Pfff... móet dat?

"Pfff mam, het gaat wel erg veel over mij", was Mirte's reactie vanochtend. "Ja, klopt, zeg ik. Weet je wat, de volgende keer schrijf ik eens een keertje over je broer en zus...".

Zus... Fleur is gestopt met haar studie. Zo, da's eruit. Niet dat ze niet meer gaat studeren volgend jaar hoor, maar niet meet op de PABO. De ALPO, wat ze nu deed, was een combi tussen de PABO en Pedagogische Wetenschappen. En gaandeweg kwam ze erachter dat dat lesgeven niets voor haar is.

Individueel, dat is wat haar trekt. Zich concentreren op dat éne kind dat dat zo nodig heeft. En kijken hoe ze dan zo goed mogelijk kan helpen. Daar kwam ze eigenlijk al wel begin dit jaar achter... maar de stap nemen om dan ook je hart te volgen, da's moeilijk. Gelukkig zag ze in dat dat de enige goed weg was. En dat daar dan wat praktische nadelen aan zitten, dat is dan zo.

Wat wás ze opgelucht zeg, toen ze de beslissing had genomen zich helemaal op Pedagogische wetenschappen te storten. Dat ze volgend jaar weer in het eerst jaar moet beginnen, ach. Ze heeft al wel een aantal studiepunten, dus dat heeft natuurlijk z'n voordelen.

Broer... Die gaat goed momenteel. Ook dankzij Fleur. Zij begeleidt hem met het plannen van zijn huiswerk (zo'n half uurtje in het weekend) en hij neemt het zo langzamerhand heel mooi over. Top! Wie zei er dat jongens totaal niet kunnen plannen?? Ze hebben soms nét iets meer begeleiding nodig, maar het lukt echt wel hoor. Zelfs Jan, een jongen met autisme doet het nu goed!

3 Kinderen met ieder zo hun eigen dingen. Zó leuk te zien hoe het zich allemaal ontwikkeld. Van de week las ik zo'n mooie quote, dat het leven een dansvloer is en je alleen maar hoeft mee te bewegen met het ritme van de muziek. En zó is het volgens mij precies!!