Nog eventjes dit:

Terwijl het tafeltje hier weer voor de deur staat, ik er dingen op leg die ik tegen kom in huis (nutteloze dingen voor mij) en het er net zo snel weer vanaf gepakt wordt (yes!) wil ik jullie toch nog even iets leuks laten zien. Een cadeau dat Jan op zijn 50ste verjaardag van een voor ons heel dierbare vriendin kreeg. Kijk maar!

Een Abraham van vlees! Hoe origineel is dat! Ach... misschien voor sommigen van jullie niet zo, maar ik had zo'n ding nog nooit gezien.

Er zat veel lekker vlees aan. En daar genieten we al een paar weekjes van. Gehaktballetjes door de soep, 2 keer een biefstukje (jaaa luxe hè) , van de worstjes maakte ik saucijzenbroodjes (vulling eruit en inpakken in bladerdeeg. Een kwartiertje in de oven en smullen maar!) en ook de blinde vinken vonden hun weg al. Vandaag maakte ik met de hamlapjes een lekkere Indische saus voor morgen klaar. Lekker nog een nachtje doortrekken, dan is ie toch op z'n best. En dan ligt er nog steeds wat in de vriezer :)

Zo leuk! Een cadeau waar je zomaar een paar weekjes plezier van hebt. Dankjewel Fem! We genieten er echt van.

Heel erg besmettelijk...

Ik heb het helaas ook te pakken. Het virus dat hier in Blogland rondwaart. Het opruimvirus heb ik het dan over. Vanochtend merkte ik het al...

Ik was in de keuken, daar begon ik een paar jaartjes geleden ook met een kastje per dag. Nog maar weer eens dan... dus pakte ik het bakkastje maar weer eens aan, dat was toen ook het eerste project. En daarna was het niet meer te stoppen! Ik ging van kastje naar kastje en zo verdween er het een en ander zomaar in de container. Maar er kwamen ook dingen voorbij waarvan het zonde was om ze weg te gooien. Misschien dat iemand anders er nog wat aan heeft??

Ik pakte een tafeltje en mijn schoolbord en pakte nog een paar kussentjes van boven, ook al lang op de nominatie om uit het huis gewerkt te worden. En toen stond er dit voor het huis:

Ik zou het zelf erg leuk vinden om dit zo tegen te komen bij een ander, dus waagde ik zelf ook maar de sprong. Maar...

Aan het einde van de middag stond de tafel nog vol : ( Junior troostte me nog met de woorden: " Ach mam, anders breng je het toch naar de kringloop"... En dat was ook zo, dacht ik.

Het begon langzamerhand schemerig te worden en ik bedacht me aan tafel nog dat ik alles toch zo maar binnen moest halen. Jammer, plannetje mislukt. Maar toen... toen ik naar voren liep was de tafel ineens half leeg! Hoe leuk! Het idee dat anderen plezier hebben van de spulletjes die ik niet meer gebruik, dat spreekt me heel erg aan. Ik liet het nog maar even staan, misschien dat het in het donker makkelijker mee neemt?

Vanmiddag stortte ik me ook nog even op de tuin. Het blad wat op de paden en op het terras lag ligt nu in de groene container. Nadien gingen Jan en ik nog naar de tweedehandswinkel waar Jan weer 2 prachtige merkspijkerbroeken op de kop tikte. (Een vast adresje voor ons, in Arnhem, hier.) Voor het schappelijke prijsje van 55 euries samen! Nieuw ben je toch zo 100 euro's per stuk kwijt, minstens. En je ziet niet dat ze gedragen zijn, leuk toch?

Toen we terug kwamen zette ik de lasagne in de oven, die had ik vanochtend tussendoor nog even in elkaar gezet. En omdat ik toch niet meer achter het fornuis hoefde, sopte ik meteen de koelkast maar uit. En ruimde ik de kelder nog effies op. Ik geloof dat ik het aardig te pakken heb, het virus. Dankjewel dames van Blogland ;))

De tuin stofzuigen.

Nee hoor, er is niets mis met mijn verstandelijke vermogens (voor zover ik weet ;)). Dat doe ik vaker. Zo 1 keer in de week. Totdat er niets meer te stofzuigen is in de tuin.

Of nee, eigenlijk is het gras maaien. Wij hebben best een redelijk grote tuin, en in die tuin zitten 5 grasveldjes verwerkt. Fijn hoor zoveel ruimte, ik hou ervan als ik kan zitten waar ik wil. De tuin is er tenslotte voor ons, niet andersom. Maar soms ook wel weer een beetje :(

Gras maaien dus. In de zomer zo 2 a 3 keer in de week (in de herfst dus 1 keer). Gras is leuk, maar ik vind het alleen maar leuk als het netjes verzorgd is. En dan moet je daar wat voor over hebben, 't is niet anders...

