Herfst.

Daar zijn toch geen woorden meer voor nodig??

Koken oude stijl...

Vandaag maakte ik erwtensoep. Of snert, ook wel gezegd. Ik vond het leuk om dit eens op de ouderwetse manier te doen. Het staat toch zo een paar uurtjes op het gas te pruttelen en ik dacht: "Kom, laat ik daar eens een petroleumstelletje bij pakken!"

Dus de plant werd eraf gehaald, het stelletje stond voor de sier op de vensterbank, vandaar... en ik gooide er lampenolie in. Het aan de kook brengen van de soep deed ik nog wel even op het gas. Maar daarna komt het lange, langzame bereiden en dat ging prima op het stelletje:

Beetje weinig ruimte in mijn keuken, dus dit was een goede oplossing.

Ook ging ik kippenvleugeltjes garen, dat deed ik, om in de stijl te blijven vandaag, in de hooikist. Eerst eventjes aanbraden in de braadpan op het gas, en daarna tussen de kussentjes:

Wel even nog een theedoek er tussen, en dan kussentje erop.

"Ick spaer en maeck gaer" staat er in het deksel van de kist. En dat was precies wat ik vandaag deed.

De vleugeltjes gingen nog even onder de grill. We aten ze vandaag met rode kool, aardappelpuree en een jachtsausje. Smaakte bijzonder goed!  De erwtensoep is voor morgen bedoelt. Alleen... 't is wel een beetje veel. Dus ik vroeg me af...

Zie je de damp eraf slaan ; ))

Oma, oma en opa, hebben jullie misschien zin morgenavond (woensdag dus) met ons mee te eten? Bel anders eventjes. Jullie zijn van harte welkom!!

Jarige Joke.

50 Jaar word je vandaag. Poeh zeg. Heb ik maarzo een zus die Sarah ziet. Da´s best een beetje confronterend hoor. Vooral omdat ik maar 20 maandjes jonger ben dan jij...

plaatje van www.

Nee, we lijken niet op elkaar, wordt er gezegd als mensen er soms na jaren achter komen dat we zusjes zijn. Eigenlijk vind ik dat helemaal niet. Er zijn zoveel herkenningspunten als jij en ik weer eens tijdens een knipbeurt aan de klets zijn. Soms gewoon hilarisch...

Oh hoe moeilijk vinden we het om niet te zorgen. Altijd proberen we klaar te staan voor man en kinderen, zelfs als die kinderen, zoals bij jou allebei, niet meer thuis wonen. Ga je met zo´n kind naar de supermarkt in het weekend, betrap je jezelf erop toch maar weer één en ander te betalen. Maar ook rijdt de mamma taxi regelmatig van en naar het station...

Ook houden we allebei van regelmaat. Oké, ik geloof wel dat jij je daar iets meer aan vasthoudt dan ik, maar toch. Het is, vinden we heel prettig te weten waar we aan toe zijn. Maar ook, als het nodig is kunnen we snel aanpassen. En accepteren.

Op ons zelf zijn, dat vinden we helemaal niet erg. Lekker de tijd voor jezelf hebben zonder veel drukte of lawaai. Ik spreek nu wel even voor mezelf als ik zeg dat ik dat zelfs echt nodig heb. Wordt er opdringerig gedaan door anderen, dan werkt dat zelfs tegengesteld.

Oké, jij hebt krullen en ik heb redelijk stijl haar. Ik föhn m'n haar elke dag, jij laat het het liefst drogen aan de lucht. Ik draag een beetje make-up, jij niet. Hakken, ja die draag je wel maar niet hoger dan een paar centimeter. Voor mij is dat het liefst hoger dan zo'n 7 á 8. Ik ben wat meer extravert dan jij. Niet dat ik dat altijd waardeer van mezelf, maar 't is zo. Jij komt toch een stuk verstandiger over denk ik. Jij denkt eerst en praat dan, ik andersom : o

En tóch hé, zie ik jou lopen als ik een filmpje zie van mezelf. Hetzelfde loopje en (ook volgens Fleur) precies dezelfde lach. Leuk.

Maakt het uit, of we op elkaar lijken of niet? Nee. Of nou ja, misschien toch wel een beetje. Want laat ik je één ding vertellen, je bent toch altijd wel een voorbeeld geweest. Echt een oudere zus, die hielp met huiswerk en die doordat je de kinderen nét een aantal jaren ouder hebt, meer ervaring hebt en dus wijze raad kan geven.

Dankjewel zus, voor dat alles en heel veel plezier vandaag tijdens jullie dagje uit! En natuurlijk van harte gefeliciteerd en óp voor de volgende 50!!

Geluk is een keuze.

