Blauw bloed.

Dit is míjn weekend. Gisteren zat ik aan de buis gekluisterd bij het huwelijk van William en Kate. Mooi al die traditie die van het scherm af dróóp. En al die pracht en praal. Je kán natuurlijk jezelf er flink aan storen als je ziet hoeveel geld er met dit alles gemoeid is.. Maar ik heb mezelf voorgenomen dat maar niet te doen...

Ik vind het gewoon léuk, zo'n modern sprookje. Een "burgermeisje" ( wél uit een milionairsfamilie, maar whah..) die trouwt met dé meest begeerde vrijgezel van Engeland. Gewéldig toch die romantiek.... En dan natuurlijk al die mooie kleding die daar "tentoongesteld"wordt. Leuk man!

Ook ons eigen koningshuis volg ik op de voet. Elke zaterdagavond om 19.25 zit ik voor de buis. Blauw bloed is mijn programma, tot hilariteit van de rest van de familie. Maar daar trek ik me lekker niets van aan. En als ik rustig wil kijken ga ik lekker even hangen.... in alle rust op onze slaapkamer.

Dus nú staat de t.v. weer op tijd aan. Léuk te zien hoe de Koningin met haar familie op bezoek komt in Limburg. Wat hebben ze dit jaar aan? En hoe spontaan doen ze mee met alles wat weer is bedacht door de plaatselijke bevolking? Ik smúl ervan. Lekker truttig tóch?

Vanmiddag gaan Jan en ik zelf ook nog even sfeer proeven in de buurt. Even naar een marktje, misschien scoor ik nog wel leuke spulletjes of oude kralenkettingen.. Ik hoop het.

En vanavond hebben we nog onze éigen jarige in de familie. Jan's moeder is vandaag jarig. En ze wordt ook nog 70 dit jaar. Het bloemetje staat al klaar.

En een boekenbon, want ze leest graag. Ook heb ik nog maar een boekenlegger erbij gemaakt.

Vond ik wel toepasselijk.. 't Is maar goed dat ze nooit computert, ander zou de lol er voor haar al af zijn wat cadeautje betreft..

Nou mensen ik wens voor zover ik dat nog niet gedaan heb jullie een hele fijne verjaardag toe enneh Koningin, dit bloemetje is nog voor U:

Eenvoudig, maar niet minder gemeend!!! ( en ze ruiken héérlijk!!).

Stapel van 100! En dus.. give away!!

Vandaag kom ik er misschien in de ogen van fanatieke stapelaars wel érg makkelijk van af... Maar ik heb er in het verleden toch bést veel energie in gestoken! Het gaat namelijk om m'n stapel blogjes die ik de afgelopen maanden geschreven heb. En dat zijn er precies honderd met deze erbij. Of anders gezegd: dit is nummer 100!!

Om dit te vieren wil ik een give-away organiseren. En omdat een tijdje geleden enthousiast werd gereageerd op m'n boekenleggers dacht ik dat het leuk is om er daar één van weg te geven.

Dus vanochtend ben ik in alle vroegte aan de slag gegaan. De slogan die ten grondslag lag aan het ontwerp was: Love is the key to your heart. Dit omdat ik denk dat het in het dagelijks leven ook écht zo werkt. En dat heb ik ook vaak in m'n stukjes door laten schemeren. Dit is het resultaat, ik hoop dat jullie hem mooi vinden...

En aan deze bedeltjes lees je de slogan af:

En nog even  voor de duidelijkheid: zo gebruik je de boekenlegger:

Wat zou ik het leuk vinden als jullie állemaal mee doen! Je hóeft er zelf geen blog voor te hebben. Ook vind ik het niet persé nodig dat je een volger van mij bent. ( Wél leuk natuurlijk ;)). 'k Waardeer het allang dat je langskomt en m'n stukjes leest... Als je wél een blog hebt vind ik het leuk als je m'n give-away wél even in de picture zet. Misschien kun je dat doen door hem even een link op je blogje te plaatsen...

Succes ermee!! En kijk óók eens naar die andere stapels op Irma's blog!

Ga toch fietsen!

Nadat bij Jan, onze jongste, PDD- NOS werd geconstateerd, was het volgens Karakter een goed idee om hem psycho-educatie te geven. Zo gezegd, zo gedaan.. 

In één van de eerste lessen leerde ie wat het nou inhield, PDD-NOS. En één van de aspecten die naar voren kwam was het letterlijke opvatten van uitspraken. Dat komt heel veel voor bij mensen met deze beperking. Het voorbeeld dat de psychologe daarbij gaf was dat als je tegen iemand met PDD-NOS zegt "Ga toch fietsen" hij dat letterlijk neemt en z'n fiets pakt en een eindje om fietst.

Dat vond Jan belachelijk. Het zou niet in z'n hoofd opkomen volgens hem, en dit voorbeeld klopt volgens ons ook echt niet bij hem. Maar het letterlijk opvatten is iets wat ie toch vaak wel doet. Hij is er zich alleen vaak niet van bewust.

