Berichtje van een andere Blogland bewoner.

Nee, wees maar niet bang mede Blogland-landgenote, ik ga je identiteit natuurlijk niet onthullen. Want dat was de reden dat je mij per mail stuurde wat je zoon had geschreven.

Je zoon heeft ook PDD-NOS zo schreef ie. En je zoon schreef ook hoe moeilijk ie dat vond. Dat hij vast houdt aan bepaalde gewoonten, en niet omdat hij daar zelf nou zo voor kiest. Meer omdat het leven dan leefbaar blijft voor hem. Hoe herkenbaar is dat voor mij, met betrekking op Jan Junior...

Jan Junior heeft zo zijn gewoonten. En die ontstaan door een aantal keer hetzelfde te doen, en dan is het later heel erg moeilijk omkeerbaar. Zeg je 3 keer dat je iets om een bepaald tijdstip van hem gedaan wilt hebben, de 4de keer is het ontzettend moeilijk om dat te veranderen.

Dat veranderen kan alleen door zorgvuldig overleg en hem meerdere keren erop te wijzen voorafgaand. Zo doen we dat dan ook, uit respect voor Jan. En daardoor kweek ik natuurlijk ook een bepaald vertrouwen op en dat is voor mij uitermate belangrijk. Doordat hij vertrouwen krijgt in mij voelt hij zichzelf begrepen, en dat doet hem groeien in zijn ontwikkeling.

Dat betekent nogal wat voor een ouder van een kind met autisme. Dat betekent dat je niet altijd flexibel kunt zijn ten opzichte van anderen, en dat je vaak onbegrip krijgt uit je omgeving. Het gevoel dat men je overbezorgd vindt ook. En dat je vaak het gevoel hebt dat mensen meer van Jan vragen dan ie aan kan. Vooral sociaal gezien. Hij lijkt immers niet op een autist... doet vrolijk mee en hij kijkt je toch aan? Die opmerking kreeg ik laatst van iemand, ik heb maar geen poging gedaan om het een en ander uit te leggen. Had geen zin m.i. in dat geval, maar mij werd de mond wel gesnoerd kan ik je zeggen...

Dat Junior bij het laatste feestje van zijn vader, toen de volleybal kwam vieren dat ie 50 was geworden angstvallig op zijn kamer bleef zitten, dat ziet men dan natuurlijk ook niet. Ik vond het zelf ook megadruk, en heb toen besloten hem het niet aan te doen er zich hier tussen te mengen. Dat kost hem heel veel energie, en ik zie het nut er niet van in, vandaar.

Plaatje van www.

Waarom ik dit relaas schrijf? Misschien wel om wederom begrip te kweken voor mensen met een kind met een autisme-spectrum-stoornis. Nee, het is vaak geen onwil van de ouders. Ze doen, net als alle andere ouders, dat wat ze het beste vinden voor hun kind. En dat kan in zo'n geval totaal iets anders zijn dan bij andere kinderen. Beetje begrip dus maar? Alsjeblieft??