Gesprek op school.

Vandaag mocht ik weer eens aantreden. Vorige keer deed Jan het, een kwestie van benzinekosten in de hand houden. De school van Jan Junior zit nu eenmaal op de route van Jan's werk naar huis, en dan kun je één en ander mooi combineren.

Maar vandaag was Jan vrij. En aangezien hij meubels aan het verzamelen is voor Fleur, tufte Pino samen met hem de andere kant op. Dus mijn groene autootje mocht mij naar Jan's school brengen. Eerst nog even naar het station. Junior had alvast zijn fiets daar geparkeerd, en samen togen we weer naar zijn school.

Toen we binnen kwamen zat de lerares enigszins gestrest achter de computer, Het was nog niet helemaal tijd, en ze moest nog even iets opzoeken. Niet te vinden volgens haar... maar nadat ze Jan vroeg te helpen en hij zijn zoekkunsten losliet op het apparaat was het leed zó geleden. "Poeh zeg, wat moet ik volgend jaar toch zonder jou beginnen" verzuchtte ze... Nou ja, hopelijk komt er dan een andere computerkenner bij haar in de klas...

Het gesprek. Ja, niets als goed nieuws eigenlijk... En ik was dan ook supertrots dat zij vertelde dat ze wel een klas vol met Jannen wou. Hé die zin heb ik eerder gehoord, maar dat ging dan over Jan's zussen. Tóch leuk!

Behulpzaam, zachtaardig, vriendelijk, Jan zou er van naast zijn gympen gaan  lopen. Gelukkig kwamen er ook nog wat verbeterpuntjes voorbij... Soms een beetje slecht te motiveren. Maar dan vooral bij onderdelen die ie niet zo leuk vindt. Góh... Jan gaf nog wel even zelf aan dat je zoiets eigenlijk ook gewoon "lui" kunt noemen :))

Het handelingsplan kwam op tafel. En als het om de sociale omgangsvormen en het gedrag gaat zijn er nog een paar kleine verbeterpuntjes, hij zit niet voor niets op een cluster 4 school. Maar toen de leerdoelen op tafel kwamen was de tabel leeg! "Ja, dit is eigenlijk uitzonderlijk", vertelde juf. Haar collega's probeerden nog of er écht niets was wat daar kon staan. Maar iets verzinnen is ook wat... Duz...

Ik opperde dat er eigenlijk maar 1 leerdoel is dit jaar. Goed door het examen heen komen en dan óp naar de vervolgopleiding. En daar was juf het helemaal mee eens.

Ik ben dus helemaal blij, zoals je waarschijnlijk  al  door had ;) Volgende week begint Junior met z'n stage. Ik ben heel benieuwd hoe ie dat gaat vinden. De computers die nagekeken moeten worden staan al voor hem klaar in de hoek, vertelde mijn zus, die werkt bij het bedrijf waar Jan stage gaat lopen:

Zouden ze er zó aan toe zijn ;)

Toen Jan dat hoorde kwam er een glimlachje bij hem tevoorschijn. Komt goed, denk ik zomaar...

Ouderwetsch langzaam koken...

Dat deed ik vandaag. Geen plannen buitenshuis, en nadat ik Tukker uitliet in de regen vanochtend, vond ik dat ook helemáál niet zo erg... Dus bedacht ik me dat er nog appels in de kelder lagen. Deze week had ik uit die emmer er al een paar vreemde beetje behaarde exemplaren uitgevist die rijp waren voor de container. Oei. De rest kon ik nog redden, dus ik moest er wat mee, om herhaling te voorkomen zeg maar.

"Wat eten we vanavond?" komt bij mij meestal 's ochtends al door mijn hoofd. Ik bedacht nog zo'n potje "smulpannetje" te hebben staan. Variant kip in mosterdsaus:

Lekker joh! De kipfilet braadde ik even op het gas aan, potje met 125 ml. water erbij en toen kwam dit ding tevoorschijn. De hooikist:

Pan erin, kussentje erop, deksel dicht en de tijd doet de rest. Een paar uurtjes, totdat de kip gaar is. Niet té, dan wordt ie droog. Maar ach, dat gebeurt niet zo snel op deze manier. Zo ziet het er dan uit:

We eten er rode kool bij. Daar had ik nog een portie van in de vriezer. En bij die rode kool hoort... jawel! Appelmoes! Appeltjes schillen, een paar perziken met wat sap erbij (stond nog in de koelkast) en even aan de kook brengen:

 En dán, komt het volgende ouderwetsche hulpmiddel om de hoek kijken: het pertroleumstel:

Ook dit gerecht moet een paar uurtjes de tijd hebben. Ik zet het nl. op een heel zacht pitje. Dan heb ik mijn handen vrij om nog iets met de rest van de appels te doen.

Goed. Deeg. kant en klaar. Uit de vriezer:

Van Fleur kreeg ik een mini spingvorm met de kerst en nu ga ik 'm dan eindelijk gebruiken. Beboteren. Deeg erin en dan stukjes appel. En oh ja, die 3 bananen met plekjes kunnen ook prima erbij. In plakjes dan hè...

Na een minuut of 40 in de oven hadden we dit taartje:

Ruikt ie niet heerlijk ;))

Inmiddels is er de helft van op, en  volgens Jan is ie voor herhaling vatbaar! So. Dat slowcooking hè..., da's zo gek nog niet volgens mij!!!

Acceptatie en flow.

´t Is toch wel raar. Dat ik het moeilijk vind te accepteren dat dingen niet zo snel gaan als ik wil. Wat ik dan wil?