Zo ook toen we bij een kennismakingsavond waren op de nieuwe locatie waar hij volgend jaar heen gaat. De hoogste klassen zaten daar bovenin het gebouw en hij zei om lollig te doen "Ja hèhè nogal logisch toch" Waarop wij dan weer zeggen: "Ach joh, ga toch fietsen", en hij ligt dan in een deuk om de ontdekking dat ie het wéér deed..

Gisteren ook weer. Hij had geld van mij. Dat had ie even bovenop m'n portemonnee gelegd. Ik vroeg hem:" Heb je het geld weer in m'n portemonnee gedaan?" Waarop hij zei:"nee, erop". Hij keek me aan en zei: "Dat wás weer zo'n ga toch fietsen hé mam?" Prachtig toch, die zelfkennis.....

Koopje!

Vanochtend was het vonden Jan en ik weer tijd voor een lekkere wandeling. Tukker mocht mee. Dus we zochten een lopsloopbos op mét vijver en dat kwam helemaal goed...

Toen we om 11.00 met een doordrenkte hond weer in de Volvo stapten hadden we nog een uurtje over van de ochtend. We wilden tegen 12.00 weer thuis zijn, Jan heeft vanmiddag late dienst. Dat betekent om 14.00 beginnen en hij rijdt er ook nog 40 minuten over. Hij gaat dan om 13.00 weg, om 13.45 is nog ploegenoverdracht.

En wat kun je in een verloren uurtje beter doen dan even de kringloop een bezoekje brengen.. Aan ons altijd besteed... Doesburg werd het in dit geval...

Als je daar binnen komt loop je rechtdoor zo  tegen de curiosakast aan. En daar keek dit schaaltje me doordringend aan:

Meenemen dus. En toen ik 'm nét in handen had werd m'n blik getrokken door z'n "broertje":

Is 't ie niet lief??

Met deze schatten in de handen liepen we verder. En daar zag Jan rieten stoelen staan. Die zochten we nog voor bij "de put", een oude waterput die aan de zijkant van ons huis staat, en waar destijds een tafelblad op is gemaakt. Zó stond het toen we ze geïnstalleerd hadden nadat we thuis kwamen:

Een gezellig plaatje als je zo door het kamerraam kijkt...

'k Had nóg een mazzeltje. Ik kan 'm even niet tonen, hij zit al in de wasmachine. Een mooie linnen broek in gebroken wit van S. andwich.. En weet je wat ik altijd zo leuk vind aan shoppen bij de krinlgoop? Het kassabonnetje. Daar stond vanochtend maar 30 euro en 45 cent op! Mijn dag is weer helemaal goed!!

Eiersalade.

Dat is bij ons altijd een vast paasrecept. 'k Ben echt zo'n moeder die altijd bang is niet genoeg eten te hebben.. Dus met pasen kook ik steevast teveel eieren. Vroeger deed ik dat ook omdat er natuurlijk niets leuker is dan die eitjes aan de ontbijttafel te versieren. Gisterenochtend heb ik ook nog wat stiften op tafel gezet. Je weet immers maar nooit wie er nog een crea aanval krijgt...

En ziehier, er waren nog 4 versierde eitjes. Die werden niet opgegeten, dat was toch zonde...

Vanochtend hield ik ook weer één eitje over. Daarmee moet je wat. Vanavond gaat de barbecue hier aan en daar komt ook stokbrood bij. Dus eiersalade  kan daar prima op! Zo maak ik 'm:

Eerst pellen natuurlijk. In kleine stukjes snijden:

En dan gaat er wat halfvolle fritessaus door, beetje zout en beetje peper en een takje fijngesneden bieslook uit de tuin. Even goed doormengen et viola:

Een lekkere eiersalde! Hij is natuurlijk ook prima te gebruiken bij een verjaardag op een toastje. Ik vind 'm écht lekkerder dan een gekochte, en hoeveel werk is het nu..

Vanavond maak ik ook nog een andere salade. Nou ja, maak... Ik koop een heel goedkope bak huzarensalade en snijd er dan een appel, liefst een harde zoetzure, door in hele kleine stukjes. Krijgt de salade nét iets meer bite. Hier altijd een succes. Eventueel kun je er nog een half bakje kipreepjes door doen, voor de iets luxere versie. Eet smakelijk!!

Tijd voor z'n modderbadje..

Tukker is een kruising Labrador/Duitse Staande. Een échte jachthond dus. En als je 'm ergens een plezier mee doet is het water. Het liefst groot en diep, maar als het niet anders kan neemt ie ook genoegen met minder.

Vorige week gingen we met z'n drieën, Fleur, Tukker en ik lekker even naar het bos. Ik had het niet verwacht na al die droogte maar tot Tukkers plezier stonden er nog flinke plassen langs de kant.

't Is nét of ie het ruikt. Zijn pas versneld  iets en voor je 't weet hoor je "plons".

