Smakelijk uiteinde!

Ja, dat wordt het denk ik vanavond wel. Tenminste, ik ben er toch zo een paar uurtjes druk voor geweest. En dit was het resultaat:

Poeh, het zouden een paar hapjes worden, maar ik heb er zomaar een buffetje van gemaakt... Ben altijd bang te weinig te hebben, en dan krijg je dit... wat het allemaal is?

Eerst dan maar de warme hapjes:

Knakworstjes in croissantdeeg.

Rolletjes met pesto, rauwe ham en kaas in bladerdeeg.

Bitterballetjes in bladerdeeg.

En dan het koude genre:

Pannekoekdriehoekjes met zalm, roomkaas en komkommer.

Rolletjes salami met roomkaas, gevulde tomaatjes met zalmsalade en spiesjes met garnaaltjes en komkommer.

Gevulde eitjes, spreekt voor zich ;)

Quiche, kaassterretjes en plakjes grillworst.

Ik denk dat ik zo met het warm eten maar niet zoveel neem, lijkt me niet verstandig ;))

Enneh, oh ja... als er belangstelling is voor de receptjes, laat me het dan even weten! Schrijf ik daar één van de komende dagen ook even een blogje over.

Voor vanavond: Jullie allemaal een fijne en vooral veilige jaarwisseling toegewenst en tot volgend jaar!!

Genieten!

Ik vind het echt genieten, deze dagen zo tussen kerst en oud en nieuw. Geen afspraken buitenshuis en volop leuke dingen doen. Zoals daar zijn:

. Een leuk boek lezen. Ik ben nu bezig in "De kers op de taart" van Katie Fforde. Echt smullen dit boek. Zo'n heerlijke liefdesroman met een vleugje platteland. Ik hou ervan!
. Top 2000 luisteren. Nostalgie alom. Er komen bij Jan en mij aardig wat herinneringen los bij het horen van de nummers. Dan vertellen we dat door aan de kids en die op hun beurt vinden dat ook grappig te horen.
. Cabaret op t.v.. Gisteren gingen Mirte en ik (de enigen die thuis waren 's avonds) voor Theo Maassen en Ronald Goedemond. Errug leuk!!
. Oliebollen en kniepertjes bakken. Gisteren bakte ik de kniepers, vandaag was het de beurt aan Jan voor de oliebollen. Wij hoeven voorlopig geen honger te lijden ;)

De buit van vorig jaar. (Dit jaar zijn het er nog iets meer :O) Het recept? Klik hier!

. Jaaroverzichten op t.v..Ik kan er geen genoeg van krijgen!
. Uitslapen. Mirte heeft gelukkig deze week de werktijden zodanig dat we niet vroeg op hoeven te staan (Ik vind het nu eenmaal niet gezellig voor haar, alleen ontbijten), dus voor een uurtje of half tien zul je ons niet aan de ontbijttafel zien zitten...

Morgen ga ik hapjes maken voor 's avonds. We zijn uitgenodigd door mijn ouders om samen met mijn zus en haar gezin de jaarwisseling te vieren. Ouders zorgen voor de drank en wij voor de versnaperingen. Morgen ga ik even boodschappen doen voor de hapjes, en dan aan de slag. De lijst met ideetjes ligt al klaar, opgezocht op internet. Ik heb er zin in!!

Beste oudjaar...

Ik zal je best een beetje missen straks. Natuurlijk, je was ook niet altijd even vriendelijk voor mij. Je begon dit jaar door 2 familieleden af te pakken. Da's natuurlijk niet leuk, maar oké, het hoort natuurlijk wél bij het leven.

Daarna kreeg mijn schoonmoeder slecht bericht. Een tumor in haar long. Gelukkig was je voor haar mild. De operatie ging goed en op het moment is ze volop aan het herstellen. Dat herstellen kon niet helemáál in jouw tijd, maar goed, we zullen zien wat je opvolger brengt. Ik heb goede hoop!

Hier thuis ging alles gewoon z'n gangetje. Een hond extra, de eerste maanden van je. Heel leuk, maar helaas voor Tukker niet te doen. Gelukkig kon Pepper naar mijn schoonzus, inmiddels is ze weer gewoon bij schoonmamma.

En er waren ook leuke dingen. Mirte slaagde voor haar VWO, en na veel wikken en wegen koos ze de juiste studie. Ze zit er goed. Ik ging met haar nog naar Scheveningen, was erg leuk! We kijken er met plezier op terug. En toen we terug kwamen kwam ie ons bij het station ophalen:

Pino! We kochten hem met kapotte motor, dat wel, maar Jan kan gelukkig veel. En zo kwam het dat we in je zomer met heel veel plezier uitstapjes maakten in het gele monster. Barbecueën aan de IJssel, maar ook naar de camping:

En in oktober naar Texel. Binnenkort gaat Pino dienst doen als verhuiswagen, voor Mirte.

Mirte heeft een plekje in Utrecht gevonden. Niet groot, 7 vierkante meters, maar, zoals ze zelf al zegt: 7 vierkante meters méér dan ze voorheen had, en zo is het maar nèt! Midden januari hoopt ze erin te zitten. Ik denk maar zo dat dát wel gaat lukken...

Voor Fleur was je ook goed. Zij veranderde van studie. En dat was een prima zet! Ze heeft momenteel een cijferlijst waar je U tegen zegt! Gemiddeld een 8, zegt dat genoeg? En dat allemaal doordat ze nu doet waar haar hart ligt. Zo hoort het ook!!

En Junior.. Junior zit in het examenjaar. Hij gaat ook prima, geen onvoldoende te zien op z'n lijst. Ook de keuze voor de vervolgopleiding maakte hij. ICT mediavormgever interactief. Poeh... een hele mond vol. Eind januari staat er een uitnodiging op het ROC op het programma. Komt vast allemaal goed!

Jan gaat volgend jaar het laatste jaar in Nijmegen werken. Er komt nog een opleiding aan. Het bedrijf zorgt, ondanks dat de fabriek waar ie werkt dicht gaat, goed voor z'n mensen. De crisis slaat nu eenmaal toe, 't is niet anders. Maar hij wordt niet met lege handen weggestuurd, dat is toch iets om dankbaar voor te zijn. Hopelijk zorgt je opvolger voor nog een mooie tijd met de collega's.

