Je bent een echte .......... als...

Als ik na een rondje blogland nog niet genoeg heb van de laptop op schoot ga ik altijd even buurten bij Jan's facebook pagina. Leuk, om zo even te kijken wat er daar op gepost is. Ik heb zelfs zelf ooit een account gehad, maar op een of andere gekke manier werd 'm dat niet. Dus hief Junior op mijn verzoek dit weer op.

Een tijdje geleden ontdekte ik een leuke pagina in facebookland. "Je bent een echte .......aar als", heette ie. Op de puntjes staat dan de naam van onze woonplaats, zoals je misschien al wel door had. Hierop vond ik allerlei leuke foto's van ons dorp, uit het verleden.

Het was een feest der herkenning. Zoveel leuke oude foto's dat daar op stonden, echt fantastisch. Ik, geboren .......aar, kon me zelf ook nog zoveel herinneren van de beelden die langs kwamen! Zowel de kleuterschool, als de lagere school, zelfs de middelbare school waar ik gezeten heb, en die helaas allemaal niet meer bestaan, vond ik hier op foto terug. Zo ook vele winkeltjes en zelfs een advertentie van de typeschool waar ik op zat (oh, wat had ik daar een hekel aan maar wat is dat nu makkelijk...) kwamen langs. 

Tijd om ook mijn ouders te vertellen wat een mooie ontdekking ik had gedaan. Al snel werd ook bij hen op de computer de pagina bij favorieten gezet (nee, ze hebben geen facebook, maar de pagina is gewoon openbaar) en heel vaak als we elkaar weer zagen hadden we het over die ene mooie foto die er nu weer opgezet was. 

Mijn vader is ook in dit dorp geboren en getogen. Zo ook zijn vader, en zijn opa en... Nou ja, je raad het al. De nog oudere foto's die langs kwamen, daar wist hij ons weer veel over te vertellen. Compleet met anekdotes. Zoals over die veldwachter, deze:

Mijn vader wist te vertellen dat toen de beste man koud in ons dorp te werk gesteld was, meteen al bij de burgemeester moest komen. Hij schreef niet genoeg bekeuringen uit volgens de burgemeester. Of ie daar eens verandering in aan wilde brengen. Nou, dat deed hij! De volgende dag werd er een meisje op de bon geslingerd vanwege het feit dat ze geen licht aan had op haar fiets. Pikant detail? Het meisje was de dochter van ... de burgemeester! Prachtig toch, zo'n verhaal? 

Gisteren kwam ik op het idee mijn ouders uit te nodigen, de laptop op de t.v. aan te sluiten en zo een avondje herinneringen op te halen. Hoe leuk was dat! Al verhalen vertellend en uitpluizend (waar dit pand nu weer stond en hoe nu de situatie is daar) werd het echt een latertje. Maar dat was helemaal niet erg hoor! Pap en mam, als er over een tijdje weer veel nieuwe foto's op staan, zullen we het dan nog weer eens herhalen??

En voor jullie? Misschien is het leuk om eens te kijken of er van jullie woonplaats ook al zo'n pagina bestaat. (Googelen op je bent een echte ... als). Want er zijn er meer, kwam ik achter. In ieder geval van Zutphen zag ik! Misschien kan ik daar al een paar lezeressen bij mee maken ;))

De vlinder van de meester.

"Wat de rups het einde van de wereld noemt, noemt de meester een vlinder". De mensen die net als wij, ook een kalendertje van de Flow in huis hebben, zullen deze zin onmiddellijk herkennen. 't Was namelijk de quote die er gisteren op stond. En hoe slaat deze op ons momenteel...

plaatje van www.

Jan is bijna begonnen aan de laatste maand werken bij zijn huidige baas. Na 27 jaar. Dat we dit al 2 jaar weten, maakt het voor ons dat het niet als een donderslag bij heldere hemel komt. En dat het bedrijf alles tot in de puntjes geregeld heeft is natuurlijk ook fijn.