Vroeger maaide ik met een handmaaier. Eerst maaien, en dan met de hark in het rond. Dat duurde al met al toch zo een uurtje of nog iets langer. Mijn vader had op een goed ogenblik een elektrische maaier voor mij "in de aanbieding" maar die sloeg ik vriendelijk doch beleefd af. "Zo hoef ik niet naar de sportschool!" was mijn redenatie.

Tot de herfst dan zijn intrede deed. Oef, dan is dat harken toch even een ander verhaal bij ons in de tuin. Er staan een paar knotsen van beuken net achter onze tuin, die zijn van de gemeente. En je wil niet weten wat daar af komt in dit seizoen.... echt niet.

Vaak harkte ik de meut eerst op de borders. Om dan in de lente weer een megaklus te hebben, als de plantjes door de grond heen begonnen te piepen. En toen...

Toen had ik er zat van! Ik nam de elektrische maaier aan en nu is het maaien een kwestie van maaien en opzuigen ineen! Neem nu vandaag. Vanmiddag had ik zomaar nog even een half uurtje over. Aan de slag dus. Zo zag het grootste veldje achter er eerst uit:

Met op de voorgrond mijn stofzuiger ;)

En dan ga je aan de slag. Een aantal van deze verder:

De opvangbak vult zich razendsnel...

Dan heb je dit resultaat, nog even doorzetten...

Om dan na precies een kwartiertje (jaaa, ik nam nu even de tijd op :)) er heel veel voldoening van te hebben!

Voor de kritische kijker... nee, ik maaide niet onder het tuinstel. Dat komt de volgende keer wel weer. Er zit, ondanks de storm van gisteren nog heel erg veel blad aan de beuken, vandaar. En voor nu stop ik ook even met schrijven. De fruitboer komt eraan. Elke dinsdag komt ie met de tractor en een wagen met fruit erachter voor rijden. Je woont in een dorp of je woont er niet, toch ;)

Rust.

Gaar. Dat ben ik ervan. Gisteren vierden we nog 1 keer Jan's verjaardag. Voor de mensen van de volleybal. Maar... wat was het gezellig zeg!

We deden het in stukjes, deze verjaardag. Vorige week zaterdagochtend de mensen met de Volkswagen T3's, 's avonds familie en vrienden en gisteren de ploeg van Jan. Het kwam gewoon zo uit...

In de eerste instantie was het ons te prijzig, om een zaaltje af te huren en het daar te vieren. Maar eigenlijk was dat achteraf gezien helemaal niet erg! Want wat heeft Jan genoten...

Op de manier zoals het nu ging had hij alle tijd en ruimte om iedereen uitgebreid te spreken. En dat was oergezellig, zo zie je maar!

Nu zit ik hier op de bank helemaal gaar te wezen. Ik ben er geen mens voor, voor feestjes. Is me snel teveel al die mensen om me heen. Ja, zelfs die "kleinere" aantallen. Mijn hoofd zoemt helemaal na als men weer naar huis is, ik moet eerst echt even afdraaien voordat ik überhaupt kan slapen nadien.

Maar vandaag... vandaag is hier vooral rust. De meisjes zijn dit weekend niet thuis geweest. Zij hadden feest in Utrecht, en natuurlijk mogen ze dan hun gang lekker gaan. Je bent maar 1 keer jong, toch? De Jannen slapen nog. Lekker uitslapen, zo schijnt. Dus het is hier beneden heel erg rustig.

De plannen voor vandaag hebben we afgezegd/opgeschort. Alles op zijn tijd, maar vandaag even niet. Vandaag is het hoog tijd voor rust na alle feestelijkheden. Daar ga ik even volop van genieten. Heeeeerlijk!!!

Plaatje van www.

400480.

Wat een cijfer hè... Dat cijfer geeft het aantal page-views aan op mijn blog. Gisteren zag ik het al, het ging door de 400000 heen! Hoe leuk vind ik dat...

Wie zijn dat allemaal, vraag ik me wel eens af. Soms krijg ik de reactie uit mijn omgeving:" Ja, dat las ik al op je blog!" Ik heb dan een klein beetje het gevoel dat ik in herhaling val. Dat schijn ik goed te kunnen, Junior geeft dat altijd ongezouten aan. Tsja... hij is autistisch of hij is het niet. Het komt niet in hem op dat ik me op zo'n moment echt een beetje oud en lichtelijk seniel ga voelen. Ik weet zeker dat ie, als ie dat al in de gaten had, er rekening mee zou houden. Zo lief en sociaal is ie wel :)

Maar goed, ik dwaal af... Het zijn dus mensen uit mijn omgeving, en dat worden er steeds meer. Maar ook de mensen van het bus-forum lezen mee. Jan heeft mijn blog daar gelinkt en ik zie regelmatig bij de "verkeersbronnen" op mijn dashbord dat er weer eentje langs kwam. Ook tijdens een busweekendje kwam ik erachter. "Hee, jij bent dus Trudy, leuk je eens in het echt te ontmoeten!"

