Op.

Op. Nog een dagje en dan is dit jaar op. Een mooi jaar voor ons, als is achteraf zo terug kijk.

Het begon met de verhuizing van Mirte. Zij ging naar een klein kamertje in Utrecht, waar ze nog steeds met heel veel plezier woont. Haar studie gaat fantastisch. Ze is nog steeds heel erg gemotiveerd.

En toen haar zusje eenmaal gesetteld was, kwam Fleur met de mededeling dat ze wel iets groter wilde wonen. Die wens werd heel erg snel waarheid. Ze woont nu in een huis met 9 andere studenten, die toch min of meer familie van haar werden. Ook zij zit helemaal op haar plek, ook wat betreft haar studie.

En dan Junior. Met glans kwam hij door zijn examens heen en ook hij zit op zijn plek op de opleiding Mediavormgever Interactief. Helemaal zijn ding. Zijn creativiteit wordt aangesproken, en hij kan zich uitleven als het gaat om het ontwerpen van dingen en het in elkaar zetten van films en mooie reclameplaten op de computer. De klas waarin hij zit is super. Hij wordt geaccepteerd voor wie hij is, hoe belangrijk is dat op 17 jarige leeftijd?!

Ook voor ons gebeurde er veel moois. Een rustig jaar thuis, waarin ik mijn ei echt kwijt kon, als het ging om creativiteit en mij kon uitleven achter het fornuis en met bakken. Voor Jan was het klussen aan de bus een fijne afleiding. Hij is in zijn element als ie dat kan doen. Ben je 'm kwijt? Kijk dan even in- of onder Pino. Meestal is dat raak!

Met dezelfde Pino ontdekten we Engeland. Wat een mooi buurland hebben wij! Ik hoop dat de mogelijkheid zich voor doet dat we snel nog eens terug kunnen gaan.

Maar ook de vijftigste verjaardag van Jan was een gouden dag. Zijn busvrienden, familie en vrienden en ook de volleybalmaten kwamen achter elkaar langs om het met hem te vieren. Mooi!

En nu? Nu is het op. Jaaa, nog een dag dan. Een dag die voor Jan nog niet makkelijk is. Vanmiddag neemt ie afscheid op zijn werk. Nog 2 uurtjes wordt hij daar verwacht, van 2 tot 4 uur vanmiddag. Best confronterend, hoewel we dit al 2 jaar zagen aankomen. Maar vanavond we sluiten het jaar positief af.

Vanavond gaan we de tijd verdelen op 3 feestjes. We werden op drie verschillende plekken uitgenodigd, en we maken graag gebruik hiervan. We vieren dit jaar, want daar heeft het recht op.

Maar ook als het om het nieuwe jaar gaat, wij gaan niet bij de pakken neer zitten. Natuurlijk moet Jan zijn draai even vinden, en daar wil ik hem alle ruimte toe geven. Ik hoop dat onze omgeving dat ook doet. Wij willen graag vrienden met de tijd worden. De tijd, die ons, zo denk ik zeker, nog veel moois gaat geven. Zoveel moois, dat ik volgend jaar op deze dag net zo'n positief blog als vandaag kan schrijven. Wij gaan ervoor!!!

Oliebol.

We moesten het even plannen dit jaar... oliebollen bakken. Jan heeft vandaag nog vrij, morgen begint ie aan de vier laatste dagen op z'n werk, voordat de boel gesloten wordt. Dus we planden het bakken vandaag maar in.

De bollen bakken, da's Jan's klusje. Ik ga morgen voor de kniepertjes. Ieder zo zijn ding. Maar dat wil nog niet zeggen dat ik niet even hielp vandaag. Bijvoorbeeld met het beslag maken. 

Dat beslag, daar heb ik leuke jeugdherinneringen aan. Mijn moeder bakte jaren voor de hele familie. En staat er bij ons een afwasbak vol beslag te rijzen, vroeger thuis was dat een emmer vol. Voor de kachel, met een theedoek erover. En natuurlijk moest je daar als kind rekening mee houden...