Jan heeft in de laatste tijd nog een aantal cursussen mogen volgen op kosten van de zaak. De diploma's die hij daarmee gehaald heeft, zullen wellicht helpen bij het zoeken naar nieuw werk. Ook wordt er een traject begonnen waarbij Jan geholpen wordt in het zoeken. Vandaag heeft ie de eerste voorlichting daarover, volgende week volgt een intake-gesprek.

Financieel zijn de dingen gelukkig ook goed geregeld. Er is een sociaal plan, dit kan toch als vangnet helpen bij de eerste periode werkeloos zijn. Er zijn mensen die het momenteel slechter treffen, dat realiseren wij ons terdege. Maar het feit blijft...

Het feit dat Jan nu ie net 50 is geworden op straat staat. En dus niet alleen zijn zekerheid van een baan kwijt is, maar ook de mensen om zich heen zal gaan missen. Dit maakt al met al dat je uit je comfortzone word gehaald. En dat is iets wat misschien nog wel het zwaarst telt.

Als het feit zich niet voorgedaan had, was Jan waarschijnlijk nog wel 17 jaar blijven werken bij deze baas. Het was fijn en afwisselend en voor Jan uitdagend werk, dus reden om op te stappen had ie niet. Ja, natuurlijk heeft hij best eens gesolliciteerd in de tijd dat hij hier werkte, om vervolgens tot de conclusie te komen dat hij het toch wel erg getroffen had.

En nu... nu moet ie wel. Is dat negatief? Nou, uit mijn omgeving ken ik verschillende voorbeelden waarbij dat helemaal niet het geval was. Waarbij achteraf zelfs gezegd werd dat het misschien wel goed was dat het bedrijf failliet ging. (In die gevallen dan).

Ga ik nog even terug naar de eerste zin in dit schrijfsel... die rups, daar identificeer je je toch het eerst mee. Maar gezien er nu al mensen om ons heen zijn, die Jan al een fictieve leeflijn toewerpen in de vorm van een mogelijke baan, ga ik toch al een beetje als de meester denken. Naïef? Ja, zo zullen sommige mensen het ook noemen. Maar waar hoop is is... die vlinder! Toch??

Beetje verwaarloosd...

Oei... ik had woensdag het laatst mijn toetsenbord van de laptop aangeraakt kom ik net achter. Jullie zijn dus best een beetje verwaarloosd door mij. Ik weet (door de statistieken op mijn dashboard) dat er toch nog een hoop mensen waren die toch nog even een kijkje hier kwamen kijken. Oei...

Hoe dat zo kwam? Tsja... ik had zomaar veel leuke dingen te doen. Lekker kokkerellen onder andere. Ik maakte uit Jamie's nieuwe boek english pie. Een grote, voor Jan en mij en voor Fleur nog een kleintje. Die kwam pas later thuis vrijdagavond en had toch nog wel zin aan een hapje. Niets lekkerder dan na 14 dagen voor jezelf gekookt te hebben eens even weer bij mam aan te schuiven, toch?

Ook bakte ik een gevulde speculaas-piet. Zo eentje als ik hier ook ooit deed. Zo zag ie er toen uit: (nu niet veel anders, maar ik was niet snel genoeg met het fototoestel ;))

Recept? Laat me maar even weten bij de reacties als je belangstelling hebt. 

Deze was dus snel op. Daar kwamen zaterdagavond een paar vriendinnen van Fleur bij helpen. Zij kwamen gezellig een film kijken, best leuk zo weer eens wat drukte in de tent!

Sowieso leuk, je dochter weer eens over de vloer. Wij wandelden met Tukker, deden nog een paar leuke kledingaankopen en ik genoot van haar aanwezigheid. Haar zus is momenteel niet in ons land, die geniet van een weekend Londen met 9 vriendinnen, ook niet gek in deze tijd van het jaar...

Dus het schrijven schoot er zomaar even bij in. En het gekke is, als ik de flow kwijt ben, duurt het vaak eventjes voordat ik die weer vind. Maar goed, da's gelukkig wel gelukt!

Aan komen lopen?