Maar natuurlijk zijn er ook mede-landgenoten uit blogland die regelmatig een kijkje komen nemen. Evenals ik dat bij hen doe. Het worden een soort vrienden, en zo langzamerhand worden ze steeds dierbaarder. Als er wat aan de hand is bij hen, dan leef je mee. Je kijkt nog eens even of er weer een berichtje geplaatst is, en zo niet dan maak je je lichtelijk zorgen. 't Is net real life!

Ja, het blijft een interessant iets, dat bloggen. Het hoort er zo langzamerhand bij. Zelfs zo, dat de boodschappen nu maar even moeten wachten. Morgen komen er nog zo'n man of 20 van Jan's volleybal langs en daarvoor moet ik toch nog echt even de winkel in. En natuurlijk ook de keuken in. Maar eerst schrijven.

Want ik vind het zo leuk om dan weer wat van jullie te horen, als ik weer een stukje de virtuele wereld in gestuurd heb... het wordt een soort levensbehoefte dat bloggen! Ik kan echt niet zonder ;))

Oeps...

Kweeperen?

Vorige week vrijdagavond. Er werd een Abraham  bij de bus neergezet door de familie en nadien dronken we er nog eentje op. Toen kwam de vraag van mijn schoonzusje: "Trudy, wil jij misschien nog kweeperen hebben?"

Kweeperen? Geen idee wat dat zijn. Laat staan wat ik ermee moet... dus ik stel die vragen maar eens terug. En kom erachter dat Kweeperen een bepaald soort peren zijn en dat je daar er veel lekkere dingen mee kunt maken. Zoals kweeperengelei. Nou, da's niet tegen dovemansoren gezegd! Ik wil dat graag eens uitproberen!

De volgende dag, toen ze 's avonds op Jan's verjaardag kwam, nam ze een zak vol peren mee. Eigenlijk lijken die dingen meer op appels, kijk maar:

plaatje van www.

Ik ging op zoek op het grote www en kwam al snel een recept van kweeperengelei tegen. Toen ging ik aan de slag...

De peren moesten eerst even schoongeveegd worden met een doek. Er zit een soort donzig laagje op, vandaar. Daarna sneed ik ze in kwarten. Nee, niet schillen en ook het klokhuis hoeft er niet uit.

Ik deed de peren in een grote pan en deed er zoveel water op dat ze goed onder stonden. Toen bracht ik het geheel aan de kook en pakte ik het petroleumstel erbij. Daarop liet ik ze de rest van de dag staan. Heel zachtjes, zoals je doet met stoofpeertjes zeg maar.

Aan het eind van de dag blies ik het vlammetje uit, en liet ik de peertjes afkoelen met het deksel erop. Nachtje laten staan maakte meer smaak las ik, dus dat deed ik dan ook maar...

Vanochtend pakte ik er een vergiet bij en 2 theedoeken. Van die goedkope van de Z.eeman, zijn wat opener die dingen. Ik pakte een andere pan, zette het vergiet erop en daarin de theedoeken. Toen schepte ik de inhoud van de pan erop. Even laten uitlekken, zo ziet het er dan uit:

Dan schepte ik de peren eraf. Ik koos ervoor om die weg te doen, het schijnt dat je daar ook weer lekkere baksels van kan maken,zo las ik hier,  maar met veel resten van de verjaardag hebben wij al een overcomplete voorraad in huis ;)

Dan houd je dus de sap over. Dat heb ik, nadat het door de zeef was gegaan, weer terug gezet op het vuur. Met geleisuiker. Opnieuw aan de kook gebracht en toen kwam er schuim tevoorschijn:

Met een grote soeplepel schuimde ik dat af, net als dat je bij erwtensoep doet... Toen het geheel een paar minuutjes gekookt had, schepte ik het in de potjes:

(Nou ja, en potten... helaas. Ik ben helemaal door mijn voorraad kleine potjes heen. Als je dit leest en je hebt er nog wat voor mij, ik houd me aanbevolen!)

En daar staat het nu op de kop af te koelen. Ik proefde al een klein beetje gelei onder uit de pan en volgens mij is het heel goed gelukt. Het schijnt lekker te zijn als jam, maar ook bij vlees is het een goede combinatie las ik. Nou, ik ga het uitproberen! Jullie ook?? Op de site van kweeperen.nl staan adressen waar je de vruchten gratis kunt afhalen, duzzz :))

Een verjaardag met een rode draad...

Het was een reuze geslaagde dag, zaterdag! 's Ochtends vroeg gingen we eerst gezellig met het gezin aan het ontbijt. Een beetje uitgebreider dan normaal, en natuurlijk met cadeautjes. Een van die cadeautjes was een leuk fotoboek. Het fotoarchief was binnenstebuiten gekeerd en weer geordend, en daar kwam dit uit... en hier zat een rode draad in, kijk maar!

De foto voorop.

