Dat laten knippen doe ik altijd bij mijn oud-collega's. Gezellig. Even bijkletsen en dan sta ik in een uurtje weer buiten, helemaal tevreden. Maar voor ik buiten stond werd me op de valreep nog een vraag gesteld: "Hé, Trudy, jij hebt toch een blog??"
"Ja, dat klopt! Dit is mijn adres." Een pen en papiertje erbij en ze zijn klaar om me op te zoeken op het grote www. Ik vind alles best. En tóch...
Tóch wordt het zo langzamerhand een beetje anders dan in het begin. Toen was ik een anoniem iemand die lekker ongedwongen van zich af schreef. Natuurlijk realiseerde ik me toen ook wel dat iedereen die dat wilde mijn schrijfsels mee konden lezen, maar ach. Ik kende ze niet dus dan ben je lekker onzichtbaar in de menigte.
Op een gegeven moment ging ik zelf eens mijn adres blootgeven aan een vriendin. En aan mijn moeder. Ik heb tenslotte niets te verbergen en stiekem vind ik het ook leuk als ze grinnikend opbellen wanneer ze iets gelezen hebben. Dus dat is 't 'm ook niet.
.jpg) |
| hihi... handig om wel eerlijk te zijn als je omgeving mee leest... |
't Is meer dat ik uit moet kijken dat ik mezelf blijf tijdens het schrijven. Gewoon, rechtstreeks uit het hart dingen op "papier" zetten en niet ga bedenken wie dit allemaal leest. En dat wordt iets lastiger voor mij als ik daar alle gezichten bij bedenk. Raar hè? Medeblogsters, is dit een beetje herkenbaar? Of bloggen jullie anoniem voor jullie omgeving?
Enneh, oh ja, voor ik het vergeet: Annemarie en Stella, welkom hoor! Leuk dat je even mee leest en ach, zo hebben we de volgende keer in ieder geval genoeg gespreksstof ;))
Het is wel herkenbaar. Kijk, natuurlijk is je blog maar een deel van je leven, niet alles zet je erop en ik denk altijd wel na voor ik iets plaats. Maar de bekendheid maakt je wel zorgvuldiger en soms zou ik over iets willen schrijven maar doe ik het niet omdat dat te gevoelig ligt en mensen verkeerde conclusies eraan kunnen verbinden.
BeantwoordenVerwijderenIk blog redelijk anoniem; in mijn omgeving zijn er een paar vriendinnen op de hoogte maar behalve Guusje zul je op mijn blog dus ook nooit foto's van ons tegen komen. Ik heb wel wat bloggers ontmoet hoor dus ik ben best wel 'echt' maar weer geen bloggers op mijn facebook. Ik hou dat een beetje gescheiden en da's een min of meer gedwongen keuze.
BeantwoordenVerwijderenDeze keuze heeft in ons geval duidelijke redenen 'uit mijn vorige leven' en hoewel ik niets te verbergen heb en mijn blog een hoog koffietijd-gehalte heeft met weinig spannende details, kan ik zo (bijna) alles schrijven wat ik wil. Maar het blijft internet hè dus ondanks dat ik mijn blogadres niet aan de grote klok hang, gewoon te vinden op het www.
Ik las al in jouw reactie op mijn blog van maandag, dat jij ook een beetje blond bent. Heerlijk toch? Zo blijven we spontaan en eerlijk.
BeantwoordenVerwijderenWanneer ik schrijf, denk ik niet specifiek aan mijn lezers. Al houd ik wel bewust rekening met de gevoelens van familie en vrienden.
En misschien leest de halve buurt hier wel mee. Tja, doe ze de hartelijke groeten uit Vlaanderen, zou ik zeggen.
Haha, die Fokke en Sukke is echt leuk!
BeantwoordenVerwijderenIk herken het wel, gek als je bedenkt dat bekenden je blog lezen.
Ik denk goed na wat ik erop zet. Foto's alleen van dingen, van mezelf en ik geloof dat mijn zusje er ook eens tussen staat. Maar zij vindt het prima. Van de oppaskinderen zet ik er geen foto's op. En verder weinig persoonlijke gegevens, wel persoonlijke verhalen ;-)
Groetjes!
De zusters van het klooster kunnen mijn blog lezen, maar dat weerhoudt mij niet om over dingen te schrijven. Ik zal wel altijd hun eigen privacy respecteren, dus geen namen en adres noemen. Familie weet niet dat ik blog, dus dat is makkelijk. En buren gaat het sowieso niks aan wat ik wel of niet doe. Dus die vertel ik al helemaal niks over mijn blog.
