Kerst in de kapsalon.

16 Was ik. En ik had voor het eerst een baantje in de kapsalon. 2 Dagen in de week naar school en 3 dagen werken. Het was ook de voorwaarde om de opleiding te mogen volgen, dat je werk had. En dat was gelukt!

In de zomervakantie reed ik samen met mijn ouders rond in de omgeving. En als we ergens een kapsalon zagen waar ik het wel zag zitten, gingen we domweg naar binnen. Vragen of ik daar werken kon. Zo ook die middag.

Het was in een klein dorpje in de buurt. Bloem, jij kent het wel, jij woont er namelijk. In het oude centrum van het dorp zat (en volgens mij zit die er nog steeds) een klein en klassiek salonnetje. Daar durfde ik het wel aan. Stoer stapte ik er naar binnen en vroeg of ze iemand konden gebruiken. De eigenaar was verrast.

Het bleek inderdaad dat ie er iemand bij kon gebruiken, en hij had mijn naam ook al! Hij had nl. bij het arbeidsbureau geïnformeerd en daar stond ik ingeschreven. Dus toen ik ook nog zomaar zelf het initiatief toonde om langs te komen, was dat genoeg. Ik kon na de vakantie beginnen!

Je begint onderaan de ladder. Eerst hele dagen haren wassen, permanentjes fixeren en vegen. Ook mocht ik schoonmaken en koffie brengen. Maar ach, ik vond het allemaal wel prima. Er was een gezellige sfeer en de klanten kwamen vaak wekelijks. Wassen watergolven (de krulspelden erin dus...) of föhnen. Of ze lieten hun lange haar eens in de 14 dagen wassen en watergolven en dan werd het de andere week weer opnieuw opgestoken.

Nee, niet zó... iets klassieker...

Dat kleinschalige, dat was heel gezellig. Ik werd al snel als een soort kleinkind door sommigen "geadopteerd" en keek dan ook uit naar hun komst. Elke week dezelfde tijd. Zo waren de dagen erg gestructureerd. Natuurlijk kwamen er ook mensen om alleen hun haar te laten knippen, maar mijn baas moest het vooral van de vaste bezoekers hebben...

En toen werd het kerst. De laatste dag stond het afsprakenboek propvol geboekt. Wassen, wassen en nog eens wassen werd mijn taak op zulke dagen. Mijn handen helemaal stuk van het water en de shampoo's. 's Nachts gingen er katoenen handschoentjes omheen nadat er een flinke laag uierzalf op gesmeerd was. En tóch... toch was het leuk!

Het hád gewoon wel wat... je ging vanzelf in het ritme mee. Nét even een stapje harder lopen, met in je achterhoofd die tevreden baas en natuurlijk de gezellige dagen die er achteraan kwamen. Meestal kregen we nog iets leuks voor de kerst mee en voldaan zat ik dan na afloop naast mijn vader in de auto op weg naar huis.

Ach ja, ik mis het wel eens. Die goeie oude tijd... en toch zou ik ook niet terug willen. Het staan de hele dag in zo'n benauwde omgeving (ik heb nu jammer genoeg astma, en dat heeft mede daarmee te maken) is nu niet iets wat ik nog zou willen doen. Maar er waren ook zéker leuke herinneringen, en daar is de laatste dag voor de kerst bij mijn eerste baas (er volgden er nog 2) er toch zeker ook één van!!