Theo's moestuin.

Wij wonen in een oud huis. Niet perfect allemaal, er is nog het een en ander aan werk te doen, maar wij zijn er wel gelukkig mee. Het huis stamt uit 1914. En in die tijd waren de tuinen best groot. Zo ook hier.

Als je bij ons langs het huis op loopt kom je in de tuin. En heel wat metertjes daarna bij het tuinhuis. Naast het tuinhuis zit een deur en als je daar doorheen loopt kom je bij bejaardenhuisjes uit.

In het eerste huisje woont Theo. Theo is een oude bekende hier in het dorp. Hij was jaren kelner bij verschillende gelegenheden en altijd in voor grapjes. Maar het is ook een man met een gouden hart.

Tegenover Theo's huisje zijn moestuinen. Van de gemeente, men kan ze huren voor een habbekrats. Theo had er ook zo eentje.

Moestuinieren, het leek mij ook wel wat. Maar na verschillende verwoede pogingen kom ik ook hierbij tot de conclusie dat die groene vingers van mijn moeder beslist niet erfelijk zijn. Ik doe echt mijn best wel hoor, maar de porties die voortkomen uit mijn tuintje (gewoon in de achtertuin, ik heb er wel plaats voor) die waren niet zo heel erg groot, zachtjes uitgedrukt.

Maar gelukkig was daar Theo. Theo woont in z'n eentje en heeft dus vaak een overschot aan groenten. Regelmatig, als ik 's ochtends tijdens de wandeling met Tukker langs zijn huisje kwam dan riep Theo: "Goeiemorgen schoonheid! (jaa, het blijft een charmeur op z'n 81ste). Wil je vandaag boontjes eten? (Of bietjes of sla of... nou ja, vul maar in). En natuurlijk zei ik daar altijd "Ja!" op. "Graag zelfs!" Met als gevolg dat er later op de dag weer wat lekkers op de tafel in het tuinhuis lag.

Zo ook vorige week nog. Na een aantal keren boerenkool te hebben ingemaakt waren nu de laatste groenten die uit Theo's moestuintje aan de beurt. Prei. Ik waste het goed en sneed het in stukjes. En dan ging het rauw in zakjes de vriezer in.

Ja, je las het goed. De laatste. En niet alleen voor dit jaar helaas. Theo stopt ermee. Het wordt hem allemaal wat te zwaar, heel begrijpelijk op zijn leeftijd.

Gelukkig kan ik Theo altijd blij maken met een baksel, een schaaltje appelmoes uit eigen boom of een pannetje erwtensoep. En dat doe ik dan ook regelmatig. Ach, we leggen het niet op de weegschaal hoor, anders gaat het spontane eraf. Het is sowieso altijd leuk een verrast gezicht te zien. Je krijgt zelf ook energie van iemand blij maken.

Vandaag maakte ik van die laatste prei een soepje. Met wat wortel, ui, knoflook en ook nog een aardappeltje erdoor. Aanvullen met groentebouillon, even de staafmixer erdoor, een paar blokjes cervelaat erdoor en klaar! En voor Junior maakte ik tomatensoep. Daar smult hij toch het liefst van. Zie hier het resultaat:

Lekker smullen vanavond!

Speculaastaartje met peer en salted caramel.

Oh, klinkt lekker toch? Ik hoop dat het taartje ook zo lekker smaakt. Want ik maak er vandaag niet alleen eentje voor onszelf, ook ga ik er iemand anders blij mee maken. Hoe dat zit? Nou, zo:

Zoals jullie hier al wel eens gelezen hebben, ik ben er ook zo eentje die altijd op haar gewicht moet letten. Nee, ik heb geen ernstig overgewicht, maar dat wil ik ook niet krijgen.

Een tijd geleden moest ik naar de dokter voor mijn jaarlijkse controle. Bloeddruk, cholesterol en ook mijn longen worden in de gaten gehouden. Mijn bloeddruk bleek na een 24-uur meting toch in orde te zijn. Mijn cholesterol ook, ondanks dat die toch iets hoger was dan de vorige keer. Maar helaas waren mijn longen flink achteruit gegaan. Ik heb nu eenmaal astma, maar ik had niet in de gaten dat ik zo weinig lucht had. Gelukkig is dat na aanpassing van medicatie nu veel beter.

Maar ik werd ook op de weegschaal gezet. Nu heb ik al een haat-liefdeverhouding met dat ding en die dag was het haat. Weer wat kilootjes zwaarder. Mijn B.M.I. was 28. Ach, zei de praktijkondersteunster, als die maar onder de 30 blijft. Waaaat? Neee! Ik besloot meteen door te zetten met minderen. Met als resultaat dat ik nu een kilo of 3 kwijt ben in een week of drie. Gaat goed dus.

Maar natuurlijk ben ik nog steeds niet vies van iets lekkers. Elk weekend een lekker bakseltje, dat gaat er wel in. Een grote springvorm vol, en dat eten we dan met drie, en soms met twee man op (Junior is ook met gebak nogal kieskeurig.)

Dus verzon ik een oplossing. Ik kocht twee kleine bakvormpjes en verdeelde de ingrediënten. Bakte de taartjes dan en gaf er eentje weg. Leuk joh! Altijd verraste gezichten en zelf heb je dan ook niet zo'n grote hoeveelheid over!

Voorbeeldje van 2 van die taartjes? deze!

Taartje met kweeperen.

Appeltaartjes.

En vandaag maak ik een speculaastaartje met peer en salted caramel. Waar die tweede heen gaat? Dat weet ik nog niet zeker. Eerst maar eens kijken of de baksels lukken. Als dat zo is zal ik ze hier nog wel laten zien. Fijne dag vandaag allemaal!!

Nog eventjes een up-date... Het is nu bijna vier uur in de middag en de taartjes zijn klaar. Dit is het resultaat:

Net heb ik bij een kopje koffie al een heel klein stukje geproefd. Da's het voordeel van de "kok", of niet soms? Hij smaakte, al zeg ik het zelf, heel lekker!

Een heel speciaal bericht...

Dit is een heel speciaal bericht. Om meerdere redenen. Nee, niet omdat ik al tijden niet meer geschreven heb. Ik had me eigenlijk voorgenomen daar maar even geen aandacht meer aan te besteden. Als ik de laatste berichten van mezelf teruglees, dan word ik zelf al niet goed van alle excuses..