BeantwoordenVerwijderenIk blog op zich anoniem, maar als je me kent weet je wel direct dat ik het ben. Ik vind dat soms ook best onhandig, zou soms best bijv. Facebook en blog willen combineren, of dat zowel privé-mensen op de hoogte gehouden worden als ´jullie´ in het blogwereldje. Da´s éen van de dingen waardoor die jas soms niet meer zo lekker zit (als je dat gelezen hebt). Maar dit soort dingen als jij schrijft, doen mij vooralsnog toch steeds weer besluiten het redelijk anoniem te houden.
BeantwoordenVerwijderenBlijft lastig dit soort dingen.
Ik blog nog niet zo lang, maar kan me heel goed voorstellen dat je hier nu even over wilt nadenken. Maar zoals iemand hierboven al zei:`Je blog is een deel van je leven`.
BeantwoordenVerwijderenIk krijg ook steeds meer bekenden en ik weet niet of ik daar altijd blij mee ben, het is ook heerlijk om je hart te luchten zonder dat er iemand bekends mee kijkt.
BeantwoordenVerwijderenIk ben anoniem. En daar ben ik wel heel blij mee nu. het schrijft toch wat vrijer. :)
BeantwoordenVerwijderenHoi Trudy,
BeantwoordenVerwijderenIk blog niet anoniem hoor, mijn hele familie weet het en in het begin keken ze nog wel eens, tegenwoordig alleen mijn moeder nog, maar die is nu besmet want zij is zelf een blog begonnen, fuchsiaantje...
Ach en Ben leest natuurlijk ook mee als hij niet thuis is, dan blijft hij op de hoogte van wat ik uitvreet... haha...
En natuurlijk mijn eigen meiden. Maar verder zou ik niet weten wie er mee-leest eigenlijk, behalve jullie dan...
Ik wens je een fijne namiddag en avond,
Lieve groet,
Mirjam
Mijn moeder, mijn tante en hier & daar iemand weet wel van mijn blog. En misschien het halve dorp, geen idee.
BeantwoordenVerwijderenIk schrijf gewoon geen dingen die ik niet ook in het echt zou zeggen wanneer er naar gevraagd wordt.
Maar ook al ben je nog zo anoniem, uiteindelijk laten de meesten toch herkenbare dingen los. Woon- of werksituatie, kinderen...
Ik heb jaren een forum gedraaid, en dasr kende ik een paar mensen in het echt.Alleen leden konden lezen en schrijven, toch heb ik gemerkt, dat mensen ook dan heel erg hard kunnen zijn. Dus ik schrijf wel echt, maar kies, zulke onderwerpen, dat mensen mij daar niet mee raken.
BeantwoordenVerwijderenIk ben nog maar pas begonnen, heb 2 volgers, weet ook niet of het er meer worden, hoe je dat moet doen. Maar schrijf voornamelijk omdat ik het leuk vind.
Eigenlijk ben ik steeds meer de anonimiteit in gegaan en niet alleen om mezelf een beetje te beschermen, maar ook voor de rest van mijn gezin. En toch zijn er onderwerpen waar ik nog steeds niet over schrijf omdat ze te persoonlijk zijn en omdat die ook gewoon anderen niets aangaan.
BeantwoordenVerwijderenJe kunt inderdaad niet over alles schrijven.
BeantwoordenVerwijderenDe hele wereld leest in feite mee.
Groetjes Ans
Wel herkenbaar ja. Je voelt je ineens "bekeken" of zoiets.
BeantwoordenVerwijderenIk heb meerdere blogs, en daar vertel ik ook wel van alles, maar meer over wat ik maak of vakanties, of mijn werk. Maar bijv. over het Syndroom van Asperger of over mijn ziek zijn niet of nauwelijks.
Doordat mijn werk in mijn blog zit verweven en omdat het blog bij iedereen (ook familie/school/vrienden) zijn de onderwerpen anders.
En zoals je weet, loopt het fenomeen Asperger en familie niet zo synchroon en daar werd ik wel eens verdrietig en boos over. Ook vind Oudste het niet zo leuk als ik als bekende over hem tikkelateur, maar ik wil het er wel over hebben, van me af tetteren en dat kan ik hier als Puck prima doen. Niemand uit mijn directe omgeving weet van dit blog en dat hou ik graag zo.
Groetjes, Puck
Ik ben wel anoniem begonnen maar inmiddels weten een paar vriendinnen er stiekem toch van, ook heb ik al wat medeblogsters in levende lijfe gezien en als er toevallig een bekende op m'n blog terecht komt dan val ik meteen door de mand ;)
BeantwoordenVerwijderenIk kan best begrijpen dat je je nu "bekeken" voelt,
BeantwoordenVerwijderenhoop dat het je niet zal weerhouden om wat dan ook te schrijven.