Niet stampen in de kamer. En niet onder de theedoek kijken, ook niet stiekem (ahum... ik weet nog goed hoe dat er eronder uit zag ;) Enneh oh ja "Deur dicht!!!" Zowel tijdens het rijzen van het deeg, als bij het bakken in de keuken. "Anders stinkt het hele huis ernaar!" (Deed het toch wel, maar dat terzijde :))

Hier thuis gaat het iets anders. Jaaa, het beslag staat ook wel warm, maar dan voor de radiator in de badkamer, want daar hebben we ook nog eens vloerverwarming:

En het bakken? Nou, als het er weer voor geweest was, hadden we dat onder het afdak gedaan. Maar nu toch maar even in Jan's schuur. Spullen aan de kant schuiven, zonnebloemolie in de frituurpan en bakken maar:

Oh ja, en natuurlijk ook even proeven, dan weet je waar je mee bezig bent, toch?

Nou, inmiddels weet ik het ook hoor! Hij was heel erg goed bezig! De oogst staat op de kast in de kamer. Straks nog even een bestellinkje wegbrengen naar mijn ouders, en de rest? Nou, daar weten we met z'n vijven best raad mee hoor! Maar als je in de buurt bent, helpen mag altijd...

Loslaten.

En dan leef je voort. Je blog staat even op een laag pitje. Er gebeurt hier zoveel om mij heen, ik heb momenteel even mijn aandacht op andere dingen gericht.

Jan, die zo langzamerhand op zijn werk aan het afscheid nemen is. Met veel foto's op zijn fb. bijvoorbeeld. Alles met een knipoog en een lach, zo lijkt het, maar het is allemaal natuurlijk niet niets. Zomaar afscheid moeten nemen van werk wat je 27 jaar heel graag gedaan hebt. En van de mensen daarom heen. Sommigen werkten er net zo lang als hij. Zijn laatste nachtdienst heeft hij gehad. Nu 4 dagen vrij, dan nog 2 vroege en 2 late. En op 31 december gaat het licht uit op de afdeling. Lastig allemaal. Loslaten voor hem.

Natuurlijk gaat het gewone leven hier thuis gewoon door. Fijn is het dat de meisjes even weer een paar dagen/weekjes in beeld zijn. Zij vieren met ons kerst, de jaarwisseling wordt met vrienden en vriendinnen gevierd. In hun eigen stad. En zo hoort het ook. Loslaten voor mij.

Ik had nog een beetje pech ook. Mijn kies brak af, op 20 december. Mijn tandarts heeft vakantie, zij is de 30ste er pas weer. Dan ga ik snel bellen en hopen dat ze heel snel tijd heeft het weer te maken. Ik heb er totaal geen pijn aan, en mag dat wel zo zijn, dan zijn er altijd nog plaatsvervangers in de buurt die me kunnen helpen. Maar voor nu? Loslaten denk ik dan maar.

Er gebeurde hier ook nog wat leuks. Ik bezuinigde me een slag om de rondte de laatste tijd als het om energieverbruik ging. Lampen uit, de verwarming anderhalf graden lager, petroleumstelletjes in de aanslag en ook de oven werd vervangen voor een kleintje die minuten en soms uren korter aan staat. De was hang ik op, een droger komt er hier niet meer in. Maar in mijn omgeving hoorde ik alleen maar mensen die bij moesten betalen. En ik, pessimist als ik ben wanneer het gaat over financiën, had ook alweer visioenen van veel geld bij te moeten betalen.

Jan opende de mail van de energiemaatschappij en zag een bedrag van meer dan 550 euro staan. "Oh jee" , dacht hij, "hoe vertel ik dit voorzichtig..."
En toen... toen zag ie de woorden "in uw voordeel" en "terugstorten" Yes! We krijgen dit megabedrag terug!! Het is alleen jammer dat ik nu iedereen weer thuis is me weer een bult was, en lichten uit doe, en in mijn Tshirt loop omdat het zo warm is hier in huis... (of ben ik dat met mijn leeftijd ; ) Hier dus ook weer... Loslaten!