En ik? Nou ja, kastje per dag was een succes, en het geefproject geeft me ook veel voldoening. Voor je opvolger heb ik wat dingetjes in gedachten, ik hoop dat ik de kans krijg ze te realiseren. Ik weet nog niet precies in welke vorm ik ze ga gieten, maar feit is dat ik energie genoeg kreeg van alle goede dingen die je mee bracht!

Dus, oud jaar, dankjewel! Dankjewel voor de flow, die ik weer op kon pakken! En natuurlijk voor de voorspoed op dit blog! Ik hoop heel erg, en niet alleen voor mezelf, laat dat duidelijk zijn, dat je opvolger net zo goed voor ons is als jij was! Het ga je goed!!!

Sorry William...

Maar ik kón niet anders... ´k zal u even uitleggen hoe het zo gekomen is.

Eerste kerstdag ´s ochtends pakten we de cadeautjes uit, die onder de boom lagen. En toen kreeg ik dit:

Eerst riep ik nog: "Wat is dát??", maar vreemd genoeg wist Fleur het precies uit te leggen (je zou toch denken dat zij de kerstman niet gesproken heeft, maar goed...) " Het is een boekje mam, voor aan een zeepketting of zo.."

Oh, dat vond ik heel leuk! En de radertjes begonnen vanaf dat moment te draaien. Ja, die creatieve, dat zal u toch herkennen neem ik aan..

En tóen wist ik het! Ik vroeg gisteren aan Mirte en Jan of, als ze misschien nog bij de kringloop verzeild zouden raken, ze uit wilden kijken naar een oud boek. Met dunne bladzijden, en het liefst een beetje vergeeld.

Dat lukte. Mirte overhandigde me met trots uw boek:

En eerst twijfelde ik nog hoor, écht! Maar toen ik eenmaal met een creatief oog naar de bladzijden (nee niet naar uw schrijfsels) keek wist ik het zeker. Het is er heel geschikt voor! En eigenlijk, ach... er zat een treinkaartje in van iemand die genoten heeft van uw boek. In 1982, zo tussen Almelo en Arnhem...

Zat nl. als bladwijzers in het boek, duzzz

Er kwam een mesje bij kijken, wat spelden en een strokrans.  Als eerbetoon naar u heb ik uw gezicht ook in de krans verwerkt, kijk maar:

Na anderhalf uur snijden, frommelen en prikken zag het resultaat er zó uit:

Vindt u het heel misschien toch nog wel een beetje leuk? Ik hoop het maar, want ik heb nog niet één vierde van uw boek gebruikt! Ik ben pas op bladzijde 201! Dus het kan zomaar zijn dat ik dit kunstje nog een keer ga herhalen, je weet het niet. Niet boos zijn, hoor...

Nog even dit...

Het maakt veel los, het eerste blogje wat ik vandaag schreef. Dat zie ik aan de reacties. Maar dat verbaast me ook niet hoor, ´t is tenslotte een beladen onderwerp. Vooral voor de mensen die nog midden in "het proces" zitten.

Daarom lijkt het me handig om even een oud blogje te linken. Ik moet er bij vertellen dat dit al bijna 2 jaar geleden geschreven is, dat wel. Maar ik kan je er ook bij vertellen dat het verhaal zich vervolgt, en het alles een steeds groter succes wordt (even afkloppen hoor, zo realistisch ben ik ook nog wel :)).

Voornamelijk voor de mensen die het allemaal eventjes niet zo zien zitten momenteel:

Jan's succes. Klik.

Lees het en misschien put je er hoop uit!!

Eten uit de kerstvoorraad.

Nog even een extra schrijfsel vandaag...

Natuurlijk haalde ik teveel in huis voor de kerst. Ik dacht maar zo niet genoeg te hebben, dus toen ik gerookte zalm zag liggen in de winkel, ging dat heel vlug m´n karretje in.

Gisteren aten we pannenkoeken. Daar maak ik als we met z´n drietjes zijn toch een heel pak beslag voor klaar, en blijft er dan wat over, dan bak ik er toch nog even snel pannenkoeken van. Die verdwijnen in de koelkast, er is er hier altijd wel eentje die dat lekker vindt voor tussen de middag of zo.

Voor de kerst maakte ik 2 pannen soep, en met dit weer bleven die in de kelder nog prima op smaak.

Duzzz... vandaag wordt het weer soep. Met een pannenkoekenhapje met zalm. Ik kocht een kuipje  roomkaas erbij en daar ging ik stapelen...

1 pannenkoek (koud dus hè) besmeren met roomkaas. Zalm erop en daarop hele dunne plakjes komkommer. Weer een pannenkoek erop en dan herhaal je de handeling weer. Tot je dit effect hebt:

Ik had drie pannenkoeken en sneed het hele handeltje door. Zo heb je 'm hoger ;) Dan gaat ie straks in punten en dan mét een kop soep... dat is helemaal niet gek kan ik je vertellen :))

Natuurlijk kan je ook kleinere puntjes snijden, dan is het een prima borrelhapje. Voor oudejaarsavond misschien?

Autisme, is dat pech hebben?

So... dat was een kort nachtje. Om een uurtje of half twee lagen we in bed. En dat was allemaal het gevolg van een prachtige documentaire op t.v..

Een documentaire over een autistische jongen. En hoe de ouders van die jongen besloten met hem op reis te gaan. Voor genezing. Mooi!

De jongen was behoorlijk onhandelbaar. En onbereikbaar. Had veel last van z'n ontlasting. Zindelijk worden? Z'n ouders zagen dat niet gebeuren. Misschien wel nooit. Lastig allemaal. En misschien druk ik me dan wel héél soepel uit.