Volkswagens natuurlijk! En op de omslag stond een toenmalige grote trots van Jan, een T1. Helaas hebben we 'm moeten verkopen destijds. Het ding werd steeds slechter, en het ontbreken van een garage maakte dat we tot de conclusie kwamen dat het beter voor 'm was dat ie van eigenaar zou verwisselen. Ik weet niet of Jan dat nu nog zo bedacht zou hebben, als ie de tijd terug zou kunnen draaien. Of eigenlijk ook wel... we hadden dan nu waarschijnlijk 2 bussen gehad ;)

Het ontbijt was op en daarna kwamen de volkswagenbussen in real-life de straat in gereden. De buurman whats-appte of we misschien een camping waren begonnen...

Met zoveel campertjes zou je dat haast denken! Ook Pino was de avond ervoor al mooi versierd door onze zussen, en natuurlijk moest Jan er even naast poseren:

De pop had een masker op, gemaakt van een foto van Jan zelf. Best een beetje eng hoor, zo'n kleiner broertje ;)


De kinderen waren niet de enigen die een cadeautje in Volkswagen-stijl bedacht hadden. Zo kwamen er mensen met de vlaggetjesslinger die hier onder op de foto te zien is. Wat er op staat? "Captain Slow", Jan's naam op het busforum, hoe leuk is dat!

Ook was er nog iemand op het idee gekomen een bordje te maken om de parkeerplaats van Pino aan te geven:

Zelfgemaakte cadeautjes, ik ben er helemaal weg van! Het hield daar nog niet mee op. 's Avonds kwamen familie en vrienden en ook een van hen maakte iets in bus-stijl:

2 Kussens in de kleur van Pino, en dan mooie applicaties erop. Jan was helemaal verrast. En zo zie je maar, wij vierden het in  kleine kring, maar het effect was zeker groots. Net als de taart trouwens, en je raad nooit wat daar op stond...

En oh ja, André... nog hartelijk bedankt voor het peper en zout stel!

Hihi...

Lieve Jan,

Rustig, kalm en ook niet zo snel van stuk te brengen. Zo heb ik je leren kennen. 17 jaar was je en ik viel als een blok voor je. Nu, 33 jaar verder...

Je bent geen spat verandert. Nou ja, iets gezetter, maar dat mocht ook wel. Je vader grapte altijd dat je telescopische armen had, als er iets aan moest worden gegeven aan tafel. En zo leek het bijna ook. Een lange slungelige tiener was je, en dat is er nu wel af.

Maar het rustige, kalme, dat heb je nog steeds. Met zo nu en dan een uitspatting, dat klopt wel, maar dat was dan vaak niet zonder reden. En hier en daar komen er wat grijze haren door je iets dunner wordende haar, dat hoort er ook zo bij. Gelukkig heb je nog wel een jongensachtige uitstraling, leuk!

Een vrolijke grijns komt er soms naar voren, en dan zeg je niets. Je ogen beginnen dan te glimmen en ik lig dan vaak helemaal in een deuk. Wij tweeën, wij hebben aan een blik genoeg om precies te weten wat er in de ander om gaat.

De mensen schatten je vaak jonger. Vind jij natuurlijk helemaaaal niet erg. Je doet nog graag een beetje mee met de jongere generatie, in de sport bijvoorbeeld. Je kan genieten van een potje volleybal en dan is het ook onderling in het team heel erg gezellig.

Zo dadelijk komen er mensen van het bus-forum waar je bij zit. Gelijkgezinden die heel goed snappen waar de liefde voor die mooie vierkante T3 vandaan komt. De koffie en het gebak staan al klaar. En ook nog even wat lekker brood, want de mensen komen van ver. Uit Maastricht, Noord-Holland en zelfs uit Friesland. En vanavond komen er familie en vrienden over de vloer.

We gaan er een mooie dag van maken Jan. Want dit moet natuurlijk gevierd worden, zo iets speciaals! Want 50 jaar, poeh da's me nogal wat. Laat het allemaal goed tot je doordringen!

Jan, heel hartelijk gefeliciteerd met de eerste halve eeuw, en als het aan mij ligt, doen we er nog een helftje bovenop. Als dat net zo'n helft is als de eerste, dan teken ik ervoor!!!

Belangrijke ontmoeting...

Ik ben er ff niet. Niet zo in beeld hier, ik ben druk met de voorbereidingen voor zaterdag. Zaterdag gaat Jan Abraham ontmoeten, en dat kunnen we natuurlijk niet ongemerkt voorbij laten gaan.

plaatje van www.

Ik maakte een lijstje en dat werken we nu punt voor punt af. Dat resulteerde erin dat de ramen schoon zijn, de tuin gedaan, de heren gekortwiekt en ik ging zelf ook maar even gezellig langs bij mijn oud-collega's.

Morgen eens even inkopen doen, en dan duik ik vrijdag de keuken in. Beetje in het voren dingen in orde maken, ik hou ervan. Ben toch een beetje een stress-kip en als ik dat op deze manier kan voorkomen, graag!