Het kan dan ook geen toeval zijn dat we deze week een kerstwens van kennissen kregen, met een boodschap van Nelson Mandela erin.

Foto van www.

Een boodschap over... jawel! Loslaten!! Ik citeer even een alinea voor jullie:

Loslaten is niet anderen tegen zichzelf beschermen,
Het is een ander toestaan de werkelijkheid onder ogen te zien,
Loslaten is niet ontkennen maar accepteren,
Loslaten is niet alles naar mijn hand zetten maar de dag nemen zoals die komt,
En me er zelf gelukkig mee prijzen,
Loslaten is niet anderen kritiseren of reguleren,
Maar te worden wat ik droom te zijn!!

So... die kwam binnen. Wat een mooie tekst voor de kerst, en om het jaar mee te sluiten en het nieuwe jaar mee te beginnen! Ik deel dit graag met jullie allemaal en hoop dat het ook voor jullie werkt. Met de kerst, maar zeker ook in het blanco jaar dat voor ons ligt.

Een hele fijne kerst, en een mooi en inspiratievol 2014 wens ik jullie toe.

't Is niet perfect, maar ik ben er wel gelukkig mee!

Deze zin heb ik jullie in een ver blogverleden ook wel eens voorgeschoteld. Ik vond 'm, toen ik hem het eerst las, echt een eye-opener! Want wat kon het mij vroeger pesten zeg, als iets niet helemaal uitviel zoals ik me voorgesteld had.

Maar inmiddels word je ouder, en wijzer ;) en dan word je dus ook wat milder. En dat kan op sommige momenten zo in je voordeel zijn. Zoals met het plaatsen van een kerstboom...

We kopen de kerstboom altijd bij de buurman. Kruiwagen mee en binnen een paar minuten staat er hier een boom achter het huis. En dan. Dan begint het.

Andere jaren gingen we op zo'n moment eens bedenken waar het ding eigenlijk in moest staan. Inmiddels hebben we daar een blijvende oplossing voor. Een mand. In de decembermaand fungeert ie als kerstboommand, de rest van het jaar is het de mand waar wij de rollen pakpapier in bewaren. Momenteel staat er een boodschappentas met rollen op de overloop. Kan ook.

De boom gaat in de mand. Ho... eerst nog even iets eronder, het ding moet soms ook water hebben en er is niets vervelender dan een waterballet in de kamer. Oké, de plankenvloer is in de voorkamer wel aan vervanging toe, maar zolang dat nog niet zover is wil ik het niet armoediger laten lijken dan dat het al is. Afwasbak uit het aanrechtkastje gehaald, dat voldoet wel. Dachten wij.

Niet dus. De eerste keer dat ik de gieter boven de pot van de boom hield, lag er meer water op de vloer dan in de pot. Kan toch niet de bedoeling zijn... En de boom stond een beetje scheef in de bak, dus het liep er ook nog langs. Crisis!

Nee, dit was niet perfect, en ik was er ook niet gelukkig mee. Dus toog Jan naar de plaatselijke bouwmarkt en kocht daar een bouwemmer. "Voor de kerstboom?" vroeg de kassajuffrouw, ze hadden al meer mensen met wateroverlast langs gehad. Grappig.

De boom werd met ballen en al opgebeurd en de emmer werd onder de pot van de boom geschoven. De mand ging daar weer omheen. En nu... nu kan het ding water krijgen en hoop ik dat ie het nog lang uit houdt zonder dat de naalden uitvallen. Jaa, hij staat een beetje scheef, da's waar. Maar ach, om maar even op de titel van dit stukje terug te komen... precies! En kijk eens wat een leuk engeltje erin hangt!

Een aantal jaar geleden bij de kringloop gescoord. In mijn ogen: helemaal perfect : )

Huishouden vervelend?