Oei... die is gewaagd. Ik lees al tijden mee bij Lowie. Hij is de vader van Guusje, een meisje dat vorig jaar, op 30 oktober om precies te zijn, overleed aan de gevolgen van kanker. Veel te jong nog. Lowie schrijft op dit KLIK blog zijn ervaringen, ook nu nog, en hij schreef een boek over de periode van ziek zijn en overlijden van zijn dochter.

Hij las bij iemand anders deze quote. En natuurlijk kan hij het daar niet mee eens zijn. Maar volgens hem heb je best invloed op hoe je om gaat met de dingen die je meemaakt. Dus, zo schreef Lowie op het eind van het blogje wat ie hierover schreef, ik zie het zo: "Op de golven heb je geen invloed, wel op hoe je de zeilen zet".

En zo is het maar net. Ik kan niet voelen wat deze vader door moet maken. Ik heb het zelf niet mee gemaakt, dus dan kan je alleen maar proberen mee te voelen met hem. Maar ik vind het zó knap dat mensen die toch niet de makkelijkste levensweg hebben er zo tegenaan kunnen kijken. Fantastisch!

Natuurlijk heb je allemaal je dag wel eens niet. Vanochtend versliep ik me, de wekker stond niet goed. Heb ik nooit, en uitgerekend nu ik een uur langer heb gebeurt me dat! Een kwartiertje later, dus even rennen, dacht ik. Kom ik beneden, liggen er "souvenirs" op de vloer in de tussenkamer, achtergelaten door een zieke hond.

Goed. eerst papier erover heen, water opzetten, brood uit de vriezer en toen als een gek aan het opruimen en poetsen. Bah. Wat een begin zeg! Maar gelukkig hebben Mirte en Jan op tijd hun trein gehaald en ligt Tuk weer rustig op zijn kleed te slapen. Even in de gaten houden.

Nu kan je je compleet chagrijnig gaan voelen door zo'n start, maar nee. Ik heb net een wandeling met Tukker gemaakt en weet je wel hoe mooi het buiten is? Gelukkig toonde hij heel vrolijk, ik hoop natuurlijk wel dat ie snel weer op knapt.

Ook een mooie, niet? Van het www.

Nee hoor, ik bagatelliseer niet wat Lowie mee maakte. Ik laat alleen zien dat ook in het dagelijkse leven van -niet veel aan de hand- er veel te winnen is. Ik denk écht dat een portie positiviteit en tolerantie naar andere mensen toe de wereld echt mooier maakt. En daar heb je, als je dan vrolijke mensen om je heen hebt zelf ook weer plezier van!! Fijne dag! Maak er wat van!

Bakinspiratie.

Wat is bloggen toch leuk. Niet alleen zelf berichtjes schrijven, maar ook regelmatig op bezoek gaan bij mijn medeblogsters. Ik was eventjes niet in staat iedereen precies te volgen, een beetje druk de laatste dagen, maar vanochtend had ik maarzo een uurtje over om eens lekker bij te lezen.

Op zondag bak ik vaak iets van een broodje voor de lunch. Jan sliep vanochtend langer, i.v.m. de nachtdienst vanavond, en Junior was vastbesloten dat extra uurtje ook slapend door te brengen. Hij werd van tevoren al helemaal blij van het idee ; ) Mirte zat alweer vroeg achter haar boeken (lees laptop, daar staat minstens zoveel informatie op voor een studente...) en Fleur was een beetje ziek zwak en vooral misselijk.

Dat we om een uur of 12 nog wat eten moesten, ik was er nog helemaal niet zo mee bezig geweest. Tot ik bij Anita op het blog dit berichtje tegen kwam. Jaaa... scones! Laat ik nu al weken een pak mix voor deze dingen in huis hebben!

Het was een kwestie van mix in de beslagkom, boter erbij en melk. Ff roeren en dan verdelen in 10 bolletjes. 12 minuten op 220 in de oven en kijk!

Lekkere scones!

Ook niet te versmaden met een beetje aardbeienjam.

Aten we toch weer lekker tussen de middag! En dat allemaal dankzij Anita's tip!

Cadeautje.

Oh ik heb ´m ook in huis hoor! Het Robin Magazine. En wat is ie leuk!

plaatje van www.

Hij kwam al regelmatig langs. En het leukste was vond ik dat ik toch meen de mensen die erin geschreven hebben (nou ja, een aantal dan...) een beetje te kennen. Al is het maar via de computer.

Allemaal recepten staan erin. Kijk, da's nu precies mijn straatje. Ik vind het heel leuk een beetje inspiratie op te doen en zo mijn eigen draai eraan geven. Voor papieren projecten ben ik nog niet zo warm gelopen, maar ach. Wat niet is...

