Kritisch stemmetje.

Soms heb je gewoon de tijd even nodig. En ook al ligt het me zwaar dat ik niet aan de verwachtingen van de lezers kan voldoen op zo'n moment (regelmatig een stukje op deze blog) ik kies op zo'n moment toch echt voor mezelf. Geheel tegen dat kritische stemmetje in mijn hoofd in.

Want van dat kritische stemmetje had ik vaak last. Ik moest er zijn voor iedereen. Op die manier kwam ik wel een beetje in de verdrukking. Of, zoals ik het zelf al eens verwoordde tegen mijn haptonoom:"Ik heb het gevoel op te lossen."  Op te lossen tussen de leden van ons gezin. 's Ochtends vroeg samen met iedereen ontbijten, ook al gebeurt dat in 3 fasen (ik kon geen koffie meer zien dan :o) en ook de rest van de dag me aanpassen aan het ritme van de rest.

Wekker spelen? Doe ik graag hoor! Even ergens heen brengen? Geen probleem! Heb jij nog wat nodig uit het dorp en regent het? Nou, toch fijn dat het groene autootje paraat staat! (En ik ook). Maar ook was ik de buffer in het gezin die ervoor zorgde dat er geen conflicten kwamen. Door van tevoren in te lichten en soms als een soort tolk te functioneren. Poeh. Dat is zwaar. En dat bleek ook wel, het heeft me 2 burn-outs opgeleverd. (Even voor de duidelijkheid hoor, er werd me er niet om gevraagd, het was geheel uit eigen wil!)

En nu is het nest een stuk leger. Ik ben verschrikkelijk dankbaar dat alles zo goed loopt voor de uitvliegers, dat wel. Maar ik worstel zelf nog dagelijks met de lege plekken die ze achterlieten. Hoe vul ik dat op? En met de ruimte liet het kritische stemmetje ook steeds vaker van zich horen.

"Zit je hier een beetje op de bank! Heb je niets beters te doen?" en "Waarom doe je dat nu gewoon niet even?" " Jij ook altijd met je gestresde maniertjes!" Ik kon mijn draai niet vinden. Totdat ik bij de bieb een tijdschrift open sloeg. En daar een cursus "rust in je hoofd" tegen kwam. Klik. On line. Voor een prikkie. En ik dacht:"Ach, baat het niet dan...".

Ik ging ermee aan de slag, en er ging een wereld voor mij open. Jezelf vanuit een bepaalde vriendelijkheid benaderen, zoals je met een goede vriendin zou doen, dat was nieuw voor mij. En ook eens een stapje terug doen en naar jezelf kijken op een moeilijk moment, dat opende ook mijn ogen.

Ook kreeg ik iemand toegewezen (op eigen verzoek hoor). Een soort coachschap tussen 2 cursisten. Zij kwam met vragen waarop ik, door  levenservaring en vanuit een verleden met therapieën en het beoefenen van yoga, heel goed antwoord op wist. Zij was lyrisch, ze sliep weer goed en ook verder kon ik haar vanuit een afstandje prima helpen. Het voelde heel erg goed!

De cursus is af. Ik heb het boek nog. Geschreven door de moeder van de paardenjongen, een jongen met een ernstige vorm van autisme. Toeval? Nee, daar geloof ik niet in. Maar zeker voor mij een aanvulling op het geheel.

Ik geef mezelf nu de tijd om met deze hulp de boel op een rijtje te zetten. Ik wil verschillende dingen in huis opruimen en klaar hebben, alvorens ik in september verder ga kijken. Misschien voor vrijwilligerswerk? Er bestaat hier in het dorp een project voor coachschap van ervaren moeders naar moeders die net een steuntje in de rug nodig hebben. Misschien een moeder met een kind met autisme??