Afgelopen zondag deden we het hier thuis even rustig aan. Zaterdagmiddag hadden we een feestje en 's avonds nog eentje. Op allebei de feestjes was het "volle bak". Heel gezellig, daar niet van , maar mij veel en veel te druk af. Als ik maar 1 zo'n feest heb gehad moet ik al moeite doen om daarna weer in de gewone stand te komen, laat staan 2 na elkaar...

Nadat we zondag eerst een ochtendje hadden geluierd, vonden we toch dat er wel een heel klein beetje actie mocht komen. Dus we verzonnen wat. Natuurlijk was daar eerst een wandeling met Tukker, dat kan vaak niet missen in ons geval. En daarna besloten we een bezoekje te brengen aan I.ntratuin, daar kwamen we toch op de terugweg langs.

Er hing hier op het prikbord al tijden een bon, die Jan ooit eens kreeg voor hulp aan een nichtje. Die hadden de afzuigkap kapot, en daar wist Jan wel raad mee. Afzuigkap gemaakt en toen kwamen ze met dit presentje op de proppen. Hoeft natuurlijk niet, maar toch leuk. Vandaag moest het er dus maar eens van komen om het ding te verzilveren. Kon ik meteen eens wat inspiratie opdoen, tenslotte is er ook alweer kerstmarkt bij deze winkels.

We liepen door de zaak. En ik keek mijn ogen uit. "Oh kijk", zei ik regelmatig tegen Jan, "da's ook een leuk idee." Ik heb nog wel... in de tuin en als ik dan..." nee, aan mij raken ze daar niet echt veel spullen kwijt, veel te duur allemaal...

En toen kwamen we bij een stelling waar boeddha-beelden stonden. Van een jonge boeddha ook, heel lief. "Nou, dan neem je die toch mee?" zei Jan enthousiast. Maar ik twijfelde. "Ik weet niet zo goed waar ik die neer moet zetten en... zo'n ding hoor je toch te krijgen en niet voor jezelf te kopen?" Later praatten we er nog even over door en kwamen we tot de conclusie dat ie leuk zou staan bij ons vijvertje. Maar ja, het argument van krijgen en niet zelf kopen bleef overeind staan, en we liepen toch maar door.

Tot we in een stand van Claire en Eef kwamen. En daar kon ik slagen. Dit bord namen we mee, leuk hè?

Het hangt momenteel al te pronken in de hoek van de tussenkamer. Ik ben er blij mee.

Gisterenmiddag. De fruitboer was langs geweest en ik liep, rijk met mijn aankopen (een flinke zak fruit) terug naar de deur. En toen... toen viel mijn oog op een bak, die onder de tuintafel stond. Die bak stond vroeger bij de vijver. Huh?! Ik draai me om naar de vijver en daar stond ie! Kijk!!!

Surprise! Zo maar aan komen lopen, zo leek het wel! Dat kon er maar eentje op zijn geweten hebben. (Gisteren was ie tenslotte een half uurtje later, maar ik dacht dat dat met zijn werk te maken had.) Dus ik apte Jan:" Er is hier een boeddha aan komen lopen!  Ik kreeg een blozende smiley terug. Zo zie je maar weer. Jan doet nog steeds zijn bijnaam eer aan. Hij is voor mij echt de surprise-man!!

Speciaal voor Mirte...

Hee Mirte! Jij vroeg mij laatst om het recept van het bananenbrood dat ik had gemaakt toen jullie (jij en Fleur) thuiskwamen. En ik dacht maar zo dat het handig was om het via dit adres aan je te geven. Het recept is vind ik te lekker om het alleen voor ons zelf te houden, vandaar. En ook nog eens vetarm, dat willen vast wel meer dames proberen! Komt ie dan:

Men neme: 2 eieren en 150 gram kristalsuiker, en dan klop je er in ongeveer 5 minuten een schuimig geheel van. Daar doorheen gaan: 2 overrijpe bananen, fijn geprakt, 4 eetlepels appelmoes, 5 eetlepels magere melk, 1 eetlepel olijfolie en 1 eetlepel vanille-extract. Dan nog even flink door kloppen.

