Foto 13: Oei...

Zomaar ben ik weer heel wat dagen verder. En foto's. Die foto's staan wel op mijn mobiel, maar heb ik hier nog niet getoond. Nou vooruit, eentje dan. En die maakt meteen duidelijk waarom er weer even tussen heeft gezeten:

Wat je hier ziet? Mijn jas. Tenminste, een gedeelte ervan. Een kapot gedeelte. Dat kwam zo:

Ik ging 's ochtends vroeg wandelen met Tukker. Gewoon, het dagelijkse rondje. En dan kom je ook dagelijks dezelfde mensen tegen. En honden. 1 van die honden is Bono. Een prachtige, 8 maanden oude, labrador. Een schatje. Vindt Tukker ook...

En daar ging het even mis. We liepen elkaar tegemoet. Bono en zijn baasje en Tukker en ondergetekende. Tukker vindt 'm geweldig, deze kleine soortgenoot. Ze spelen altijd eventjes. Dan moet je wel nadien de riemen uit elkaar halen, maar ach. Je gunt ze wat, toch?

Omdat ik 'm van ver al aan zag komen, temperde ik Tukker's enthousiasme wat. "Nee Tukker, naast..." Hij luistert eerst ook nog. Maar dan... dan zet Tukker 'm op het rennen. Met zijn 46 kilo rent ie vrolijk richting Bono. En ik nog denken dat de uitschuif-riem lang genoeg zou zijn. Maar helaas... dat was ie niet.

Languit ging ik. Plat op het wegdek. "Gaat het een beetje?" Hoor ik boven me. Ik wist het eigenlijk nog niet. Maar wat ik wel wist was dat ik zo snel mogelijk naar huis wilde. Mijn knie deed zeer en mijn hand dreigde dik te worden. Dus moest ik zo snel mogelijk de kraan erop zetten. Een kapster met een gekneusde hand, da's geen combinatie.

Toen ik thuis kwam heb ik onmiddellijk gekoeld. En dat hielp. Mijn hand doet het weer prima. Mijn knie vertoont een kleine schaafwond, mijn broek is nog heel, Mijn jas helaas niet. Nou ja, daar moet ik nog even mee richting kennis, die is coupeuse. Hopelijk kan zij  iets op het beschadigingetje zetten.

Het leed is bijna weer geleden. Alleen barst ik nog van de spierpijn. Ik heb me natuurlijk schrap gehouden toen ik in de gaten had dat ik het wegdek van heel dichtbij ging zien. Nou ja, dan nog maar een paar dagen rustig aan doen :)