Want je weet maar nooit... die Abraham, dat kan maar zo een oude kritische mopperpot zijn... of zou dat wel mee vallen ;))

Gelukkig maar...

Ik was de laatste 2 dagen maar niet bij de buurtjes geweest. Daar lag Belle nog van slag te wezen, en ik had zomaar het idee dat ik het een en ander niet teveel moest verstoren. Wel hield ik de F.B. pagina van buuf in de gaten. Daar hield ze voor de mensen die allemaal zo met hen meeleefden een "dagboekje" bij.

Vanochtend waren we even weg geweest. En toen we thuis kwamen klapte ik de laptop maar weer eens open. Toen las ik het nieuws dat we allemaal graag willen lezen: Het gaat goed!

Belle eet en drinkt weliswaar nog niet uit zichzelf, maar wat ze haar voor houden gaat er steeds beter in. En verder knapt ze ook heel langzaam op. Buuf sliep vannacht op de bank, dicht bij Belle in de buurt en dat had ook een goed effect.

Ik vond het tijd worden om even op bezoek te gaan. En toen ik binnen kwam kwam Belle kwispelend op mij af! Wel een beetje aarzelend hoor, maar toch...

Met Tukker gaat het weer als vanouds. Lekker zeuren om een wandeling en op de rug liggen snurken in de mand. Dat zien we ook graag...

Poeh, de beestjes hebben ons best laten schrikken, maar gelukkig zat er een goed eind aan dit avontuur. Het zit er dik in dat we over korte tijd weer lekker met beide honden erop uit kunnen gaan!

Deze week zag ik...

Nee, deze week waren er hier niet zo leuke dingen die ik zag. Een heel ongeruste buurvrouw, helaas. Belle, hun hondje, waar ik hier zo'n enthousiast blogje over schreef, werd ziek. Heel erg ziek. De dierenartsen wisten er eerst geen raad mee. Hoge koorts, en wat men ook probeerde, niets hielp. Geen idee wat het was, er werd zelfs aan vergiftiging gedacht :(

Belle in betere tijden, toen ze samen met Tukker een fijn rondje Busloo deed...

En toen... toen gebeurde het. Terwijl Belle lag te vechten in de dierenkliniek voor haar leven, werd ook Tukker ziek. Hij was aan de diarree en voelde zich verder ook helemaal niet lekker. Ik trok meteen aan de bel. Vorig jaar liep zo'n zelfde geval met Tukker compleet uit de hand, hij kwam op de operatietafel terecht. Gelukkig kwam hij er weer bovenop, maar de dierenarts heeft tot op de dag van vandaag geen idee wat er aan de hand was.

Naar de dierenarts dus. Meteen 's ochtends vroeg. En gelukkig namen ze mijn bezorgdheid heel serieus. Vooral omdat Tukker de buurhond is van Belle, en ze samen regelmatig spelen. En ook hetzelfde rondje lopen overdag. Tuk kreeg de volle dosering medicatie mee, en gelukkig was hij er snel bovenop.

Met Belle ging dat niet zo snel. Ten einde raad maakte de dierenarts haar buik open en daar kwamen ze een misvormde milt tegen. Die er ook meteen werd uitgehaald. En ja hoor, gelukkig daalde de koorts toen snel. Van 41.3 naar zo'n 38. En inmiddels is haar temperatuur weer normaal.

Belle is momenteel nog in de dierenkliniek. Daar moet ze nog gaan eten en drinken, helaas gaat dat nog niet zo hard. Maar we hebben goede moed dat het allemaal goed gaat komen, en over korte tijd Belle samen met Tukker weer fijn door onze tuin heen rennen.

Wat het nu precies geweest is? Ze weten het eigenlijk nog steeds niet. Een virus, of toch een vergiftiging? Wie zal het zeggen? Feit is dat wij samen met de buurtjes besloten hebben een ander rondje te gaan lopen met de honden. We vertrouwen het niet meer. En de dame en de heer worden scherp in de gaten gehouden. Ze eten graag een hapje onderweg, en dat doen we toch maar niet meer ;)

(Even een korte up-date... buuf schrijft net op fb dat Belle nog een hoopje ellende is, helaas. Ze heeft nu ondertemperatuur en wil absoluut niet eten of drinken. Buuf gaat morgen een paar uur bij haar zitten in de hoop dat Belle daarvan opknapt en dan wel wat wil. Ik ga duimen! Jullie ook?).

Rotte bananen.

Tsja, als je zo'n titel voorbij ziet komen krijg je al snel visioenen van stinkend fruit, veel fruitvliegjes en mopperende tieners. Nou, alleen dat laatste was waar.