Eigenlijk vond ik dat ik niet zo vaak meer een tijdschrift moest kopen. Maar ja, met dit alles in het achterhoofd en het feit dat ik mijn verjaardagscenten weer met de knollen de pot in had laten gaan, moest het nu dan toch maar besteld worden. Toch nog iets ervoor aangeschaft!

Over die verjaardag gesproken: Ik vroeg geld want ik wou een bakoventje kopen. Dat oventje kwam Jan voor 5 euro tegen in de kringloopwinkel, zo goed als nieuw. Momenteel is de portemonnee zo leeg gezien de hoge studiekosten. Dus toen de boodschappen gedaan moesten worden was het te verleidelijk het geld daar maar voor te gebruiken. Scheelt dan toch weer.

Dus nee, voor mij is het niet handig geld te vragen voor de verjaardag. Een klein cadeautje is misschien meer op zijn plaats. Mag ook mini zijn, ik vind het vooral leuk als het persoonlijk is en uit het hart gegeven wordt. Misschien is zelfgemaakt nog het leukst... Maar goed dat moet je als gever ook maar in je straatje liggen...

Vanavond gaan we naar de verjaardag van mijn zus. 50 wordt ze dit jaar, een heel speciale leeftijd. Dus ik ben vandaag eens even de stad in geweest om iets voor haar te kopen. Dat gaat dan met iets zelfgemaakts in een papiertje en ik hoop dat ze er blij mee is.

Kan nog even niet vertellen wat ik kocht. Ze leest heel nu en dan zelf ook mee, vandaar.

En dan vannacht... vannacht hebben we zomaar een uurtje langer rust! Heerlijk zeg! Om morgenvroeg allemaal weer opgewekt en uitgerust op te staan en nog lekker te genieten van een mooie zondag. Fijne dag!!

Uit "schaarste" ontstaan.

Oei. Gingen Jan en ik de boterham smeren voor de lunch vanmiddag, waren er geen vleeswaren meer. En dan ook helemaal niets. Ik ben een beetje door schade en schande wijs geworden. Gooide de laatste tijd best vaak een aantal plakken vleeswaren weg, gewoon teveel ingekocht.

Toch zonde. Dus nu koop ik wat minder in, met in m'n achterhoofd dat ik na een week toch opnieuw in de supermarkt sta. Maar gisteren had ik geen tijd, dus het werd een dagje later dan normaal. En dan merk je net dat de voorraad daar niet op bedacht is...

Dus werd het kaas. Voor mij geen punt, dat ene broodje met kaas vind ik prima. Maar Jan eet er 3, en dan wordt het snel een beetje saai. Daar moest wat op gevonden worden!

Vorige week liet ik trots mijn nieuwe oventje zien hier in Blogland. Was bedoeld  voor in Pino, maar het beviel in het weekend zó goed dat ik besloot het ding ook thuis te gebruiken. De broodjes gaan razendsnel in dat ding. Kan me toch voorstellen dat het scheelt in de energie. Mijn gewone oven moet eerst voorverwarmen en dan gaat zo'n voorbakbroodje er al gauw een minuut of 10 in. Bij het kleine oventje is dat 7 minuutjes en dan zonder voorverwarmen.

Vanmiddag gebruikten we het ding ook nog even. Sneetje brood, kaas erop, en dan tomaatjes met wat oregano. 5 Minuten in het oventje en kijk:

Met zijn andere broodjes met kaas was Jan ook creatief geweest. Eentje met mosterd erop en eentje met komkommer eronder. So. Met een kopje tomatensoep van gisteren was het toch best een lekkere lunch!

Gejat.

Sinds Junior met het openbaar vervoer naar school gaat, probeer ik er toch zoveel mogelijk op de achtergrond te zijn. Voor "noodgevallen", je weet maar nooit. Om half acht gaat ie van huis en om ongeveer kwart over acht is hij op school. Tot die tijd probeer ik thuis te zijn.

Vanochtend om acht uur ging de telefoon. Er is dan iets aan de hand, we worden gewoonlijk nooit zo vroeg gebeld. Dus ik spoedde me naar de telefoon en nam op. Junior aan de andere kant. Met een terneergeslagen toon meldde ie dat z'n fiets was gejat. Hij heeft er zowel hier als in Arnhem ééntje, zo kan hij echt zelfstandig naar school.

"Had je 'm wel op slot staan?" was mijn stomme reactie. "Ja natuurlijk mam, het slot ligt hier doorgeknipt op de grond". Gek is het toch dat je altijd nog kijkt of zoiets niet voorkomen had kunnen worden.Vooral als je zo'n mens bent als ik, die toch stiekem denkt dingen onder controle te kunnen hebben...

Vanochtend heeft Jan vroege dienst. De fiets van thuis zat al in Pino, het was de bedoeling die te ruilen voor de fiets daar... Nou ja, in ieder geval is er dan daar weer een fiets, en tot we een "nieuwe" hebben breng ik Junior 's ochtends maar weer eventjes naar en van het station. Iemand die toevallig nog een fiets in de schuur heeft staan die rijp is voor het station??