Nee, het is een speciaal bericht omdat het bericht nummer 1000 is! Jaren geleden begon ik met bloggen. En al snel werd dat heel erg leuk. Leuk omdat ik het schrijven heel fijn vind, maar ook leuk door alle (meestal wel positieve) reacties. Ik zag de cijfers groeien als ik bij de statistieken op mijn dashboard keek. Ik zou liegen als ik zei dat dat niets deed met mijn ego :)

Maar het is om nog een reden een heel speciaal bericht. En dat heeft te maken met deze dame:

Zoals de meeste lezers hier inmiddels wel weten, dit is Fleur. En in haar handen heeft zij het bewijs dat ze is afgestudeerd als orthopedagoog!

Gisterenochtend om 10 uur was de diploma-uitreiking in Nijmegen. Wij waren daarbij natuurlijk met heel het gezin aanwezig. Jan nam vrij van z'n werk, Mirte van haar master-stage en Junior ook van z'n stage. Uniek om iedereen zo bij elkaar te hebben, echt genieten was dat!

Omdat het een onmogelijke tijd was om het nadien in de stad te vieren, besloot Fleur ons te trakteren op een lekkere lunch gewoon in haar kamer. En dat had ze heel goed verzorgd!

Om een uur of drie togen we weer huiswaarts. Best een beetje abrupt en gek om zo midden op de middag er een eind aan te breien, maar ook wel weer heel lekker. Fleur gaf aan nog even heerlijk richting bieb te gaan. Zij werkt tegenwoordig al en wilde nog even genieten van haar vrije uurtjes. Mirte hebben we op het station afgezet, zij ging weer richting Utrecht. En wij drietjes reden naar huis.

In de auto werd er nog weer eens even gesproken over deze laptop, die al tijden stuk was. Jan had 'm geprobeerd te maken maar helaas was dat succes van korte duur. Toch nog maar eens een poging gewaagd toen we thuis waren en zie hier het resultaat! Ik heb weer mijn eigen laptop ter beschikking en hoef niet meer te wachten op het moment dat Junior thuis is en ik zijn laptop kan gebruiken. Met als gevolg dat daar niet veel van komt. Meestal heb ik 's avonds andere bezigheden of ben ik domweg te moe om nog achter het toetsenbord te kruipen. Maar ik miste het wel!!

Junior is vandaag nog een dagje vrij. Dit zijn ook de eerste dagen sinds september. Ze konden 'm slecht missen op stage, da's toch een goed teken hoop ik ;)

En ik? Ik begin mijn dag maar eens hier, in mijn toch nog steeds geliefde wereldje. Ik hoop dat de laptop het net zo goed blijft doen als nu, dan volgen er weer snel wat schrijfsels. Fijne dag allemaal!!

Jan op de fiets.

Zoals de vaste lezers misschien al wel weten, Jan heeft sinds anderhalf jaar ander werk. In een plaats iets meer dan 25 kilometer verderop. Jan reed daar in het begin nog met de camper heen, maar toen duidelijk werd dat dit werk een blijvertje werd, inmiddels een vast (!) contract, kwam er een Golf om Jan dagelijks naar het werk te rijden.

Veel van Jan's collega's gaan naar het werk met de fiets. Weliswaar vaak wel een elektrische, maar toch... Jan's bloed begon ook te kriebelen. Hij kwam met het voorstel om ook maar te gaan fietsen. Op z'n moutainbike.

Ik schrok hier in de eerste instantie een beetje van. Ja, oké, Jan's conditie is wel beter dan die van mij, maar het is nu eenmaal geen doorgewinterde sportman. Zo eens per week traint hij bij de volleybal, en in het weekend wordt er een wedstrijd gespeeld. Dit in een team met vooral leeftijdgenoten. Ik was toch een beetje bang dat dit plan net iets te hoog gegrepen was.

Ik stelde voor om een gedeelte met de auto te doen en dan op de fiets te stappen. We hadden nog zo'n rek in de schuur staan, dus waarom niet?

Vorige week ging hij dat maar eens proberen. Eerst een kilometer of 18 met de auto, dan de fiets van het rek af en het laatste stuk fietsen, Dat ging prima. Zo prima dat hij 25 minuten te vroeg op z'n werk was. Best wel even lekker, zo zei hij, even een kopje thee en omkleden en dan rustig aan aan de slag. Niets mis mee.

Maar vanochtend ging hij toch maar na zo'n 12 kilometer de fiets op. Zo bouwt hij het langzaam op. Helemaal niet gek. Goed voor z'n conditie en wat ook een fijne bijkomstigheid is: het scheelt brandstofkosten. Twee vliegen in een klap ;) Stoer toch?!

En dan?

Maandagochtend, net kwart voor negen geweest. Wat?? Zo laat alweer? Wat gaat de tijd toch snel.

Ik sta elke ochtend om zes uur op. Jan gaat om kwart voor zeven naar zijn werk en ik vind het nu eenmaal heel belangrijk om de dag samen aan tafel met een ontbijt te beginnen. Na dat ontbijt ruim ik af, pak ik de afwasmachine leeg, poets ik m'n tanden, zet ik de wasmachine aan, föhn ik mijn haar en laat ik de hond uit.

En dan kom ik thuis. In een schijnbaar (Junior slaapt nog, hij geniet nog eventjes van zijn vakantie) leeg huis. En dan?

Ik zet een kop koffie en pak een droog beschuitje daarbij. Toch lekker iets te knabbelen maar geen aanslag op de lijn. Ik pak m'n mobieltje erbij en ga het riedeltje af. Facebook, Instagram, Pinterest en natuurlijk Wordfeud. Dan komt de krant aan de beurt. We hebben een gratis abonnementje van mijn nicht gekregen, altijd leuk.

Als ik weer bij heb gelezen realiseer ik me dat ik nog niets gedaan heb. Althans, dat voelt zo. De dag moet invulling hebben. Geen afspraken met anderen vandaag, maar dat vind ik ook echt niet erg. Ik ben graag alleen, kan ik lekker mijn gang gaan. Het rumoer komt vanavond wel weer..

plaatje van www

Vanavond ga ik eerst mijn schoonmoeder voorzien van een keurig geknipt hoofd. En daarna gaan Jan, Tukker en ik met bus richting een dorp vlakbij. Daar staat een fietskar te koop. Eventueel voor Tukker.