Nee, ik heb eigenlijk helemaal geen hekel aan het huishouden. Een beetje poetsen zo hier en daar in huis, een wasje draaien, stofzuigen, de tuin netjes houden, het is aan mij allemaal wel besteed. Er zit misschien niet altijd evenveel structuur in, dat niet, maar het is altijd best wel naar mijn zin zo aan het eind van de dag.

Ook koken doe ik graag. Dan weer eens zo'n gerechtje, dan weer eens een ouderwetsche ovenschotel (die staat momenteel alweer in de oven te wachten tot ie vanavond lekker opgewarmd wordt) ik blijf het leuk vinden om elke avond weer wat op tafel te zetten. En dan is het nog fijner als het ook een beetje gewaardeerd wordt. (ach ja, een huisvrouw is ook maar een mens, toch?).

Maar aan 1 ding heb ik een grondige hekel. Bedenken wat er nu weer voor boodschappen moeten komen. Voor de hele week een lijstje maken met "wat eten we zo ongeveer deze week" (is wel zo goed voor het budget om dat vooruit te doen, zelfs Jamie zegt dat in z'n laatste boek) en dan de kasten langs kijken wat op is. Bleh...

Gelukkig gaan Jan en Pino zo even mee naar de winkel. Best makkelijk, zo'n ruime bus met koelkast ;) Ook met het parkeren vind ik het fijn. Er zijn niet zoveel plekken bij mijn favoriete winkel van het moment (die goedkope, die begint met een L...

Ik heb er maar eens een pen en papiertje bij gepakt, en toch maar weer gekeken wat ik nog in huis heb. Daar een lijstje omheen gemaakt met gerechten die nogal divers zijn (is gezond heb ik me laten vertellen) en met veel verse groenten vooral. Nee, pakjes komen niet zoveel meer in zicht in de keuken. Jamie leerde me dat ik met verse ingrediënten minstens zover kom...

Maar er zijn natuurlijk dagen waarop ik van het lijstje af wijk. Ik heb geen zin of geen tijd dan om rekening ermee te houden. En dan... dan is het handig dat er dochters in het zicht zijn die studeren. En dus ook geen uren de tijd hebben om zich bezig te houden met koken. Maar die wel hele leuke ideeën hebben!! Zoals deze:

net uit de oven...

met de salade erop.

Fleur's idee! Fleur is van de wraps. Zij koopt zo'n pak van die platte dingen en daar gaat dan van alles in. Of op. Zo kwam ze laatst op dit idee: Een wrap dus. Die besmeer je met pesto (ik had nog een restje zelfgemaakte staan, gemaakt van walnoten, kaas, olijfolie en basilicum, maar je kunt het ook gewoon kopen natuurlijk) Dan gaan er plakken tomaat op, en nog wat oregano. Erover heen geraspte kaas (die heb ik standaard in de vriezer momenteel, de restjes van een kilostuk rasp ik en zo bewaar ik dat. Werkt prima!) en dan zo'n minuut of 7 in de oven op 200 graden.

Als het uit de oven komt, doe je er rucola sla overheen, met plakjes peer en stukjes walnoot. En daar eet je dan toch lekker van... probeer maar! Eet smakelijk! (Voor de aanvulling is een kopje zelfgemaakte tomatensoep geen gek idee trouwens ;))

So... en dan ga ik nu eens even kijken of Jan al een beetje wakker is (nachtdienst gehad). Even een kopje thee drinken en dan... op naar de boodschappen! Fijne dag allemaal verder!!

Kerstkrans voor een prikkie!

Ik ben weer op dreef geloof ik ;) Nog maar een berichtje dan. Gisterenavond flanste ik dit nog even in elkaar:

En dat voor een prikkie! Een strokrans voor een paar euro, evenals het hertenkopje (beiden van de Action) en de vulling tussen de noten. Die noten heb ik aan mijn vader te danken. Zij hebben buren die elk jaar weer met grote hoeveelheden het hek binnen komen. En mijn vader weet inmiddels al waar ie ze ook kwijt kan.