Natuurlijk kijk ik met veel herkenning. Ooit, nu zo'n veertien jaar geleden, was Junior ook zo onhandelbaar. Mee nemen met boodschappen doen naar de supermarkt was... nou ja, hoe zal ik het zeggen. Nou, Jan was een ongeleid projectiel en ik kreeg 'm met geen mogelijkheid meer in het karretje. Schreeuwde de boel bij elkaar als ie iets niet kreeg.

De blikken van: "Nou, pak 'm gewoon lekker aan..." waren niet van de lucht. Je kent dat wel, medemoeder van een kind met autisme of ADHD, we waren er in de ogen van de medemensen nog niet helemaal opgekomen... Túúrlijk...

Ook hier was het zindelijk worden heel lastig. Maar met heel veel geduld en liefde is het tóch gelukt! En daar zit 'm nu nét de clou... Geduld en liefde. Meevoelen...

Het jongetje in de film ging naar een sjamaan en die hielp 'm een stuk op weg. Natuurlijk genas hij niet, volgens mij kan dat ook niet. Maar hij (en ook z'n ouders) konden veel beter met de situatie omgaan. Mooi te zien.

plaatje van www.

Het mooiste stuk vond ik op het allerlaatst. Toen de vader uitlegde dat zoon nog wel autisme had, maar dat dát feit z'n  zoon uniek maakte! Ik dacht: "Jaaaaa!!!" Da's nu precies waar het om draait!!

Er werd door een deskundige gezegd in de documentaire dat ouders door een rouwproces heen gaan bij het ontdekken van autisme bij hun kind. Nou nee, dat herken ik niet. Nu moet ik ook zeggen dat ik niet de ouder ben die hoge verwachtingen van haar kinderen heeft. Volgens mij werkt dat verlammend, en vooral bij je kind.

Gisterenmiddag gingen Junior en ik Tukker uitlaten. En Mirte ging hardlopen. Voor dat hardlopen moest ze een drempel over, en voor Jan zou die drempel nét iets hoger zijn. Daar ging dus tijdens het wandelen ons gesprek over. Over uit je comfortzone stappen (bij hem achter z'n bureau) en toch iets anders gaan ondernemen.

Of zoals laatst... de trein pakken voor het eerst. Of meelopen op de nieuwe school. Hij doet het allemaal zó goed hè...

Nu vertelde ie me dat dat best stress gaf. Nou, dat wist ik wel, en tóch... ik móet loslaten, 't is niet anders. Maar hij kán het. Voorbereiden en erover praten, daar bereik je heel veel mee.

Ik vind het nog steeds iets om dankbaar voor te zijn, dat wij een kind kregen met autisme. Dan ben je schijnbaar goed genoeg bevonden om zo'n kind op te voeden. Da's toch geweldig?

We kwamen van ver, dát wel. Natuurlijk is het niet makkelijk, een kind opvoeden met een gedragsprobleem. Vooral niet doordat het ons door de omgeving ook lang niet altijd makkelijk wordt gemaakt. Maar weet je wel hoe mooi het kan zijn? Tuurlijk, je moet eerst door het proces van acceptatie heen (wat bij mij persoonlijk héél snel ging), en dan moet je vervolgens keer op keer de mensen om hen heen ervan bewust maken dat hij/zij reageert omdat het niet anders kan. Dodelijk vermoeiend en frustrerend soms, ik weet het.

Maar kijk eens wat je ervoor terug krijgt: Een supersterke band met je kind. En volop geduld en medeleven voor je medemensen. En maakt dat niet heel veel goed? Nee, 't is geen pech hebben, mijns inziens... 't is een prachtige kans!!!

Ontstressen...

En dan is het alweer tweede kerstdag. Fleur vertrok eind van de ochtend weer richting camping. Daar heeft ze het gelukkig prima naar de zin. Het recreatiewerk vindt ze zó leuk, ´t is net gewoon vakantie, aldus haarzelf.

Jan ging tussen de middag naar z´n werk. Kerstbrood weer op de vuist mee. Je hebt nog niet veel trek na een uitgebreid ontbijt, dit keer zelfs met scrambled eggs. (Was een ideetje van Jan zelf, hij maakte vanochtend samen met Mirte het ontbijt klaar...)

Toen was het eventjes stil. "En nu?" vraag je je dan heel even af. Ik vond eigenlijk dat we moesten genieten van het zonnetje en Tukker kon ook wel een wandeling gebruiken. Eén en één is drie. Mirte ging voor het eerst zich wagen in hardloopland, dus Junior, Tukker en ik tuften in het groene autootje naar het bos.

We waren daar niet alleen! Hordes mensen met hele blije honden hadden hetzelfde besluit genomen. Het was heerlijk zo even met Junior bij te kletsen. Eén op één is heel waardevol, vind ik.

Nu zijn we weer thuis. Mirte is gedoucht en ik heb in tussentijd de oven even aan gehad voor een saucijzenbroodje.  Meer dan genoeg voor de lunch. Best lekker zo eenvoudig houden. Ik lees het vandaag vaker: eenvoud is gewoonweg luxe!!

Oh heerlijk...

Is het eerste kerstdag en iedereen gaat hier z'n eigen gang... Mirte is aan de studie gegaan. Zij heeft nog genoeg stampwerk te verrichten. Begin Januari komt er een tentamen om de hoek kijken. En ze moet in deze vakantie ook nog werken en shoppen voor haar nieuwe kamer, en en

Fleur gaat aan de slag met haar pas gekregen knutselspulletjes. Vanochtend maakte ik een ontbijtbuffet klaar. Compleet met iets lekkers voor de koffie erbij, en zo gingen ontbijt en koffie naadloos in elkaar door.  Tijdens het eten pakten we cadeautjes uit, die onder de boom lagen. En Tukker was druk met het pakpapier, zo was er voor hem ook iets leuks!

Tsja...

Ik kreeg een klein springvormpje van 20 cm. doorsnee. Makkelijk als je eens een taart wil maken en er niet zoveel thuis zijn om 'm te helpen opeten... Ook kwamen er nog leuke dingen om zeepkettingen te maken uit de papiertjes. Ik ga ermee aan de slag, jullie zien de resultaten vanzelf voorbij komen!