Tukker gaat even mee, en da's puur om te kijken of hij wel in die kar wil. En als dat dan zo is, dan kopen we het ding. Kan Tukker mee als wij vanaf de camping willen fietsen. Tot nu kon dat alleen als het niet te warm was. En ook niet te lang, Tuk moet er toch na een uur of vier weer uit. Nu hopen we wat meer vrijheid daarin te krijgen, 'k ben heel benieuwd!

So, de toetsen deden weer hun werk. Ik pak na een maand of twee de (pas gerepareerde, door Jan!) laptop en heb dan nog geen idee hoe ik jullie te woord ga staan. Ga ik vertellen over de hele fijne vakantie die we dit jaar in ons eigen landje hadden, met Pino natuurlijk, of vertel ik over de gezelligheid die we weer ervoeren met onze busvrienden? Of vertel ik dat we er in het gezin een lid bij hebben? Mirte heeft een vriend en dat vinden we allemaal echt leuk!

Nee, ik geloof niet dat dat laatste een goed idee is, laten we niet te persoonlijk gaan schrijven als het over onze kinderen gaat... En verder?

Tsja, er is eigenlijk zoveel te vertellen dat ik echt niet meet wist waar ik moest beginnen. Dus ik laat dan de toetsen hun werk doen en verbaas me weer over hoe die kletsen voor mij!

Nog eventjes dit: 't Is prachtig weer vandaag, eigenlijk een prima reden om eens even naar buiten te gaan. Gras maaien, een beetje buxus snoeien, opruimen in de tuin en misschien wel nog wat appels plukken, de boom is er zwaar van! Maar eerst ga ik het eten voor vanavond voorbereiden. Vissoep wordt het, met kabeljauw, zalm en wat garnalen. En een lekker stokbroodje met kruidenboter erbij. Misschien eten we die vanavond wel op in het tuinhuis. Met uitzicht op de weer opgeruimde tuin, wie weet. Fijne dag allemaal!

Nagenieten...

Stel je voor... je ontbijt zaterdagochtend al een beetje op tijd. Het ochtendzonnetje piept net nog onder het dak van het tuinhuis heen dus je zit daar heerlijk... De vogeltjes geven zoals elke ochtend een mooi concert.

De ontbijttafel is gedekt. Met verse aardbeitjes en warme broodjes. En natuurlijk een kopje thee en een glas sinaasappelsap. Ook in het tuinhuis. Op je gemakje geniet je met je man daarvan. (Zoonlief ligt nog ff op 1 oor)

Dan is er actie. De hond moet eruit en daarna komt de heggenschaar uit de schuur. De heggen zijn aan een flinke knipbeurt toe en samen klaar je deze klus. Met wat onderbrekingen voor koffie, een lunch met komkommer en tomaat en ook soms wat koude drankjes. Dat moet ook wel want 't is wel heel warm.

Daarna even een frisse douche, zomerjurkje aan en dochter 1 van het station halen. Zij komt, samen met jongere zus, dit weekend thuis. Om op zondag Vader- en Moederdag te vieren. (Was qua planning toch handiger ;))

Even gezellig samen kletsen, en dan vertrekt dochter voor een gezellig samenzijn met vriendinnen. In jouw autootje, maar ach, da's geen probleem. Al snel is het tijd om dochter 2 op te pikken bij 't station. Je man bakt frietjes en al snel zitten jullie gezellig te eten in... natuurlijk weer dat tuinhuis.

Na het eten stel je voor om het haar van dochter 2 eens even onder handen te nemen. Zeven maanden geleden geknipt, dus geen overbodige luxe. En gelukkig is ze het daarmee eens. Een half uurtje en 5 cm korter verder is het klaar. Ze keurt het meteen goed en 's avonds genieten jullie nog even van een bijpraat-avondje in de tuin. Bij een vuurtje dat je man heeft aangestoken. Om half 1 is het hoog tijd om het bed op te zoeken.

De volgende ochtend wordt er een ontbijtje gemaakt. Met eitjes er ook nog bij dit keer. En cadeautjes. Een leuke slinger lichtjes voor langs het dak van het tuinhuis, grappige melkbusjes voor erin als decoratie en ieder een heerlijk tijdschrift.

Zoonlief helpt afruimen en dochters vertrekken nog even naar oma. Zij was 19 mei jarig en dat viel doordeweeks. Dus besloten de meisjes een nieuwe afspraak te maken, vandaar dat ze die ochtend even gingen.

Dan stap je op de fiets. Thee en koekjes mee. Na een mooie route en gezellig theedrinken onderweg kom je weer thuis. Waar het al heerlijk ruikt naar het broodje wat je voor de fietstocht hebt voorbereid en alvast te rijzen in de oven hebt gezet. Met kaas, ham en gedroogde tomaatjes als vulling.

's Middags wordt er lui gedaan. Tijdschriftje lezen, thee drinken, kleuren en een dutje doen. Zo'n lazy sunday afternoon, heerlijk! Alleen dochter 2 is nog actief, zij maakt een pastasalade voor straks, bij de barbeque.

Dan duik je samen met je dochters de keuken in en bereid je de rest voor het eten voor. Manlief zet de barbeque klaar en voor je het weet zit je met heel je kroost aan tafel te genieten.

Om acht uur gaat Pino met man en meisjes op weg richting Nijmegen. Daar moet nog wat opgehaald worden wat gekocht is via M.P. en dan kunnen de meisjes mooi (een stukje, Mirte tot Dieren) meerijden.

Jij blijft achter. Je ruimt nog de laatste dingetjes op, samen met zoon, geeft de plantjes water, verbaast je over hoe snel de rucola groeit, laat de hond uit en dan... Dan geniet je na! Stel je voor....

Mij overkwam dit allemaal dit weekend. Ik ben dankbaar, heel erg dankbaar!!

Pino is back!!

Na veel geknutsel en gesleutel en evenveel frustratie, want het wilde ook nog eens niet mee zitten, is Pino weer op de weg.

Tot donderdagavond heeft Jan door gesleuteld. En op vrijdagochtend om een uur of zeven stond ik Pino schoon te maken. Maar het resultaat (tot zover) mag er wezen:

Om acht uur stond Jan met Pino alweer bij de garage voor herkeuring en afmelding, en om kwart over negen konden we 'm gekeurd en al ophalen. Gelukkig is de keuring geldig voor twee jaar. Hij is ouder dan 30 jaar, vandaar.

