400480.

Wat een cijfer hè... Dat cijfer geeft het aantal page-views aan op mijn blog. Gisteren zag ik het al, het ging door de 400000 heen! Hoe leuk vind ik dat...

Wie zijn dat allemaal, vraag ik me wel eens af. Soms krijg ik de reactie uit mijn omgeving:" Ja, dat las ik al op je blog!" Ik heb dan een klein beetje het gevoel dat ik in herhaling val. Dat schijn ik goed te kunnen, Junior geeft dat altijd ongezouten aan. Tsja... hij is autistisch of hij is het niet. Het komt niet in hem op dat ik me op zo'n moment echt een beetje oud en lichtelijk seniel ga voelen. Ik weet zeker dat ie, als ie dat al in de gaten had, er rekening mee zou houden. Zo lief en sociaal is ie wel :)

Maar goed, ik dwaal af... Het zijn dus mensen uit mijn omgeving, en dat worden er steeds meer. Maar ook de mensen van het bus-forum lezen mee. Jan heeft mijn blog daar gelinkt en ik zie regelmatig bij de "verkeersbronnen" op mijn dashbord dat er weer eentje langs kwam. Ook tijdens een busweekendje kwam ik erachter. "Hee, jij bent dus Trudy, leuk je eens in het echt te ontmoeten!"

Maar natuurlijk zijn er ook mede-landgenoten uit blogland die regelmatig een kijkje komen nemen. Evenals ik dat bij hen doe. Het worden een soort vrienden, en zo langzamerhand worden ze steeds dierbaarder. Als er wat aan de hand is bij hen, dan leef je mee. Je kijkt nog eens even of er weer een berichtje geplaatst is, en zo niet dan maak je je lichtelijk zorgen. 't Is net real life!

Ja, het blijft een interessant iets, dat bloggen. Het hoort er zo langzamerhand bij. Zelfs zo, dat de boodschappen nu maar even moeten wachten. Morgen komen er nog zo'n man of 20 van Jan's volleybal langs en daarvoor moet ik toch nog echt even de winkel in. En natuurlijk ook de keuken in. Maar eerst schrijven.

Want ik vind het zo leuk om dan weer wat van jullie te horen, als ik weer een stukje de virtuele wereld in gestuurd heb... het wordt een soort levensbehoefte dat bloggen! Ik kan echt niet zonder ;))

Oeps...