Natuurlijk smikkelen we er ook van. Notentaart, salade met appel, peer en noten en dit weekend maakte ik pesto met noten, basilicum en geraspte kaas. Ook heel erg lekker!

Maar goed, ik dwaal weer af... Wat ik dus eigenlijk zeggen wil... een krans is helemaal niet moeilijk te maken en ook niet duur dus. Maar wel heel gezellig, toch? Fijne dag vandaag!

Buiten eten!

Het zal je toch gebeuren... is het december en dan eet je buiten! Of ik mijn verstand verloren heb? Nee hoor. Wij eten vanavond gewoon binnen. Gezellig... tafel dekken, kaarsje aan en genieten wat ik weer klaargemaakt heb. ('k heb nu eigenlijk nog geen idee wat er op tafel komt, maar da's weer van een andere orde:))

Voor de vogels is het heel wat anders nu. Het begint al licht te vriezen 's nachts en dan wordt het toch allemaal wat lastiger. Vandaar dat ik ook maar even voor hen wat klaargemaakt heb. Even de keuken in, wat frituurvet gesmolten en daar een zak vogelzaad doorheen gedaan. Wat kopjes uit de kast getrokken, wat takjes geknipt van het kornoelje in de tuin en na een dagje uitharden hangen deze in de boom:

Kopjes vol heerlijk vogelvoer! Maar daarna had ik nog wat mengsel over. Ik had gelukkig al wat vormpjes van pudding bewaard, en ook heb ik wat aardewerk puddingvormen. Helaas kwam het mengsel niet goed los uit de laatst genoemde. Maar toch had ik nog een mooi gevulde etagère! Kijk maar:

De vogels kunnen zo aanschuiven ;)

Nu moeten de vogeltjes nog even wennen aan de nieuwe dingen om het huis. Maar als ze morgen net zo fanatiek erop reageren als ze op de pindakaas doen, ben ik aan het eind van de week weer in de keuken te vinden ;))

Even delen...

Dit wilde ik toch echt even met jullie delen: Ik had zo'n goed boek te pakken afgelopen weekend! Dit boek:

Wel even waarschuwen: Als je er eenmaal in begonnen bent, is er geen ontkomen meer aan : ) Het is een prachtig relaas over een vrouw die de persoonlijk verzorger van een man met een hoge dwars-laesie wordt. De schrijfster schrijft het heel herkenbaar, maar tegelijk ook heel integer. Nou ja weet je wat? Ervaar het zelf, zou ik zo voorstellen. Veel leesplezier!!

The day after...

In mijn geval... the day after de voorstelling van "Soldaat van Oranje". Pff wat was dat een belevenis zeg!

Ik zit nu op de bank na te genieten. De c.d van de musical staat op. Ik kan het niet laten als we naar een musical zijn geweest. De c.d. moet mee. En in de auto gisterenavond, op de terugweg, kwam de musical nog weer eens voorbij. En genoten Jan en ik nogmaals na.

Toen Jan afgelopen oktober 50 werd en ik vroeg wat hij hebben wou voor zijn verjaardag kwam ie hiermee op de proppen. Na eerst even te twijfelen vanwege de kosten, ging ik toch al snel akkoord. En ik heb er geen spijt van, want wat vonden we het prachtig!

Na een bezoekje aan Leiden, we kwamen er toch min of meer langs, waren we al flink op tijd op locatie. Dat maakte dat Pino helemaal het vliegveld over moest rijden. Indrukwekkend hoor, zo tussen de lampjes richting parkeerplaats. Eenmaal binnen was het nog een poosje wachten, dat wel.