Nou, een beetje sneller alles als het kan. Ik ben het lage tempo van de winter wel weer beu. Ik merk dat ik moe ben, heel moe. Ik slaap veel. Over het algemeen tussen de middag een uur, als het niet langer is, en ook 's avonds na een uur of 10 krijg ik niets meer mee. Compleet uitgeteld.

En ook de plannen op creatief gebied lijken totaal geen vooruitgang te hebben. Ik doe maar wat, en soms vraagt Jan eens aan mij of ik al zover ben om eens wat op het grote www te beginnen. Op face book bijvoorbeeld of toch maar op Markt Plaza... Dan antwoord ik dat ik eerst het één en ander moet uitzoeken en maken. Maar wanneer dat eens kan, geen idee. Ik zie niet zo goed wanneer daar tijd voor over is. Er is altijd wel weer wat anders dat meer aandacht nodig heeft...

Ook de besparingen lijken soms niet echt te vorderen. Soms denk ik "blehhhh..." Je zou er depressief van worden...

Maar als ik reëel naar de situatie kijkt valt één en ander eigenlijk zat mee. Van de week besloot ik eens wat aan mijn energiepeil te doen. Even een poos de suiker laten staan, en het snaaien 's avonds eens flink in te dimmen. Dus ik toog gisteren naar de supermarkt en haalde een tas vol fruit. Om vervolgens daar van te snoepen als ik weer een suikerdip had. Gaat nog goed tot nu toe.

Ook ga ik wat eerder mijn bed in 's avonds. Dat betekend nog niet dat dat erg vroeg is hoor. We zijn nu eenmaal laat volk. Maar als ik je vertel dat ik in ieder geval 12 uur in mijn bed wil liggen en dan dus zomaar een uur win per nacht, hoe gek kon het dan ook zijn dat er geen energie meer was in mijn lijf. Niet toch?

En die creatieve plannen... Natuurlijk verkocht ik wat spullen aan medeblogsters laatst. Hartstikke leuk! En nu  maakte ik een zeepketting voor Mirte in haar nieuwe kamer:

Weer zo'n vondst bij de Wibra, leuk toch?

En een armband met koperkleurige kettels en slotje voor mezelf:

Dat deed ik afgelopen zondag. En ook maakte Fleur een krans voor haar vriendin met mijn advies/hulp. Vriendin geeft vrijdag haar verjaardag en Fleur weet niet helemaal zeker of ze mee leest op onze blogs, dus na die tijd laat zij hem op haar adres zien. En was ik gisteren bij een dame waar ik vertelde over deze krans:

Hier schreef ik er een blogje over. De mevrouw bood aan dat ik een workshop mocht houden bij "De vrouwen van nu" , waar zij nauw mee verbonden is. Leuk tóch?

Ook met de besparingen gaat het eigenlijk helemaal niet slecht. Het leuke is dat er al een gewoonte is ontstaan bij gebruik aan stroom. Lampjes gaan niet meer aan, en daar hoef ik niet eens meer bij na te denken. De oven krijgt rust hier in huis. In plaats daarvan wordt een klein bakoventje gebruikt bij het afbakken van broodjes. En natuurlijk gebruik ik het petroleumstel erg vaak. En kook ik water voor in de waterkoker. Je zou toch denken dat dat flink gaat schelen in het gasgebruik! Ook gaat de verwarming weer laag. Mijn poncho is een goeie vervanger.

En als klap op de vuurpijl kregen we 75 euro terug van het water! Dus zuinig zijn in  gebruik heeft gewoon zin!

Weet je wat het denk ik is... ik ben gewoon een beetje ongeduldig! Want als ik mijn eigen schrijfsel hierboven nog eens na lees kan ik niet anders dan ontdekken dat de goede weg al ingeslagen is. Leven met de flow mee is zo gek nog niet. Dus ach..

Ik ga zo maar eens weer de was ophangen. Het droogt nog steeds prima aan mijn plafondrek. 1 Dagje en het kan de kast weer in. Een strijkijzer is niet nodig. Ik hang het strak op, duzzz....

Daarna ga ik de hond uitlaten, de konijntjes eten geven en hun hokken schoonmaken, en dan naar de buuf. Daar moet de kat en het kippenvolk buiten ook eten en schone verblijven hebben. De buurtjes zijn op vakantie, en dan doe ik dat altijd. In die weken krijg ik altijd een beetje een kinderboerderijgevoel, gék hè ;)

Dan ga ik brood halen op de markt. En wat de dag daarna gaat brengen? Geen idee. Ik zie wel. Go with the flow, denk ik zomaar. Dat blijkt zo gek nog niet te zijn...

Gewijzigde plannen...

Jan vroeg het vanavond aan Junior aan tafel: "Wil jij misschien even mee dat tafeltje ophalen voor Fleur?" Junior reageert zeer gereserveerd. Hij heeft wel eens meegemaakt dat dat "even" een paar uur duurde en wil nu duidelijkheid. En hij wil weten of het misschien écht nodig is...

"Ach" zegt Jan, "ik kan het eigenlijk ook wel alleen af, 't was misschien wel gezellig." Ik kijk hem eens aan en vraag dan of ik misschien mee mag. En dat wordt gelukkig ook geaccepteerd. Om half 7 gaan we.

Maar als ik na de afwas de t.v. aanzet voor het 6 uur nieuws krijg ik een beetje spijt. Er komt nieuws dat er een toespraak is van de koningin om 7 uur en dan zou het misschien wel kunnen gaan om haar troonsafstand. Ik ben er nu  eenmaal dol op, op die beelden van het koningshuis en Jan weet dat gelukkig ook.