Tóch ben ik verontwaardigd. Ze moeten met de p.... van onze spullen afblijven, denk ik dan. Ooit (meer dan 25 jaar terug) gebeurde er ook zoiets met Jan z'n toenmalige brommer. Maar het geheel had een andere afloop... Het verhaal? Nou, komt ie:

We waren bij een vriendin in het dorp op visite. Jan had de brommer netjes op slot gedaan, maar toen dachten we nog dat kettingsloten niet nodig waren.

Nu ben ik zo'n typje die dingen aanvoelt. Dus 's avonds zat ik bij m'n vriendin al niet lekker, en toen we naar huis gingen zagen we waarom. We kwamen met de helmen in onze handen op de plek waar de brommer stond en wég was ie!

We hadden nog geen tijd om verontwaardigd te worden, want de brommer kwam doodleuk, zonder licht maar met 2 passagiers langs ons heen scheuren. Jan was in alle staten. "Kom!" zei ie, "rennen!!" Ik maakte hem al snel wijs dat ik toch écht niet op de vuist ging met brommerdieven, waar zag ie me voor aan?

Verslagen liepen we langs de weg op naar mijn ouderlijk huis. Ineens zag Jan een politieauto staan. Met twee agenten erin. Klop klop tegen het raampje, en Jan legde aan de agenten uit wat het geval was. "Kom maar eventjes achterin de auto", zei oom agent. Toen we daar plaats genomen hadden vroeg ie ons uit te leggen hoe de brommer eruit zag.

Ik zou zweren dat dit 'm ongeveer was....  maar ik kan het ook wel helemaal fout hebben ; ))

Nou, een blauwe Zundapp, zeiden we. En ik wist nog te vertellen dat ie volgens mij (Jan was het er niet helemaal mee eens, maar ja...) een beetje lawaai maakte. "Zo!!!" zei ik, ik hoorde ons eigendom aankomen!! Vanuit de tegengestelde richting kwam brommert, met iemand erop keihard aanscheuren. Meneer had ook nog een lege sporttas achterop, misschien was ie wel van plan die illegaal te vullen...

De politieauto keerde razendsnel en reed de bestuurder klem. Er werd aan de jongeman gevraagd hoe ie aan de brommer kwam en hij verklaarde heilig het ding gekocht te hebben! "Nou", zei de politieman, "Da's niet helemaal waar. Want hier staat de eigenaar".

Er werd snel gewisseld. Wij mochten onze weg weer rijdend verder vervolgen en de onfortuinlijke "koper" liet zich door de politie rijden. Jan mocht de volgende dag op het bureau komen om één en ander uit te leggen. Wie zegt dat er in zo'n klein dorpje (gat volgens de meisjes...) niet eens wat gebeurt? Bijna wild west, toch ; ))

Creatief met weinig geld.

Ik heb er al wel eens vaker een blogje over gemaakt. Dat je creatief kunt zijn, zonder dat het nu meteen een hoop geld hoeft te kosten. Zo liet ik gisteren zien dat we op Texel een workshop hadden met zeepkettingen.

Mijn idee was dat. Toen ik hoorde dat de heren richting een revisiebedrijf wilden gaan zondagmiddag zag ik de bui al hangen. Dat werd óf meegaan en dan iets aan moeten horen wat totaal niet in mijn straatje is, of in de bus wachten...

Nou nee. Dus stelde ik Jan voor om eens te vragen op het forum of het geven van een workshop geen goed idee was. Gelukkig werd dat snel goed bevonden en zo gebeurde het dat ik ging brainstormen over... wát dan??

Het moest iets met schelpen worden. Tenslotte ben je een weekend bij zee en is het dan leuk om een herinnering mee te nemen die daar op slaat. Sieraden zijn leuk, maar lang niet iedereen is daar van. Dus kwam ik op het idee een zeepketting te maken.

Ik toog naar de A.ction en sloeg daar leuke spulletjes in. Hartjes voor niet meer dan een euro per stuk:

Als ik het goed heb was deze 79 cent.

Kant en klare zeepkettingen (die ik niet zo mooi vond, sorry A.ction..) die ik uit elkaar prutste, deze kosten 1.50 per stuk. Ook kwam ik kartonnetjes met "kant" tegen voor 50 cent stuk. Voor 15 euro had ik een kratje vol, genoeg voor de workshop.

De foto's van het gebeuren zag je gisteren al. Toen werd me nog door Hilde gevraagd hoe het één en ander er nu precies uit zag. Dus heb ik speciaal voor haar mijn eigen ketting nog even gefotografeerd thuis:

Beetje lastig goed op de foto te zetten, in het echt ben ik er blijer mee...