Ondertussen hadden Jan en ik alles wat we mee wilden nemen voor een weekend naar Zwartemeer alvast bij elkaar gepakt. Toen was het nog een kwestie van inpakken en goed nadenken wat we nu weer vergeten waren (er is altijd wel iets,bleek nu achteraf ook weer eens) en de reis kon beginnen.

Pino bij ons voor de deur. Fleur vond het beeld van mijn hakken voor de bus op straat hilarisch. Ik eigenlijk ook wel :0

Wat een goed gevoel toen we om een uur of elf wegreden! Nog even via de L.IDL om wat broodjes voor tussen de middag te halen de reis kon echt beginnen. Jan had de navigatie op "toeristische route" gezet en dat was een heel goed plan. We genoten van de omgeving.

Toen we aankwamen waren er al wat vrienden van onze club gearriveerd. Zij hadden ervoor gezorgd dat er op de best al volle camping toch nog een plekje of vijf vrij waren. En zo kwam het dat we gezellig als vanouds bij elkaar konden staan:

Toen we eenmaal geïnstalleerd waren kon het grote genieten beginnen.

Een heerlijk plekje aan een meer. Ook op het strand aan de andere kant van het meer stonden nog busjes. De opkomst was heel goed, en dat was begrijpelijk. Gezelligheid en prima weer, wat wil je nog meer?


We dronken koffie, en soms ook wat anders, we barbecueden, deden een nieuw dobbelspel en 's ochtends aten we eieren met spek, da's traditie. En natuurlijk liepen we het terrein over, op zoek naar leuke spullen, ideeën en oude bekenden. Maar ook nieuwe bekenden kwam Jan tegen. Met die mensen had ie al een leuk contact via FB maar ze nog nooit ontmoet. Zo kwam het dat er een voor mij totaal onbekende dame bij onze bus stond en aan mij vroeg of Jan er ook was :)


Natuurlijk kreeg Tukker ook alle aandacht. Hij werd door veel mensen geknuffeld, speelde met Diesel, een andere bruine labrador, en ging heerlijk wandelen en zwemmen. Ook pikte ie het botje van Diesel af, hij weigerde 'm eerst terug te geven...

Let op Tukker's snoet, om je te bescheuren!

Bekaf was ie soms, maar wel heel erg voldaan.

En toen... toen was het zomaar zondagmiddag. En vertrokken we weer richting huis. Wel op ons gemakje hoor, de dag was nog lang niet om. We lunchten in Ommen aan het water:

En voor de thee zochten we een mooi plekje op in het bos. Het was een super geslaagd weekend.


Natuurlijk is Pino nog niet helemaal klaar, dat kon Jan echt niet redden. Maar de druk is eraf, Jan maakt een lijstje en het voornemen is er elke dag eventjes aan te werken. Het moet wel leuk blijven allemaal, 't is tenslotte een hobby. Maar wel een hele leuke hobby hoor, het hebben van zo'n campertje!!

De belofte.

Ik ben net eventjes met het fototoestel door de tuin gelopen. Da's altijd genieten in de lente, het belooft wat.

Ook dit jaar belooft het weer appels.  De boom staat al een beetje in de bloei, deze foto maakte ik daarvan:

Ik vind de kleur van de bloesem echt prachtig...

Maar als je dan even door loopt naar achter, staat daar nog een perenboom. Volop in de bloei. 't Is een Juttepeer:

Ook hebben we een framboos in de tuin. En een druif. En aardbeienplantjes. Die overigens op totaal de verkeerde plek zijn geplant vorig jaar zomer, niet genoeg zon. Maar ze kunnen eruit en in potten. Om die dan weer in de zon te zetten...

In de voortuin hebben we een pruimenboompje staan. De bloei daarvan is al geweest. Ondanks dat het nog maar een kleintje is zat ie bomvol met bloemetjes. Belofte weer dus.

Ik kan niet wachten. Maar eerst moet ik nog zaaien in de moestuin. Ik zie daar een beetje tegenop. Nog een beetje last van de nek-hernia die ik afgelopen winter had en nu een tennisarm aan mijn rechterarm. Waarschijnlijk door overbelasting. Links kon ik eerst niets hebben. Zucht...

Maar de plannen zitten in mijn hoofd. En als ik alles nu eens met mini-stapjes doe... Elke ochtend een half uurtje en elke middag... dan moet het goed komen lijkt mij!!

Oh ja, ik maakte ook nog een foto van ons tuinhuis:

Daar staat ook alles alweer klaar voor als het echt warm wordt. Nog even het een en ander schoonmaken en het serviesgoed door de afwasmachine halen en dan... dan is het weer volop genieten thuis :)

Vraagje van Marleen...

Op het vorige blogje kreeg ik een reactie van Marleen. Hoe het met Pino is. Ik had het woordje "beantwoorden" al aangeklikt en de eerste woorden al geschreven toen ik me realiseerde dat op deze vraag geen kort antwoord te geven is. Dan maar in een blogje.

Even voor de duidelijkheid, dit is Pino.

Met Pino gaat het naar omstandigheden goed. Na een winter onder dak gestaan te hebben mocht hij weer naar buiten. Toen kwam de opmerking van Jan:" Het raampje boven het keukentje lekt, daar moet een nieuw rubber in."

Goed. Raampje eruit dus. Om dat raampje eruit te krijgen moest ook het keukentje eruit. Toen kwam Jan weer aan met het volgende:"Het keukentje is rot". Dus moest het keukentje vervangen worden. Bij het bouwen van dat nieuwe keukentje kregen we, heel lief, hulp van busvrienden uit Noord-Holland. En uit Zeeland. Zomaar spontaan kwamen die op een mooie zaterdag in maart ons helpen. Gezellig was dat! Soep gemaakt met balletjes en we aten 's avonds ook nog friet met pulled pork. Lekker trouwens, het recept komt nog wel een keer hier langs. Om half negen 's avonds vertrokken de vrienden weer.

Ik dwaal af. Het keukentje was uit Pino, en toen bleek dat er op de bodem waar het keukentje zat een gat te zitten. Jan ging met Pino naar een las-expert en die vond nog een gat. Dat veel erger was.