Met als gevolg dat net Pino met Jan alleen richting Zevenaar is vertrokken. Daar staat een prachtig oud tafeltje op Fleur te wachten.  Vierkant, niet te groot, maar het kan aan twee kanten uitgeschoven worden. Voor het schamele bedrag van 30 euro!

Nu moet Fleur alleen nog een kledingkast hebben. We zijn volop op zoek op M.P. Jan zei vanmiddag wat ik eerder vandaag tegen Fleur zei : "Voor 15 euro. Dan is het bedrag voor de nieuwe meubeltjes precies honderd euro". En dat terwijl er al een mooi dressoir, een tweezitsbank en nu een tafeltje gekocht is. Wie doet dat ons na :)) Leuke uitdaging, tóch?

En nu? Ik heb me op de bank gesetteld en ga eens uitgebreid genieten van wat er vanavond allemaal langs komt op t.v. Ik ben benieuwd. En als het voor jou ook zo "je ding" is: veel plezier vanavond!!

Leuk gebaar!

En zo langzaam aan kabbelt de zondag voort. Ik heb me op de bank gesetteld met een boek, dat bijna uit is. "De kleine dingen" van Erica James. Mooi ontroerend boek. Ik krijg het een beetje koud en sla een dekentje over mijn schouders.

2 Uur 's middags. Junior komt uit bed. ik had zo maar eens gedacht hem te laten uitslapen. En dan ook écht. Tot ie zelf wakker zou worden. Ik vraag hem of hij schrok van de tijd toen ie op zijn wekker keek. "Nee hoor" zegt ie nonchalant en met z'n handen in zijn zakken verlaat hij de woonkamer. Om zijn vrienden op de computer te gaan ontmoeten boven. Die zullen inmiddels toch ook wel wakker zijn?

Als Junior vroeg uit bed moet, lijkt ie hier een beetje op... nu was ie vrolijk en wakker hoor!

Fleur zit, evenals de rest van de dagen deze week, te blokken voor een volgend tentamen. Het gaat goed met haar studie. Ze haalt prachtige cijfers, een zeveneneenhalf is de laagste. Maar dat wil niet zeggen dat er geen tijd in gestopt hoeft te worden door haar. Juist wél.

Ik dommel een beetje weg. Vind het 's middags altijd lastig mijn ogen open te houden. En dan wordt er tegen het raam geklopt. Lotte, het buurmeisje van 2 huizen verderop staat buiten. Ik wijs dat ze best door mag lopen, en dat doet ze.

Of ik 2 eitjes voor haar heb. Natuurlijk heb ik die, maar ze zijn heel klein, dus ik geef haar er 3 mee. "Dankjewel!" zegt ze vrolijk. En dan, als ze zich al omgedraaid heeft om weer naar huis te gaan, bedenkt ze zich. Met een stralend gezicht vraagt ze me of ze straks 2 cup cakes zal brengen. Wat leuk!

"Wil je met chocolade, met vanille of rode?", vraagt ze. Ik kies, een beetje nieuwsgierig hoe die zijn, voor de rode. Ze komt ze straks brengen.

Hoe leuk toch, zo'n spontaan gebaar van een kind! Dat fleurt je dag extra op. Zo maar eens even koffie zetten en misschien zijn de cakejes dan al klaar. Ik ben benieuwd!!

Toekomst van het kroost.

Volop zijn we hier thuis bezig met het voorbereiden op de toekomst. Of eigenlijk, van die van onze kinderen.

Mirte zit net sinds een maandje in haar kamer. Oké, het is daar nog niet helemaal klaar. Jan moet nog een keer terug om schappen te plaatsen. "Komt goed" zegt ie vol vertrouwen en ach, dan is dat ook zo. Even geduld Mirte en dán...  is het helemaal zoals je je voorgesteld hebt!

Fleur is momenteel aan het verzamelen. Een kamer die 2 keer zo groot is vraagt om wat extra meubeltjes. Via MP is ze al 2 juweeltjes tegengekomen. Vorige week een mooi dressoir. Wit met glazen deurtjes met een bloemetjespatroon. Helemaal Fleurstijl! En toen zocht ze nog een bankje. Die heeft Pino daarna opgehaald. Beetje okergeel tweezitsbankje. Voor bijna nop. Net als het kastje. Wat een geluk weer!

Gisteren kochten ze verf voor op de muur. Beetje frambozenrood. Nu nog laminaat, maar dat moet van de Ike.a vandaan kopen. Beste prijs voor een studente. Neemt Jan een keertje mee op weg naar z'n werk. Fleur's kamer zit daar 10 minuutjes vandaan. Hoe handig is dat...

Zouden ze écht zo fanatiek zijn ;))

En vandaag is Junior aan de beurt. Neeee... niet voor een kamer, gelukkig niet. Ik wil nog wel iets leven in de brouwerij hebben hoor. Dus hij blijft nog even. We gaan met Junior naar een open dag van het ROC kijken. Deze week was ie daar al eerder. Voor een plaatsingsonderzoek. En eind februari heeft Jan een intakegesprek.

Hij twijfelt nog een beetje tussen 2 ICT opleidingen. Gelukkig dus dat er deskundigen zijn die hem kunnen helpen daarbij. Komt vast goed denk ik zo!

Om een uurtje of 11 start Pino weer z'n motor en rijden we naar Velp. Ik ben zo benieuwd! Het wordt toch de school waar zoonlief weer 4 jaar gaat vertoeven en de eerste indruk is dan best belangrijk.  Van ons dan hè... Hij heeft eigenlijk al bepaald dat het deze locatie gaat worden. En hij moet er ook heen, dus wij gaan daar dan waarschijnlijk wel met mee.