En de aanblik van een genietende Tukker, dat vinden we héérlijk. Dat ie daar een beetje vies van wordt en een aromaatje van natte hond om zich heen krijgt... whah... Hoe erg is dat, zo denken wij dan maar. Helemaal als ie met dit weer lekker buiten op kan drogen...

Sommige andere hondenbezitters denken daar puur anders over. Ze weten niet hoe ze moeten roepen om hun hond maar niet Tukkers voorbeeld te laten volgen. Soms lukt dat, soms ook niet. Stiekem geniet ik dan van het plezier dat de andere hond heeft als ie eindelijk eens een duik kan nemen. Heerlijk toch!

Een tijd geleden waren we in een losloopgebied waar geen water stond op dat moment, dachten we... Maar tot Tuk's grote plezier stond er nog ergens een mooi laagje modder. En dat kan je dan niet weerstaan, tóch? Dus toen ie er heerlijk op z'n rug in lag te rollen kwamen er twee nette dames aan lopen. Een beetje meewarig keken ze van de hond naar ons. Het medelijden was van hun gezichten af te lezen.

En toen kón Jan het niet laten... Hij keek van de badende Tukker naar de dames en sprak de voor mij legendarische woorden: "Ach ja, 't was weer tijd voor z'n modderbadje en waar kan dat goedkoper dan hier...." Ik geniet er nog van als ik denk aan de gezichten van die dames!

Hele fijne Pasen, geniet ervan. En als je even niet weet wat te doen, beste hondenbezitters, misschien kan dit stukje dienen ter inspiratie?!

computerstress....

Eergisteren begon het... Ik was 's ochtends om 9.00 achter de laptop gekropen om even een nieuw berichtje te schrijven. Je weet wel, die ene over inspiratie. Het schrijven ging nog wel goed, maar toen kwamen de foto's.. Foto's maak ik altijd met m'n mobieltje. Misschien niet altijd de beste kwaliteit, maar wel handig. Altijd bij de hand en ik hoef er geen anderen voor lastig te vallen.

Ik heb een stickje waar m'n kaartje van de mobiel in gaat. In de laptop, op afbeeldingen toevoegen klikken en downloaden maar. Bij de eerste foto ging dat prima. Verheugd was ik dat alles tot zover vlot verliep. Ik moest om 10.00 bij een buurvrouw zijn en dat ging makkelijk lukken, dacht ik... Maar bij de tweede foto... ho maar. Hij weigerde te downloaden wat ik ook probeerde... 'k Kwam er na lang klungelen achter dat als ik de blog afsloot en weer aanzette het dan wél lukte. Ik kon 10.00  op het nippertje redden!

Koffie? Vroeg buuf." Nou, daar ben ik wel helemaal aan toe", was mijn antwoord. "'t Was maar goed dat er verder niemand thuis was vanochtend, want het lukte niet met de computer en daar word ik zéér onaangenaam van". Ze schoot in de lach nadat ze m'n relaas had gehoord. "Oh hoe herkenbaar" zei ze. Na de koffie en gezellig bijgekletst te hebben kwam ik weer helemaal uitgerust thuis.

Gisteren was het "stapelvrijdag". Ik hou wel van gewoontes en zo'n "opdracht" maakt wel creatief. En je "ontmoet" weer nieuwe mensen ook altijd leuk. Bloemen gekocht, foto.. Boeket gemaakt, foto. Kransje in elkaar geflanst, foto. Zo, en nu nog even schrijven en publiceren maar. 'k Ging er helemaal voor..

Alles ging perfect! De foto's lieten zich in één keer downloaden en het stukje schreef ook makkelijk weg. Zo. Even een linkje naar Irma. Nu nog even naar háár site. Naam invullen en linken. En dan het stukje publiceren. FOUT!!! Toen ik even checkte of het goed was gegaan kwam er tot m'n ongenoegen een oud stukje tevoorschijn. Ik had éérst moeten publiceren en dan.. Maar ja, 't is op een anderman's blog, dus dat kun je niet meer veranderen..

Weet je wat, dacht ik, ik doe het héle riedeltje nóg een keer en zet bij de tweede publicatie gewoon deze week. Zo gezegd zo gedaan. Was ik alleen vergeten dat m'n adres nog op het vorige blogje stond... Shit, dat staat even suf.. Jan erbij geroepen, 'k was inmiddels al lichtelijk over de kook... Maar die wist ook niets anders te verzinnen dan nóg maar een keer.

Dat heb ik dan uiteindelijk maar gedaan.. 't Kon niet anders. Bálen, maar ja.. Later, toen ik nog een beetje uit m'n hum naar buiten liep vroeg Jan me hoe het toch kwam dat ik alleen achter de computer m'n geduld zo snel verlies. Geen idee, maar dat doet dat ding schijnbaar met me... Mijn humeur was even later helemaal opgeknapt toen ik de reactie van Iris las... driedubbel publiceren is toch ook stapelen..... Zó had ik het nog niet bekeken!

Van stapel tot...