De busvrienden uit zeeland boden aan Jan aan om langs te komen met Pino. En in 1 weekendje waren de gaten netjes gelast. Wij waren heel blij en dankbaar.

Toen moest Jan weer verder met het interieur. Maar eerst moest Pino even afgespoeld worden, het stof van het slijpen zat er nog op. Toen Jan terug reed van de wasstraat, begaf de versnellingsbak het. Bah. Jan had gelukkig nog een versnellingsbak liggen dus die ging eronder. Nog even getwijfeld of dat slim was want dat ding kraakte een beetje. Geen punt volgens een andere busvriend. (Wij zitten met een hele groep bus-maniakken op de what's app, vandaar.)

Versnellingsbak eronder. In 1 dag gedaan. Toch knap. Maar toen Jan op weg was voor een proefritje ging de telefoon. Jan. Hij werd zo naar huis gesleept. De bus kon nu helemaal niet meer voor of achteruit... (geen verwijt naar busvriend hoor, 't was Jan's eigen keus.)

Gelukkig kwam Jan via een bus-forum een man in de buurt tegen wiens zoon versnellingsbakken reviseert. En die zorgde ervoor dat de bak in 1 week klaar was om onder de bus gezet te worden. Een vriend uit een dorpje nabij, ook met een T3, sleepte Pino naar de garage en in 1 avond zetten Jan en vriend de bak terug onder de bus. Deze foto maakte vriend onderweg naar de garage:

De versnellingsbak doet het inmiddels weer prima. Jan is nu weer verder aan het klussen aan het interieur. Want dat interieur had hij er compleet uitgesloopt toen er gelast moest worden... Nieuwe wanden, nieuwe keuken, nieuwe bedrading, nieuw plakplasticje achter de keuken, het wordt allemaal prachtig.

Tussendoor zijn we nog naar een meeting geweest. Nee, niet met Pino, met de Golf waar Jan dagelijks mee naar zijn werk rijdt. Volgende week hebben we weer een meeting. Jan is dus hard aan de slag, tussen het gewone werk door, de bus klaar te krijgen. Helaas moet Jan dagelijks overwerken deze week. Maar aankomend weekend heeft ie nog de tijd.

Maar.. maandag moet Pino voor de keuring. Oh help, wat zou het een afknapper zijn als er nou nog veel aan zou moeten gebeuren. Jan heeft zo het idee van niet. En voor onze bankrekening zou dat ook niet erg zijn... Helpen jullie duimen? alsjeblieft???

Maandagavond update: 't lijkt alles mee te vallen. Vier niet al te moeilijke punten die Jan nog moet fixen, terwijl ik dit typ is ie al goed op weg. Twee zijn er al afgevinkt, nog twee te gaan dus. En onderdelen heeft ie nauwelijks hoeven kopen, enkel een lampje voor een mistlamp :)

Nee.

Nee, ik ga  me niet alweer verontschuldigen voor het feit dat ik een tijd afwezig ben geweest. Jullie zien me aankomen.

Het was nu eenmaal zo dat de laptop even niet op deze pagina stond, en daar was niet een aanwijsbare reden voor. Alles gaat prima hier. Met Jan, met de kinderen, zelfs met Tukker en ook met mij gaat het goed.

Aan wie ik wel mijn verontschuldigingen aan wil bieden is mijn vader. De beste man werd 80 op 20 maart j.l. En vanaf dat ik dit blog heb, heb ik hem toegesproken op zijn verjaardag. Uitgerekend deze mijlpaal sla ik over. Foei Trudy!

Maar er zat nog een staartje aan zijn verjaardag. Op de dag zelf hebben we een feestje gevierd met familie, vrienden en buurtjes. Heel gezellig, compleet met warm en koud buffet. De jarige zelf vond het ook erg geslaagd.

Natuurlijk hoorden daar ook cadeautjes bij. Ervaringscadeautjes deze keer. Met mijn zus en mijn ouders gingen we op 5 april richting de dierentuin. Om na die tijd nog een lekkere pannenkoek te verslinden bij opa's favoriete pannenkoekrestaurant. Heel geslaagd allemaal. En ook uniek om nog eens echt met het gezin weg te gaan. Pappa, mamma, grote zus en ik. Zo voelde het zomaar weer eventjes!

Gisteren gingen Fleur, Mirte en Jan met opa en oma op pad. Opa had ook aangegeven nog eens naar het Airborne museum te willen. Klik hier, dan lees je meer over dit museum. Dus dat verzoek werd ingewilligd. Op naar Oosterbeek!

En daar hebben ze het prima naar de zin gehad. Eerst het museum uitgebreid bekeken. Oma en opa vulden aan met hun (ervarings) verhalen, en ook Junior weet altijd veel te vertellen over dit onderwerp. Daarna was er nog koffie, thee en gebak in het restaurant ernaast. Vanuit daar kreeg ik deze foto binnen:

V.l.n.r. Fleur, opa, Mirte, oma en Jan Junior.

Voor mij een superfoto! Met zowel mijn ouders erop, 80 jaar allebei en in goede gezondheid, en nog eens onze drie kinderen.

Nadien kwamen mijn ouders nog mee naar ons huis. Ik had twee pannen soep klaargemaakt, een preisoep en een tomatensoep. Ook was er nog Quiche en ik bakte een bloembrood met Italiaanse kruiden. De soep ging er goed in met dit koude weer.

Na het eten gingen Fleur en Mirte weer richting hun eigen stek. Mirte had vanochtend een toelatingsgesprek voor haar Master. Om 10 uur vanochtend. Ze is aangenomen! En Fleur moest vandaag weer met frisse moed aan haar scriptie verder.

Mijn ouders bleven nog even voor de koffie. Om daarna moe maar ik geloof zeker heel voldaan richting huis te gaan. 't Was een geslaagde dag!!

Hoi Mirte,

Dit is niet het eerste berichtje wat ik je stuurde via dit medium op je verjaardag. Je zou er bijna aan wennen ;)

22 jaar ben je vandaag geworden. En al klinkt het heel erg cliché, de tijd vliegt echt! Zelfs toen je zomaar drie maanden naar Azië vertrok ging het supersnel voorbij. Voor we het wisten mochten we je alweer in onze armen sluiten op Schiphol. Om je na 2 dagen ook weer net zo hard los te laten.