Maar toch leuk om je eens in deze wereld te verplaatsen. De wereld van 16 tot ong. 21 jarigen. En vandaag de jongsten met pap en/of mam.

Nou, voor vandaag zijn wij dus even weer onder de pannen. Je blijft zo lekker bezig met je kroost, en ach, dat hoort ook zo tóch ;)) Fijne dag allemaal!!

Verdraagzaamheid.

Ik vind bloggen een hele leuke manier van communiceren. Vooral door het feit dat de mensen waarmee ik blog zo verschillend zijn. Nou ja, ik ken ze natuurlijk niet persoonlijk, maar dat maak je vaak wel op uit de schrijfsels die geplaatst worden.

Vond ik op het www... mooi dit tóch?

Ik denk maar zo dat als ik deze mensen allemaal in het dagelijks leven tegen was gekomen, ik lang niet met iedereen zo´n band zou hebben gehad. Gewoon, doordat ze misschien van een andere generatie zijn, of doordat de leefstijl compleet anders is dan die van ons. Misschien zou ik dan denken: "Wat moet zij met mij? Ze heeft wel iets beters te doen... " En nu... nu ontmoet ik deze mensen wél! En laat één ding heel erg duidelijk zijn: ik ben er blij mee!!

En tóch... toch kan ik helemaal weg zijn van mensen die juist wél die andere levensstijl hebben. Ik ben soms gewoon onder de indruk als ik programma's als Showroom zie. Prachtig zeg, zo iemand die zich geen bal aantrekt wat "men" van hen vind! En vooral die ook helemáál niet bezig zijn met oordelen over de ander!

Soms zie je wel eens zo'n dame op straat. Best redelijk op leeftijd, maar heerlijk bont gekleurd in de kleding. Of een hoedje op met bloemetjes. Ik hou ervan! 't Is dat ik zelf nog niet helemaal durf, maar ik kan me zo voorstellen dat als ik eenmaal ouder ga worden ik me steeds minder ga aantrekken van wat er om me heen van gezegd wordt.

Want ik denk dat dat oordelen van anderen ook met oordelen naar jezelf te maken heeft. Beetje beter voelen als de ander in jouw ogen niet helemaal doet/klopt zoals je zou willen zien. Of misschien voelen jij en ik ons wel een beetje ongemakkelijk bij iemand die zo héél erg zelfverzekerd over komt.

Poeh, da's weer een zwaar onderwerp op een doordeweekse dag zo na koffietijd... maar ik móest het gewoon eventjes kwijt. Ik denk dat de mate van verdraagzaamheid hier in Blogland erg hoog is en ik pleit er toch voor dat zo te houden!

Heel fijn weekend allemaal en doe lekker je ding! En vertel het vooral! Want stel je toch voor dat we allemaal hetzelfde zouden zijn, hoe saai wordt het dan niet hier :o

Mannen en hobby's.

En dan rijden we alweer een tijdje rond met Pino:

Pino in "slechtere" tijden.. Met kapotte motor. Maar het maken daarvan was óók al geen straf ;)

Nou ja, we... eigenlijk rijdt Jan alleen in dit exemplaar. Niet dat ik nooit in een andere dan mijn groene autootje rijd hoor. We rijden al jaren Volkswagen. Van Kever, T1, T4, zelfs een Volkswagen Variant mochten we tot onze bezittingen rekenen. En nu dan de T3. Ach ja... Maar dit is toch even een gevalletje anders...

Er zit nét een beetje ander schakelsysteem in. De 1 zit opzij beneden, de 2 daar schuin boven enz. Eigenlijk gaat het vanaf de 2 net zo als bij mijn auto. En volgens Jan kun je met een diesel zó in de 2 optrekken. Dus.... toch maar eens op een rustige morgen buitenaf rijles nemen. Als de sneeuw en de vorst weg is dan.

En tóch vind ik het spannend. Ook wel een beetje bang een deuk in ons gele monster te rijden. Beetje onhandig allemaal, want zo moeten we, als we met z'n vijven toevallig naar een feestje moeten ons in de Polo proppen. En aangezien ik de enige in het gezin ben onder de 1 meter 80, krijg je een beetje het effect als sardientjes in een blikje. Fleur zag wel zo'n sluiting bovenop het dak voor zich ;))

Natuurlijk blijf je bezig met zo'n camper. Nu is er weer een slang stuk. Eergisteren maakte Jan 'm even zo, dat hij voorlopig weer kon rijden. Dacht ie. Gisteren lukte dat rijden ook, vandaag is Jan met mijn autootje richting werk. Tsja, hoe vaak dat ding ons al gered heeft... Ik neem vandaag een andere wagen. De benenwagen...

En nu zul je denken: "Niet zeuren, je weet als je zo'n oud exemplaar hebt, dat je bezig blijft". Vind ik ook. Laatst rammelde de snelheidsmeter heel erg. Ik ben zo'n mens die er niet tegen kan, tegen dit soort bijgeluiden. Noem het maar een autistisch trekje, já ik heb er ook eentje!

Jan gaf aan nog zo'n metertje in de schuur te hebben. Ooit van een sloopbus afgehaald. Voor jeweetmaarnooit. "Mooi", zei ik. "Kan je dat ding erop zetten, zijn we ook weer van dat irritante geluid af". Maar volgens Jan moet dan het complete dashboard gedemonteerd worden. En toen was het mijn beurt:"Ja, maar dit is toch je hobby??" En daar wist ie met een smile op zijn gezicht even niets op te zeggen... Nou ja, eerst de slang vanmiddag maar eens goed maken. En dan komt het volgende. Zo blijft ie gezellig bezig ;)

Saaaai...