In een andere kom zeef je 225 gram bloem, 1 zakje bakpoeder en een halve eetlepel zout. Je mikt de hele boel bij elkaar en schept het even snel met een houten lepel tot een mengsel. Dan nog 30 gram gehakte walnoten erdoor en dan gaat het geheel in een cakevorm, die je van tevoren even bekleed hebt met bakpapier en bebloemd hebt.

Iets langer dan een uur gaat ie dan in de oven op 160 graden. Je kunt zien of ie gaar is als je er een satéprikker in steekt en die er droog uit komt. Als het goed is ziet het brood er dan zo uit:

En zo van de binnenkant:

Enneh...

Wel even proeven natuurlijk hè.... je bent de bakker of je bent het niet ;))

Zag je ze?

We keken net de aflevering van "Volgende week" van gisteren even terug en ja hoor! Ze waren in beeld. Mirte zag je wat vaker voorbij komen maar op een gegeven moment werd het beeld heel leuk (ben helemaal niet bevooroordeeld hoor...), kijk maar:

Toch grappig om je eigen kinderen even volop in beeld te zien ;))

Fleur en Mirte vanavond op t.v!

Ik krijg net een berichtje van Mirte. Zij en Fleur zijn vanochtend afgereisd naar Amsterdam, om de opnames bij te wonen van het programma "Volgende week".

Plaatje van www. Zoals wij het hebben begrepen zitten de meisjes achter de mensen op de foto links.

"Volgende week" is een nieuw programma op RTL 4 waarin ze het nieuws voor de volgende week voorspellen. Fleur en Mirte gaven zich laatst op om in het publiek te mogen zitten en dat lukte.

Nu stuurde Mirte een foto, waaruit blijkt dat ze pal achter het panel zitten. Dus ze zijn sowieso in beeld, leuk toch? Gaan jullie kijken vanavond? Om 10 uur op 4. Wij zijn er niet, dus dat wordt een andere keer kijken helaas. Maar zien zal ik het, want hoe vaak komt zoiets nu voor ;))

Berichtje van een andere Blogland bewoner.

Nee, wees maar niet bang mede Blogland-landgenote, ik ga je identiteit natuurlijk niet onthullen. Want dat was de reden dat je mij per mail stuurde wat je zoon had geschreven.

Je zoon heeft ook PDD-NOS zo schreef ie. En je zoon schreef ook hoe moeilijk ie dat vond. Dat hij vast houdt aan bepaalde gewoonten, en niet omdat hij daar zelf nou zo voor kiest. Meer omdat het leven dan leefbaar blijft voor hem. Hoe herkenbaar is dat voor mij, met betrekking op Jan Junior...

Jan Junior heeft zo zijn gewoonten. En die ontstaan door een aantal keer hetzelfde te doen, en dan is het later heel erg moeilijk omkeerbaar. Zeg je 3 keer dat je iets om een bepaald tijdstip van hem gedaan wilt hebben, de 4de keer is het ontzettend moeilijk om dat te veranderen.

Dat veranderen kan alleen door zorgvuldig overleg en hem meerdere keren erop te wijzen voorafgaand. Zo doen we dat dan ook, uit respect voor Jan. En daardoor kweek ik natuurlijk ook een bepaald vertrouwen op en dat is voor mij uitermate belangrijk. Doordat hij vertrouwen krijgt in mij voelt hij zichzelf begrepen, en dat doet hem groeien in zijn ontwikkeling.

Dat betekent nogal wat voor een ouder van een kind met autisme. Dat betekent dat je niet altijd flexibel kunt zijn ten opzichte van anderen, en dat je vaak onbegrip krijgt uit je omgeving. Het gevoel dat men je overbezorgd vindt ook. En dat je vaak het gevoel hebt dat mensen meer van Jan vragen dan ie aan kan. Vooral sociaal gezien. Hij lijkt immers niet op een autist... doet vrolijk mee en hij kijkt je toch aan? Die opmerking kreeg ik laatst van iemand, ik heb maar geen poging gedaan om het een en ander uit te leggen. Had geen zin m.i. in dat geval, maar mij werd de mond wel gesnoerd kan ik je zeggen...

