niet ongerust hoor, er is nog genoeg!

Foto 13: Oei...

Zomaar ben ik weer heel wat dagen verder. En foto's. Die foto's staan wel op mijn mobiel, maar heb ik hier nog niet getoond. Nou vooruit, eentje dan. En die maakt meteen duidelijk waarom er weer even tussen heeft gezeten:

Wat je hier ziet? Mijn jas. Tenminste, een gedeelte ervan. Een kapot gedeelte. Dat kwam zo:

Ik ging 's ochtends vroeg wandelen met Tukker. Gewoon, het dagelijkse rondje. En dan kom je ook dagelijks dezelfde mensen tegen. En honden. 1 van die honden is Bono. Een prachtige, 8 maanden oude, labrador. Een schatje. Vindt Tukker ook...

En daar ging het even mis. We liepen elkaar tegemoet. Bono en zijn baasje en Tukker en ondergetekende. Tukker vindt 'm geweldig, deze kleine soortgenoot. Ze spelen altijd eventjes. Dan moet je wel nadien de riemen uit elkaar halen, maar ach. Je gunt ze wat, toch?

Omdat ik 'm van ver al aan zag komen, temperde ik Tukker's enthousiasme wat. "Nee Tukker, naast..." Hij luistert eerst ook nog. Maar dan... dan zet Tukker 'm op het rennen. Met zijn 46 kilo rent ie vrolijk richting Bono. En ik nog denken dat de uitschuif-riem lang genoeg zou zijn. Maar helaas... dat was ie niet.

Languit ging ik. Plat op het wegdek. "Gaat het een beetje?" Hoor ik boven me. Ik wist het eigenlijk nog niet. Maar wat ik wel wist was dat ik zo snel mogelijk naar huis wilde. Mijn knie deed zeer en mijn hand dreigde dik te worden. Dus moest ik zo snel mogelijk de kraan erop zetten. Een kapster met een gekneusde hand, da's geen combinatie.

Toen ik thuis kwam heb ik onmiddellijk gekoeld. En dat hielp. Mijn hand doet het weer prima. Mijn knie vertoont een kleine schaafwond, mijn broek is nog heel, Mijn jas helaas niet. Nou ja, daar moet ik nog even mee richting kennis, die is coupeuse. Hopelijk kan zij  iets op het beschadigingetje zetten.

Het leed is bijna weer geleden. Alleen barst ik nog van de spierpijn. Ik heb me natuurlijk schrap gehouden toen ik in de gaten had dat ik het wegdek van heel dichtbij ging zien. Nou ja, dan nog maar een paar dagen rustig aan doen :)

Foto 12: Mise-en-place.

Ja,daar doe ik dus als het even kan elke dag aan. De mise-en-place. Ik bereid heel graag het avondeten al vroeg voor. Dat heeft z'n oorsprong uit de tijd dat de kinderen nog klein waren. En vooral met een jongetje als Jan Junior was dat fijn.

Als Junior uit school kwam, moest ie uitleven. En alles wat hij deed was niet even doordacht. Dus het was handig als ik mijn handen vrij had. En mijn ogen kon richten op de plek waar hij nietsvermoedend aan het spelen was.

Dus maakte, en maak ik nog steeds (het is nu gewoon prettig, vind ik), voor in de dag het eten voor zover klaar. Zo ook vandaag. Boerenkool staat er op het menu. De boerenkool zelf koop ik gesneden in de supermarkt. Maar ik vind het lekker om 'm nog een minuutje of 20 voor te koken. Dus dat gebeurt als eerste.

Dan schil ik de aardappels en daar gaat dan de voorgekookte boerenkool weer bovenop. Een rookworst daar weer op en ik hoef straks alleen nog maar de hele boel te koken tot de aardappels gaar zijn. Een rundersaucijsje erbij, die moeten nog wel even gebakken worden. En dan maak ik van dat braadvocht de jus.

Even stampen en als Jan dan thuis komt van zijn werk, staat de stamppot op tafel. Hoe ouderwetsch is dat ; )

P.s. Zo'n grote pan vol, met veel vlees, da's veel te veel voor ons drietjes. Maar dat geeft wel de mogelijkheid om ervoor te zorgen dat, als de meisjes in het weekend de vriezer in duiken, er nog iets lekkers uit komt!