Junior ergert zich een beetje aan het gedrag van zijn moeder (ik dus). Ik gooi niet zo snel meer heel erg rijp fruit weg tegenwoordig. En laatst liet ie zich nog aan zijn oudste zus ontvallen dat ie dat knap irritant vond. En dat ie stiekem al eens een paar van die gespikkelde bananen weggegooid had :)

Maar vandaag was ik hem voor. Op de fruitschaal had ik zomaar weer een aantal gespikkelde exemplaren klaar liggen. Klaar om verwerkt te worden in heerlijke bananencake. Zo gedacht, zo gedaan. Kijk, hier is het resultaat: (of eigenlijk 1 van de twee, ik kwam op het idee 2 kleine te maken).

Toen ik eenmaal lekker in de kook/bakmood zat ging ik verder dan dit. De verschrompelde nectarines in de koelkast heb ik samen met een paar appels met plekjes ook maar verwerkt. Tot appel-nectarine compote. 4 potjes vol had ik, een mooie aanvulling op de voorraad!

Daarna was ik niet meer te stuiten ;) Ik had ook nog een recept van appelbrood vers in mijn geheugen. Een risico dat je neemt als je veel in blogland vertoeft... dus maakte ik een brooddeeg van bruin zonnebloempittenbroodmix en deed daar tijdens het kneden al rozijnen door. Uitrollen, reepjes snijden en samen met partjes appel puzzelen om zo een quichevorm vol te krijgen. Ik had weer teveel, dus maakte ik er nog maar een klein exemplaar bij:

Toen Jan thuis kwam van zijn werk, zag hij het aanrecht vol staan:

Hihi..  dit is een fotootje van na de koffie...

Natuurlijk namen we een lekker stukje bananencake bij de koffie. En die is goed gekeurd! 't Is wel een beetje veel eten allemaal, zo voor ons drietjes. Maar ik denk dat ik voor het brood en de cake nog wel een plekje in de vriezer heb. Want wie wat bewaard.... mmmmm!

Het valt nog niet mee...

Hier Tukker weer eens eventjes. Ik ben zo stijf en zo stram als maar kan. Kom net uit mijn mand, en het duurt even voor ik weer op gang ben. De jaren gaan tellen ben ik bang, en mijn H.D. werkt ook niet zo mee. Maar goed, ik heb het vanmiddag wel erg naar mijn zin gehad. Hier gingen we heen:

Een prachtig natuurgebied op zo'n half uurtje rijden van ons huis. De honden mogen er lekker loslopen! Ik werd in het groene autootje geloodst en daar gingen we:

Stukje rijden dus daar gingen we... Het was prachtig op de hei en in het bos. Vrouwtje maakte mooie herfstfoto's ervan, kijk maar even mee:

Ze  fotografeerde doodleuk tegen de zon in... maar best mooi effect, toch?

Hier mocht ik niet overheen lopen, stom ;)

Ik vermaakte me tussendoor wel hoor...

Mooi hè, en lekker rennen dat je daar kunt!

Tsja, en nu lig ik dus voor pampus... Ik kreeg nog een bak brokken toen ik thuis kwam en daarna hadden ze geen hond meer aan mij. Toen de familie aan tafel zat snurkte ik het uit in mijn mand. Maar leuk dat het was... echt een aanrader!!

En dan...

En dan is het alweer zondag.Ik heb weer een full-house. De dochters zijn weer op het nest gearriveerd. Eerst Mirte, die kwam vrijdag aan het eind van de middag al thuis en Fleur was er zaterdag zo om een uur of 3.

Fleur had eerst een afspraak met een vriendin, van de middelbare school nog. Zij hadden elkaar meer dan een jaar niet gezien. Maar toch was het weer gezellig, vertelde ze. Zo hoort het ook! Ze zijn inmiddels al 9 jaar vriendinnen, hoe leuk is dat!

Aan tafel was het een gezellige boel. Junior keek een keertje rond toen ie binnen kwam en opperde dat het wel erg rumoerig was. Je zal het ook maar niet meer gewend zijn, je zussen over de vloer ;) Maar het was heerlijk om weer op de hoogte gebracht te worden van het reilen en zeilen van de meisjes.

Ik was gisteren weer in de keuken te vinden. Maakte appelmoes met rozijntjes en kaneel op verzoek van Mirte. Deed dit in kleine potjes, makkelijk meenemen in de trein, als ze weer op weg naar huis gaat. (De tassen zijn vaak al vol genoeg...) Ook stoofde ik een grote pan met vlees gaar. Vandaag gaan we daar eens van smullen en de rest gaat de vriezer in. Zo komt Jan Splinter door de... juist!

Ik ben de laatste tijd sowieso bezig met bezuinigen. Doe zo goedkoop mogelijk boodschappen en ook maak ik veel eten in. We weten dat de tijd gaat komen dat Jan niet meer bij deze werkgever verder kan, en dan is alles best even onzeker. Natuurlijk, we houden de moed er wel in, maar je kunt maar beter je verantwoording nemen op zo'n moment.