 Allereerst even sorry voor de driedubbele publicatie, ik had eerst ingevuld bij Irma en daarna pas m'n bericht gepubliceerd. En toen kwam de stapel van vorige week tevoorschijn... En daarna ging het wéér mis...ahum...

Vanochtend kocht ik deze stapel.

Ranonkels, tulpen en rozen. Voor de decoratie 3 eitjes op draad. 't Is tenslotte bijna pasen, en dat was nog niet terug te vinden hier in huis. Hoogstens een paar chocoladeeitjes zijn de revue al gepasseerd. Maar ja, die zijn hier altijd maar héél even in zicht.....

En dit is wat er nu op de kast staat:

Gezellig in een kan met daaronder een zelf beschilderde schaal. En toen ik deze op de kast had staan hield ik nog wat bloemen over.  De tuin in gedoken en wat buxus geknipt. Een oasiskrans erbij, even op de kop in het water laten liggen. Loopt hij vanzelf vol. Toen de bloemen en de buxus erin waren gestoken zag het er zó uit:

Hij staat in de voorkamer op de salontafel. Handig dat ie plat is, zo kun je gewoon de t.v. zien en blijft ie 's avonds ook staan.

Aan de paassfeer kan het hier niet liggen. Aan het weer ook niet. Dus ik weet het zeker, het wordt weer een heel :  GEZELLIG PASEN!!!!

Ook Irma van allemaal kleurtjes wens ik een mooi pasen toe. Bij haar zie je nog meer stapels!

Inspiratie.

Ik kreeg eergisteren een heel mooi boek:

't Is me op het lijf geschreven. Want als ik ergens m'n creativiteit in kan stoppen dan is het wel in het sieraden maken. Héérlijk vind ik dat. De tijd neemt altijd een loopje met me als ik daar mee bezig ben. 't Lijkt wel een beetje op bloggen, het is zó een uurtje later...

Het begon járen geleden. Kan al wel 10 jaar zijn inmiddels, géén idee. Maar een vriendin- kennis- familielid, 'k weet helaas niet meer wie.. vroeg me mee naar een workshop ketting haken. Met gecoat staaldraad en glazen kralen. De techniek was supersimpel en het resultaat was groots. En verslavend. Ik heb wat kettingen gehaakt in die tijd. En óveral zag ik mooie kralen die ik daar voor kon gebruiken.

Een kennis bracht me later wat technieken bij die ik ook kon gebruiken. En toen was het hek helemaal van de dam. Ik kocht wat tangetjes, boeken en materialen en ik ging aan de slag. Overal kon je deze hobby uitoefenen. En dat deed ik dan ook. Vooral op vakanties. Ik kocht zo'n dienblad voor op schoot en daarmee was het zelfs mogelijk om in de auto aan de slag te gaan. Naar Frankrijk is het altijd een aardig eind. Helemaal als er ook nog zo'n sleurhut achter je auto  zit.

Dus voor de reis begon zocht ik wat kralen op kleur uit, de materialen erbij en als we dan op de bestemming aankwamen waren we weer een aantal leuke kettingen rijker. Met 2 meiden droegen we ze volop, maar het werden er op een gegeven moment wél wat véél om zelf te dragen...

Ongeveer 6 jaar gleden gingen we weer in Frankrijk op vakantie. Een kleine camping meer in het noorden aan de kust. Erg leuk. Er was daar een Nederlands meisje die ook de animatie deed. Haar heb ik op een gegeven moment gevraagd of zij haar baas kon vragen of ik niet wat spulletjes te koop mocht zetten bij de caravan. Oh ja hoor, bleek geen enkel probleem.

Na een paar dagen kwam ze op ons af en vroeg of wij het leuk vonden een demonstratie te houden. En dat kon dan in de recreatietent voor bij de ingang. Best spannend vond ik, 'k ben vaak helemaal niet zo zeker van mijn kunnen ( nog niet trouwens, maar ja..) en aarzelend ging ik akkoord. Fleur en Mirte mochten nog aanplakbiljetten maken voor dit gebeuren en daar maakten ze dan ook graag gebruik van:

Op de dag zelf kan ik me nog herinneren dat ik tegen de meiden zei toen we bepakt en bezakt naar de tent toeliepen: "Nou ja, als we niets verkopen hebben we in ieder geval nog wat leuks gemaakt..." Het spul werd opgezet... rekje met kettingen, wat boekjes met wat kettingen erbij die ook al gemaakt waren en wat bordjes met prijzen erop. En aan de slag ,dacht ik...

Nou de enigen die flink aan het maken zijn geweest waren de meisjes. Ik kwam er niet eens aan toe! Zoveel werd er verkocht. Wat een verrassing was dat. Het was een van de laatste dagen van onze vakantie en dit was de eerste keer dat we met een volle portemonnee weer richting huis gingen!

Na deze vakantie heb ik ook nog wel eens op marktjes gestaan. Niet zo veel, het gekke was dat de hobby toch een beetje op een klein pitje kwam te staan. En nu suddert het een beetje. 'k Zou graag weer wat inspiratie krijgen en met het krijgen van het boek van de week komt dat misschien ook wel weer terug. Want dit hoofdstuk in het boek is ook iets wat me erg aanspreekt. Dus, wie weet.....