Want in Utrecht popelden huisgenootjes, roeivriendinnen en studievriendinnen ook weer om jou te zien. En jij kon niet wachten tot je weer in je stadje was. Met de fiets erdoor heen crossen, van de ene naar de andere bezigheid, hoe leuk is ook dat??

Je bent ook weer druk aan het werk geweest. Bij de SSL, te Leiden. Daar geef je examentraining. Biologie is je vak, logisch gezien je studie. Je geniet er volop van om te zien hoe zelfverzekerd de aankomende examenkandidaten weer richting huis vertrekken. En als je dat zoveel voldoening geeft is het ook heel goed vol te houden. Want als je het leuk vindt wat je doet...

Dat was onze regel ook bij het zoeken naar je studie. Dat je het leuk moet vinden. Dan ben je er vanzelf ook goed in want je doet dingen met je hart, zo belangrijk!!

Vandaag kom je ook niet thuis. Je viert je verjaardag met je huisgenootjes. Leuk! Wel hebben we al een datum gepland dat je niet hoeft te werken. Dan kom je je verjaardag hier thuis vieren. En op die zondag komen de oma's en opa ook gezellig mee eten. Ik verheug me er al op!

Meisje, heel veel plezier vandaag, geniet ervan! En natuurlijk bel ik je zo nog even!

P.s.... Nog even een fotootje van 20 jaar geleden, kijk hoe schattig!!

Nogmaals, de tijd vliegt... dus geniet er vooral van!!

Ze is weer thuis!

Dat stond er boven de foto die Fleur op Facebook plaatste vorige week dinsdag. Deze foto, ik vond 'm als moeder natuurlijk super aandoenlijk!

Fleur heeft haar zusje gemist, en da's ook heel begrijpelijk. Want ondanks dat ze nu al een aantal jaren in verschillende steden wonen, blijven ze heel erg close. Fijn!

Maar natuurlijk waren we allemaal blij dat Mirte weer in ons kikkerlandje is. Jan, Jan Junior, ondergetekende, maar ook drie van Mirte's vriendinnen waren erbij op Schiphol. Best speciaal de vriendinnen ook, als je nagaat dat ze hun best moesten doen achteraf om de laatste trein naar Utrecht nog te halen...

Mirte bleef 2 dagen bij ons. Woensdag sliep ze een gat in de dag, dat wel. De reis die ze de vorige dag maakte was er dan ook eentje van een uurtje of 19... dat doe je ook niet elke dag.

Woensdagavond kwamen de grootouders gezellig even langs. Mirte toonde toen prachtige foto's en ze vertelde ook het een en ander. Maar natuurlijk nog lang niet alles, voorlopig is ze nog niet uitvertelt denk ik zomaar.

Donderdag tussen de middag gingen de meisjes weer hun eigen weg. Fleur had een lunchafspraak met een vriendin en nadien vertrok zij naar Nijmegen, Mirte zette ik na de lunch op de trein richting Utrecht. Waar ze inmiddels al weer helemaal ingeburgerd is.

Een avondje uit, eten met huisgenootjes en ook moesten haar roeikindjes roeien in Groningen dit weekend. Ook in Nederland is voor deze globetrotter genoeg te beleven.

En ik? Ik ben blij. Blij dat ze heelhuids en met een schat aan ervaringen weer thuis is. Wat wil een moeder nog meer??

Bijna...

Het is alweer 8 februari. Gelukkig maar! Want dat betekent dat we morgenavond op Schiphol onze dochter alweer op kunnen halen. Die drie maanden zij echt voorbij gevlogen!!

Morgenochtend om kwart over vijf vertrekt ze uit Bangkok. Om dan na een overstap in Istanbul om vijf over half elf  's avonds op Schiphol aan te komen. Waar we haar heel ongeduldig op zullen staan te wachten.

Ik kijk altijd graag het programma "Hello Goodbye". Maar nu keek ik het met een heel ander onderbuik-gevoel. Want straks... straks staan wij daar ook zo.

Mirte had een halve week geleden nog wat gemengde gevoelens over het teruggaan. Ze like-de op facebook dit gedichtje, zo mooi!

Later belt net aan,
maar ik heb de deur
niet open gedaan.
Later wacht buiten
maar even, ik ben
hier nog niet
klaar met leven.

Ik kan me het helemaal voorstellen dat ze op dat moment er nog even zo over dacht.

Inmiddels is ze weer in Bangkok. Ze vertelde me net via de what's app dat ze al online had ingecheckt. Ze is klaar voor de lange reis.

Nou wij zijn er ook helemaal klaar voor. Ondanks de foto's die langskwamen en waar je op kon zien hoe goed ze het na haar zin had,

kan de tijd me nu eventjes niet snel genoeg gaan :)

Over een muts en brak zijn...

Ik ben nog een beetje brak. Nee, ik drink bijna geen alcohol, dus daar ligt het niet aan. Ik ben nog een beetje brak van het weekend. Een heel leuk weekend, dat wel.

Maar tijdens dit weekend had ik zoals vaak weer eens last van migraine. Gelukkig zette die niet door, dankzij mijn medicijnen daarvoor. De pijn was er dus niet, maar het slome gevoel wel, jammer genoeg.

Zaterdag deden we lekker rustig aan. Een beetje boodschappen doen, nog eventjes met Tukker naar het bos, een beetje was wegwerken en dat was het eigenlijk wel. Maar gisteren was dat rustige eventjes niet in the picture...

We hadden een nieuwjaarsbijeenkomst met de busvrienden. In Tiel, bij de pankoekhoek. 1 van de vrienden had geregeld dat we daar met z'n allen konden zijn. Met een drankje en wat lekkere (pannekoek) hapjes vermaakten we ons weer prima.

Lekker bijkletsen, natuurlijk ook over de bussen. Die momenteel al dan niet geschorst voor de belasting in de stalling staan. Waar er vaak fanatiek aan gewerkt wordt. Onze bus staat momenteel op 2 wielen. Jan heeft de originele wielen eraf gehaald, de velgen zijn in een mooie grijze tint gespoten. Nu liggen de velgen in de schuur uit te harden.

