Gids.

En dan staat er bij 7 april het woord "gids" bij de blog van heldenreis.nl. Dan moeten nog even de radartjes gaan draaien bij mij. Waar denk ik dan aan bij dit woord? Wat komt er het eerst in me op?

Zoals jullie weten ben ik moeder. Van 3 kinderen, die me heel erg lief zijn, dat moge duidelijk zijn na al die schrijfsels hier op mijn blog over hen. Ik ben ook op de eerste plaats moeder. Sterker nog, ik zou niet zo goed hebben geweten wat ik had gemoeten als me dit geluk niet ten deel was gevallen.

Ben niet zo'n carriëremens, eerlijk gezegd. En al helemaal niet als kapster. 'k Heb dit beroep wel met plezier uitgeoefend hoor, maar om daar nou mijn levenswerk van te maken... nee. Dan waren er waarschijnlijk andere dingen geweest die me meer zouden hebben aangesproken. Dan denk ik aan maatschappelijk werkster of pedagoge.

Want dat zit me toch een beetje in het bloed. Iets betekenen voor anderen, zoals ik nu voor mijn kinderen kan doen. Met (helaas) een zeker loslaten erin, dat wel. Want hoe ouder de kinderen worden, hoe meer dat van een moeder gevraagd wordt. En dat is iets wat me niet altijd even makkelijk valt.

Ik heb ooit, toen ik een tijdje bij een haptonoom liep, een sessie gehad met paarden. Die dieren zijn zo ontzettend gevoelig, ideaal als je wilt weten hoe je overkomt bij anderen.

Dus ging ik de bak in, kreeg een leidsel in mijn handen met de opdracht het paard rond te leiden. Ik ging lopen. Maar helaas ging ik te snel. Liep het paard net iets voor en daar raakte ze danig van in de war. Dus de conclusie was dat ik moest leren vertrouwen en niet proberen nét een stap voor te zijn. Hoe moeilijk is dat als je het vertaald naar opvoeden van kinderen... helemaal naar een kind met PDD-NOS.

En toch hè, toch is het mogelijk. Eerst kijken wat er gebeurt. Laten gebeuren dus ook wel gezegd. Vertrouwen hebben, hoe lastig dat in sommige situaties ook is. Ze deden domme dingen, maar ze kwamen goed terecht, is een zin die in dit liedje voorkomt. En ik geloof daar zeker ook in. Natuurlijk ben ik de gids in het leven van mijn kinderen. Maar wél als zij het nodig hebben, en hopelijk maai ik ze de mogelijkheid tot zelf ervaren niet voor de voeten weg. Poeh...