Dat zou je haast denken als je op het moment hier de kamer in komt. Tukker ligt op z´n kleed een botje te kluiven dat ie zonet van mij kreeg en ik zit hier op de bank te typen. Met een kopje koffie naast mij. Het is hier verder zó stil dat het bijna saai zou kunnen zijn.

Maar saai was het tot nu vanochtend allerminst. Nadat Jan om half zes naar zijn werk vertrok en ik me nog een half uurtje omdraaide ging de wekker. Werk aan de winkel.

plaatje van www.

Aankleden, bed opmaken, thee zetten, brood uit de vriezer halen, tafel dekken en Junior roepen. Naar beneden, drinken voor Junior klaarmaken en z´n koek voor op school pakken. Tuk krijgt eten. Daar piept ie zelf om. Alsof ik dat zou vergeten... Afwasmachine leegpakken en haar föhnen. Nogmaals Junior roepen per telefoon dit keer en later nog een keertje voor de zekerheid bij de trap.

Já, hij is eruit! En komt met zijn zus, die minder moeite heeft met opstaan naar beneden. Ontbijten. Als ik de tafel weer afruim, pakt Junior z'n tas en verdwijnt met fiets richting station. Fleur moet een trein later hebben.

Zij gaat vandaag als vrijwilliger (van het rode kruis)helpen bij Teddybear Hospital. Dat is een happening in het Radboud ziekenhuis in Nijmegen, waar kleuters een beetje wegwijs worden gemaakt in het ziekenhuis. Ze morgen dan hun beer meenemen en die ondergaat dan behandelingen zoals een röntgenfoto maken. Fleur heeft zin in vandaag. Als ze met kinderen mag werken is ze daar altijd voor te porren.

Dan laat ik Tukker uit. Nadat ik een was in de machine gooide. En als ik terug kom geef ik de konijntjes eten en ontdooi ik hun flesjes. En ook geef ik ze tegen de kou veel hooi. Dat gebruiken ze dan als holletje, zó lief!! Ook gaf ik de vogels hun drie sneetjes brood. Zoals elke dag momenteel.

En nu.. nu lijkt het hier een beetje saai. En stil. En daar geniet ik even uitgebreid van. Want zo, over een half uurtje stap ik in mijn groene autootje. En rijd ik naar de markt, waar ik de wekelijkse hoeveelheid brood insla. Om vervolgens naar mijn vriendin en later naar mijn ouders te rijden en ze dan te voorzien van een netjes geknipt hoofd. Hoort er ook bij.

Ik haalde net nog even vlees uit de vriezer. Om straks, als ik terug kom het eten te kunnen voorbereiden. Daarna neem ik pauze. En als ik dan zo op de bank zit met een boek komen de Jannen weer thuis. En lijk ik écht dat huisvrouwtje die de hele dag relaxed door het leven hobbelt. Ze móesten eens weten ;))

Wat is dát?

Dat zou je haast denken als je hier de kamer binnen komt en dit ziet staan:

Totaal niet verantwoord qua stijl, maar ach... Wél iets wat nu eenmaal hier zo gebeurt na een middagje knutselen. Het zijn boekenleggers. Ik had bestellingen binnen gekregen na het plaatsen van dit blogje. Of ik een legger in het delftsblauw wilde maken voor Giensie. Dat deed ik dan ook vanmiddag:

Naar je zin Ginsie? Dan stuur ik 'm op!

En ook Erika bestelde er ééntje. En later toch maar twee... Ze liet zich verrassen schreef ze. Dus ik ging aan de fröbel en nu kan ze kiezen:

Deze... of

Deze... of

Misschien toch deze? Of ga je voor...

Deze dan maar?

Ik heb nog 2 hangers over waar nog geen kralen en bedels aan zitten. Dus als je toch nog heel wat anders in gedachten hebt Erika, dan moet je het me even laten weten. En voor beide van jullie geldt natuurlijk dat je dat ook op de mail mag doen.

En dames, jullie weten het hè... als je nog belangstelling hebt, mijn adres staat in mijn profiel. Zo snel ik weet wat de keuze van Erika is kan ik laten weten welke nog te koop zijn. Of heb je andere wensen? Ik hoor het wel! Fijne avond!!!

Kwetsbaar opstellen.

En dan heb ik nog maar eens een keertje op het vakje met het pennetje geklikt. Jullie kennen ´m wel, medebloggers. Als je een nieuw berichtje wilt schrijven, dan moet je díe hebben... Voor de tweede keer klikte ik erop. Wéér weet ik niets te schrijven en wéér doen de toetsen dan maar het werk.

Tsja, ik kan die laptop ook dichtklappen op zo´n moment. Want ach, wie is er nu geïnteresseerd in schrijfsels die zo "ongecontroleerd" zijn? Die van tevoren niet uitgedacht zijn en nog eens nagelezen en dan op het papier gezet zijn?

Nou, als ik zo had gedacht, zou mijn blog hartstikke leeg zijn! Want écht, alles wat hier op "papier" staat is niet bedacht voor ik het er neer zette. Hoogstens het onderwerp, maar ook dat kwam me vaak pas aanwaaien vlak voor het schrijven. Ik ben namelijk een nogal impulsief persoontje...