Pareltjes...

Ik moest ze nog eens lezen om ze eens flink tot me door te laten dringen. Het blogje van haar en haar. Mijns inziens pareltjes.Want wat raken ze de kern van de echte waarheid. Van waarom heel veel mensen tegenwoordig ongelukkig zijn. Omdat toch vaak gedacht wordt dat geluk iets is waar je recht op hebt. En als het er niet is dat je dan alle recht hebt om te klagen...

Volgens mij zit geluk ook in verantwoording nemen. Voor je manier van wonen en voor je omgang met de kinderen. En voor hoe je zelf in het leven staat. Voor het wonen heb ik zélf aan de lijve ondervonden. We kochten 15 jaar geleden dit huis. En tóen we het kochten wisten we dat we járen in de verbouwing zouden zitten. Maar ik nam me voor dat het bewoonbaar zou zijn tussendoor. Want we hadden ook nog 3, toen kleine (0, 2 en 4) kinderen.  En zij kozen niet voor de droom van hun pappa en mamma.

Dus gingen we met beleid aan het werk. De eerste 6 weken woonden we nog in het oude huis en werden 2 kinderkamers gebouwd in het huis. En een dakkapel. En de moestuin omgetoverd tot kindertuin. En de rest werd gezellig gemaakt. En in die 15 jaar daarna een badkamer aangebouwd. En nog een kinderkamer gebouwd . En nog een dakkapel. En na een brand de keuken opgeknapt en de tussenkamer. Later de vloer van de gang. Mét vloerverwarming... En een nieuw dak, en....

En ín die tijd waren er regelmatig mensen die tegen mij zeiden dat ze het niet zouden kúnnen, wonen in een huis wat nog niet af was. En dan dacht ik altijd: "Jij hebt er meer last van dan ik". Want afgezien van het feit dat het voor ons onbetaalbaar zou zijn geweest alles binnen een jaar te realiseren met behulp van een aannemer, zou ik er niet aan moeten denken minder betrokken te kunnen zijn bij de kids. En dat zou zeker weten tóch gebeurt zijn als we het anders aangepakt hadden.

En we waren elke keer weer helemaal happy is er weer iets af was. Geluk wordt uitgesmeerd over lekker lang kunnen douchen toen we een H.R. ketel hadden i.p.v. een 80 liter boiler met z'n vijven. En een heerlijke kamer voor Fleur toen ze naar de middelbare school ging i.p.v. samen met zusje een kamer delen (ook niet verkeerd voor hun band, trouwens). En toen vorig jaar de buitenkant strak was vond ik het ook weer heerlijk. Om maar niet te vergeten hoe fijn het is een afdak te hebben waar je onder kunt zitten met een zomerbuitje.

En onze kids... Ze zijn 14, 17 en 18.

En je zou er heel ongelukkig over kunnen zijn dat ze het lang niet altijd meer zo met je eens zijn als vroeger. Maar ik kijk liever waaróm dat zo is. En ga in gesprek. En dan blijkt een soms oogwaarschijnlijke dwarse bui vaak een hele begrijpelijke oorzaak te hebben. Grénzen worden er ook gesteld. Maar dat zijn ze van jongs af aan gewoon gewend. Scheelt een hoop stres. En ruzies.

Ik vind het ook handig om ze te wijzen op kleine simpele maar fijne dingen waar je gelukkig van kan zijn. Van jongs af aan heb ik dat gedaan. En vaak merk ik op dat ze er ook oog voor hebben. En als dat dan genoemd wordt word ik er zelf ook weer op gewezen. Het mes snijdt van 2 kanten!

Sinds ik hier schrijf merk ik ook dat ik meer oog heb gekregen voor m'n "ladybirds", dingen die je leven de moeite waard maken. Ook door de reacties kijk je anders tegen jezelf aan. Fijn! En soms lees je iets leuks in een tijdschrift en dan realiseer je je dat je dat allang hébt. Gék is dat toch dat mensen soms zoeken naar iets waar ze bijna bovenop zitten. Een stapje achteruit (door het lezen van de mooie blogjes die ik in 't begin noemde) maakt je zicht op het geheel weer helemaal helder. Dankjewel!!

It is a man's world......

Gisteren was het zover. Het moest gebeuren. Na een poosje voorzichtig gestalkt te zijn door Jan ging ik dan tóch maar akkoord... Want hij zei dat ik 't hem al beloofd had. Niet dat ik me het nog herinneren kon, maar ja...'t zal de leeftijd wel zijn.

 Om 8.45 reden we weg. 2 Uur rijden was het, helemaal naar Brabant. En om ongeveer 10.45 werd het steeds mooier op de weg. Volvo's waar je keek. In allemaal soorten en maten. Vraag me nu niet wat voor types allemaal, maar één ding hadden ze gemeen. Ze reden mee met de Var Fard  april 2011. Een toertocht uitgezet door de Volvo klassieker vereniging. En aangezien onze Black Moose ook oud genoeg is om als klassieker te worden aangesproken mocht ie ook mee doen.