Dat Junior bij het laatste feestje van zijn vader, toen de volleybal kwam vieren dat ie 50 was geworden angstvallig op zijn kamer bleef zitten, dat ziet men dan natuurlijk ook niet. Ik vond het zelf ook megadruk, en heb toen besloten hem het niet aan te doen er zich hier tussen te mengen. Dat kost hem heel veel energie, en ik zie het nut er niet van in, vandaar.

Plaatje van www.

Waarom ik dit relaas schrijf? Misschien wel om wederom begrip te kweken voor mensen met een kind met een autisme-spectrum-stoornis. Nee, het is vaak geen onwil van de ouders. Ze doen, net als alle andere ouders, dat wat ze het beste vinden voor hun kind. En dat kan in zo'n geval totaal iets anders zijn dan bij andere kinderen. Beetje begrip dus maar? Alsjeblieft??

Serviesgoed in stukken.

Nee, het servies vliegt hier niet door de kamer, dat valt gelukkig wel mee. Maar toch maakte Jan van de week korte metten met een paar kopjes. Hij pakte een hamer en een doek en ging toen redelijk gecontroleerd te werk. Waarom? Nou, ik had weer een zelfmaak-cadeautje in mijn hoofd.

Jan's zus en zwager zijn dit weekend 25 jaar getrouwd. En dat vieren ze zaterdagavond. Ik kan natuurlijk met een bos bloemen en een enveloppe aankomen, maar dat vind ik net iets te makkelijk in dit geval. Dus verzon ik wat anders. Onder het motto "scherven brengen geluk" begonnen we eerst eens met die scherven creëren...

Dat deed Jan dus. En ook bracht ie een kist met schelpen naar beneden. Die staat al jaren onder een kast op de overloop. Daarin zit een schat aan schelpen, overal in Europa op de stranden bij elkaar gezocht. Ik kan het nu eenmaal niet laten om, als we op vakantie geweest zijn, telkens weer met een aanvulling thuis te komen. Zo ziet mijn verzameling er uit momenteel:

Goed. Een strokrans, het lijmpistool en nog wat mooie witte roosjes, ook ooit eens op de kop getikt, bij de hand en toen begon het grote plakken. Na een paar uurtjes was dit het resultaat:

Als je goed kijkt zie je op de bovenstaande foto onderin zelfs het merk van de kopjes die ik gebruikt heb nog terug komen :)

Het haakje waar ze 'm eventueel aan op kunnen hangen, ook in stijl...

Junior gaat nog aan de slag om van een oude trouwfoto (wel 25 jaar oud :)) van schoonzus en zwager een bijpassend kaartje erbij te maken. Dan lijkt me dat het cadeautje  persoonlijk genoeg is naar mijn zin. Ik hoop dat het leuk wordt ontvangen. Maar 1 ding is zeker: ik heb het rechtstreeks vanuit mijn hart gemaakt!

Tekort komen.

Ik heb nog wel eens mijn twijfels. Jaren geleden, toen Fleur nog een peuter was, koos ik ervoor om thuisblijfmoeder te worden. 3 Kinderen in 4 jaar, dat maakte dat dit de daarop volgende jaren ook niet anders werd. Ik vermaakte me wel, zachtjes uitgedrukt.

En toen de jongste eenmaal op school zat, bleek ie autisme te hebben. Daarmee kwamen de gesprekken, therapieën en vooral ook het onbegrip van de buitenwereld  (toen ook nog van school jammer genoeg) in beeld. Dus bleef ik in de buurt. En dat betekende dat mijn rol als thuisblijfmoeder lang behouden bleef.

plaatje van www.

Natuurlijk zagen we om ons heen wel mensen die meer konden (financieel) dan wij. Een nieuwe keuken, een vliegreis met de kinderen naar een warm oord, nee, dat zat er bij ons niet in helaas. Gelukkig maar dat we bij het kopen van ons huis wel uitgegaan waren van 1 loon, daar hoefden we ons toen geen zorgen over te maken.