Het hart en de zeepjes ruiken heerlijk. Dus zo'n ketting leent zich er erg voor om op de badkamer of toilet te hangen. Het touw wat ik gebruikte komt van de Welkoop. Ook voor een habbekrats.

Om nog even in het goedkope knutsel-item te blijven wil ik jullie dit even laten zien:

Ik maakte van een bol wol van 99 cent en met rondbreipennen van 79 cent (gekocht bij Zee. man) deze col.  Vond in m'n kledingkast een t-shirt in dezelfde kleur, vest erover en klaar!

En dan nog even dit:

Duur herfstboeket? Nee joh! De takken scoorde ik gisteren langs het Apeldoorn-Dierens kanaal:

We fietsten daar en zagen dat er gemaaid werd. Een fietser voor ons was zo goochem wat takken te plukken, en ik dacht: "Dat kan ik ook!" Vanochtend plukte ik wat Hortensia, Sedum, Klimop en besjes uit de tuin en ik ben best blij met het resultaat! Zo zie je maar... met de knip niet te ver open kom je toch nog wel een heel eind! Ik hoop dat ik jullie wat inspiratie heb kunnen meegeven. Zo ja, veel plezier!!

Hoe het was op Texel?

Nou, leuk hoor! En nat, dat wel. "Ze" hadden het van tevoren over heel mooi zonnig weer, maar helaas... De pret mocht het gelukkig niet drukken.

Vrijdagochtend reden we weg. De bus versierd met zelf gehaakte slingers:

en Jarige Jan in een prima humeur:

We besloten de dijk Lelystad/Enkhuizen over te gaan. Voordat we die op reden moest er eerst nog effies een vissie worden gegeten. Deze gewoonte komt nog van Jan's vader. De familie komt uit Noord-Holland,  dus dat werd nogal eens gedaan onderweg voor bezoek.

De rit ging vlot. We konden  bij de boot zelfs zó doorrijden. Totaal geen wachttijd, terwijl dat wel gezegd was. Mooi dus. Even nog een plaatje van de boot die we tegen kwamen:

Voor ons is zo'n overtocht een leuke belevenis. Doe je niet elke dag... We kwamen aan op het eiland en ook de camping was niet ver. In Oudeschild. Deze om precies te zijn. Klik. Echt een aanrader!

Het zag er helaas nog wel een beetje leeg uit zo alleen met Pino op dat grote veld:

Gelukkig kwam daar 's avonds al verandering in. Nog 1 bus kwam vrijdag al aan. Zaterdag aan het einde van de middag was het helemaal gezellig met alle soortgenoten:

Maar voor de bussen op de camping aan kwamen, gingen we eerst nog even naar het Juttersmuseum. Daar leidde jutter Jan ons rond. Hij vertelde leuke verhalen. Ook keken we onze ogen uit. Je geloofde je ogen niet wat er allemaal uit de zee is komen zetten in het verleden:

Een beetje humor... Jan is 1.97 lang...

In colonne reden we van het terrein af en begaven ons richting zee:

Waar we even lekker uitwaaiden... nou ja, als er wind zou zijn dan ; ))

's Avonds, op de camping was het ongedwongen en gezellig. We zaten tot laat 's avonds buiten, ondergetekende met dekentje, 't is natuurlijk oktober...  Later ging er nog een groep binnen in de recreatieruimte zitten. De volgende ochtend werd, voor de liefhebbers eieren met spek gebakken. Er was een keuken waar iedereen gebruik van kon maken. Ideaal!

's Middags gingen de heren naar een revisiebedrijf. Met de nodige informatie kwamen ze weer terug op de camping, waar de dames zich hadden bezig gehouden met het maken van een zeepketting:

Lekker fröbelen zo met z'n allen...

Zie hier het resultaat!

Nog even voor een kijkje om de hoek, om een indruk van de ruimte te geven.

Toen was het weer tijd om richting huis te gaan. Net als op de heenweg reden we weer zó de boot op. Mooi zo al die bussen op een rijtje op de boot:

Hé Theo!

Het zit er weer op. De spullen zijn uitgepakt en de tent en luifel liggen inmiddels op zolder. Maar het is zeker voor herhaling vatbaar, zo'n  uitstapje met leden van het bus-forum. 't Was leuk mensen! (er wordt hier ook door hen mee gelezen.) Maar ook de camping is het zeker waard nog eens bezocht te worden. Gaan we doen. Ik weet het zéker!!

Creatief met vuurtorens...

Ja hoor, we zijn weer op het vaste land! Na een weekendje Texel is het ook weer heerlijk thuis te zijn. Natuurlijk ga ik jullie nog wel meer vertellen over hoe het was daar, maar eerst eventjes dit:

Dachten jullie dat ík creatief ben, geef de heren een fototoestel in de handen en ze worden nog veel creatiever. Met vuurtorens welteverstaan:

Na een strandwandeling kan je als je al 49 bent wel een steuntje gebruiken...