Dit is ook de reden dat we Jan's 50ste verjaardag, die er al snel aan komt, wat kleiner vieren. Best een beetje lastig hoor, maar niet onoverkomelijk. We eren het kleine ook maar, zullen we maar zeggen. We vieren het thuis in "kleine" stukjes. Een keer de familie, een keer de mensen van het busforum, waar Jan lid van is (lijkt me leuk, die bussen voor de deur!) en ook het volleybalteam komt met ons het glas heffen op Jan's verjaardag.

En nu zijn we volop met voorbereidingen bezig. Ik kan daar niet teveel van zeggen, Jan wil ook nog wel eens een stukje mee lezen, en ik houd 'm graag nieuwsgierig. Leuk ;))

Dus je leest het al, ik zit niet stil. Ben dan ook nog zo'n type dat alles spic en span wil hebben voor de feestelijkheden. Maar ach, da's sowieso niet gek zo voor de winter. Is de tuin weer opgeruimd en zijn de spinnenwebben nog eens weg. Vindt Fleur ook vast niet erg.

Nou, ik ga eens wat doen. Het is nog lekker rustig in huis, dus ik kan even mijn gang gaan. Was ophangen, afwasmachine leegmaken en de ontbijttafel kan zo gedekt. Om daar dan ook weer met zijn vijven omheen te zitten. Vanmiddag hebben we nog een verjaardag van de zoon van mijn nichtje. We gaan tot de kinderen op de middelbare school zitten naar de verjaardagen, en bij deze is dat gelukkig nog niet zo. Gezellig! Wens ik ook jullie een fijne dag toe en tot schrijfs!

Meer over mij.

Kijk ik op de blog van Avonturijn, zie ik dat ik genomineerd ben voor een Liebster Award! Wat leuk! Daar horen een paar vragen bij en ik ga proberen ze vanuit mijn hart te beantwoorden.

Vraag 1: Wat is je guilty pleasure op muziekgebied?
Nou, daar kan ik wel wat op bedenken. Ik weet niet of het bij mij nou wel zozeer guilty pleasure is, want ik schaam me er helemaal niet voor en maak er dus ook geen geheim van. Barry White. Oh heerlijk. Die mooie zware stem van die man gecombineerd met het prachtige ritme in zijn nummers, en dan lekker hard meebleren...genieten gewoon!

Vraag 2: Welk boek heeft het meest indruk op je gemaakt?
Moeilijk te zeggen. Dat is er niet zomaar eentje. Ik hou van boeken met een mooi verhaal en een vleugje historie en geniet elke keer weer van het exemplaar wat ik lees.

Vraag 3: Wie of wat is je grootste inspiratie?
Lieneke, de moeder van mijn toenmalige yogaleraar. Zij was een verschijning op zich. Ruim over de zestig met een prachtige bos dreadlocks en de meest sprekende ogen die je ooit gezien hebt. Het is alweer jaren geleden dat ik haar ontmoette en zij mij heel wijze raad gaf. Helaas is ze allang overleden. Maar zij zit nog steeds in mijn hart. Een mens die zo mooi en goed zichzelf kon zijn zonder te vergeten de ander in haar of zijn waarde te laten... dat zouden meer mensen moeten doen!

Vraag 4: Wat is je grootste trots in het leven?
Mijn kinderen! Het feit dat ze stuk voor stuk knokken voor hun toekomst maakt mij meer dan trots. En dat ze daarbij ook nog eens heel sociale mensen zijn die anderen in hun waarde laten.... :)))

Vraag 5: Op welk zelfgemaakt item ben je het meest trots?
Momenteel op de krans die ik gisteren in elkaar flanste. Maar het kan maarzo zijn dat er vanavond weer een ander exemplaar deze ereplaats heeft overgenomen. Ik moet wel zeggen dat ik vooral trots ben op het feit dat ik met weinig financiële middelen toch elke keer weer een stukje luxe creëer in ons leven. En da's niet alleen omdat het moet voor het geld, ik haal sowieso veel meer voldoening uit iets wat uit mijn hart komt. Het is een manier van leven geworden. Met weinig geld toch een geweldig bestaan hebben, en zo ook onafhankelijk van anderen zijn (voor ons zeer belangrijk!).

Vraag 6: Is er iets wat je al heel lang wilt doen maar wat er nog nooit van is gekomen?
Ja, ik zou heel graag wat meer verdiensten uit mijn creatieve en "culinaire" uitspattingen willen laten vloeien. 't Is de angst van mislukken dat het daar nog niet van kwam, helaas...

Vraag 7: Waarvan geniet jij het meest?
Rust. Ik ben een mens die dat heel erg nodig heeft. Een kalm, kabbelend dagje met ruimte voor een boek, wat creatiefs doen en natuurlijk een wandeling met mijn lief en de hond. Heerlijk!