Deze week kwam het een en ander zo eens te sprake. Ik vroeg me af of Jan Jr. wel eens last had gehad van de situatie hier in huis. En dan bedoelde ik vooral het  feit dat hier altijd op de centjes moest worden gelet. Maar wat had ik dat verkeerd ingezien!

"Jan, heb jij wel eens het gevoel gehad dat je iets tekort bent gekomen vroeger?" was mijn vraag. "Nee, juist helemaal niet!" was zijn antwoord. "Jij was er toch altijd??" Van zo'n antwoord hè, daar bloeit je hart van op. Mijn dag was weer helemaal goed!!

Die andere man...

Ik zal het hier dan maar bekennen... ik heb de laatste tijd wel veel belangstelling voor een andere man. Die man kan iets wat mijn eigen Jan toch iets minder onder de knie heeft. Komt Jan niet veel verder dan "Bami!" als ik vraag wat hij morgen klaar gaat maken als ie toevallig gaat koken, deze vent heeft zulke leuke en lekkere ideeën...

Maar Jan is de kwaadste niet hoor. Hij gunt mij gewoon die andere man. Nou ja, het laatste boek wat Jamie geschreven heeft dan. "Besparen met Jamie" heet het. En vorige week kreeg ik zomaar van Jan wat geld om dit boek te kopen, lief hè?

Vorige week sloeg ik wel wat meer boodschappen in. Jamie stelde voor om een voorraadje basisingrediënten in te slaan en dat kon ik natuurlijk niet negeren. Van tomatenblokjes tot canneloni, verschillende soorten rijst en azijn, tja... 't was eventjes een investering. Maar dan heb je ook wat!

Een kelder vol dus. Vanochtend sloeg ik het boek eens open en dit kwam ik tegen:

Een lekker recept met kip en spinazie. Nou, de kip zou een restje moeten zijn, maar die had ik niet. Dus greep ik in de vriezer naar wat gehakt, en dat bleek ook een goede greep. Ik dook de keuken in en na een poosje kokerrellen en een half uurtje oven hadden we dit vanavond op tafel staan:

Nee, klopt... het lijkt er niet sprekend op helaas... Maar lekker was het wel! Ik proefde al tijdens het koken dat de tomatensaus een beetje scherp was uitgevallen dus ik maakte er een salade bij om een beetje te blussen:

Oei... niet scherp deze foto, dat kunnen ze bij Jamie's team beter...

Achteraf viel die scherpte best mee, maar goed. Een beetje vitamientjes extra kan nooit kwaad. En Jamie ('s boek) ? Die mag blijven van Jan. Goed hè?

Yoghurt-tiramisu met een speculaasbodem.

Oke, voor ik met dit blogje begin zal ik eerst laten zien waar ik vrijdag zo nodig mee bezig moest. We waren even bij de Wibra langs geweest en daar kwam ik bolletjes wol tegen. Voor een euro per stuk. Ik kocht er drie en aan het eind van het weekend had ik deze stapels gehaakt:

Het begin van een decoratief dekentje voor op de bank. Ik heb het eens even bekeken en vanmiddag moet ik nog wel terug naar de winkel om er nog 6 bollen bij te halen. Maar het is zo'n leuk werk! Ik haak er telkens eentje tussendoor. Bij de koffie, even na de lunch, 's avonds bij de t.v.... en zo heb je binnen de kortste keren een paar stapeltjes. Ik haak nog even vrolijk door en als het af is laat ik het hier nog even zien, goed?

Maar om nu even de titel van dit blogje te verklaren... Ik maakte zaterdag een tiramisu. Van allemaal restjes die ik in huis had. Er lag nog een gedeeltelijk pak speculaasmolens zacht te worden. We zijn doordeweeks maar met z'n drietjes en dan gaat dat niet zo hard meer.