 (Je ziet hier nét z'n neus nog op de foto. 't Is dus de eerste van links).

Tijdenlang werd er al over gesproken. Op het forum van Volvolvo. Wie gaat er mee was de vraag. En met welke. Nou daar was Jan het al snel over eens. Mijn Polo is goed genoeg om te dienen als redmiddel voor slechte tijden van Black Moose, maar je er mee vertonen op zo'n dag? Neee, geen sprake van...

Een bolletje- pijltje systeem had de route:

Ff wennen maar het liep al snel als een trein. En ach, als het even moeilijk werd reed je toch gewoon achter de rest aan...

Ook waren er "proeven" onderweg. Pijltjes gooien op foto's van Volvo's,  inparkeren, wat overigens door Jan als gemiddeld werd gedaan... (waarom denken mannen nu altijd dat ze 't nét iets beter kunnen dan de rest...)

 

En het raden van nummers van snelwegen in Nederland en Belgié. Want Belgen waren ook volop vertegenwoordigd.

 

(Nee, er zit geen barstje in je scherm, maar in de voorruit... gekomen toen Jan planken aan het inladen was. De Volvo was iets kleiner dan ie dacht ).

Al met al toch een leuke dag. Mooi weer en daar hebben we ook best van genoten. Volop werden de heilige koeien besproken. Met al hun mooie en minder mooie kanten. En wat daar allemaal nog aan gedaan kon worden. En voor gekocht moest worden. Er hangt een zekere saamhorigheid onder de liefhebbers. Zo sterk zelfs dat zelfs onder de sanitaire stop langs de weg nog volop naar elkaar werd gezwaaid.... (Neee, it wasn't Jan, deze man had een gele Volvo..)  Het is en blijft een Man's world...

Dat belooft wat!

Ik zit hier lekker onder ons nieuwe afdak met de laptop op de pas gekochte tafel. Van M.P. Bij ons in het dorp stond ie te koop.We letten er tegenwoordig wel iets meer op dat we geen uren in de auto zitten om iets op te moeten halen van M.P., door schade en schande word je wijs... We hebben ooit al eens in 1 week een oude schoolvloer uit Breda en een planken vloer uit het hoge noorden opgehaald. Toen waren de brandstofkosten nog niet zó hoog. Tegenwoordig is zelfs op gas rijden al duur.

Wit is de tafel. En uitschuifbaar. Erg handig, aangezien Jan het afdak al als klusruimte en opslagruimte gebruikt heeft. Toen ie van de week z'n schuur uit ging mesten. Je kon er niet meer lopen, de vloer was vól. En dan moet je wat, tóch... Dus de tafel werd dan ingeklapt en aan de kant geschoven en whalá.. ruimte...

Maar nu heb ik alles weer op z'n plek gezet en we kunnen genieten. 't Is nog steeds niet af, hoor maar dat hoort er een beetje bij hier. Alles op z'n tijd zullen we maar zeggen. De viooltjes die ik gekocht had zitten nog steeds in de plastic bakken, 'k heb ze met bak en al zolang even in oude veilingkistjes gezet. Ahúm...

Voor de oplettende kijkers: Nee, Tukker heeft géén  metamorfose  ondergaan, dit is Tessy, het hondje van m'n ouders. We passen er even op vandaag...

Maar ik dwaal weer eens af. Want wat ik jullie eigenlijk wilde laten zien was onze appelboom. Een oud ras. Een Bram's Seedley, voor de kenners. De appels kun je een beetje vergelijken met Goudrenetten. Beetje zuur, dat wél maar prima voor het maken van héél veel varianten appelrecepten. En vanochtend ontdekte ik bloesem! Héél veel, dus dat belooft weer wat!

Er zijn jaren bij dat we een kraampje met appels aan de weg zetten. Ze konden dan werkelijk ook geen appeltaart, chutney, cake, crumble enz. meer zíen hier in huis... Soms zelfs  gratis, 't is toch ook zonde als er niets mee gedaan wordt. En het zijn er vaak écht te veel voor ons, familie en bekenden. Maar een tijdje geleden kwam ik een boekje met appelrecepten tegen bij de kringloop:

 Dus dat heb ik met de overvloed in gedachte maar alvast gekocht. Ik kan bijna niet wachten. Maar ja, 't is een late appel, dus geduld in in dit geval een hele schone zaak! Ondertussen gaan we gewoon lekker genieten van het hele mooie weer dat ons te wachten staat, tóch??

En oh ja, deze móet je toch ook echt even zien:

Een kookwekker oude stijl, ook van de kringloop, leuk hé? (ook handig met het verwerken van de appels....)

Mooie kleurtjes..

Vandaag leek het me leuk jullie m'n verzameling "jaren 50" serviesgoed eens te laten zien. Niet bewust bij elkaar verzameld, maar ik kón het gewoon niet laten staan in de kringloop.

