Jan's succes.

Onze jongste, Jan is een jongen met een autistische stoornis, PDD-NOS. De diagnose is pas vorig jaar gesteld. Een labeltje heeft ie nu dus. Maar met dat labeltje gaan er deuren voor hem open die anders gesloten zouden blijven.

Op z'n 5-de kregen we in de gaten dat er wel eens iets aan de hand kon zijn. Hij zat in groep 2. Met een 10-minutengesprek gaf de juf aan dat Jan erg veel moeite had met bij de les te blijven,. Dacht ze. Hij zat wel onder, achter en naast z'n stoeltje, maar erop, dat was een ander verhaal. Later bleek nadat ie de testen gemaakt had, dat ie bij alles A-scores had. Dus hij was er wél bij, alleen dat leek zo van niet.We hebben hem tóch nog maar een jaartje laten kleuteren, hij was een vroege leerling, dus wat kon het voor kwaad. Echt blij mee achteraf, want sociaal liep ie behoorlijk achter...

En ook thuis was ie overactief. De keukenkastjes, vriezer en zelfs koelkast zaten op slot, anders was er niets veilig van de inhoud. En ook kon je aan hem merken dat ie gebaat was met een flinke dosis aan structuur. Als dat er niet was ging ie "fladderen". Met ophalen van de meisjes van school moest ik hem aan de hand houden of op de fiets anders was ie binnen een paar seconden spoorloos verdwenen. Ik ben samen met een juf wel eens een half uur aan het zoeken geweest, stond ie aan het eind van een paadje waar we altijd door kwamen, zijn commentaar? "Hier kom je toch altijd langs...."..

De onderzoeken begonnen. huisarts, Jeugdzorg, Spatie, kinderarts, Viataal en dan nog wat second-opinions, we hebben het allemaal gehad. En vaak kwamen ze tot de conclusie dat Jan wel een héél bijzonder kind was. Maar wat er nu aan de hand was? Ja goed, ze zagen wel dat hij niet helemaal doorsnee reageerde, en hij heeft ook wel speltherapie gehad en dramatherapie maar een echte diagnose was toch schijnbaar nog lastig te stellen.

Toen Jan in groep 5 kwam begonnen de échte problemen op school. Hij had een juf die niets had met kids die anders reageerden en ook nog een bomvolle klas. 37 kinderen. Toen we dat van te voren te horen kregen kwamen we zelf al tot de conclusie dat dat hem niet ging worden voor Jan. En de school gaf ons gelijk. Maar ja, ze hadden toen geen keuze....

Driftbuien kwamen steeds vaker voor. Het was op een gegeven moment zó erg dat wij als ouders de afspraak hadden dat we hem op zouden halen als dat wéér gebeurde. De juffen hadden ook geen idee hoe ze met hem om moesten gaan. Eén ging zelfs een keertje bovenop hem zitten, geeft nét het omgekeerde effect.....

Het duurde niet lang tot de term "speciaal onderwijs" viel. Had ik zelf een jaar daarvoor ook al aangedragen, omdat ik het idee had dat dat veel beter voor hem zou zijn, maar toen werd dat voorstel verontwaardigd van de hand gedaan. Gelukkig zag de school ook in dat de situatie onhoudbaar werd en nu moest er ineens een spoedplaatsing komen....

En die kwam er. Bij een cluster 4 school, een school voor kids met gedragsproblemen, door b.v. ADHD, autistische stoornissen of psychische stoornissen. De eerste keer dat we daar mochten kijken ging er een wereld voor ons open. 't Leek wel of de school voor Jan gebouwd was. Perfect!

En dat bleek ook zo. Jan bloeide op daar en na deze school ging hij naar het VSO, ook voor kids met gedragsstoornissen. Daar ging het heel even mis, in de eerste week kreeg ie een hele erge driftbui. Zo zijn we bij Karakter terecht gekomen. Daar hebben ze eerst z'n diagnose gesteld, en hij kreeg psycho-educatie. Dat ging perfect. Hij heeft zelfs nog wat meer uurtjes gekregen dan normaal, dit omdat hij zó leerbaar was dat ze er álles voor hem uit wilden halen.

Op ons eigen verzoek kregen wij ouderbegeleiding. Dit omdat ik het nog steeds moeilijk vind de balans te vinden in een opvoeding van een kind als Jan. Ik hoorde ooit eens de zin: "waar eindigt de stakker en waar begint de rakker" en daar zit 't hem nu maar net. Daar Jan's intelligentietesten uitwezen dat ie absoluut niet op z'n achterhoofd is gevallen is het soms heel lastig inschatten hoe je met hem om moet gaan. En dan is ie ook nog eens een puber.....

Vanochtend hadden we het laatste stukje begeleiding. Het gaat fantastisch. Ik moet erbij vertellen dat Jan sinds een poosje medicijnen slikt, voor de concentratie en die maken ook dat ie qua opstelling tegenover anderen heel erg veranderd is. Ten goede. Hij zoekt de gezelligheid veel meer op. En ook probeert hij tegenwoordig nieuwe dingen uit. Qua eten, maar ook met spelletjes. Hij staat veel meer open, prachtig om te zien.

'k Vond het een goed plan dit eens op "papier" te zetten. 't Is tenslotte een succesverhaal geworden. We hebben er héél veel energie ingestoken maar het was allemaal zeer de moeite waard. Ik dacht maar zo dat er misschien wel mensen zijn die zo'n verhaal als opstekertje kunnen gebruiken. Die ervaring heb ik in ieder geval wél.....