Ook stond er nog een rest Griekse yoghurt in de koelkast. Best lekker, maar Turkse is net iets minder dik, en dat heeft toch mijn voorkeur. Ook stonden er eieren, een beetje teveel. Ik moet nog steeds wennen aan de hoeveelheden die ik insla. Als je jaren voor 5 personen gewend bent :o

En toen kwam ik op een idee. De eerste laag van de tiramisu die ik in gedachten had bestond uit gewoon "droge" speculaasstukken. Daarop ging een laag geweekte (heel even maar) in afgekoelde expresso.

En toen kwamen de eieren in zicht. Vier van die exemplaren splitste ik. De eiwitten klopte ik stijf en nadat er 150 gram suiker in ging nog even. De eidooiers klopte ik samen met nog eens 100 gram suiker romig. Daar ging 200 gram Griekse yoghurt en 100 gram Straciatellayoghurt door. Even nog doormixen en dan spatelde ik het eiwitmengsel erdoor. Dat ging weer boven op de speculaasbodem. In de koelkast ermee, opstijven. (toch wel een paar uurtjes).

's Avonds, vlak voor het opdienen strooide ik er cacaopoeder op. En toen... ze vonden het heerlijk! En de ingrediënten, die anders toch al snel weggegooid zouden worden kregen een prima bestemming. Enneh, wat ik me nog bedacht... met pepernoten onderin zou ook best lekker zijn. Misschien een ideetje voor na het diner op sinterklaasavond ;))

Back to normal...

Terug naar het normale leven dan maar. Ik heb de hele week er niet toe kunnen komen om te schrijven, en daar moet toch maar eens weer verandering in komen vond ik zo. Hoe fijn is het dan als het onderwerp zich geheel onverwacht aankondigt...

Wat is normaal hier in huis? Het is hier door de ploegendienst van Jan geen dag hetzelfde. Vandaag had Jan vroege dienst en dan is ie zo rond een uur of 3 's middags thuis. Hij rijdt er zo'n drie kwartier over van werk naar huis, vandaar.

Na even lekker thee gedronken te hebben kwamen we, gezien het zonnetje buiten op het idee om nog even richting bos te gaan met Tukker. Het groene autootje werd gestart en daar gingen we dan. Eenmaal bij het bos aangekomen was het daar opvallend rustig. Het is losloopgebied waar we altijd heen gaan en meestal komen we veel mensen en honden tegen. Zo niet vandaag...

Welgeteld 1 hond en 1 mevrouw. Maar deze mevrouw wees ons wel op iets heel speciaals. "Moet je daar, over het hek, een stukje verderop eens kijken", zei ze. Daar, iets verderop in het bos, wat gelukkig afgezet was, zagen we deze schoonheden:

Niet helemaal scherp, helaas. Foto van mobiel en dan ook nog eens ingezoomd...

Twee prachtige herten! Terwijl Tukker vrolijk verder speelde met zijn gevonden stok (hoezo jachthond;)) hebben wij in alle rust van het aanblik kunnen genieten. Ze gaven ons zelfs de tijd om nog een foto te maken:

Ja, hij zag ons ook wel...

Toen Tukker uitgespeeld was en we weer bij het groene autootje beland waren, deden we nog even snel een boodschapje in het dorp vlakbij. Thuis aangekomen was er niet veel tijd meer om uitgebreid te kokkerellen dus we namen genoegen met een pannenkoek met rozijnen, kaneel en appel.Ook geen straf hoor!

En zo zie je maar... een gewoon wandelingetje in het bos kan zomaar best speciaal worden. Nou, ik klap de laptop zo dicht hoor. Ik wil dolgraag aan de slag met datgene ik vanmiddag kocht. Wat dat is? Tsja... ik moet toch wat te schrijven overhouden ;))

Dilemma.

Ik maak het wel een beetje bont, kom ik net achter. Een schrijversblock noem ik het maar. Hoe dat zo komt? Nou, heb je even?

Ik kreeg, zoals ik al eerder schreef, een vraagje of ik mee wilde doen met de geefmaand. En, impulsief als ik vaak ben, zei ik "Ja!" Niet dat ik daar nu spijt van heb hoor, maar toch...