Junior zit lekker op zijn eigen stek. Achter de computer, aan de klets met z'n vrienden. Hij komt vanzelf in beeld als ie honger of dorst krijgt.

Jan vertrok in Pino naar z'n werk. Een paar plakken kerstbrood en een bak erwtensoep in de tas. Ook ging het autotijdschrift mee dat voor hem onder de boom ligt. Stel je toch voor dat daar tijd voor is tussendoor...

En zo had ik zomaar tijd voor een stukje op de blog! Heerlijk zo wat me-time zeg! Even typen, even bijlezen en ook nog tijd voor een nieuw boek. Wat wil je nog meer?

"Hè gétver..."

Dat dacht ik vanochtend toen ik de stekker van de lampjes in de boom in het stopcontact stak. "Er is ook altijd wel wat met die boom..."

Er is een jaar geweest dat de boom chronisch scheef stond. Elke keer weer probeerde Jan het ding recht te zetten door wat aarde aan één kant van de pot te proppen, maar dat hielp dan niet. Een ander jaar gebeurde het me dat ik de kamer opeens vol vliegjes had. En van die witte sliertjes in de boom. Spint... Gelukkig was toen de kerst al voorbij en was mijn vader zo lief de boom in stukken te zagen. Dan hoefde ik niet dat ding door het huis te slepen, en zo de rest ook van viezigheid te voorzien...

Zou je zeggen: "Neem een neppert." Maar afgezien dat ik daar absoluut niet van ben had dat het euvel van dit jaar ook niet opgelost. Een snoer lampjes die het begeeft. Natuurlijk gebeurde dat pas toen de boom al volop in ornaat was. Ballen erin, slingers erin en jaaa hoor.... kapot!!!

Eerst dacht ik nog dat Jan dan maar de boel eruit moest halen en het snoer vervangen. Maar vanochtend loste ik het anders op... Ik verdeelde het snoer dat bovenin  zat over de hele boom en ach... 't is niet helemaal perfect, maar zo ben ik er best gelukkig mee!!!

Rest me vandaag nog de laatste boodschapjes binnen te halen. We houden het rustig en simpel dit jaar. Morgen komt er een grillplaat op tafel. Ik eet dan met de 3 kids, Jan werkt met de kerst. Fleur is morgen een dagje thuis tussen het werken op de camping door. De meisjes zagen elkaar anderhalve week niet, dus er zal volop bijgepraat worden. 2de kerstdag doen we weer gewoon. Lekker ons eigen gang gaan en pannenkoeken bakken 's avonds. Lijkt me een prima plan.

Ook moeten de laatste kaartjes nog door de bus. Ik ben elk jaar wat laat met rondbrengen, maar dit jaar spant de kroon. Maar goed, het kan nog...

Ik kreeg vorige week van de fruitboer een prachtige kerstwens:

Zouden die appeltjes nu met stickers aan de boom hebben gehangen? Of hoe is dit anders gedaan??

Hoe leuk is dat? Simpel en toch meeslepend, zou ik het willen noemen. Ik wens jullie hetzelfde toe: een grootse kerst en dan vooral... houd het simpel, maar geniet!!!

Kerst in de kapsalon.

16 Was ik. En ik had voor het eerst een baantje in de kapsalon. 2 Dagen in de week naar school en 3 dagen werken. Het was ook de voorwaarde om de opleiding te mogen volgen, dat je werk had. En dat was gelukt!

In de zomervakantie reed ik samen met mijn ouders rond in de omgeving. En als we ergens een kapsalon zagen waar ik het wel zag zitten, gingen we domweg naar binnen. Vragen of ik daar werken kon. Zo ook die middag.

Het was in een klein dorpje in de buurt. Bloem, jij kent het wel, jij woont er namelijk. In het oude centrum van het dorp zat (en volgens mij zit die er nog steeds) een klein en klassiek salonnetje. Daar durfde ik het wel aan. Stoer stapte ik er naar binnen en vroeg of ze iemand konden gebruiken. De eigenaar was verrast.

Het bleek inderdaad dat ie er iemand bij kon gebruiken, en hij had mijn naam ook al! Hij had nl. bij het arbeidsbureau geïnformeerd en daar stond ik ingeschreven. Dus toen ik ook nog zomaar zelf het initiatief toonde om langs te komen, was dat genoeg. Ik kon na de vakantie beginnen!

Je begint onderaan de ladder. Eerst hele dagen haren wassen, permanentjes fixeren en vegen. Ook mocht ik schoonmaken en koffie brengen. Maar ach, ik vond het allemaal wel prima. Er was een gezellige sfeer en de klanten kwamen vaak wekelijks. Wassen watergolven (de krulspelden erin dus...) of föhnen. Of ze lieten hun lange haar eens in de 14 dagen wassen en watergolven en dan werd het de andere week weer opnieuw opgestoken.

Nee, niet zó... iets klassieker...

Dat kleinschalige, dat was heel gezellig. Ik werd al snel als een soort kleinkind door sommigen "geadopteerd" en keek dan ook uit naar hun komst. Elke week dezelfde tijd. Zo waren de dagen erg gestructureerd. Natuurlijk kwamen er ook mensen om alleen hun haar te laten knippen, maar mijn baas moest het vooral van de vaste bezoekers hebben...

En toen werd het kerst. De laatste dag stond het afsprakenboek propvol geboekt. Wassen, wassen en nog eens wassen werd mijn taak op zulke dagen. Mijn handen helemaal stuk van het water en de shampoo's. 's Nachts gingen er katoenen handschoentjes omheen nadat er een flinke laag uierzalf op gesmeerd was. En tóch... toch was het leuk!

Het hád gewoon wel wat... je ging vanzelf in het ritme mee. Nét even een stapje harder lopen, met in je achterhoofd die tevreden baas en natuurlijk de gezellige dagen die er achteraan kwamen. Meestal kregen we nog iets leuks voor de kerst mee en voldaan zat ik dan na afloop naast mijn vader in de auto op weg naar huis.