Vraag 8: Kies zelf een guilty pleasure die je met ons wilt delen.
Daar kan ik kort over zijn. Chocolade. Maar ja, mijn gewicht staat het niet toe dat ik dat maar voor het grijpen in huis heb, dus koop ik het maar niet :(

Vraag 9: Van welk seizoen hou je het meest?
De herfst! Het rijke van al die oogst die vrijkomt om te verwerken, de wandelingen met Tuk in het bos,kijk!

Hihi... ik moest eventjes het tekentablet uitproberen dat ik gisteren als verlaat verjaarscadeautje nog binnenkreeg... nu nog een cursus tekenen ;))

en het feit dat het cocoonen weer kan beginnen, ja, dat seizoen is van mij!

Vraag 10: Hou je het meest van de ochtend, de middag of de avond?
De ochtend. De stilte, het heerlijke sfeertje buiten als ik met de hond een rondje loop... ja hoor!

Vraag 11: Wat is je lievelingskostje?
Slow food. Dingen die een dag op het petroleumstelletje staan en waarvan je dus al d.m.v. de geur volop kon genieten, da's echt mijn eten!

So... dat was een makkie voor vandaag. Ik vind het altijd best lastig weer een onderwerpje te vinden om een blogje over te schrijven, en nu werd het me maarzo in mijn schoot geworpen! Rest mij nog jullie een heel fijne dag te wensen, geniet er lekker van!

Scherven brengen geluk...

Dat zeggen "ze" tenminste altijd. Nou, ik dacht er heel anders over toen ik laatst een schaaltje liet vallen in het achterhuis. Daar staat de afwasmachine en er ligt een oude schoolvloer op de grond. Tegels, en die geven niet mee kan ik je vertellen.

In drie stukken. Ik bewaarde die stukken nog, je weet maar nooit hoe die nog te pas konden komen. En ja!

Laatst zag ik op Facebook bij iemand een hele leuke krans voorbij komen. Ik bekeek het exemplaar eens goed en ik wist ineens wat ik met de scherven aan moest!

"Delfsblauw" was het schaaltje. Nou ja, geen originele maar de kleurtjes leken erop. Combineer dat met mosselschelpen, die ik laatst na een heerlijk maaltje schoongepoetst had en je hebt al een leuk resultaat. Met de 2 klompjes en de 2 minitegeltjes die we vanochtend bij de kringloop scoorden, ging ik vanmiddag aan de slag.

Het materiaal... (het schaaltje maakte ik nog iets kleiner).

Strokrans en lijmpistool erbij en plakken maar! Na een tijdje had ik dit resultaat:

Leuk welkom zo bij de deur, toch?

Die scherven hè, die brengen mij toch wel geluk. Al is het maar het voldane gevoel als ik naar de krans kijk ;))

Verzoekje van Saskia.

Ik kreeg gisteren n.a.v. het blogje over stoofpeertjes en appeltjes een verzoekje. Of ik het recept van stoofpeertjes wilde delen. Tuurlijk! Alleen...

Het probleem is een beetje dat ik niet zo'n schema-koker ben. Ik doe altijd maar wat. Ga een beetje op intuïtie aan het werk en gebruik ogen, neus en natuurlijk mond tijdens het koken. Beetje langer, mmmm ruikt al wel goed... oh er mag nog wel ietsje meer suiker bij. Of siroop, of wijn...

Nou en toch ga ik het proberen.  Komt ie...

Men neme een kilo of wat stoofperen. Schillen en in vier partjes verdelen. Even wassen en in de pan ermee. Dan doe ik er meestal wat rode wijn, rode limonadesiroop en water door. Zo in de verhouding 1 op 1 op 2. De peertjes hoeven niet helemaal onder te staan, zo tot de helft. Ook doe ik er vaak nog flink kaneel bij. Naar smaak. Doe je er geen siroop door, dan raad ik je aan er een flinke schep suiker bij te doen.

Op het gas ermee. Aan de kook brengen en het deksel erop. Heel zachtjes zetten. Het is niet de bedoeling dat het doorkookt maar stooft. Vandaar de naam stoofpeertjes ;) Dus kan je de pan op een heel laag pitje zetten, maar ook zou je een warmhoudplaatje kunnen gebruiken. Ik doe het sinds kort anders. Ik gebruik een petroleumstelletje. Die zet ik heel laag en dan wacht ik een uurtje of wat tot de peertjes zacht worden en rood. Dat zachte kan je testen door er met een vork in te prikken.

Als ze al aardig zacht zijn, doe ik het deksel eraf, zo het laatste uurtje. Dan wordt het sap wat ingebonden, lekker!

Al met al staan die peertjes zomaar een aantal uurtjes te pruttelen. Je moet er dus wel even de tijd voor nemen. Maar als het dan zo gezellig op mijn petroleumstelletje staat, ruikt het heerlijk in huis en tussendoor kan je natuurlijk altijd weer een ander gezellig klusje doen. Zoals appelmoes maken ;))

Succes ermee en eet smakelijk!