Autisme, is dat pech hebben?

So... dat was een kort nachtje. Om een uurtje of half twee lagen we in bed. En dat was allemaal het gevolg van een prachtige documentaire op t.v..

Een documentaire over een autistische jongen. En hoe de ouders van die jongen besloten met hem op reis te gaan. Voor genezing. Mooi!

De jongen was behoorlijk onhandelbaar. En onbereikbaar. Had veel last van z'n ontlasting. Zindelijk worden? Z'n ouders zagen dat niet gebeuren. Misschien wel nooit. Lastig allemaal. En misschien druk ik me dan wel héél soepel uit.

Natuurlijk kijk ik met veel herkenning. Ooit, nu zo'n veertien jaar geleden, was Junior ook zo onhandelbaar. Mee nemen met boodschappen doen naar de supermarkt was... nou ja, hoe zal ik het zeggen. Nou, Jan was een ongeleid projectiel en ik kreeg 'm met geen mogelijkheid meer in het karretje. Schreeuwde de boel bij elkaar als ie iets niet kreeg.

De blikken van: "Nou, pak 'm gewoon lekker aan..." waren niet van de lucht. Je kent dat wel, medemoeder van een kind met autisme of ADHD, we waren er in de ogen van de medemensen nog niet helemaal opgekomen... Túúrlijk...

Ook hier was het zindelijk worden heel lastig. Maar met heel veel geduld en liefde is het tóch gelukt! En daar zit 'm nu nét de clou... Geduld en liefde. Meevoelen...

Het jongetje in de film ging naar een sjamaan en die hielp 'm een stuk op weg. Natuurlijk genas hij niet, volgens mij kan dat ook niet. Maar hij (en ook z'n ouders) konden veel beter met de situatie omgaan. Mooi te zien.

plaatje van www.

Het mooiste stuk vond ik op het allerlaatst. Toen de vader uitlegde dat zoon nog wel autisme had, maar dat dát feit z'n  zoon uniek maakte! Ik dacht: "Jaaaaa!!!" Da's nu precies waar het om draait!!

Er werd door een deskundige gezegd in de documentaire dat ouders door een rouwproces heen gaan bij het ontdekken van autisme bij hun kind. Nou nee, dat herken ik niet. Nu moet ik ook zeggen dat ik niet de ouder ben die hoge verwachtingen van haar kinderen heeft. Volgens mij werkt dat verlammend, en vooral bij je kind.

Gisterenmiddag gingen Junior en ik Tukker uitlaten. En Mirte ging hardlopen. Voor dat hardlopen moest ze een drempel over, en voor Jan zou die drempel nét iets hoger zijn. Daar ging dus tijdens het wandelen ons gesprek over. Over uit je comfortzone stappen (bij hem achter z'n bureau) en toch iets anders gaan ondernemen.

Of zoals laatst... de trein pakken voor het eerst. Of meelopen op de nieuwe school. Hij doet het allemaal zó goed hè...

Nu vertelde ie me dat dat best stress gaf. Nou, dat wist ik wel, en tóch... ik móet loslaten, 't is niet anders. Maar hij kán het. Voorbereiden en erover praten, daar bereik je heel veel mee.

Ik vind het nog steeds iets om dankbaar voor te zijn, dat wij een kind kregen met autisme. Dan ben je schijnbaar goed genoeg bevonden om zo'n kind op te voeden. Da's toch geweldig?

We kwamen van ver, dát wel. Natuurlijk is het niet makkelijk, een kind opvoeden met een gedragsprobleem. Vooral niet doordat het ons door de omgeving ook lang niet altijd makkelijk wordt gemaakt. Maar weet je wel hoe mooi het kan zijn? Tuurlijk, je moet eerst door het proces van acceptatie heen (wat bij mij persoonlijk héél snel ging), en dan moet je vervolgens keer op keer de mensen om hen heen ervan bewust maken dat hij/zij reageert omdat het niet anders kan. Dodelijk vermoeiend en frustrerend soms, ik weet het.

Maar kijk eens wat je ervoor terug krijgt: Een supersterke band met je kind. En volop geduld en medeleven voor je medemensen. En maakt dat niet heel veel goed? Nee, 't is geen pech hebben, mijns inziens... 't is een prachtige kans!!!