Ach ja, ik mis het wel eens. Die goeie oude tijd... en toch zou ik ook niet terug willen. Het staan de hele dag in zo'n benauwde omgeving (ik heb nu jammer genoeg astma, en dat heeft mede daarmee te maken) is nu niet iets wat ik nog zou willen doen. Maar er waren ook zéker leuke herinneringen, en daar is de laatste dag voor de kerst bij mijn eerste baas (er volgden er nog 2) er toch zeker ook één van!!

Toeval?

Nog eventjes een aanvulling op het blogje van gisteren. Het hele proces van deze kamer krijgen liep voor Mirte zo frappant, dat wil ik jullie echt niet onthouden...

Mirte hospiteerde zich helemaal een breuk... er waren weken bij dat ze een keer of 3 werd uitgenodigd en dat is op zich al best mooi. Als je nagaat dat er soms wel honderd reacties op 1 advertentie komen waar dan nog uit geselecteerd wordt is het al mooi als je een uitnodiging voor een hospiteeravond krijgt überhaupt!

Om even een beeld van een hospiteeravond te krijgen...

Soms had ze zelfs 2 uitnodigingen op 1 avond... kiezen maar dus. En er was ook wel eens een week bij dat ze er zát van was. "Ik ga niet hoor!" zuchtte ze dan.

Een paar weken geleden kwam ze 's avonds van de roeivereniging af fietsen. Ze bedacht zich maarzo dat het misschien wel eens een leuk plan was om een andere route te fietsen. Dus ging ze een straatje eerder af. En dat vónd ze toch een leuk straatje! Ze zag zichzelf daar best wonen! Hoe leuk zou dat zijn...

Het reageren op advertenties ging verder. De aanhouder wint, tenslotte. En zo kwam het dat er een mailtje met een uitnodiging voor een kamer kwam. Mirte bekeek zich nog eens even goed waar dat ook al weer precies was. Street-vieuw erbij aan en toen zag ze het... het was in dat leuke straatje van laatst!

Fleur en ik reageren vaak hetzelfde. Vaak niet wetend van elkaar. Zo ook deze keer... toen Mirte met dit verhaal aan kwam waren we er allebei écht van overtuigd: Dit wordt 'm!

En ja hoor! Gisteren belde Mirte dus op. We hadden gelijk! Stiekem geloven Fleur en ik niet altijd in het toeval. Het moest zo zijn volgens ons :))

Wonen in een bezemkast.

Mirte woont al een tijdje in de kamer van een vriendin van Fleur. Vriendin is op stage in Zuid-Afrika en Mirte kon zo voor 2 maandjes haar kamer gebruiken. Tot eind januari.

Het bevalt super! Mirte is een meisje die zich heel goed redt en ook met alleen zijn heeft ze totaal geen moeite. Lijkt een beetje op mij wat dat betreft. Sterker nog, ik heb het zelfs nodig, tijd met mezelf alleen.

Wat ben ik blij dat Mirte op kamers woont! Voorheen was het toch altijd een beetje stress. Om een uurtje of 12 's nachts kwam ze vaak thuis, na een lange dag college en daarna nog eens trainen bij de roeivereniging. Of een feestje. Of hospiteren, name it.

En dan heb je vaak 's ochtends even een probleempje, als je Mirte heet. Je bed uitkomen is dan best lastig. Op het laatste moment beneden komen en dan hap-snap weg. De thee kon steevast weer door de gootsteen heen. "Nee, ik drink wel water in de trein". Brrr... Ik zal dit wel nooit zo snappen, komt misschien doordat dát weer meer een trek van haar pappa is. Mirte is een prachtige mengelmoes...

Maar ik werd er ook wel eens écht tureluurs van. Ik bracht haar vaak 's ochtends naar het station in m'n groene autootje. Dan bleef ze vanwege een feestje slapen in Utrecht en de fiets 's nachts op het station laten staan, dat kan hier zelfs in ons brave dorpje niet.

Op een ochtend, toen we 3 minuten voor vertrek van de trein op weg waren naar het station kwam Mirte er op het allerlaatste moment achter dat ze haar fietssleutel nog thuis had liggen. Nu maakt ze heel wat meters in de stad op haar tweewieler, dus ze kan écht niet zonder.

En ik... zei de gek, ging als een dolleman die sleutel nog zien te halen. Racen door het dorp, écht ik leek wel James Bond! Net op tijd kwam ik dan weer aan bij het perron en de trein stond al voor ons neus toen ik Mirte de sleutels aanbood. Ja, ik noem mezelf gek, ik realiseer me best dat ik het zelf doe. Maar ja, zo'n kind moet op tijd de trein halen om weer op tijd op college te zijn en...

Ik riep die ochtend, toen ik weer thuis was tegen Jan: "De eerste de beste bezemkast die vrij komt in Utrecht, die is voor Mirte!" En ik meende het op dat moment oprecht!!

Zoiets, stelde ik me erbij voor :))

Laat het nu gebeurt zijn! Gisteren moest Mirte hospiteren en ze heeft een kamer! Voor vast! Van 7 vierkante metertjes, dus.... Een échte bezemkast!! (Gelukkig zijn er doorschuifmogelijkheden in het studentenhuis, dus het zal niet járen duren...).

Kerstdiner.

Ik vertelde het jullie al eerder. Met de kerst moet Jan werken. Oké, het is ook gedeeltelijk eigen keus, maar gedeeltelijk ook niet. Het levert ook extra geld op, en dat is iets wat we momenteel heel goed kunnen gebruiken. Kinderen met studiekosten en ook het vooruitzicht op ontslag eind volgend jaar, vandaar.

Nu is het zo dat Jan met de kerst 2 late diensten heeft. Dus hij eet niet thuis die dagen. ´k Heb al een beetje uitgevogeld hoe ik het met de kinderen ga doen. De eerste kerstdag is Fleur ook thuis, dus dan zetten we de grillplaat op tafel. De tweede dag zijn we met z´n drietjes, en wie zegt dat pannenkoeken verboden zijn met kerst :))

Bedacht ik me vanochtend tijdens de wandeling met Tukker dat Jan dus zijn kerstdiner moet missen. En dat ik nog varkenshaas en stoofpeertjes in huis heb. En bladerdeeg. Ik kocht er een champignonsausje bij net met boodschappen doen en zo kwam ik erop uit dat ik voor vanavond het diner ga maken, waarom niet??