Foto 11: Afgesproken!

(Even pauze van 2 dagen gehad vanwege een ouderwetse migraine-aanval)

Toen we vorig jaar zomer het tuinhuis plaatsten waren we het helemaal eens... een prachtig plekje voor Pino in de wintermaanden en in de zomer kunnen we er heerlijk vertoeven.

Die zomer hebben we al een beetje gehad. En inderdaad, het is een top-plekje om te luieren, eten of gezellig een kopje koffie te drinken. Of een boek lezen in de hang-stoel, ook niet gek!

Wel sprak ik met Jan af dat hij het tuinhuis niet als garageplek zou gaan gebruiken. (En dan bedoelden we als klusruimte). Ik zag de rommel en de auto al staan in ons mooie bouwsel. Nee, dat zag ik niet zitten. En Jan gelukkig ook niet, dus dat was snel afgesproken. Dacht ik.

Vandaag maakte ik nog maar weer eens een foto van het tuinhuis. Meegenieten? Nou, kijk!

Is er nog iemand die denkt dat ik degene ben met de broek aan hier thuis ;)

Foto 10: Op zoek naar inspiratie...

Nee, niet naar inspiratie voor een onderwerp voor vandaag, dat kwam vanzelf voorbij. Waarvoor dan wel? Nou, de inspiratie heb ik nodig voor een diner dat alles met dit kaartje te maken heeft:

Het geboortekaartje van Mirte. Met een foto erop van Fleur, destijds ongeveer anderhalf jaar oud. Het kaartje is bijna 21 jaar oud. Want dat is de leeftijd die Mirte begin maart hoopt te gaan behalen.

En bij die leeftijd hoort in de kringen waar Mirte zich bevindt (het studentenleven) een traditie. Het 21-diner. Een diner dat je als ouders organiseert. En daar zijn veel vriendinnen voor uitgenodigd. En roeiploeggenootjes. En huisgenootjes, en natuurlijk, niet te vergeten haar oudste vriendin en zusje Fleur ;)

Zomaar een stuk of 15 dames. Dus dat is nog best een hele klus. Tafels en stoelen regelen, tafelkleden en serviesgoed, bestek en natuurlijk komt de vraag op: Wat gaan we eten die dag???

En daar, lieve lezers, heb ik jullie voor nodig. Ik heb een flinke oven, en nog eentje, dat scheelt al. Maar wat ga ik daarin stoppen? Het moet niet al te ingewikkeld zijn, maar natuurlijk wel heel smakelijk.

We beginnen met 3 soorten zelfgemaakte kruidenboter en lekkere stokbroden van de L.idl. En daarna soep. Welke soep, dat weten we nog niet. Ideetjes misschien?

Daarna iets van vlees en/of vis uit de oven. En wat bijgerechten. Een lekkere salade mag nooit ontbreken, denk ik zo.

En na? Misschien wordt het toetje wel genuttigd in het tuinhuis, bij een lekker vuurtje. Dus ik dacht aan iets warms uit de oven. Appel-crumble met misschien wel een bolletje kaneel-ijs?

Dat zijn zo'n beetje de hersenspinsels tot op het moment. Maar graag zie ik die van jullie ook tegemoet bij de reacties hieronder. Help??

Foto 9: Ons lichtje in de duisternis.

Vanavond, nadat we samen de pannen afgewassen hadden, gingen we Tukker even uitlaten. Hoe dat eruit ziet? Nou, zo:

Jammer genoeg kreeg ik hem alleen maar goed op de foto met gebruik van de flits. En waar het hier nu eigenlijk om gaat, is daardoor niet zo heel duidelijk in beeld.

Tuk is donkerbruin. Ik loop regelmatig met hem langs een plantsoen en daar is geen voetpad. Dat maakt dat je wel kunt zien wie er iets uitlaat, maar niet wat er aan de riem zit :o En daar... daar vonden we iets op.

Zie je dat rode ding aan zijn riem? Da's een fietslampje. En dat ding werkt perfect! Vooral als je 'm op knipper-stand zet, is Tukker echt niet meer te missen. Veilig toch?

