Té laat...

Ik had er altijd een beetje moeite mee. Met het feit dat Jan, maar ook Mirte vaak nogal "strak" plannen. Op het laatste moment weggaan zeg maar. Of er op het laatste moment achter komen dat één en ander nog niet geregeld is en of ik dat dan misschien eventjes voor hen wil doen. Kleine moeite, tóch?

Maar als je dat maar vaak genoeg tegen komt, dan gaat het wel eens een beetje irriteren. En dan zeg je er eens wat van. Zo van... "tsja, had je maar"... Of "natuurlijk, dat heb jíj weer."

De laatste tijd heb ik 's avonds nog wel eens een afspraak, maar ik plan dat iets later na het eten. Kan je lekker even kalm aan doen. Nog eventjes lekker zitten, laptopje aan. Blogje lezen, en ach, weet je wat... ik schrijf er nog snel even ééntje!

En dán... dán kijk ik op de klok. Nee, ik ben nog niet te laat. Maar ik moet nog even een borstel door mijn haar halen, beetje lipgloss op, ik kan niet zonder ;o en naar het toilet. Dan kom ik bij mijn autootje en dan blijken de ramen bevroren te zijn. Even krabben en als ik dan eenmaal de sleutel omdraai zie ik op mijn klokje dat ik nog nét te kort tijd heb om op tijd te komen. Oeps...

Laatst kwam ik bij kennissen waar een stuk of 6 pubers op de bank hingen. Toen ik binnenkwam kreeg ik als commentaar: "Já... briefje halen!!!" Ik moest er erg om lachen, maar vond het stiekem ook een beetje genânt...

Hier heb ik dan weer geen last van, maar 'k vond 'm zo grappig...

Later vertelde ik dit thuis. Junior had als antwoord iets héél confronterends... Hij zei vrolijk: "Dus jij gebruikt ook Mirte-stijl!" Zo zie je maar: de pot verwijt...

Oh en nu moet ik opschieten ben ik bang... ik moet om half zeven ergens zijn en ik moet nog... en nog... Nou doeg!!!!