En eigenlijk denk ik dat dat niet zo heel erg is. Ik leef een beetje vanuit mijn hart, en laat nogal snel het achterste van mijn tong zien. Kletserdeklets en dan heb je weer een gezellig of juist serieus gesprek. Want doordat ik zo ben maak ik vaak dat ook een beetje los bij anderen. Let maar eens op:

Als je zelf je kwetsbaarheid durft te tonen, komt je medemens ook makkelijker over de brug. En krijg je een ontmoeting. Van hart tot hart. Van mens tot mens. Mooi... Of, zoals het ook wel gezegd wordt: Als men zich kwetsbaar opsteld ontmoet je het hert bij iemand anders:

Dit exemplaar komt van de kringloop, van da week kwam ik haar tegen, ze mocht natuurlijk mee!

Natuurlijk heb ik ook wel eens dat ik achteraf denk: "Hè, waarom vertelde ik dat nou net aan haar?" Omdat ik eigenlijk wel weet dat de vertelsels dan niet binnen haar muren blijven. En ik stiekem wat krachtiger zou willen overkomen. Dus neem ik me dat dan doodleuk voor. Om vervolgens...

Neeee, ik kan het gewoon niet! Sterker nog, ik wíl het ook niet! Hier blijven de deuren naar mijn hart open. Zo functioneer ik het beste en zolang ik geen mensen kwets met wat ik zeg (want daar is natuurlijk wél een dikke grens) blijf ik wie ik ben.

Zó zeg! nooit gedacht dat dit op de vroege zondagmorgen uit mijn krakkemikkige laptoppie kon komen! Zo zie je maar weer: Open je hart en dan ben je soms verbaasd wat dat teweeg brengt. Fijne dag vandaag allemaal, geniet ervan!!!

Lékker dan....

Heb je net de kamer van middelste klaar, gebeurt er dit:

Fleur heeft nu 1 jaar een kamer. Een kamer van 9 vierkante meter, in een souterrain. Heel leuk allemaal hoor, hier zie je 'm:

Niets mis mee, zou je denken... toch wel. Fleur kreeg natuurlijk in de loop van het jaar meer spulletjes. En wat voor haar eerst nog wel ruimschoots genoeg was qua ruimte, begon nu een beetje krap te zitten voelen. Ze zei de laatste tijd al steeds vaker: "Ik blijf hier niet tot het einde van mijn studie in zitten hoor".... Het feit dat het ook nog een keer in het souterrain zat, speelde dan ook nog eens mee.

Dus surfte ze wel eens een beetje op het grote www. Op sites als "Kamernet". Op deze site kwam ze ook haar huidige kamer tegen en ze dacht: "ach, wie niet waagt die niet wint."

Een paar dagen geleden, ik geloof 2, zag ze dé kamer voor haar. 2 Keer zo groot als die ze nu heeft, op de begane grond. In een onvervalst studentenhuis. 5 Jongens en 5 meisjes wonen er. En een kat. Poes heet ie. En één van die meisjes gaat weg.

Snel betaalde Fleur een bedrag aan Kamernet, zodat ze een maandje kon reageren. En ze schreef een mailtje.  Groot was haar verbazing dat ze meteen al uitgenodigd was. Vanavond om een uur of 7 kon ze terecht. Daarna had ze met een vriendin in Enschede afgesproken.

Om 10 uur ging de telefoon. Een blije Fleur. In de trein: "Ik heb 'm!"

Hoe is het toch mogelijk.... 1 keer reageren en raak! Er moet wél even iets gebeuren, dachten we maar zo klaar te zijn. Lekker dan ;)  En natuurlijk moet Pino weer gebruikt worden als verhuiswagen. Maar ach... Jan en ik zitten nog helemaal in de klus/verhuisstand, dus dat komt vast wel weer goed. Het houdt je in ieder geval van de straat...

Té laat...

Ik had er altijd een beetje moeite mee. Met het feit dat Jan, maar ook Mirte vaak nogal "strak" plannen. Op het laatste moment weggaan zeg maar. Of er op het laatste moment achter komen dat één en ander nog niet geregeld is en of ik dat dan misschien eventjes voor hen wil doen. Kleine moeite, tóch?

Maar als je dat maar vaak genoeg tegen komt, dan gaat het wel eens een beetje irriteren. En dan zeg je er eens wat van. Zo van... "tsja, had je maar"... Of "natuurlijk, dat heb jíj weer."

De laatste tijd heb ik 's avonds nog wel eens een afspraak, maar ik plan dat iets later na het eten. Kan je lekker even kalm aan doen. Nog eventjes lekker zitten, laptopje aan. Blogje lezen, en ach, weet je wat... ik schrijf er nog snel even ééntje!

En dán... dán kijk ik op de klok. Nee, ik ben nog niet te laat. Maar ik moet nog even een borstel door mijn haar halen, beetje lipgloss op, ik kan niet zonder ;o en naar het toilet. Dan kom ik bij mijn autootje en dan blijken de ramen bevroren te zijn. Even krabben en als ik dan eenmaal de sleutel omdraai zie ik op mijn klokje dat ik nog nét te kort tijd heb om op tijd te komen. Oeps...

Laatst kwam ik bij kennissen waar een stuk of 6 pubers op de bank hingen. Toen ik binnenkwam kreeg ik als commentaar: "Já... briefje halen!!!" Ik moest er erg om lachen, maar vond het stiekem ook een beetje genânt...

Hier heb ik dan weer geen last van, maar 'k vond 'm zo grappig...

