Gejat.

Sinds Junior met het openbaar vervoer naar school gaat, probeer ik er toch zoveel mogelijk op de achtergrond te zijn. Voor "noodgevallen", je weet maar nooit. Om half acht gaat ie van huis en om ongeveer kwart over acht is hij op school. Tot die tijd probeer ik thuis te zijn.

Vanochtend om acht uur ging de telefoon. Er is dan iets aan de hand, we worden gewoonlijk nooit zo vroeg gebeld. Dus ik spoedde me naar de telefoon en nam op. Junior aan de andere kant. Met een terneergeslagen toon meldde ie dat z'n fiets was gejat. Hij heeft er zowel hier als in Arnhem ééntje, zo kan hij echt zelfstandig naar school.

"Had je 'm wel op slot staan?" was mijn stomme reactie. "Ja natuurlijk mam, het slot ligt hier doorgeknipt op de grond". Gek is het toch dat je altijd nog kijkt of zoiets niet voorkomen had kunnen worden.Vooral als je zo'n mens bent als ik, die toch stiekem denkt dingen onder controle te kunnen hebben...

Vanochtend heeft Jan vroege dienst. De fiets van thuis zat al in Pino, het was de bedoeling die te ruilen voor de fiets daar... Nou ja, in ieder geval is er dan daar weer een fiets, en tot we een "nieuwe" hebben breng ik Junior 's ochtends maar weer eventjes naar en van het station. Iemand die toevallig nog een fiets in de schuur heeft staan die rijp is voor het station??

Tóch ben ik verontwaardigd. Ze moeten met de p.... van onze spullen afblijven, denk ik dan. Ooit (meer dan 25 jaar terug) gebeurde er ook zoiets met Jan z'n toenmalige brommer. Maar het geheel had een andere afloop... Het verhaal? Nou, komt ie:

We waren bij een vriendin in het dorp op visite. Jan had de brommer netjes op slot gedaan, maar toen dachten we nog dat kettingsloten niet nodig waren.

Nu ben ik zo'n typje die dingen aanvoelt. Dus 's avonds zat ik bij m'n vriendin al niet lekker, en toen we naar huis gingen zagen we waarom. We kwamen met de helmen in onze handen op de plek waar de brommer stond en wég was ie!

We hadden nog geen tijd om verontwaardigd te worden, want de brommer kwam doodleuk, zonder licht maar met 2 passagiers langs ons heen scheuren. Jan was in alle staten. "Kom!" zei ie, "rennen!!" Ik maakte hem al snel wijs dat ik toch écht niet op de vuist ging met brommerdieven, waar zag ie me voor aan?

Verslagen liepen we langs de weg op naar mijn ouderlijk huis. Ineens zag Jan een politieauto staan. Met twee agenten erin. Klop klop tegen het raampje, en Jan legde aan de agenten uit wat het geval was. "Kom maar eventjes achterin de auto", zei oom agent. Toen we daar plaats genomen hadden vroeg ie ons uit te leggen hoe de brommer eruit zag.

Ik zou zweren dat dit 'm ongeveer was....  maar ik kan het ook wel helemaal fout hebben ; ))

Nou, een blauwe Zundapp, zeiden we. En ik wist nog te vertellen dat ie volgens mij (Jan was het er niet helemaal mee eens, maar ja...) een beetje lawaai maakte. "Zo!!!" zei ik, ik hoorde ons eigendom aankomen!! Vanuit de tegengestelde richting kwam brommert, met iemand erop keihard aanscheuren. Meneer had ook nog een lege sporttas achterop, misschien was ie wel van plan die illegaal te vullen...

De politieauto keerde razendsnel en reed de bestuurder klem. Er werd aan de jongeman gevraagd hoe ie aan de brommer kwam en hij verklaarde heilig het ding gekocht te hebben! "Nou", zei de politieman, "Da's niet helemaal waar. Want hier staat de eigenaar".

Er werd snel gewisseld. Wij mochten onze weg weer rijdend verder vervolgen en de onfortuinlijke "koper" liet zich door de politie rijden. Jan mocht de volgende dag op het bureau komen om één en ander uit te leggen. Wie zegt dat er in zo'n klein dorpje (gat volgens de meisjes...) niet eens wat gebeurt? Bijna wild west, toch ; ))