Maar op de plek waar dat kon, in de lounge van de hangar, daar keek je je ogen ook uit. Prachtig gedecoreerd, dat alles in de stijl van de jaren 30/40. En zelfs toen ik voor de voorstelling nog even naar het toilet moest, bleek ook daar het thema doorgevoerd te zijn. Ik twijfelde nog of ik er een foto van zou maken, om het jullie even te laten zien, maar dat vond zelfs ik iets te ver gaan ;)

En dan de voorstelling... We zaten op mooie plekken. Zo middenin de zaal, op plekken in het midden. Pal naast de plaats waar de geluid- en beeldtechnici zaten. Ook dat was leuk om even zo te zien, maar al snel hadden we daar weinig belangstelling meer voor.

De zaal bevindt zich op een draaiplateau. Dat plateau draait langs verschillende podia heen. En wat daar allemaal gebeurt... van heel kleine en serene scenes tot een heus vliegtuig kwam er voorbij. Zo zat je op het strand mee te kijken, zo bevond je je voor je gevoel in een gevechtsvliegtuig!

(plaatje van www.) Moeilijk voor te stellen misschien, maar dit is in het "echt" nog mooier!

Toen op het laatst de hoofdrolspeler op zijn motor wegreed na het bekende deuntje van Soldaat van Oranje had je ook werkelijk het gevoel hem buiten na te kijken, en eigenlijk was dat ook een beetje zo. Want de buitendeuren stonden werkelijk gewoon open!

Het staande ovatie was lang en zeker verdient. Zoals jullie al lezen, het is zeker een aanrader, deze musical. Voor ons was het in ieder geval een erg geslaagd dagje uit!

Makkelijk receptje.

Vandaag waren Fleur en Mirte nog thuis. Altijd gezellig weer. Maar helaas... vanmiddag moest ik wel even weg. Ik had een verjaardag van een nicht en ik was dus niet zo vroeg thuis nadien. Omdat in het begin van de avond er weer een trein gehaald moest worden door de dames, moest er dus iets makkelijks op tafel komen. En als het kon ook nog iets gezonds. Dat werd dit:

Pasta met spinazie en zalm. (Oei... helemaal scherp deze foto. Zal wel komen door bibberende vingers van de honger ;)) Hoe ik het maakte? Heel simpel!

Een halve prei en een ui snijden. Dit een poosje zachtjes smoren in de pan, waar ik wat olijfolie in heb gedaan. Als de uitjes glazig zijn, gaan er per persoon zo'n 7 deelblokjes spinazie a la creme in. Beetje Italiaanse kruiden ( ik heb kruiden met zout) erbij strooien. Deksel erop en met het gas op heel zachtjes het laten ontdooien. Dan gaan er 2 stukken zalm bij. Deze laat je zachtjes gaar smoren. Tussendoor de zalm in stukjes trekken met een vork. Daarna nog een paar in partjes gesneden snoeptomaatjes erbij.

In de tussentijd kookte ik pasta gaar. Zo'n 75 gram per persoon. Dat gaat dan door het spinaziemengsel. Eventueel nog wat op smaak brengen met zout en peper en dan... smullen maar!

Een ideaal recept in de drukke decembermaand. In een minuutje of 20 zit je aan tafel. Wat wil je nog meer??

Je bent een echte .......... als...

Als ik na een rondje blogland nog niet genoeg heb van de laptop op schoot ga ik altijd even buurten bij Jan's facebook pagina. Leuk, om zo even te kijken wat er daar op gepost is. Ik heb zelfs zelf ooit een account gehad, maar op een of andere gekke manier werd 'm dat niet. Dus hief Junior op mijn verzoek dit weer op.

Een tijdje geleden ontdekte ik een leuke pagina in facebookland. "Je bent een echte .......aar als", heette ie. Op de puntjes staat dan de naam van onze woonplaats, zoals je misschien al wel door had. Hierop vond ik allerlei leuke foto's van ons dorp, uit het verleden.