Wij wonen heel dicht bij een basisschool. En vaak laat ik zo om kwart over acht 's ochtends de hond uit. Tot voor kort helemaal in het donker. Met lampje dus. Wat zo leuk was? Een moeder van een jongetje van een jaar of 4 sprak me op een ochtend aan:" Mijn zoon is helemaal weg van jullie hond. Hij noemt hem de lampjeshond!"

Foto 8.

Bij ons thuis, in de zijtuin hebben wij een seringenboom staan. En een put. Beiden zijn al heel wat jaartjes oud, maar ik zou ze nog niet kunnen missen. Want ze doen prima dienst als vogelvoederplaatsen.

Op de put gooi ik regelmatig brood en zaadjes neer. En, als we wat over hebben van het avondeten, wat rijst. In de boom hangt ook de kop en schotel,die ik je vorige week al liet zien. Inmiddels staan daar ook de "snaveltjes" al in, leuk is dat toch. Ook  hebben we in de boom momenteel een slinger met vogel-lekkers. Met appels, mais, kleine appeltjes, pinda's en vetbollen. Nou ja, dat zat er in het begin allemaal aan. Inmiddels niet meer, het is zo goed als op.

En dan  hangt er aan de put nog een pindakaashuisje. Je kent ze vast wel. Speciaal door Jan zelf gemaakt. Goed voor zo'n pot pindakaas in de anderhalve week. Na die tijd is de pot compleet leeggegeten, tot aan de bodem.

Mussen, koolmeesjes, winterkoninkjes, een roodborstje en zelfs een merel eten van de pindakaas. De merel had eerst wel even zijn bedenkingen hoor. Maar na een tijdje kon ook hij de verleiding niet weerstaan. Bewijs? Nou, kijk! Vandaag in 2 foto's geleverd:

Eerst altijd even twijfelen. Zal ik wel of... en dan....

Verdwijnt ie helemaal in de pot. Want alleen op de bodem zit nog een restje!  

Natuurlijk staat er ook een drinkbakje met water. En daar wordt niet alleen uit gedronken, er wordt ook regelmatig een heus vogelbad in genomen. Zo kostelijk om te zien... 't is echt genieten!!

Foto 7.

En dan komt foto nummer 7 alweer in beeld. Met veel plezier kan ik jullie melden dat mijn groene autootje een grote broer heeft gekregen. Van een jaar of 4 ouder.

Een blauwe golf type 2.  Het was de bedoeling dat als Jan weer werk had, we dan gingen kijken naar een auto voor dagelijks vervoer daarheen. Een heel gewoon ding, niet te oud, maar zeker ook niet te nieuw.

Maar ja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan... Jan is gewoon niet dol op "al dat nieuwerwetse spul". Bij die oudere auto's is het allemaal net wat simpeler als ze gerepareerd moeten worden. Een lamp kan je nog vervangen zonder de hele voorkant uit elkaar te moeten halen en... nou ja, je snapt 'm al.

't Was dat het oudste type golf (type 1) net iets te klein is voor ons hele gezin, dit vanwege de beperkte beenruimte.  Anders zou Jan daarvoor zijn gegaan.

Deze kwam hij op het spoor en gisteren kocht ie 'm. Hij is er helemaal happy mee. Pino kan onder dak, zo houden we die ook wat langer mooi. En dus vind ik  het ook een prima idee. Allemaal blij :)

Foto 6.

We hebben net onze lunch achter de kiezen. En dat smaakte goed! Waar het uit bestond? Nou, kijk maar even mee...

Een pannetje tomatensoep om te beginnen. Gisteren maakte ik voor het avondeten 2 soorten soep, en dit was nog over. Ook was er nog ciabatta-brood over. Ik deed gisteren boodschappen bij de L.idl,, en daar zijn de broden verrukkelijk van! Een ciabatta wit en een bruine met walnoten.

Wat van de broden over was sneed ik vandaag in dunne plakken en smeerde ik met een kwastje in met een mengsel van olijfolie en Italiaanse kruiden. En dan zo'n 5 minuutjes in de oven op 200 graden.

