Beste Mevr. Cecilia Ahern.

Ik had zomaar behoefte u een briefje te schrijven. Eigenlijk meer een bedankje. Want weet u wel wat u met uw boeken los maakt?

Vanochtend zaten we weer voor een keertje ook met de beide dochters aan de ontbijttafel. Mirte was gisterenmiddag richting huis gekomen. Ze ging natuurlijk ook mee naar haar opa en oma, vandaar. En Fleur was alweer in het ouderlijke nest sinds vrijdagavond. Nou ja, toen heeft ze samen met ons gegeten en daarna moest ze nog wél even naar een verjaardagsfeestje van een vriendin.

Vriendin was jarig geweest toen ze nog in Zuid Afrika zat. Voor vrijwilligerswerk. Vriendin was net een weekje weer thuis en dan is het natuurlijk extra mooi elkaar weer te zien. Fleur kwam dan ook thuis met indrukwekkende verhalen. Poeh zeg, wat daar allemaal niet gebeurde, dat was niet niks!

Maar nu deed het feit zich voor dat de meisjes samen met Jan in Pino vanochtend alweer de aftocht bliezen. Jan moet vandaag late dienst draaien, en voor die dienst gaat ie samen met Fleur naar haar nieuwe kamer. Daar nemen ze de sleutel in ontvangst en dan wordt meteen het laminaat, dat al geduldig in Pino lag te wachten, uitgeladen. Moet een paar daagjes liggen, voor Jan ermee aan de slag kan. Voor vandaag worden de gaatjes in de muren gevuld en morgen is het schilderen wat de klok slaat.

Mirte reed even mee tot Arnhem. Om vanuit daar te proberen richting Utrecht te komen. Beetje lastiger vandaag, er zijn werkzaamheden gaande op dat traject, vandaar. Maar ze moest nog wat laatste schoonmaakwerkzaamheden verrichten in de kamer die ze voor januari en februari gehuurd had, dus vandaar vandaag alweer.

Junior sliep vanochtend uit, en zit momenteel met zijn vrienden te chillen achter de computer. Dus beneden had ik het rijk alleen. En gisteren begon ik aan uw boek, Mevr. Ahern. Maar nu is het al uit!

Ik was vrijdag even bij de bieb toen ik het boek zag staan. Ik had al meer boeken van u gelezen. P.s. ik hou van je, De plek van de verloren dingen, en nog een boek over het boek van morgen of zoiets. Allemaal prachtexemplaren, dus ik was blij dit exemplaar van u te zien staan. Dat ik gemist had dat deze er ook was! Nou ja...

Het heet "De tijd van mijn leven."

En wat is ie prachtig! Ik las regelmatig een stukje voor aan Fleur gisteren, zo enthousiast was ik over uw manier van schrijven in dit boek. Waarop Fleur dan weer een beetje geïrriteerd aangaf dat ze 'm zelf ook nog wil lezen. Want zij is ook bekend met uw talent, en wil dit boek dus beslist blanco beginnen..

Ik ben vandaag dus grotendeels alleen. Maar een paar klusjes te doen en dus kon ik even doorstomen in het boek. En dat was geen straf. Want het boeide me van de eerste tot de laatste letter. Vooral het eindstuk was indrukwekkend:

"Zolang jij er bent, is je leven er ook. Dus terwijl je liefde, affectie en aandacht aan de mensen die je omringen geeft, moet je in dezelfde mate aan je leven geven, want dat is van jou, dat ben jij, en het staat altijd voor je te juichen, je aan te moedigen, zelfs als je het gevoel hebt dat je het niet kunt. Ik heb mijn leven een tijdje opgegeven, maar wat ik heb geleerd dat zelfs wanneer dat gebeurt, en vooral als dat gebeurt, het leven jou nooit opgeeft. Dat heeft dat van mij ook niet gedaan. En we zullen er voor elkaar zijn tot die laatste momenten, wanneer we elkaar aan zullen kijken en zullen zeggen: "Bedankt dat je tot het einde bent gebleven." En dat is de waarheid.

Ik ben jaloers op u. Je zal toch zomaar zo'n verhaal uit je mouw kunnen schudden en dan ook nog met zo'n prachtige dubbele boodschap. Ik vind het knap hoor! Dank u wel!!

Enneh, oh ja... Fleur, zal ik 'm morgen aan je vader mee geven?