Geïnspireerd gaat senior dan ook zelf aan de slag. 

Helemaal leuk, vond ik toen ie de foto aan mij liet zien. Alleen jammer dat je je schoenen daar onder je duim neergegooid had... Vond ie niet geslaagd dat ik dat zei. Hij krijgt er een punthoofd van, van dat gezeur:

Nu maar hopen dat dát nog goed komt!

P.s. En nu niet allemaal reageren dat ik niet zo hard voor hem moet zijn... dit is allemaal met een flinke knipoog geschreven hoor!!

Voor Jan,

Eventjes snel dan... ik zit hier beneden te wachten met een ontbijtje. Ter ere van je verjaardag eten we zo met z´n vijven. Dat komt niet vaak meer voor de laatste tijd, maar gelukkig lukte dat vandaag nog wel.

Van ons allemaal!!

Na het ontbijt reizen we af naar Texel. Een mooiere verjaardag is er voor jou bijna niet momenteel. Gisteren legde je nog de laatste hand aan een bak voor op het dashboard van Pino. Leuk te zien hoe je, zoals altijd dat héél precies in elkaar had geknutseld.

Er kunnen koffie (en thee, voor jou...) bekers in. En jij zorgde er ook nog voor dat er aan mijn kant 2 uitsparingen zijn. Kan ik het eerst inschenken en dan gaat er ééntje richting jouw kant. Maar ook verschillende vakjes voor weet-ik-wat-allemaal maken het ding super handig.

Zoals altijd bedenk je iets en dan komt het vroeg of laat vanzelf uit je handen. Je bent dus heel handig, maar je hebt meer goede eigenschappen. Geduld en humor zijn een paar andere, evenals het feit dat jij je de kaas niet van het brood laat eten. Als het zo uit komt, zeg je graag eventjes waar het op staat.

Soms wel een beetje confronterend voor de aanhoorder, maar zo weet diegene wel precies waar het op staat.

So, weer genoeg veren in je k... gestoken. Je zou er nog van naast je schoenen gaan lopen, dat doen we hier niet ; )

Schat, gefeliciteerd met je 49ste (oeps) verjaardag en ik hoop nog fijne jaren samen met je mee te maken. Kom op, we gaan nu eten en dan starten we Pino óp naar Texel!!

Even delen...

Fleur wees me op deze tekst. Ik vond het zo mooi dat ik dit graag met jullie deel:

When things in your life seem almost too much to handle, when 24 hours in a day are not enough, remember the mayonnaise jar and the 2 Beers.

A professor stood before his philosophy class and had some items in front of him. When the class b

egan, he wordlessly picked up a very large and empty mayonnaise jar and proceeded to fill it with golf balls. He then asked the students if the jar was full. They agreed that it was.

The professor then picked up a box of pebbles and poured them into the jar. He shook the jar lightly. The pebbles rolled into the open areas between the golf balls. He then asked the students again if the jar was full. They agreed it was.

The professor next picked up a box of sand and poured it into the jar. Of course, the sand filled up everything else. He asked once more if the jar was full.. The students responded with a unanimous 'yes.'

The professor then produced two Beers from under the table and poured the entire contents into the jar effectively filling the empty space between the sand.The students laughed..

'Now,' said the professor as the laughter subsided, 'I want you to recognize that this jar represents your life. The golf balls are the important things---your family, your children, your health, your friends and your favorite passions---and if everything else was lost and only they remained, your life would still be full. The pebbles are the other things that matter like your job, your house and your car.. The sand is everything else---the small stuff.

'If you put the sand into the jar first,' he continued, 'there is no room for the pebbles or the golf balls. The same goes for life.

If you spend all your time and energy on the small stuff you will never have room for the things that are important to you.

Pay attention to the things that are critical to your happiness.

Spend time with your children. Spend time with your parents. Visit with grandparents. Take your spouse out to dinner. Play another 18. There will always be time to clean the house and mow the lawn.

Take care of the golf balls first---the things that really matter. Set your priorities. The rest is just sand.

One of the students raised her hand and inquired what the Beer represented. The professor smiled and said, 'I'm glad you asked.' The Beer just shows you that no matter how full your life may seem, there's always room for a couple of Beers with a friend.

Kleurige en fleurige kaarsjes.

Een tijd geleden vertelde ik jullie over het feit dat we geluk hadden. Geluk met spulletjes die we kregen van de schoonmoeder van mijn zus. Schoonmoeder ging verhuizen en had wat dingen waar ze van af wou. Het was al aangeboden aan mijn zus, zwager en hun dochters maar die hadden voor deze spullen geen belangstelling.