Het was een feest der herkenning. Zoveel leuke oude foto's dat daar op stonden, echt fantastisch. Ik, geboren .......aar, kon me zelf ook nog zoveel herinneren van de beelden die langs kwamen! Zowel de kleuterschool, als de lagere school, zelfs de middelbare school waar ik gezeten heb, en die helaas allemaal niet meer bestaan, vond ik hier op foto terug. Zo ook vele winkeltjes en zelfs een advertentie van de typeschool waar ik op zat (oh, wat had ik daar een hekel aan maar wat is dat nu makkelijk...) kwamen langs. 

Tijd om ook mijn ouders te vertellen wat een mooie ontdekking ik had gedaan. Al snel werd ook bij hen op de computer de pagina bij favorieten gezet (nee, ze hebben geen facebook, maar de pagina is gewoon openbaar) en heel vaak als we elkaar weer zagen hadden we het over die ene mooie foto die er nu weer opgezet was. 

Mijn vader is ook in dit dorp geboren en getogen. Zo ook zijn vader, en zijn opa en... Nou ja, je raad het al. De nog oudere foto's die langs kwamen, daar wist hij ons weer veel over te vertellen. Compleet met anekdotes. Zoals over die veldwachter, deze:

Mijn vader wist te vertellen dat toen de beste man koud in ons dorp te werk gesteld was, meteen al bij de burgemeester moest komen. Hij schreef niet genoeg bekeuringen uit volgens de burgemeester. Of ie daar eens verandering in aan wilde brengen. Nou, dat deed hij! De volgende dag werd er een meisje op de bon geslingerd vanwege het feit dat ze geen licht aan had op haar fiets. Pikant detail? Het meisje was de dochter van ... de burgemeester! Prachtig toch, zo'n verhaal? 

Gisteren kwam ik op het idee mijn ouders uit te nodigen, de laptop op de t.v. aan te sluiten en zo een avondje herinneringen op te halen. Hoe leuk was dat! Al verhalen vertellend en uitpluizend (waar dit pand nu weer stond en hoe nu de situatie is daar) werd het echt een latertje. Maar dat was helemaal niet erg hoor! Pap en mam, als er over een tijdje weer veel nieuwe foto's op staan, zullen we het dan nog weer eens herhalen??

En voor jullie? Misschien is het leuk om eens te kijken of er van jullie woonplaats ook al zo'n pagina bestaat. (Googelen op je bent een echte ... als). Want er zijn er meer, kwam ik achter. In ieder geval van Zutphen zag ik! Misschien kan ik daar al een paar lezeressen bij mee maken ;))

De vlinder van de meester.

"Wat de rups het einde van de wereld noemt, noemt de meester een vlinder". De mensen die net als wij, ook een kalendertje van de Flow in huis hebben, zullen deze zin onmiddellijk herkennen. 't Was namelijk de quote die er gisteren op stond. En hoe slaat deze op ons momenteel...

plaatje van www.

Jan is bijna begonnen aan de laatste maand werken bij zijn huidige baas. Na 27 jaar. Dat we dit al 2 jaar weten, maakt het voor ons dat het niet als een donderslag bij heldere hemel komt. En dat het bedrijf alles tot in de puntjes geregeld heeft is natuurlijk ook fijn.

Jan heeft in de laatste tijd nog een aantal cursussen mogen volgen op kosten van de zaak. De diploma's die hij daarmee gehaald heeft, zullen wellicht helpen bij het zoeken naar nieuw werk. Ook wordt er een traject begonnen waarbij Jan geholpen wordt in het zoeken. Vandaag heeft ie de eerste voorlichting daarover, volgende week volgt een intake-gesprek.

Financieel zijn de dingen gelukkig ook goed geregeld. Er is een sociaal plan, dit kan toch als vangnet helpen bij de eerste periode werkeloos zijn. Er zijn mensen die het momenteel slechter treffen, dat realiseren wij ons terdege. Maar het feit blijft...

Het feit dat Jan nu ie net 50 is geworden op straat staat. En dus niet alleen zijn zekerheid van een baan kwijt is, maar ook de mensen om zich heen zal gaan missen. Dit maakt al met al dat je uit je comfortzone word gehaald. En dat is iets wat misschien nog wel het zwaarst telt.