Ik vind dan eigenlijk ook dat ik erover moet schrijven, over dat geven. Maar nu doet het geval zich voor dat veel mensen uit mijn omgeving mee lezen op mijn blog. En daar zit 't 'm nu maar net... Sommige van die mensen gaf ik de laatste tijd iets. Ja, in het kader van de geefmaand, maar niet minder gemeend. Alleen, het voelt zo gek.

Het lijkt een beetje dat ik geef om maar wat te schrijven te hebben hierover. En om dan te profiteren hiervan d.m.v. complimentjes in de reacties. En dat voelt niet goed. Zo krijg je toch het idee dat het niet helemaal belangeloos is. Maar dat is het wel! Oh ingewikkeld dit toch...

Dus heb ik dit besloten. Aan het einde van elke geefweek schrijf ik er een stukje over hier. Op de blog Geefmaand November. Zo deel ik toch mijn ervaringen met jullie, maar niet hier. Hier schrijf ik dan lekker weg over alles wat mij interesseert, net als altijd.

So... ook weer opgelost, hoop ik dan maar. En voor nu? Ik wens jullie nog een hele fijne avond/dag toe. Poeh... alweer iets gegeven ;))

Appel-kaneel-rozijnen-walnotenbrood.

Nou, toch nog maar even een 2de blogje vandaag. Het recept van het brood van tussen de middag, het was namelijk best wel goed gelukt! Nou, komt ie dan hoor:

Ik gebruikte een half pak ciabattabroodmix van de Lidl. Dat kneedde ik met de machine, met 320 ml. water. Er staat 350 ml. op, maar da's echt teveel!!

De bol rolde ik uit tot een rechthoek met de breedte van het broodbakblik.

Dan de vulling erop. Flink kaneel, rozijnen, walnoten en een geraspt appeltje.

Oprollen maar (voor de oplettende lezers, hetzelfde als bij het appelbrood wat ik eerder maakte.)

In het bakblik, en dan zet ik 'm alvast in de oven.

Na een uurtje rijzen gaat ie op 180 graden 35 minuten in de oven. 

En dit was het resultaat... beetje boter of poedersuiker erop... mmmmmmm!


Eet smakelijk!!!

Geven dus...

Zien jullie 'm staan daar in de blogrol hiernaast? "november geefmaand", een initiatief van Mirjam, de verdubbeldame. Zij benaderde mij.

Ik heb natuurlijk al wel eens geschreven over het boek waar deze actie op gebaseerd is. En ik heb het boek ook doorgegeven hier in blogland, met succes. Dit boek:

Dus kwam de vraag:"Wil je nu ook weer mee doen?"

Natuurlijk doe ik dat meteen, impulsief als ik soms kan zijn. Het voelt goed en da's voor mij reden zat. Alleen... nu moet het dus gebeuren. 't Is inmiddels november en het geven dient van start te zijn gegaan.

Ik ben niet zo van het van tevoren plannen helaas. Ik lees bij andere dames dat ze lijsten met ideeën hebben klaarliggen, zo niet ik. Ik neem het zoals het komt, en daar probeer ik dan goed op in te spelen.

Maar dan moet het zich dus wel voordoen. Na gisteren eerst het gevoel te hebben van "oh jee..." kwam de redding toch de tuin in wandelen. De buum. "Trudy, zou jij mij even naar de garage (een kilometer of 6 verderop) willen brengen?" En opgelucht ging ik natuurlijk akkoord.

Oei, dat moet toch wel een beetje anders. En om de dag goed te beginnen heb ik maar eens de basis voor een kaneel-appel-rozijnenbrood in de bakmachine gedaan. Om te "geven" als lunch, Fleur komt dan zo'n beetje thuis en natuurlijk is het leuk om haar te ontvangen in een heerlijk geurend huis met een lekker brood op tafel.

Weet je wat? Als ie goed lukt, geef ik jullie straks het recept, compleet met foto. Zo blijft het geven door gaan. En voor nu? Ik wens jullie een hele fijne zaterdag toe. Is dat ook geven ;))