Lieve landgenoten,

Bijna een jaar woon ik nu hier in Blogland. Heel lang daarvoor had ik al de plannen te verhuizen, maar ik durfde niet zo goed. Op dat grote internet en met allemaal nieuwe mensen om me heen, ik wist het niet zo net nog hoor....

Maar ik had wel al bedacht van te voren dat het voor mij wel eens goed kon zijn. Stelde me zo voor dat er inspiratie zou zijn door anderen en dat ik zelf misschien ook wel iets meer gemotiveerd zou zijn creatieve uitspattingen toe te laten. En niets bleek minder waar!

Na een stroef begin, maar dat had alles te maken met het overlijden van de zoon van mijn vriendin, kwam het bloggen langzaam op gang. en daarbij de kennismaking met jullie, lieve landgenoten. Hoe geweldig was dat! Allemaal onbekende mensen die open stonden voor soms best nietszeggende verhaaltjes. En daar vaak ook nog hele lieve en ook humoristische reacties op gaven.

Er kwam ook nog een real life blogdag voorbij. In mei, bij Makkie. En wat bleek? Die onbekende landgenoten waren net gewone mensen. Hele aardige ook nog. Het had wat mij betreft wel en weekend mogen duren, zoveel was er te bespreken. Eigenlijk was er niet eens veel tijd om creatief bezig zijn, maar ja, als je bij Makkie in huis bent ontkom je daar nu eenmaal niet aan..

Ook in de vakantie kon ik jullie niet missen. En dat hoefde ook niet hoor, ik schreef gewoon lekker door. Met als gevolg een vakantiedagboek. Andere vakanties wel geprobeert bij te houden maar gek genoeg kwam er dan niet zoveel van. Ik denk zeker dat het ook met de feed-back van jullie te maken heeft dat bloggen zo leuk is.

December is het nu alweer. En dit hele jaar heb ik op "papier" staan. Geweldig vind ik dat. Kan me zo voorstellen dat het na een aantal jaar nog leuk is om terug te lezen. Nu zijn de kids nog allemaal thuis en zo lang zal dat niet meer duren. Maar voor het December werd deed ik iets waar ik nog niet bij stil had gestaan in het begin. Ik betrok nog een plekje in Blogland!

Geinspireerd door de dame van eenkastjeperdag deed ik iets heel impulsiefs. En daarmee liet ik een grote wens van mij op gang komen. Namelijk het aanpakken van de verzamelde rommel hier in huis. Jarenlang wel pogingen gedaan hoor, maar het strandde altijd wel ergens op een bepaald punt. En met deze actie komt langzamerhand de rust in mijn hoofd terug. Want als de opruimbeurt weer geweest is die dag kan ik het loslaten. En ach, 365 dagen, daar ben ik nog lang niet...

Maar hier al bijna. En dat allemaal zeker ook dankzij jullie. Dus bij deze: Heel erg bedankt voor de moeite mijn blogjes te lezen en hopelijk blijven we nog heel lang contact houden!