Later vertelde ik dit thuis. Junior had als antwoord iets héél confronterends... Hij zei vrolijk: "Dus jij gebruikt ook Mirte-stijl!" Zo zie je maar: de pot verwijt...

Oh en nu moet ik opschieten ben ik bang... ik moet om half zeven ergens zijn en ik moet nog... en nog... Nou doeg!!!!

Oh oh... A.P.K...

Ik heb jullie al vaak verteld over mijn groene autootje. En hoe verknocht ik aan dat ding ben. Hij brengt mij overal heen, ´t is gewoon een stukje vrijheid op wielen.

plaatje van www. Lief hè?

Er zijn mensen die de neus op zouden trekken bij het zien van een auto van 20 jaar oud. Waar de lak niet helemaal goed meer op zit. Jaaa... ik zou ´m nog een flinke poetsbeurt kunnen geven, maar stiekem vind ik dat helemáál niet belangrijk.

Ik verwen ´m anders. Zeg regelmatig hoe blij ik met hem ben en hoe goed ik het vind dat hij ons niet in de steek laat. Nou ja, op één keertje na dan. Toen bleek z´n computer (ja, die zit ook al in een auto van deze leeftijd!) stuk te zijn. Maar na een weekje speur- en inbouwwerk had Jan dat klusje ook weer geklaard.

Maar vandaag... vandaag moest ie voor de A.P.K. Oei. Zó spannend bij zo'n autootje. Je weet maar nooit wat er weer mee mis is, en voor je het weet is zo'n auto total-loss! Met een dagwaarde van 500 euro kan dat zomaar gebeuren.

Vanochtend reden Pino en groene autootje naar de garage, een dorp verderop. Ik reed weer met Jan en Pino mee naar huis en daar begon het lange wachten. Poeh...

Vanmiddag, nadat Jan gebeld had of de keuring klaar was, reden we weer samen terug naar de garage. Om eventueel zelf daarna aan de slag te gaan. Als er iets aan het autootje gebeuren moet en Jan kán dat zelf, dan doet ie dat ook. Wat een luxe, níet?

Ik vroeg thuis nog aan Jan wat er allemaal mis was aan mijn autootje. Wist ie niet. "Dat horen we toch zó wel", zei ie relaxed. Typisch Jan weer. Ik had een soort buikpijn alsof ik naar de tandarts moest...

En toen... toen kwam Jan de deur van de garage weer uit. Hoopvol keek ik 'm aan. "Viel het een beetje mee?" vroeg ik voorzichtig. "Ja hoor, een nieuw lampje voor het kenteken. En dat was ut!" zei Jan met een brede grijns. "En dat lampje kregen we voor niets!"

Yes!!! We hebben een keertje geluk! Ik ben zó blij met dit, ik dacht: "Kom, daar schrijf ik een blogje over!" Ik moet alleen een beetje opschieten, want ik heb zo een afspraak om half zeven. Zo'n zes kilometer verder. En daar ga ik genietend heen rijden. Radiootje aan en tuffen maar weer!!!

Nog een keertje vandaag...

Want ik wil jullie even vertellen dat het goed ging met de treinen hoor! En ook het glibberen met mijn groene autootje naar de stageplek van Jan gaf geen problemen. Zo zie ik je maar weer.... de soep wordt nooit zo... ach ja, je kent dat vast wel.

Ook wil ik jullie nog even mijn laatste maaksel laten zien:

Naar aanleiding van het blogje gisteren kreeg ik de vraag of de boekenlegger die ik daar liet zien nog te koop had. Maar nee, die was al vergeven bij een toenmalige give-away. Maar natuurlijk wilde ik best een nieuwe maken. En dat werd dus dit exemplaar!

Morgen doe ik 'm op de bus. Ik hoop dat ie in de smaak valt...

Wil je ook zo'n exemplaar? Voor 7.50 maak ik er ééntje op bestelling. Nee, niet precies dezelfde, het moet natuurlijk wel een beetje uniek blijven. Maar de kleurtjes, die kun je natuurlijk wel aangeven. Ik hoor lees het wel! Fijne avond allemaal!!

Winterpret?

Hij is er niet gecharmeerd van, die zoon van ons. Het gemopper was vanochtend aan de ontbijttafel dan ook niet van de lucht. "Lekker dan" was zijn commentaar toen hij de waarschuwingen op de t.v. bekeek. Treinen die niet echt lekker lopen, en dan moet ie ook nog op de fiets naar het station. "Weet je wel hoe irritant dat is met die sneeuw in je gezicht?"

Ook schaatsen is niet z'n ding. Ooit, toen ie nog een jaar of 6 was, gingen we met het hele gezin schaatsen op de overdekte baan, in Nijmegen. En léuk dat ie het vond! Hij was echt niet te stoppen gewoon! Totdat zijn voeten zeer begonnen te doen, en bleek dat ie de blaren op zijn tenen had staan. Hij had nieuwe ijshokeyschaatsen en dan moet je voorzichtig opbouwen... maar daar was Jan nu eenmaal niet zo van :o

Natuurlijk probeerde ik het vanochtend weer een keertje: "Ga jij ook me schaatsen deze week?" Want dat er plannen hier thuis zijn, da's zeker! Met Fleur naar de ijsbaan in Zutphen, net als vorig jaar. Leuk, muziekje erbij en tussendoor genieten van een warme kop chocomel en om je heen kijken naar al die medeschaatsers...

je moet er maar het positieve van in zien...