´t Was me al snel duidelijk dat schoonmoeder snel schoon schip wou maken. Of we het erg vonden meteen hele dozen mee te nemen. Nee, vonden wij geen punt. We gooiden de kofferbak van de auto vol en sleepten het geheel mee naar huis.

Daar aangekomen begon het leuke uitpakken. Wat wáren we blij met de dingen die we gekregen hadden. Sommige items waren niet geheel in de stijl die wij mooi vinden, maar ach. Dan bestaat er altijd nog zoiets als de kringloop, M.P. of een rommelmarkt.

Soms moet je eventjes wennen aan dingen die je tegenkomt in zo´n doos. Dat gold ook voor deze 3 retro's:

Ik vind ze mooi van lelijkigheid, maar goed. Ze passen, zo bedachten we later, perfect bij Pino. De kleur en de tijd waar ze uit komen matchen helemaal. Dus mochten ze uit de doos en gaan ze vrijdag mee naar Texel. Schoteltje eronder en je hebt een heel leuk sfeerlichtje, tóch?

Intussen zijn we druk met de voorbereidingen. Jan maakte het gasstelletje gebruiksklaar en ook de kraan doet het nu. En oh ja, van de week scoorden we een heel klein bakoventje bij de kringloop! 5 Euries en wij kunnen 's ochtends warme broodjes eten, wat wil je nog meer?

Wel de stoel iets naar voren voor we gaan bakken ; o

Ook is Jan nog bezig met een soort kastje/ bak voor op het dashboard. Helaas, dat gaat niet helemaal af komen voor Texel, maar ach. Wat in het vat zit...

Vanochtend maakte ik hier in huis nog wat schoon en later haalde ik nog een doekje door Pino. Morgen ga ik de boodschappen doen en inpakken. Ook moet ik de spulletjes voor de workshop nog bij elkaar zoeken, maar dat gaat ook zeker lukken.

Rest mij nog jullie de kussentjes te laten zien die ik voor Pino gehaakt heb. Onze vorige buuf is heel handig met de naaimachine en zij maakte ze af. Als cadeautje voor mijn verjaardag. Ik moet zeggen dat ik dat helemaal leuk vind, een cadeau in doe-vorm!!

Oeps, vergeet ik toch helemaal een linkje te plaatsen voor nog meer kleurige en fleurige dingetjes op de blog van Veronique... en dat terwijl we het met al dat grijs buiten ze goed kunnen gebruiken!! KLIK!

En nú in het Nederlands...

Junior heeft er heel lang voor gespaard. Hij had wel een mobieltje, maar die vond meneer niet snel genoeg. Dus moest er een andere komen...

Gaat vrij makkelijk altijd bij hem. Hij denkt maar dat geld wat op z´n spaarrekening staat ook wel "gewoon" voor zulke doeleinden gebruikt kan worden. Nou, niet bij deze moeder ben ik bang.

Hij spaarde dus zijn contant geld allemaal bij elkaar. Zakgeld, geld waarvoor ie klusjes moest doen en soms een meevallertje. Hij was er bijna. Omdat hij al zo veel geduld had gehad mocht ie 25 euro van de rekening halen.

Ze bestelden het ding via internet. Maar zijn vader haalde hem gisteren na het werk op in Nijmegen. Spannend voor Jan. Die had de hele dag een prima humeur, wetende wat voor leuks hem te wachten stond.

Zelfs zo'n goed humeur, dat hij ermee instemde mee te gaan wandelen met Tukker in het bos. Leuk! Zo heerlijk sloffend met de handen in z'n zakken liep ie gezellig naast mij te keuvelen. En Tuk had weer de tijd van z'n leven!!

Op tijd waren we thuis. Nog voor vaders van z'n werk kwam. Natuurlijk was Junior zó beneden... Het gevalletje werd uitgepakt en het ontdekken begon...

Dit is de "boosdoener".

Daar is ie nu nog mee bezig. Leuk te zien hoe blij maar ook hoe voorzichtig hij met de telefoon is. En onder het eten ging het gesprek er ook over. Zit je met 2 Jannen aan tafel die allebei een taal spreken die ik niet ken...

"En nú in het Nederlands!" riep ik gefrustreerd na de zoveelste vreemde telefoontherm. Waarop ze heel lacherig de boel in Nederlands Jip-en-Janneke-taal aan mij uit trachtten te leggen.... Mánnen...

En toen...

Zeg ik tegen jullie dat ik het zoeken van mijn trouwring gewoon even los ga laten... ja ja...

Ik heb gisteren de kledingkast uitgepakt, niet gevonden. Vanochtend nog de kast nogmaals van z´n kant gehad. Nee. Vanmiddag tijdens het stofzuigen zowat op mijn buik erachter aan geslopen... nee.