Varkenshaas in bladerdeeg met sausje, gebakken krieltjes, witlofsalade en stoofpeertjes. Helemaal goed toch?

Zoiets dacht ik...

Ik zit nu op de bank en de stoofpeertjes staan naast mij, klaar om geschild te worden. Kopje koffie erbij en koffietijd eventjes aan en deze dame vermaakt zich wel. Het leven is zoals het is, maar wie zegt mij dat ik daarbij de (kerst) slingers niet kan ophangen...

We konden niet wachten...

Het is al volop kerst hier! Onder de klanken van leuke kerstnummers, op Skyradio, typ ik hier dit stukje. Bij het "kaarslicht"van de kerstboom. Nog nagenietend van deze dag.

Tussen de middag aten we kerststol, zelfgebakken welteverstaan. Kijk, zo zag ie eruit:

Alvast op een servet uit het kerstpakket.

En mét spijs natuurlijk!

Nét echt, vind je niet?

Ik zette ooit het recept al eens op mijn blog, hier! Echt niet moeilijk hoor.

En toen waren we al helemaal in de mood... dat zetten Fleur en ik door vanmiddag. Van de week vertelde ik jullie over dat leuke programma op t.v., van Kirsty. Hier. En nu is het kerstgedeelte in dit programma begonnen. Van de week ging Kirsty met brooddeeg aan de slag, leuke kerstdecoratie maken. Ik dacht: "Dat kunnen wij vast ook!"

Fleur was vanmiddag wel druk aan het leren, maar even ontspannen tussendoor, daar had ze wel oren naar. Dus mengden we 3 kopjes bloem met 1 kopje zout en 1 kopje water. 1 Theelepeltje zonnebloemolie erdoor en kneden maar. En toen aan de fröbel...

Als je maar 1 deegroller hebt gaat dit ook prima!

De inspiratie van het vogeltje haalde Fleur van de kerstkaart die we van mijn zus kregen. 

Kijk, dit ging net de oven in!

Niet helemaal perfect, dat komt door het etiket van de wijnfles volgens mij. Nee, hij zit nog dicht hoor, die fles...

Bakblik met mijn creaties...

Mijn vogeltje is nét iets simpeler :O

Fleur's creaties. 

Aggos, hoe lief is ie?

Ze staan nu in de oven. 1 uur op 100 graden en dan nog een uur op 150. Oeps, niet zo best voor het verbruik, maar ja, 't was wél heel leuk om te doen, en dat vind ik nu even belangrijker...

Als ze klaar zijn in de oven, gaan we ze nog een beetje kleur geven. En glitters, voor Fleur. Of je nu 20 bent of niet, dat blijft ze leuk vinden... heerlijk tóch?

Eh...

Oh, daar zit ik weer een schrijversblock van hebikjoudaar achter dit ding. Geen idee weer eens, maar we gaan maar eens kijken wat mijn vingers doen...

Woensdag belde Mirte op. Dat ze dit weekend in Utrecht bleef. A.s woensdag heeft ze een tentamen en dan moet er geleerd worden. Ze had geregeld met een collega dat die voor haar werkt deze zaterdag en dus kon ze mooi in Utrecht blijven.

Hè, dat vond ik niet zo leuk. Het liefst zie ik m'n kluppie toch bij elkaar en dat ging dus niet gebeuren, dacht ik.

Donderdag wéér Mirte aan de telefoon. Misverstandje van collega. Die dacht dat het om volgende week zaterdag ging. Mirte was not amused, ik vind het stiekem wel gezellig dat ze nog even langshopt. Al is het maar voor eventjes. Gisterenavond 11 uur was ze thuis, eerst nog een hospiteeravond gehad, vanmiddag om een uurtje of 2 zit ze weer in de trein terug.

Leren gaat toch beter in je uppie. Daar kan ik me wel iets bij voorstellen. Er valt zoveel te kletsen tussen zus,  zus en moeder, daar past geen boek tussen... duzzz

Inmiddels is het hier echt kerstsfeer. Boom opgezet en vandaag ga ik eens even kaarten schrijven. Ik weet wel dat lang niet iedereen dit meer doet, maar ik ben nu eenmaal van tradities. En daar horen ook kaarten bij. Fleur denkt er net zo over. Die stuurt ook doodleuk al haar vriendinnen kaartjes, maakt niet uit wat die doen. En gelijk heeft ze!

van het www.

Als de kaarten geschreven zijn pak ik Tukker aan de riem. Dan ga ik ze voor zover de afstand dat toelaat lekker zelf langs brengen. Zo combineer ik iets wat nuttig is met iets leuks. Niet gek toch?

Eigenlijk ligt het zwaartepunt meestal op de kerstdagen. Da's hier dit jaar anders. Jan werkt met kerst, en Fleur tweede kerstdag. Dus is het hier wat stilletjes. Maar da's niet erg hoor! We doen het heel rustig aan met een filmpje en wat lekkers. Misschien nog iets koken of bakken met z'n allen, ik heb nog geen idee. Maar dat hoeft ook nog niet. Nu is het nog de tijd voor de kerst, en daar genieten we nu nog even volop van!!

Ja, het lukt!!

Ja, ik kan ´t! Ik ben vanochtend weer eens aan het stoeien geweest met een krans, wat groen en een binddraad, en kijk!

Het is best goed gelukt! En dat voor bijna niets. Het enige wat ik nieuw heb gekocht was de krans. Voor 1.49. De hulsttakken en het dennengroen kon ik gratis meenemen. En de kerstversiering erin lag nog op zolder. En zo zie je maar weer... het hoeft lang niet altijd duur te zijn, de kerst!!

Ramptoerisme.

Wat is dat toch grappig. Schrijf ik een stukje over hoe ik mijn huishouden doe, en da´s verre van de perfecte norm en dan krijg ik heel veel pagevieuws. Ik vraag me toch een beetje af waar dat door komt.

