"Er was eens....."

Een meisje van 16, klein, wel pittig, maar een beetje onzeker. Op school vond ze het maar zo- zo. Ze hád wel een paar vriendinnen daar, maar de meeste vriendinnen kende ze via de korfbal. Daar voelde ze zich helemaal thuis. 't Was haar ook met de paplepel ingegoten dat verenigingsleven. Pappa was de voorzitter van de club, mamma zorgde dat de kantine genoeg spulletjes had om te verkopen en ook haar grote zus was er actief. Die had zelfs een vriendje eraan overgehouden.

Op school liepen best leuke jongens rond. Blond en lang, dat vond ze leuk. Eén keer, in het fietsenhok, stapte ze een stukje achteruit en belandde ze zó op de tenen van die ene leuke. Slik.... maar ja, hoe pak je het nu aan, zo'n kennismaking?

Op een goeie dag kwam ze op de training. Ze was inmiddels al een half jaar van de middelbare school af. En wat zag ze tot haar grote geluk? Er trainde iemand mee die ze een tijdje geleden nog op de tenen had gestaan. Op de korfbal gedroeg ze zich anders. Ze voelde zich daar heel erg op haar gemak en was compleet zichzelf. Trok de mond gewoon lekker los als ze daar zin in had.

De juniorenploeg was hecht. Veel lol hadden ze met z'n allen. 't Gebeurde regelmatig dat ze uitgenodigd werden voor een disco bij een andere vereniging. Die avond, van de 7e maart 1981 was er ook weer één. Auto's gecharterd en daar gingen ze.

Dansen vond ze leuk. En toen ze eenmaal gezellig op gang kwamen raapte ze alle moed bij elkaar en ze vroeg hem gewoon. Hij was wél lang, het scheelde zo bleek achteraf meer dan 30 centimeter tussen die 2. Maar dat maakte het met schuifelen niet minder romantisch. 't Was deze plaat, waar het allemaal mee begon:

(ik had het hier graag tussen gezet, maar dat lukte me niet, vandaar dat ie hieronder staat...).

Inmiddels zijn we 30 jaar verder.Vandaag om precies te zijn. En nog steeds bij elkaar. En ook nog steeds niet op elkaar uitgekeken. 't Was lang niet altijd makkelijk. Maar als je dat samen aan kunt bewijst het wel hoe hecht onze relatie is. En als we het voor het zeggen zou hebben eindigt dit sprookje zo: " En ze leefden nog lang en gelukkig!".