Daarna sneed ik een paar tomaten in blokjes, een bosuitje in ringetjes en een stukje kaas ook in blokjes. Beetje kruiden erover heen en even omscheppen.

Kopje soep dus, broodje met tomatenmengsel en wat melk/soya-drink erbij. Echt een aanrader :)

Foto 5.

Misschien klinkt het jou gek in de oren, maar ik voel me altijd zo rijk als ik de boodschappen weer in huis heb gehaald. Kijk alleen al eens naar onze fruitschaal:

Da's toch pure overvloed, zou je zo denken... Maar dat valt mee hoor. Jan neemt dagelijks zo'n 4 stuks mee naar zijn werk, en ik ben momenteel helemaal verslaafd aan de sinaasappels. Dus als dinsdag de fruitboer met zijn tractor met aanhanger weer aan de deur komt, haal ik zo weer een voorraadje. Heerlijk!

Foto 4.

En dan sneeuwt het buiten en ben ik een beetje "gedwongen" thuis te blijven vandaag. Want mijn groene autootje mocht vandaag met Jan mee naar het werk. Normaal brengt Pino hem daarheen, maar die heeft maar 2 winterbanden. En groen autootje 4.

Maar wees gerust hoor, ik vermaak me wel. Net schoof ik ovenschotels met broccoli en zuurkool in de oven, dus daar hoef ik vandaag niet meer naar om te kijken. Wat ik verder nog ga doen vandaag?

Nou, ik ga zeker nog een wandeling met Tukker maken in de sneeuw. Deed ik vanochtend vroeg ook al een keer. Mooi te zien hoe hij reageerde op de sneeuwvlokjes. Heel stil heeft hij een poosje in de lucht staan kijken. Hij kon het denk ik niet helemaal thuis brengen, maar zijn neus hielp 'm ook een handje. Lief!

En het huis krijgt vandaag een poetsbeurt. Lekker weer als alles zo fris ruikt. Als dat dan klaar is... dan... hoop ik hier nog tijd voor over te hebben:

Een verse stapel boeken en tijdschriften, gisteren bij de bieb gehaald. In een dorpje verderop. Ik ging daar met Tukker wandelen, in dat bos mogen de honden loslopen. Feest! En toen ik er toch was ging ik meteen maar even daar boeken lenen. Hier in het dorp ben ik een beetje door mijn genre heen, maar gelukkig hebben ze bij deze bieb nog genoeg.

Zie je dat boek bovenop? Jaaaa, we gaan weer naar Engeland deze zomer! Eind augustus. Eerst 2 weken met Pino de westkust verkennen en daarna ontmoeten we heel veel liefhebbers van VW busjes op het B.usfest wat daar in het weekend van 4, 5 en 6 september georganiseerd wordt. De oversteek met de boot is al geboekt en betaald en de camping ook. We verheugen ons er enorm op!!

Foto 3.

Dit is voor mij een hele mooie foto. Niet alleen om de kleur van de lambrisering, da's ook iets waar ik blij mee ben hoor. Voorheen was dit stukje gewoon witte muur. Nou ja, witte... dat was nu juist het probleem. Onze hond is een hond van genieten. Rennen in het bos, zwemmen waar ie kan en van een lekker modderbadje is hij ook niet vies.

Dus al maak je hem schoon als hij thuis komt, toch geeft hij nog wel eens wat af. Met als resultaat dat ik al een paar jaartjes een bronnetje van ergernis zag als ik de tussenkamer in kwam. Een bruine vettige vlek, niet meer schoon te houden op een gegeven moment.

Er lagen nog wat kraalschoten in de schuur. Ooit al eens gekocht voor het maken van een kast om de wasmachine en droger. Nooit wat van gekomen, er waren in die tijd andere prioriteiten. Maar nu...

Nu kwamen die dingen reuze goed van pas! Jan timmerde ze op de muur, en daarna was het een kwestie van het in onze ogen allermooiste kleurtje zoeken in de bouwmarkt. Een stuk of 4 zijn we er af geweest. Ik wilde heel graag lichtblauw, en momenteel schijnt er toch meer vraag naar licht turquoise te zijn. Grrrr...

