Grote schrik.

Zo, daar was ik weer. Na gisteren heel wat uurtjes te hebben gedobberd in het heerlijk warme water sta ik weer met 2 voeten op de koude (helaas) grond.

Want toen we gisteren onze tassen uit de kluisjes haalden kwamen we erachter dat Jan ons alle drie ge- smsd had. Wat zou er aan de hand zijn?? Ik belde hem meteen terug en hij zei: ''Ik ben er zo, dus dan vertel ik het je dan wel''. Nu heb ik zo´n beetje een radar soms, en met dat ik naar de auto liep voelde ik al dat dit iets met z´n moeder te maken had.

En dat klopte dus. Zij kreeg tussen de middag pijn op haar borst, en nadat de huisarts haar onderzocht had liet deze een ambulance komen en werd ze naar het ziekenhuis vervoerd. Gelukkig waren 2 van Jan´s zussen daar ook vrij vlot.

Na een aantal onderzoeken (hart, bloed afnemen) werd er een longfoto gemaakt. En daar zagen ze een plekje op. Jan is al die tijd op de hoogte gehouden door een zwager. Hij had ook nog naar het ziekenhuis kunnen gaan, maar ze mochten maar met één tegelijk bij haar. Anders werd het te druk. Vandaar dat hij besloot af te wachten.

Vanochtend zijn we bij haar langs gegaan. Ze is inmiddels weer thuis. Heeft medicatie gekregen en de pijn is weggetrokken. Volgende week maandag moet ze door de scan en dan hoort ze meer.

Natuurlijk schrikken we hier flink van. Mede omdat Jan´s moeder 14 jaar geleden een knobbeltje uit haar borst heeft laten halen. En het feit dat ze flink rookt maakt ook niet dat je er gerust op bent. Maar meer dan hopen dat het goed is kunnen we nu niet.

We proberen haar als kinderen te steunen en waar het kan praktische zaken voor haar op te lossen. Gelukkig zijn we met 4 stellen dat is wel fijn momenteel. En natuurlijk branden we een kaarsje voor haar!