'k Ben gek op pasteltintjes. En op serviesgoed. Tel dat bij elkaar op en je krijgt zoiets:

Volgens m'n dochter was 't niet écht stapelen, maar toen ik vanochtend de afwasmachine opendeed leek het er toch verdacht veel op... (móest even voor een keertje, de stof stond niet zo leuk op de foto's...)

't Is niet echt een op elkaar afgestemde verzameling, maar meer impulsief ingekocht...

Het begon met wat koffiekannetjes,

En schaaltjes, ook altijd handig...

Het tafeltje eronder is alvast gekocht voor later, als we een campertje hebben, een oud volkswagenbusje.. wij worden "de Bakkertjes" nieuwe stijl. Zo'n tafeltje noem je ook wel een hangoortafeltje, als hij ingeklapt is wordt duidelijk waarom...

'k Vond het wel een leuk idee om het buiten uit te stallen, krijg je toch wel zin in koffie in de buitenlucht!

Fijn weekend, enneh als je nog meer stapels wil zien kijk dan even bij haar....

Hee, psst...

Ik ken een vrouw, en ja, ik wil niet roddelen hoor.. maar...

't Is echt zo'n type die altijd de mond open heeft staan. Ze kletst zichzelf soms voorbij. Ik denk dat ze dat ook wel weet van zichzelf maar ja, bij sommigen zit dat er nou eenmaal in. Kletsen om het kletsen en soms komt ze al kletsende zelfs tot conclusies, hoe irritant is dat...

Ze heeft altijd plannen zát. Loopt daar ook al jaren over te kwebbelen. Tot vervelends toe. Maar komt altijd weer tot de conclusie dat het toch een beetje onuitvoerbaar is. En daar líjkt ze wel goede redenen voor te hebben, maar ja, als je écht iets wil, dan...

Zo is ze ook niet zo tevreden over haar uiterlijk. Draagt vanaf haar 16e al hoge hakken omdat ze vindt dat ze nét wat te klein is. Kán je complexen over hebben, maar zeg nou zelf. 1.65 is toch niet zó klein...

Ook loopt ze vanaf dat ze kinderen heeft al over haar gewicht te zeuren. Heeft ze ook wel eens iets aan gedaan, 17 kilo ging eraf, maatje 36 hield ze over. Maar ja, dat is inmiddels 6 jaar geleden en ze houdt nou eenmaal van zoetigheid, dus... Maat 40 is het nu en wat zou ze graag..... pfffff...

En dan dat computergedrag van haar.... Als ze maar even een momentje heeft zit ze er weer achter. Schijnt te bloggen tegenwoordig, of ze niets beters te doen heeft! Soms schooit ze net zo lang bij haar kinderen totdat ze een laptop in de handen geschoven krijgt van één van hen. Die kids vragen zich nu vaak af wanneer ze éindelijk eens één  voor zichzelf gaat kopen...

Maar ja, dan moet ze geld teveel hebben, hè, en dat is ook zo iets. Er is altijd wel weer iets anders waaraan dat dan uitgegeven wordt.. Is het niet voor die eeuwige verbouwing waar ze in zitten, dan is het wel weer voor de kinderen. Of voor die kreupele hond van hun, 't is ook altijd wát daar.

Ik ken haar heel goed, die vrouw. En ik vond het heerlijk om eens lekker over haar te roddelen. Frustratie kwijtraken, heet dat ook wel. Jullie kennen haar ook een beetje. Sinds eind vorig jaar zo ongeveer. Want toen is ze begonnen met dat bloggen. Trudy heet ze en haar blog heet... See a ladybird.. ( hoe verzin je het...)

Kennen jullie déze al......

Fleur heeft vorig jaar eindexamen gedaan op het Baudartius, in Zutphen. Ze kwam op deze school terecht omdat ze dat jaar een kunst - en cultuurlijn begonnen. Fleur is altijd al creatief geweest en dit was haar op het lijf geschreven...

Eenmaal daar op school bleek het een gouden greep te zijn. Alle neuzen stonden in die klas dezelfde kant op en dat maakte het heel erg leuk. Ouderavonden waren ook geweldig om heen te gaan, 't was nooit saai. De opdrachten die ze kregen namen ze heel serieus en het dat was dan ook goed te merken.

Híj zat in de ándere cultuurklas. Maar hij viel ons de eerste ouderavond al op. Als holbewoner liep ie daar rond, entertainen zat 'm werkelijk in het bloed. Als Fleur later wilde uitleggen wie ze bedoelde kwam ze vaak daar nog mee, dan wisten we het gelijk, hij had indruk gemaakt.

Later vertelde Fleur dat Koen, zo heet ie, samen met Rens een hele goeie vriend van hem op de bonnefooi op vakantie gingen. Met weinig geld op zak gingen ze dan liftend naar de plaats van bestemming en ze maakten muziek op straat. Daar verdienden ze hun vakantiegeld mee. Hoe consuminderend is dat...

