Samen een straatje om....

Eigenlijk deden we dat niet zo veel met Tukker. Achter onze tuin sluit een veldje aan en dat was een prima plek om ´m even z´n behoefte te laten doen. Kwam bij dat ie heel hard trok aan de riem de eerste jaren, en dus was de keus snel gemaakt.

Een paar keer per dag naar het veldje en verder los laten gaan in het losloopgebied, hier op verschillende lokaties in de buurt. Prima oplossing tot voor kort, maar het werkte niet meer.

Tukker bleek H.D. te hebben en atrose. En daarom moest ie echt bijkomen als hij een keer naar het bos was geweest. Vaak wel een dag, en daarna dan kon het weer. Maar dan kreeg je de situatie dat ie de ene dag niet liep en de andere als een gek los ging. En daar heel veel last van had nadien. Pijnstillers waren dan ook volop nodig....

Nu doe ik het anders. Een paar keer per dag aan de riem door de wijk, (Schepje mee natuurlijk, de uitwerpselen gaan netjes in de put langs de weg..) en natuurlijk een paar keer per week de auto in naar het bos. En dat is echt een uitkomst. Zo logisch natuurlijk, ik verdeel de beweging wat meer en dat maakt dat hij nauwelijks nog pijnstilling nodig heeft.

Ook voor mij is het heel gezellig. D'r is er altijd wel één die mee gaat. En zo heb je nog eens een persoonlijk gesprekje, heel nuttig ook. Het opmerkelijkst is nog dat Junior het zelfs leuk vindt om met Tuk te lopen. En de hond luisterd ook prima naar hem. Het wordt al zo'n gewoonte 's avonds samen lopen, ik zou het missen als het niet zo was.

Zo is het voor iedereen een pluspunt. Ik moet zeggen dat het liedje "samen een straatje rond" me ook wel eens in het hoofd zit als ik 's ochtends heel vroeg met Tuk buiten ben. Lekker fris en rustig is het dan nog en je vraagt je inderdaad af: "Wie laat wie nu uit???"