Als die wielen er weer onder zitten, ga ik die bus eens in. Eventjes kijken of er nog wat gepoetst moet worden, en opgeruimd. Onze bus is niet geschorst, en je moet er toch niet aan denken dat ie niet mee kan als het per ongeluk dit jaar wat vroeger voorjaar wordt ;)

Jeannie, een busvriendin die ook nog eens goed kan breien, maakte voor Jan een prachtige VW muts. Ook Yvonne kreeg er 1. Wat waren ze er blij mee, kijk maar!

Prachtig toch?

Na een gezellige middag gingen we voldaan weer richting huis. Maar niet voordat er stiekem plannen werden gemaakt voor nog even een meeting tussendoor. Er staat er voor half april weer eentje gepland, maar of we daar zolang op kunnen wachten :o

Simpel.

Maandagochtend bijna 10 uur. Ik kom net terug van een wandeling met Tukker. Hij snurkt het weer eens uit nu ie op z'n kleed ligt. Deze keer ligt er een warme deken om het kleed heen, dat is geen overbodige luxe.

De erwtensoep staat op:

Ik vond het er echt weer voor vandaag. En toen ik terug kwam van de wandeling pakte ik de laptop er maar eens weer bij. Eventjes kijken hoe we er financieel voor staan.

Dat is momenteel wel echt iets om in de gaten te houden. Wij zijn superblij met de nieuwe baan van Jan hoor, en ook het vaste contract wat daar aan vast zit. Maar feit blijft dat we er zo'n 30 procent in inkomen op achteruit zijn gegaan. Jan verdient nu net zoveel als de w.w. uitkering die ie ontving toen hij nog bij huis was.

Dat is dus oppassen. Dus we keren alle dubbeltjes nog maar eens een keertje om voor we ze uitgeven. Bedenk me vaak dat die nieuwe kleding niet echt noodzakelijk is en zo ook met andere dingen. Ga wat vaker naar de bieb als ik een tijdschrift wil lezen, en ook met de boodschappen kijken we uit.

1 Keer in de week, op vrijdagavond naar de L.idl. Eerst kijk ik goed rond in huis wat we nog hebben en dan maak ik een weekmenu op. En elke keer als ik bij de kassa kom, valt het me mee. We eten er net zo lekker van als eerst, en daar ben ik best trots op.

Maar wat is nu belangrijk? Of een hogere baan, met de bijbehorende stress, of zoals Jan nu naar zijn werk gaat? Hij heeft het met zijn collega's heel erg naar zijn zin. Hij komt regelmatig met leuke anekdotes thuis, en ook sporten ze soms samen. Ja, het was wel wennen dat het dagdienst was, maar ook dat geeft nu rust. In de weekenden is Jan vrij, en we kunnen dus altijd aansluiten als er of in de familie, of in de vriendenkring of bij onze busvrienden iets georganiseerd is.

Ik zorg er, heel ouderwets misschien, ervoor dat huis en tuin (ja, de arm gaat iets beter) netjes zijn. En het eten 's avonds op tafel staat. Zodat de heren meteen kunnen aanschuiven als ze thuiskomen. En natuurlijk verwen ik de meisjes graag als ze er ook zijn. Voor Mirte nog 3 weken, ik kan eerlijk gezegd niet wachten...

Wij voelen ons hier heel prettig bij. Leven is rustig, misschien soms een heel klein beetje saai, maar ook dat vind ik fijn. Simpel en overzichtelijk, ik hou ervan!!

Wie laat wie nu uit??

Dat vraag ik me vaak af als ik met Tukker een rondje loop hier in de buurt. Vier keer per dag gebeurt dat door de weeks, en ik neem er daar twee van voor mijn rekening. 's ochtends en 's middags. Jan wandelt vaak 's avonds na het eten met hem, en Junior doet dat 's avonds laat nog een keer.

Ook ga ik nog wel eens met Tukker naar het bos, kan ie lekker rennen. Het tempo van dat rennen is zichtbaar lager geworden, maar dat wil niet zeggen dat ons oude beestje er niet meer van geniet. Hij struint het bos door, zwemt waar ie zwemmen kan en maakt vaak eventjes contact met z'n soortgenoten. Vooral de grotere soorten, en helemaal de Labradors, zijn daarbij favoriet. Grappig toch..

Maar in het weekend is het vaste prik. Tukker kijkt ons beiden verwachtingsvol aan en als het woord "bos" maar gefluisterd wordt is ie door het dolle heen. Mijn groene autootje wordt erbij gepakt, daar kan Tuk nog het makkelijkst in springen vanwege de lagere instap, en daar gaan we dan... Vanochtend richting Rozendaalse hei, een prachtig mooi losloop gebied in Velp, bij Arnhem.

Ik nam ook mijn fototoestel mee. Tuk is momenteel een beetje een hond van alledag. Hij zakt regelmatig door zijn achterpoten heen en ook struikelt ie vaak. Gezien zijn ene heup versleten is en de andere niet goed in de kom zit (dit hebben ze ons 8 jaar geleden al verteld bij de dierenarts) en momenteel de voorpoten lijden onder artrose, is het spannend.

Wanneer komt het moment dat opstaan na het vallen niet meer lukt? Of erger, wat we laatst bij ons buurhondje hebben gezien, scheuren z'n kniebanden onder de druk van zijn lijf?

We doen er alles aan. Tuk krijgt medicinale brokken waarin medicatie voor de gewrichten en pijnstilling zit, en daarnaast nog pijnstillers. Drie per dag. (Hij mag er gezien z'n gewicht vier, maar eentje over hebben voor noodgevallen is handig). We zijn heel erg streng voor hem, er wordt niet gesnoept (is ie ook niet gewend, dat scheelt een hoop) en we hebben hem altijd veel laten zwemmen om z'n spieren in conditie te houden. Dat is gelukt. Dankzij zijn gezonde gewicht en sterke spieren, loopt ie nu nog. Regelmatig krijgen we dan ook complimentjes van de dierenarts, fijn!

Het fototoestel heeft zijn werk vanochtend gedaan. En dat maakt dat ik jullie mee kan laten genieten van Tuk's, en ook ons, uitje. Kijk maar!

En nu? Nu ligt ie heerlijk op zijn kleed te snurken. Een tevreden hond. Heerlijk, wat willen we nog meer??

Warme wintersnack.

Wij kregen van een kennisje een hele leuke kerst-nieuwjaarsgroet. Het was een receptje van een lekker winterontbijtje met een zakje kruiden erbij. Dat moesten we eens proberen!