Vanochtend zat ik samen met Jan Junior in de auto. Op weg naar een afspraak. Hij moest voor controle voor de medicijnen die ie slikt. Giel stond aan op de radio. En het item "Wie heeft toch die Gielmobiel" kwam langs. En ja hoor, daar waren ze! Oh nee hè zei Giel nog , toch niet die twee jongens.... Maar hoe ze het voor elkaar hadden gekregen weet ik niet ( waarschijnlijk met veel lef..) ze waren het in ieder geval wél.

Lekker... Reclame maken voor hun nieuwe videoclip:

En natuurlijk hun website: Lieve Bertha

Het grappige vond ik nog dat Giel zei dat ie een beetje in de war was. Hij wist niet zo goed in welk hokje hij ze moest plaatsen... Nou dat hokje laat maar zitten hoor, volgens mij zijn ze gewoon uniek, gewoon Lieve Bertha!

eh....

'k Heb effe geen idee waar ik het vandaag over zou moeten hebben. Gebeurt wel vaker als ik iets moet creëren, maar dan begin ik altijd gewoon. Ook als ik een kettinkje wil maken doe ik dat zo. Ik vertrouw er altijd maar op dat het wel goed komt.

Plannen, dat is eigenlijk niet zo aan míj besteed. De kriebels krijg ik ervan. Het idee dat dingen móeten die in de planning staan en ook nog binnen een bepaald tijdsbestek, niets voor mij! Ik laat het altijd maar een beetje op me af komen. En meestal werkt dat best goed.

Soms moet je wel. Als je ergens op tijd moet zijn moet je toch even kijken hoe laat je dan weg moet. En ik heb er een hekel aan om, als ik daarna thuis kom in de puinhopen van daarvoor terecht te komen. Dus reken ik uit hoeveel tijd ik ongeveer kwijt ben en daar werk ik dan naar. Meestal ben ik dan te vroeg klaar, maar ik heb momenteel een prima tijdsvuller ;) , 'k moet alleen uitkijken dat ik niet nog nét dat éne blogje even wil lezen...

Ik ben wel eens een beetje jaloers als ik zie hoe andere blogsters  zich dingen voornemen en zich er dan ook netjes aan houden. Bij mij komt er altijd van alles tussen als ik mezelf voorgenomen heb om b.v. de bankzaken even bij te werken, of het laatste blad  (beukenhaag, dus blad in de lente) en onkruid  weg te halen of de kledingkast op te ruimen. Kan ik beter niet doen, maar dan kan het soms best een tijdje sudderen die voornemens...

Maar vandaag... vandaag  lúkte het gewoon. De rekeningen zijn netjes betaald, de declaraties van de zorgverzekering opgestuurd, Het onkruid weg, het blad ook en m'n kledingkast heeft er al in geen tijden zo netjes uitgezien!! Daar krijg je nog eens energie van. Energie voor al die andere klusjes, die ook nog gebeuren moeten en waar ik natuurlijk géén planning voor ga maken...

Lekkere salade.

Op zondag schaft de pot hier heel vaak vis. Vraag me niet waarom, 't is er zo in geslopen, maar het bevalt heel goed. Soms gaan we voor een tilapiafileetje, of als ik niet meer zoveel daarvan heb verpak ik het in bladerdeeg. Wat pompoenpitten erover en we eten er lekker van. Ook verpak ik wel eens zalm in bladerdeeg, ook niet vies.

Toen ik zaterdag m'n wekelijkse boodschappen bij de Aldi deed, zag ik dat ze daar nu kant en klare bladerdeegpakketjes met zalm hadden. Lekker makkelijk voor een keertje, dacht ik en vooral als het zulk mooi weer is in het weekend.

We eten er graag gebakken aardappeltjes bij. 'k Kwam nieuwe oogst aardappelen tegen en die verdwenen ook maarzo in m'n karretje. Nu nog een soort groente erbij...  salade is wel een favoriet van ons. Spitskoolsalade deze keer maar. Hier volgt het recept:

Snijd een half spitskooltje in kleine reepjes. Ik laat het altijd eventjes in water staan.

Dan maak ik de vulling klaar. Daar gaat in: een halve komkommer, zaadlijsten eruit en in blokjes snijden.Eén preitje in kleine ringetjes. Eén appel (een kanzi, dat is onze voorkeur momenteel).Ook in kleine stukjes. De schil laat ik eraan. Een paar kleine tomaatjes in vieren. Eén blik perzikken , even laten uitlekken in een vergietje, het sap opvangen. In kleine stukjes snijden. Een stukje jonge kaas, in kleine reepjes gesneden. De vulling ziet er dan zó uit:

 

De spitskool door de vergiet gooien en even droogslaan in een schone theedoek. Door de vulling gooien.

En dan maak ik een dressing van:

Een beetje perziksap, halfvolle fritessaus, een beetje peper en een beetje zout. Goed mengen en dan moet het een beetje lobbig zijn. Dat gaat door de salade en dan is dit het resultaat:

Eet smakelijk!!