Ook ging ik even afstoffen. Eerst beneden en ten Jan toch nog niet terug was van z'n ochtenddienst bedacht ik me dat ik wel alvast boven kon beginnen. Onze slaapkamer al gedaan, was trouwens allemaal geen overbodige luxe. Bijna een week ziek en in een oud huis wonen geeft een behoorlijk laagje grijs binnen. Bah.

De slaapkamer glom weer en ik kwam de overloop op. Bedacht me om nogmaals een doos uit te pakken die daar staat. Er zitten dingen in die op Marktplaats te koop zijn aangeboden en wat spullen voor de rommelmarkt/ kringloop. Natuurlijk had ik deze doos al wel na gekeken maar het zat me toch nog niet lekker.

Vorige keer ging het nakijken even snel. Onderin de doos gevoeld of daar de ring lag en bovenop de inhoud gecheckt. Alles een beetje met de Franse slag, je hebt ook geen idee waar je zoeken moet...

Nu deed ik de doos open en nam het spul één voor één eruit. En toen... Jaaaa!!! Kijk:

Oei, oude hand... nou ja, dat is al jaren zo bij mij vanwege het veel in het water zitten tijdens mijn werk (kapster).

Hij is er weer! Gelukkig maar. Nu kan ik wel zeggen, ik doe 'm nooit meer af, maar nee. Ik vind het nu eenmaal prettig zoals ik het gewend ben. Maar ik kan jullie vertellen dat ik hier héél erg blij mee ben. Ik miste m'n ring gewoon, werd er ook vaak mee geconfronteerd op de gekste momenten.

Bijvoorbeeld als ik Junior duidelijk maak dat ie wel weer genoeg tijd onder de douche doorgebracht heeft. Even een tikje op het raampje van de badkamerdeur. Maar met links is dat toch heel raar en lastig.

Volgens mij hè, heeft het vinden van de ring er ook mee te maken dat jullie mee duimden. En het opzeggen van die heilige-hoe-was-het-ook-alweer... Maar goed, ik ben blij en daarom deel ik dit nog even met jullie. Dankjewel!!

Texel in zicht...

Ja, herfstvakantie heeft ook hier in huis zijn intrede gedaan. Nou ja, bij 1 persoon dan hè... Junior heeft aankomende week helemaal vrij. Zijn zussen niet. Dat heb je als je studeert, schijnt het. Oudste zus moet woensdag op voor een tentamen en jongste zus gaat vrolijk door met colleges en trainen met roeien. Zelfs 3 keer in de week voorlopig.

Maar goed. herfstvakantie is begonnen en daarmee ook de week dat we met Pino afreizen naar Texel. Vrijdag gaat dat, als alles goed is, gebeuren. Hangt nog een héél klein beetje van het weer af, of het vrijdag of toch maar zaterdag gaat gebeuren.

Zelf kunnen we vrijdag al, maar de meeste soortgenoten van Pino vertrekken zaterdag. Dus mócht het een beetje spartaans zijn qua weer op de camping, dan kiezen we toch maar voor 1 nachtje.

Feit is wel dat we een heel goed werkende kachel hebben in Pino. Die is eigenlijk qua capaciteit wel wat overdreven voor ons minicampertje, maar ach. Lager zetten kan altijd nog.

We keken vandaag eventjes op internet hoe het zat met de wachttijden op de boot, nou, die zijn er al. Hopelijk is het weer zo goed dat we gezellig de stoeltjes buiten kunnen zetten en er een kopje koffie bij kunnen drinken. Het scheelt al een stuk dat je van tevoren weet dat je een half á één uur moet wachten.

Deze week ga ik dus Pino eventjes uitsoppen. En natuurlijk inpakken. Ik moet zeggen dat ik dit absoluut geen straf vind hoor. Je stapt in het busje en je voelt je op vakantie. Dat is ook de reden dat Jan iedere dag richting werk weer vrolijk in het gele ding stapt ; ))

De trouwring? Nee, nog steeds niet terecht. Ik heb vanmiddag de kledingkast uit- en ingeruimd maar het ding is nog steeds spoorloos. Ik zou toch willen dat ik iets meer van Jan mee had. Hij zocht nog nauwelijks...

Hij gaf vanmiddag nogmaals aan dat hij het advies van wijlen zijn oma opvolgt... "Niet zoeken, komt vanzelf weer terecht zei ze, en dat doe ik dan ook maar". Fleur lag in een deuk bij het gezicht dat haar vader er bij trok, en eigenlijk vond ik het zelf ook heel grappig. Loslaten dus maar, scheelt een hoop energie... Maar ik ga op aanraden van een medeblogster mijn vrienschapsring toch maar eens opzoeken, 't is zo kaal zonder...