Sorry William...

Maar ik kón niet anders... ´k zal u even uitleggen hoe het zo gekomen is.

Eerste kerstdag ´s ochtends pakten we de cadeautjes uit, die onder de boom lagen. En toen kreeg ik dit:

Eerst riep ik nog: "Wat is dát??", maar vreemd genoeg wist Fleur het precies uit te leggen (je zou toch denken dat zij de kerstman niet gesproken heeft, maar goed...) " Het is een boekje mam, voor aan een zeepketting of zo.."

Oh, dat vond ik heel leuk! En de radertjes begonnen vanaf dat moment te draaien. Ja, die creatieve, dat zal u toch herkennen neem ik aan..

En tóen wist ik het! Ik vroeg gisteren aan Mirte en Jan of, als ze misschien nog bij de kringloop verzeild zouden raken, ze uit wilden kijken naar een oud boek. Met dunne bladzijden, en het liefst een beetje vergeeld.

Dat lukte. Mirte overhandigde me met trots uw boek:

En eerst twijfelde ik nog hoor, écht! Maar toen ik eenmaal met een creatief oog naar de bladzijden (nee niet naar uw schrijfsels) keek wist ik het zeker. Het is er heel geschikt voor! En eigenlijk, ach... er zat een treinkaartje in van iemand die genoten heeft van uw boek. In 1982, zo tussen Almelo en Arnhem...

Zat nl. als bladwijzers in het boek, duzzz

Er kwam een mesje bij kijken, wat spelden en een strokrans.  Als eerbetoon naar u heb ik uw gezicht ook in de krans verwerkt, kijk maar:

Na anderhalf uur snijden, frommelen en prikken zag het resultaat er zó uit:

Vindt u het heel misschien toch nog wel een beetje leuk? Ik hoop het maar, want ik heb nog niet één vierde van uw boek gebruikt! Ik ben pas op bladzijde 201! Dus het kan zomaar zijn dat ik dit kunstje nog een keer ga herhalen, je weet het niet. Niet boos zijn, hoor...