Dus afgelopen weekend, toen het eten van kerst en oud en nieuw alweer een beetje gezakt was, zette ik 's ochtends de pan op het gas. Ik sneed 2 appels in partjes en deed dat in de koekenpan met een dikke bodem. Zo hoefde er geen boter bij :)

De appeltjes moesten even een beetje zacht worden, en toen gingen de kruiden erbij. In het zakje zaten deze kruiden en zaadjes:

En kennisje had nog kokos bij in het zakje gedaan. Lekker ook hoor, maar dat had ik vanmiddag niet in huis...

Ook kraakte ik nog wat walnoten. Daar heb ik nog een aardig voorraadje van in huis, dankzij mijn vader. Helaas is de boom bij zijn buurman, waar hij ze altijd raapte, dit jaar omgehakt :(

Een stuk of vijf noten kraakte ik. Die gingen ook nog even erbij in de pan. Toen het appelmengseltje klaar was ging er wat yoghurt in een schaaltje, en terwijl het nog een beetje warm was ging het daarover heen.

Lekker zeg! Zo lekker, dat ik dit kunstje vanmiddag nog maar eens herhaalde. Als lunch kan dit ook best dienst doen, bedacht ik me.

Oh ja, en als je dit ook eens wilt proberen, zet dan de afzuigkap niet, ik herhaal NIET aan. Want dat is zonde van het heerlijke geurtje dat dit gerechtje verspreid door je huis! Eet smakelijk!!

Gladjes...

Nee, hier in Gelderland heb ik vanochtend nog niet gemerkt dat het glad is, maar als ik zo de weerman op de radio mag geloven, is dat nog maar een kwestie van tijd.

Slippartijen, schaatsende mensen op de weg, van alles komt er langs op t.v. Vanochtend heb ik dan ook maar snel de riem bij Tukker om geknoopt, om een valpartij later op de ochtend te voorkomen, je weet maar nooit.

En nu ben ik binnen bezig. Poetsen, moet soms ook weer eens goed gebeuren. Ondertussen app ik met Mirte. Zij zit momenteel in Vietnam, alweer een beetje zuidelijk in dat land. 't Noorden was koud, zo schreef ze laatst al. Zo koud dat ze een jas gekocht heeft.(16 graden, hihi). Ze had alleen een vest bij zich, optimist dat ze is.

Het noorden van Vietnam was wel de moeite waard, getuige deze foto!

Nu zat ze in de trein, zo schreef ze. Op weg naar een klein, niet zo toeristisch plaatsje aan zee. Aanbevolen door andere mensen die ze ontmoette in het vorige hostel.

Ik vertelde haar van de gladheid hier. Vond ze heel moeilijk voor te stellen, zei ze. Daar is het momenteel 26 graden, de airco stond aan in de trein. We kwamen tot de conclusie dat mijn verwarming waarschijnlijk dezelfde temperatuur produceert momenteel als de airco in de trein. Zo'n graad of 20, grappig toch?

Ik gaf nog aan dat ik vanavond een afspraak heb in een dorp hier verderop. En dat ik nog twijfel of ik kan gaan, gezien de voorspelling. "Nou, dan neem je toch lekker ijsvrij!" opperde ze...

Blijft gek, om je kind gewoon via zo'n telefoon te spreken terwijl ze zo ver weg zit. Maar ook heel erg leuk!!

Een goed begin!

Zoals jullie misschien wel weten, wij hebben een Volkswagenbusje. Een T3 uit 1981. Groot, een beetje lomp, maar wel een schattig ding om te zien. 't Eerste woord dat ik eruit kon brengen toen ik hem voor de eerste keer zag was:"Ahhhhh"...

We hebben 'm Pino genoemd. Door de redenen die ik in de vorige alinea omschreef. In Amerika heet Pino Big Bird, en is ie knalgeel. Net als ons busje.

Jan ging op een forum, op het grote www. Hij ontmoette daar vele mede liefhebbers, en die liefhebbers hadden ook de gewoonte elkaar te ontmoeten. Tijdens heel gezellige weekendjes. Dan wordt er ook vaak een rit georganiseerd, en tuffen we met allerlei kleurtjes T3's vrolijk achter elkaar aan in het Nederlandse landschap. Daar krijg je leuke reacties door. Mensen die met open mond staan te kijken, kinderen die achterste voren in hun fietszitje zitten, zo leuk! Wij zwaaien er dan vrolijk op los, ik voel me soms net Sinterklaas ;)

Maar er is nog een leuke bijkomstigheid, je leert er mensen door kennen. En die mensen vormen na een tijdje een vriendenclub. Die ontstond toen we vorig jaar naar Engeland vertrokken voor een mega-grote busmeeting. Busfest heet dat daar. En gezellig dat dat was!

We zitten ook met deze mensen in een groeps-whatsapp. Daar worden serieuze Volkswagendingen besproken, maar ook hebben we de grootste lol daar. En soms laten we zien aan de anderen wat ons bezig houdt in het dagelijks leven. Net Blogland ;)

Op nieuwjaarsdag kwamen er een paar foto's voorbij van mensen die op het strand liepen. "Goed plan!" reageerde ik. Onmiddellijk kreeg Jan een privé-berichtje binnen van een vriend die aan de kust woont, in Noord-Holland.

En zo kwam het, dat wij eergisteren Pino weer uit zijn winterhok haalden, Tukker erin laadden en richting Tuitjenhorn reden. Daar werden we hartelijk ontvangen door onze vrienden en na een kop koffie ging het richting Petten. Heerlijk uitwaaien:

Zelfs het zonnetje piepte er nog even door! Na de wandeling gingen we nog even mee terug en werden we getrakteerd op lekker warme soep met broodjes. Helemaal bijgetankt ging daarna de reis weer richting Gelderland.

Onderweg zag ik op facebook een reactie van vriend. "Was heel gezellig, moeten we vaker doen!" Dat was mijn idee ook al, we hebben momenteel door heel Nederland mensen wonen waar we bijzonder goed mee overweg kunnen. En de heren (en soms ook dames) hebben altijd een onderwerp van gesprek: Hun geliefde busjes!

Toen kwam er een reactie uit een ander deel van het land:" De volgende keer, zakken jullie dan af naar Zeeland?" Nou, met genoegen hoor, lieve vriendin! Gaan we echt snel realiseren!!