Volgens mij is het een beetje ramptoerisme. Tenminste, dat zou het eerlijk gezegd bij mij zijn. Want zeg nou zelf, als je een keertje bij iemand was die er een niet perfect huishouden op na houdt, voel je jezelf toch altijd een beetje gerustgesteld. Of ben ik daar nu de enige in??

En waardoor voel ik me dan een beetje meer op mijn gemak? Ik heb wel eens gekscherend gezegd als ik thuis kwam: "Nou, als ik daar vandaan kom hoef ik zelf in geen 2 weken meer iets te doen!" Om me vervolgens heel voldaan op de bank te settelen. Eigenlijk, als ik er verder over nadenk is dat best wel een beetje vals.

Want weet jij veel waarom het huishouden bij een ander minder op rolletjes loopt? Misschien is er iets aan de hand. Is het plannen moeilijk, of is degene gewoon te druk om zich bezig te houden met poetsen. Maar het kan natuurlijk ook gewoon zo zijn dat de prioriteiten ergens anders liggen. Best moeilijk voor te stellen voor mensen die het schoonmaken en opruimen op de eerste plaats hebben staan, maar écht, er zijn mensen die compleet anders denken!

Volgens mij heeft één en ander gewoon te maken met oordelen. En dan vooral het oordelen over jezelf. Als ik maar alles netjes heb dan is het goed. Dan ben ik geslaagd voor mijn eigen "examen". Dus eigenlijk heeft het ook met de dosis zelfvertrouwen waarmee je behept bent te maken. (Oei, da's voor mij dan weer minder gunstig).

Mensen, doe lekker wat je belangrijk vindt in het leven. Voor de één is dat zorgen dat het huis in perfecte staat is, voor de ander is dat juist meer met het creatieve bezig zijn. En voor heel veel mensen zit het er ergens tussenin. Ik geloof dat ik tot de middengroep behoor. Net als jullie allemaal. Tóch ;))

P.s. Dit stukje komt misschien net iets te belerend over, 't is niet zo bedoelt. Meer heb ik geprobeerd een beetje inzicht te krijgen in dit alles. En dat doe ik op mijn manier, schrijvend en overwegend tegelijk.

Vaker doen!

Gisteren kochten we een kerstboom. Bij onze buurman. Zoals elk jaar. Jan nam weer de kruiwagen mee en daar gingen we richting huis met onze nieuwe aanwinst.

We plaatsten 'm eerst in het achterhuis. Even wennen aan de temperatuur, en 's avonds laat zette Jan 'm de kamer in. Toen ging de verwarming al lager, en zo heb ik toch het idee dat we langer plezier hebben aan de boom.

Vanochtend deed Jan de snoeren lichtjes erin. Best handig dat Jan lang is, dus daar heb ik dan maar even dankbaar gebruik van gemaakt. Zo vaak gebruik ik geen trapje hier in huis. Waarom zou ik ook, met zoveel medebewoners boven de 1.80 ;)

Vanmiddag kwam de rest van de kerstversiering in zicht. Ik hing de boel erin en constateerde weer dat het wel een beetje zooitje ongeregeld is. Maar ach, het past helemaal bij de rest van onze woonstijl.

Even voor het idee:

Zo dus.

Met spulletjes van de kringloop... leuk hè?

Toen we vanavond aan het eten zaten verzuchtte Jan: "Hè, gezellig zo'n boom. Dat zouden we vaker moeten doen!" Leuke man heb ik toch. Maar soms wel een beetje vreemd...

Waarschuwing... schokkend voor poetsdames!

Jan ging vandaag nogmaals tot een bezuinigingsaktie over. Dit keer plakte hij radiatorfolie achter de radiatoren. Dit was het gevolg van het lezen van een blog van een medebewoonster hier in Blogland. Wat een idee... dat we daar zelf nog niet op waren gekomen!

Wij wonen in een huis uit 1914. En de muren in de woonkamers (en suite) zijn nog niet van isolatie voorzien. Dat staat nog wel op ons verlanglijstje hoor, maar ja. Er kan maar één ding tegelijk en er zijn nogal wat dingen...

Dus radiatorfolie. Even meten en óp naar de bouwmarkt. En toen kwam het... banken aan de kant en plakken maar. Nadat de ruimtes achter de radiatoren vrij waren gemaakt. "Vrij gemaakt?" hoor ik je denken. Ja helaas, hier wel.

Ik ben erg van een opgeruimd huis. Helemaal sinds de kastjes werden uitgemest een jaartje geleden probeer ik alles ruim te houden. En dat lukt aardig, mag ik vol trots zeggen. Maar ik ben ook ergens niet van... Grote schoonmaakbeurten.

Ik hoop toch niet dat deze dames nu op me afgestuurd worden...

Elke week wordt alles netjes afgenomen met een vochtige doek. De wc's worden gepoetst en natuurlijk krijgen de badkamer en de keuken ook een poetsbeurt. Dat wel. Maar wanneer ik de ramen gedaan heb, dat weet ik eigenlijk niet meer. En ook de banken kwamen al een tijdje niet meer van hun plek. Ja, ik stofzuig er wel onderdoor, maar van de kant af... nee.

Dus je kan je zo voorstellen dat ik al helemaal niet zo ben van het achter de radiator poetsen. Ik heb ook niet zo'n borstel, maar sinds vandaag realiseer ik me dat dat toch best een handig ding kan zijn. Want er kwam wat achter vandaan...

Junior was als kind nogal van de gemakkelijke. En dat is te zien op de plek waar hij altijd zat. Precies daar, maar dan áchter de bank, of liever gezegd achter de radiator, lagen ze... heel veel snoeppapiertjes... en een plastic wikkel van een Donald Duck. Uit 2008... oei...

Er was er ééntje heel erg blij hier in huis. En dat was Tukker. Want hij was al een poos een speeltje kwijt en laat die nou ook achter de radiator zitten. Hij is als een kind zo blij met z'n "nieuwe" speeltje. Want zo lijkt het voor hem als je een half jaar zoiets niet meer in beeld had!