Maar goed, kleurtje zit erop en ik geniet elke schoonmaakbeurt weer als ik hier zomaar een flink sopje overheen kan halen. En kleurt het niet super bij ons aller Tukker?

Ook vind ik dit een mooie foto om Tukker. Tukker begint te klungelen. Zijn zicht wordt een stuk minder, en dat merk je duidelijk als je met 'm gaat wandelen. Zijn aandacht is veel meer op mij gericht dan, alsof ie een stukje steun zoekt. Zo lief!

Trouwens, vorige week hadden we nog behoorlijk schrik om Tukker. Donderdagavond lag hij weer eens ongegeneerd op zijn rug voor de bank en ik was 'm lekker aan het aaien. En toen voelde ik een knobbel. Oei. Gelukkig had de dierenarts tot 20.00 nog spreekuur en we bedachten ons geen moment. We gingen. Om een uur of 9 (het was heel erg druk die avond daar) wisten we dat de knobbel zo goed als zeker goedaardig was. Mooi rond en los van de huid. Een heel normaal verschijnsel zo bij een bejaarde hond. Pfff...

Je kan je voorstellen dat ik dus geniet van de foto van vandaag. En dan heb je het tevreden gesnurk van Tukker nog niet eens gehoord. Onbetaalbaar!!

Foto 2.

Vandaag een plaatje van buiten. Deze:

Vorige week brachten Jan en ik nog weer eens een bezoekje aan de kringloop. Nog steeds leuk hoor, maar we doen dat toch niet meer zo vaak. Want ondanks dat de spulletjes daar de hoofdprijs niet kosten, als je de bedragen bij elkaar optelt kom je toch snel duur uit.

Dus als we dan al eens gaan, moet ik de beoogde aankoop of heel erg leuk vinden, of ik moet er een leuke bestemming voor hebben. En dat laatste, dat was het geval bij de kop- en schoteltjes die ik voor een "kwartje" per stuk zag staan.

Jan lijmde een en ander op een creatieve manier aan elkaar en ik vulde ze met pindakaas. Nog wat strooivoer op de schoteltjes en nu maar hopen dat de vogeltjes in de voor- en zij-tuin het net zo'n goed idee vinden als wij...

Februari foto-maand.

So... na een week flink in de lappenmand te hebben gezeten, ben ik er weer redelijk bovenop. Een flinke verkoudheid speelde me parten. Tel dat op bij het feit dat mijn longen ook niet altijd vriendelijk voor me zijn en dan heb je een niet zo goede combinatie. Je zou er depressief van worden...

Om dat te voorkomen heb ik wat bedacht. Deze maand krijgen jullie elke dag van mij een fotootje. Van iets wat ik leuk vind. Waar ik vrolijk van word, en ik hoop dat het jullie inspireert. Komt de eerste:

Wat je hier ziet? Nou, stoofpeertjes maar dan net even anders. Ik maakte een flinke pan voor van deze lekkernij. Maar ik vergeet op zo'n moment dat we maar met 3 personen aan tafel zitten doordeweeks. Dus ik had veel over.

Dit weekend maakte ik er al een toetje van. Er stond nog een pak magere yoghurt, gekocht omdat Mirte dat graag eet als ontbijt. Maar Mirte was de vorige keer dat ze thuis kwam alleen maar een middag en avond hier. Dus de yoghurt bleef staan, het is ons net iets te dun af.

Een vergiet erbij, een doek erin, schaal eronder en de yoghurt laten uitlekken. Daar krijg je heerlijke hang-op van. En toen kwam de pan met peertjes in beeld. Een paar peertjes in stukjes gesneden en onderin een schaaltje geschept. Hang-op erover en een beetje kaneel en vanillesuiker. Lekker!

Dat bracht me op het idee van de foto. Vanochtend sneed ik de peertjes allemaal in plakjes. Weer terug in de pan en een half zakje gelei-suiker erbij. Halfvolle, dat wel. Even laten inkoken en toen heet in de potjes gedaan. En nu staan de potjes af te koelen op het aanrecht, en had ik een onderwerp voor de eerste foto!