Maar nee, ook nu trapte hij er niet in. Laat hem maar binnen, bij de computer kachel. Daar is hij in z'n hum! Vanavond, na het avondeten moet hij wel naar buiten. Tukker moet er dan uit en dat is Junior's taak. Ziet ie toch nog even de witte wereld. Want als het aan mij ligt, mag er vanavond hier in het oosten nét zo'n pak gevallen zijn als nu in Zeeland al het geval is... de bofferds!!!

Nu nog hopen dat de treinen niet teveel ontregeld zijn vandaag. Fleur is bij haar zus in Utrecht, en moet vandaag weer vanuit daar naar huis en met Jan moet ik vanmiddag om half 4 kennismaken op het stageadres. Dat tijdstip halen we makkelijk, mits de treinen niet gek gaan doen. Nou ja, ik heb hem al gezegd dat hij zo snel mogelijk moet bellen als het niet lukt met de N.S. Dan gaat mijn groene blikkie dienst doen als school- thuis verkeer.

Glibber ik rustig aan van huis naar school en naar stage. Tsja... als je de weg op moet, is die winter ook niet altijd handig. Maar vérder :))

Overcompleet maar nog zoveel ideeën...

Ik loop al een tijd met het idee in het rond iets te doen met de gevolgen van mijn creatieve uitspattingen. Ik heb een keur aan kettingen op zolder liggen. Best leuk allemaal maar ik kan er nu eenmaal niet meer om dan ééntje tegelijk...

Ook heb ik boekenleggers gemaakt. Hier een voorbeeld daarvan:

Best leuk hoor, maar ook daarvan kan je er niet meer dan ééntje tegelijk gebruiken. En dan de zeepkettingen. Op het moment hangt er ééntje op de badkamer, op het toilet, in de kamer, in de slaapkamer en zelfs buiten aan de schuur hangt er een exemplaar. Je moet wat  ;)

Om maar niet te spreken over de kransen hier in huis. Ik telde er meer dan 20! Oké met die in de tuin erbij, maar toch... Nu moet ik wel zeggen dat ik ze niet op één dag gemaakt heb, ze blijven jaren goed, vandaar.

Ook de familie en de vrienden zijn al voorzien van mijn maaksels. Soms verbaas ik me erover wat ik tegenkom bij hen. Zoveel gemaakt in de laatste jaren. Leuk om te doen, maar ik word er een beetje voorspelbaar mee...

Wil ik het nog leuk blijven vinden dingen te maken, dan moet ik dus wat. En vandaag kwam ik op een idee. Mede door Fleur. Haar vriendin heeft een webwinkeltje op Markt Plaza. Ziet er allemaal heel goed uit. Zo goed zelfs dat ik me er eens goed in wil verdiepen. En dan heel misschien...

Ga ik dat ook doen! Als ik zover ben, laat ik jullie dat zeker weten... je hoort nog van mij!!!

Verhuizen!

Ja, dat hebben we gedaan vandaag. Nee, niet wij zelf zijn verhuisd, maar onze middelste, Mirte. Zij is de trotse bezitster van een kamer van 7(!) vierkante meter in Utrecht. En daar is ze héél erg blij mee, kijk maar waarom:

Dit zie je als je in haar deur staat en naar links kijkt.

En dit als je naar rechts kijkt.

Vanochtend om een uur of 11 reden we met een volgepakte Pino het dorp hier uit. Mirte moest nog even aan de studie, maar dat ging prima op de achterbank:

Het moest vanochtend nog opgestuurd worden, vandaar. Toen we in Utrecht aankwamen, gingen Mirte en ik naar de tijdelijke kamer van haar. Daar zat ze in december en januari (tot nu toe dan) en ook daar moesten nog spullen ingepakt worden. Jan ging alvast naar de nieuwe kamer, om nog even de puntjes op de i te zetten.

Toen we allemaal zover waren haalde Jan ons op, en reden we naar de nieuwe stek. Pino werd uitgepakt en dat leidde tot dit:

De gang voor Mirte's kamer stond bomvol, je zou bijna niet weten waar je moest beginnen! Maar dat wees zich vanzelf. Het resultaat zagen jullie bovenaan dit blogje.. Mirte was het trouwens ook erg naar de zin , en natuurlijk zette ze alles zelf ook op de foto:

Hè, had ze me net in de gaten...

Nog even samen boodschappen gedaan bij de Appie om de hoek (lekker makkelijk!) , haar weer afgezet bij haar kamer, en toen gingen we richting huis. "So", zei Jan, "dat was nummer 2!"

Vanavond heeft Mirte nog een etentje met haar ploeggenootjes van de roeivereniging en dan óp naar haar nieuwe kamer. Ik hoop dat, nee eigenlijk weet ik het wel zeker... ze gaat het daar prima hebben!!!

Creatief dan maar?

Het wordt weer eens tijd om iets van mijn creatieve kant te laten zien. De lijst buiten, daar hangen nog steeds de kerstzeepkettingen die niet verkocht zijn. Ik geloof dat ik daar wat aan moet vernieuwen, wil ik het spannend houden voor de potentiële koper ;)

Dus ging ik aan de knutsel. Spulletjes op tafel, ook de dingetjes die ik nog van Fleur kreeg met sinterkerst en fröbelen maar. Dit was het resultaat:

Beetje lastig te fotograferen, maar goed...

Nog even wat detailfoto's voor het idee:

Ja, inderdaad, je moet wél van hartjes houden, maar da's dan wel weer mijn ding... Ik ga ze zo maar eens inhangen in de lijst. Voor 5 euro per stuk. Heb je toevallig ook belangstelling? Laat me dat dan even weten op mijn mailadres. Die staat bij mijn profiel. Fijne dag allemaal!!