Weet je wat ik me nu eigenlijk afvraag? Of het nu wel zo zou schelen, die folie. Als je ziet wat er achter de verwarming vandaan kwam vraag ik me af of dat ook al niet voldoende isoleerde :O

Leuke kijktip!

Met dat er nu 2 dochters niet meer thuis wonen wordt mijn vrijheid groter. Oef, wat klinkt dit fout naar hen toe zeg! Maar je moet er wel even bij weten dat ik daar eigenlijk zelf de schuldige van ben. Ik ben nu eenmaal zo´n moeder die graag een beetje rekening met ze houd. En dat ik dan eigenlijk een ander programma wil kijken dan zij... ach...

Nu heb ik dus vaker de t.v. aan staan op de zender die ikzelf leuk vind. Vooral als ik helemaal alleen ervoor zit is dat natuurlijk logisch. En dan kom je weer hele leuke dingen tegen! Zoals "Het perfecte huis" gepresenteerd door Kirsty:

 

Elke dag op SBS6 om 16.30 's middags. De volgende dag wordt deze uitzending nog eens herhaald om 6.45 in de morgen, voor de vroege vogels. Het is zó leuk!

Deze dame gaat samen met een stel huiseigenaren op zoek naar de perfecte inrichting. En dan niet in de woonboulevard, nee, meer op de rommelmarkt of bij die ene zaak met oude bouwmaterialen. Ook zet ze de mensen aan tot het maken van spulletjes. Zo mozaïeken ze, smeden ze, maar ook haken en het maken van gordijnen komen aan de orde. Leuk!

't Is echt zo ons ding. Wij zijn ook niet van de nieuwe spullen, nee. Meer hebben we met wat oude spullen die zo hun eigen verhaal hebben.

Ik kan me herinneren dat er vorig jaar een serie kerstuitzendingen waren. Ik heb net het internet erop nagezocht, maar ik kan nog niet ontdekken of deze afleveringen ook nog weer langskomen als kerst dichterbij komt. Ik hoop het wel. Want niets is zo inspirerend als te zien hoe Kirsty, die zelf ook lang niet altijd de handigste is, zich dapper door de workshops en dan trots haar prachtige creaties toont.

Kerstuitzendingen of niet, ik ga in ieder geval weer kijken. Kijk je mee??

Blij besparen.

Het besparen gaat hier gestaag door. We zeiden een tijdje geleden de abbonnementen van een 3 tal tijdschriften op, en verdiepten ons deze week eens in het hondenvoer. Tukker krijgt voer met extra glucosamine erin. Prima voor z´n gewrichten, dat wel, maar een beetje minder voor onze bankrekening.

60 euro per zak betalen we, er zit 12 kilo in. Eén zo´n zak is in 1 maand leeg. Tel daar de kosten van de ziektekostenverzekering van Tuk bij op, en we zijn per maand al bijna 100 euro voor de hond kwijt!

Natuurlijk kunnen we onze hond niet zomaar regulier voer gaan geven. Dan loopt hij straks niet meer. Dus hebben we gezocht naar een alternatief. Ons georiënteerd bij de dierenspeciaalzaak en zo werden we al een stukje wijzer. Er bestaan, zo blijkt ook goedkopere alternatieven die toch zó een tientje per zak (dus per maand) minder kosten.

We kochten eerst maar eens een kleinverpakking hiervan, en als Tukker het er goed op doet, gaan we via het www kijken waar we het voordeligst aan dit voer kunnen komen.  Ik hoop dat het lukt, alle kleine beetjes helpen!

Ook verkochten we vandaag de Golf. Só, daar zijn we ook weer vanaf. Eerst kijken we naar een vervanger, en daarna verkopen we ook mijn groene autootje. 3 Auto's voor het huis is toch wel een beetje errug decadent... ook al zijn het oude. Weer een paar tientjes per maand over. Poeh, we gaan nog eens écht erop vooruit!

Aan het besparen van energie raak ik steeds meer gewend. Het is hier een beetje donkerder en iets kouder in huis. Ik merk dat ik er zelf al helemaal aan gewend raak, poncho overdag aan en dan gaat het best. Alleen de meisjes zijn nog niet zo gewend... vandaag schoof Fleur doodleuk de tafel waar ze aan zat te studeren richting verwarming. Zo kan het ook!

Hihi, ook een idee...

Toch leuk te zien hoe je met een beetje moeite iets kan bereiken. En het één en ander maakt het leven er niet minder leuk op hoor... daar zorgt ook mijn 29 dagen project wel voor! Ik heb daardoor meer energie en blijere mensen om me heen, dus wat wil ik nog meer??

Nu eventjes niet!

Ik ben er eventjes niet hoor! En dit is de reden:

Het nest is weer even vol en daar geniet ik volop van! Tot later!

Wow!

De laatste dagen gaan de gordijnen hier op tijd dicht. Het is toch al vroeg donker, en een oud huis als deze is al moeilijk zát warm te houden.

Natuurlijk wist ik wel dat het ging sneeuwen gisterenavond. Ik ben de eerste die buienradar erbij pakt om eens precies uit te vogelen hoe laat die eerste vlokjes nou eindelijk eens gaan vallen. Om daarna als een ongeduldig kind meerdere malen achter elkaar stiekem tussen de gordijnen door te spieken richting lantaarnpaal.

Daar kun je die eerste vlokjes altijd zó mooi zien! Maar gisteren bleef het maar uit. Jammer. Dacht ik...

Om een uur of 12 ging Jan Tukker nog even uitlaten. En toen dacht ik ineens weer aan de beloofde sneeuw. En ja! Ik was zeer verrast en bedacht me geen moment! Fototoestel mee en naar buiten. Deze plaatjes schoot ik:

Een plaatje toch, die verse sneeuw met de voetstappen van hond en baas...

Muisstil op de weg... mooi!

Voor het huis.

Opzij...

En achter.

Oh, magisch vind ik dit aanblik, elke keer weer. Van mij mogen er rode linten gespannen worden om dit kunstwerk te beschermen ;) Nu is het alles alweer minder mooi. De bezem werd er doorgehaald en de weg is ook alweer een prutje. Maarrr.... gelukkig hebben we de foto's nog!