Ik merk wel dat ik voorzichtig ben met bepaalde uitlatingen, zeker nu met het gelazer met de hulpverlening. Dan word je gewoon voorzichtiger. En ik probeer zo te schrijven dat ik geen mensen onnodig tegen de haren in strijk. ik wil wel iedereen recht in het gezicht aan kunnen kijken :)
BeantwoordenVerwijderenIk ben anoniem, dacht ik. Tot vandaag mijn dochter van 11 uit school kwam. Ze had voor een opdracht moeten googelen en kwam uit bij mijn blog. Ze zag foto's van onze hond en van haar. Per toeval had ik een woord van die opdracht gebruikt in mijn blog met foto erbij. En ze zag zichzelf voorbij komen. Nu weten mijn kids wel dat ik iets met verhaaltjes schrijven doe. Maar om zomaar op school in haar klas tevoorschijn te komen op mijn blog vind ik minder leuk. Ik ga dus wel even kijken wat ik kan aanpassen. Misschien dat woord en die foto eruit halen zodat ik met googelen niet meer boven water kom.
BeantwoordenVerwijderenIk blog anoniem. Tenminste, alleen Husband weet van mijn blog. Van mijn vorige blog waren mijn kinderen op de hoogte, maar er kwam steeds meer weerstand, terwijl ik heel voorzichtig was met stukjes schrijven. Ik vroeg ook toestemming. En geen foto's.
BeantwoordenVerwijderenIk voel mij vrijer om te schrijven, zeker als ik mij rot voel. Mijn blog is mijn uitlaatklep. Heerlijk om dingen van je af te schrijven. Zoals de situatie met Kleinzoon. Soms moet ik iets kwijt, of wil ik een foto laten zien, omdat ik toch een trotse oma ben. Die haal ik een paar dagen later weer weg.
Ik ben via Google niet te vinden, maar als je erg je best doet, waarschijnlijk wel. Ik heb nog niets gehoord.
Het is heel herkenbaar wat je schrijft. Je moet toch uitkijken met wat je op op papier zet.
Liefs Frederique
Ik blog niet anoniem maar met een webwinkel erbij lukte dat toch al niet meer. Ach, ik schrijf niets wat niet door de beugel kan en wat anderen niet van me mogen weten. Via FB kunnen mijn vrienden en familie mijn blog gewoon lezen en ik merk dat het alleen maar gelezen wordt door de mensen die het werkelijk wat interesseert. Wel hou ik zo veel mogelijk de namen en foto's van mijn gezin en familie erbuiten. Zij vragen er niet om op internet geplaatst te worden, dus dat doe ik alleen met toestemming.
BeantwoordenVerwijderenHeel herkenbaar en onder meer de reden dat ik met mijn vorige blog (beukenootjes) gestopt ben. Ik werd voortdurend aangesproken op mijn schrijfsels, door familie, maar ook in de winkels bijvoorbeeld. Dat werkte voor mij niet meer, ik kon niet meer lekker schrijven (ook al schreef ik geen kwetsende of geheime dingen), ik was steeds bezig met 'de lezer' ipv met wat IK wilde schrijven.
BeantwoordenVerwijderenIk snap je verhaal helemaal en zit regelmatig met hetzelfde dilemma. Aan de ene kant vind ik het wel lekker dat bekenden mijn blog lezen zodat ik over mijn worsteling met het Asperger van Man niet veel extra's meer uit hoef te leggen. Aan de andere kant ben ik dan ook heel bang dat ik de vrijheid verlies om te schrijven wat ik wil.
BeantwoordenVerwijderenIk worstel daar soms ook mee. Ik blog niet anoniem, en soms merk ik dat mensen mijn blog lezen, die het daar verder nooit met mij over hebben. Dat is wel apart…
BeantwoordenVerwijderenVlijtig Liesje
Heel herkenbaar... net of het verboden is om te lezen bij mij. Ik zou het juist leuk vinden als men gewoon in gesprek gaat. Ik hou wel van een beetje openheid. Zolang het respectvol is natuurlijk. Want ik denk dat het van mijn kant ook respectvol is, vandaar.
VerwijderenVoor mijn omgeving blog ik anoniem.Mijn man en dochter weten dat ik blog maar lezen nooit hier op blogger .Geeft een gevoel van vrijheid
BeantwoordenVerwijderenGroetjes Elisabeth