Als het feit zich niet voorgedaan had, was Jan waarschijnlijk nog wel 17 jaar blijven werken bij deze baas. Het was fijn en afwisselend en voor Jan uitdagend werk, dus reden om op te stappen had ie niet. Ja, natuurlijk heeft hij best eens gesolliciteerd in de tijd dat hij hier werkte, om vervolgens tot de conclusie te komen dat hij het toch wel erg getroffen had.

En nu... nu moet ie wel. Is dat negatief? Nou, uit mijn omgeving ken ik verschillende voorbeelden waarbij dat helemaal niet het geval was. Waarbij achteraf zelfs gezegd werd dat het misschien wel goed was dat het bedrijf failliet ging. (In die gevallen dan).

Ga ik nog even terug naar de eerste zin in dit schrijfsel... die rups, daar identificeer je je toch het eerst mee. Maar gezien er nu al mensen om ons heen zijn, die Jan al een fictieve leeflijn toewerpen in de vorm van een mogelijke baan, ga ik toch al een beetje als de meester denken. Naïef? Ja, zo zullen sommige mensen het ook noemen. Maar waar hoop is is... die vlinder! Toch??

Beetje verwaarloosd...

Oei... ik had woensdag het laatst mijn toetsenbord van de laptop aangeraakt kom ik net achter. Jullie zijn dus best een beetje verwaarloosd door mij. Ik weet (door de statistieken op mijn dashboard) dat er toch nog een hoop mensen waren die toch nog even een kijkje hier kwamen kijken. Oei...

Hoe dat zo kwam? Tsja... ik had zomaar veel leuke dingen te doen. Lekker kokkerellen onder andere. Ik maakte uit Jamie's nieuwe boek english pie. Een grote, voor Jan en mij en voor Fleur nog een kleintje. Die kwam pas later thuis vrijdagavond en had toch nog wel zin aan een hapje. Niets lekkerder dan na 14 dagen voor jezelf gekookt te hebben eens even weer bij mam aan te schuiven, toch?

Ook bakte ik een gevulde speculaas-piet. Zo eentje als ik hier ook ooit deed. Zo zag ie er toen uit: (nu niet veel anders, maar ik was niet snel genoeg met het fototoestel ;))

Recept? Laat me maar even weten bij de reacties als je belangstelling hebt. 

Deze was dus snel op. Daar kwamen zaterdagavond een paar vriendinnen van Fleur bij helpen. Zij kwamen gezellig een film kijken, best leuk zo weer eens wat drukte in de tent!

Sowieso leuk, je dochter weer eens over de vloer. Wij wandelden met Tukker, deden nog een paar leuke kledingaankopen en ik genoot van haar aanwezigheid. Haar zus is momenteel niet in ons land, die geniet van een weekend Londen met 9 vriendinnen, ook niet gek in deze tijd van het jaar...

Dus het schrijven schoot er zomaar even bij in. En het gekke is, als ik de flow kwijt ben, duurt het vaak eventjes voordat ik die weer vind. Maar goed, da's gelukkig wel gelukt!

Aan komen lopen?

Afgelopen zondag deden we het hier thuis even rustig aan. Zaterdagmiddag hadden we een feestje en 's avonds nog eentje. Op allebei de feestjes was het "volle bak". Heel gezellig, daar niet van , maar mij veel en veel te druk af. Als ik maar 1 zo'n feest heb gehad moet ik al moeite doen om daarna weer in de gewone stand te komen, laat staan 2 na elkaar...

Nadat we zondag eerst een ochtendje hadden geluierd, vonden we toch dat er wel een heel klein beetje actie mocht komen. Dus we verzonnen wat. Natuurlijk was daar eerst een wandeling met Tukker, dat kan vaak niet missen in ons geval. En daarna besloten we een bezoekje te brengen aan I.ntratuin, daar kwamen we toch op de terugweg langs.

Er hing hier op het prikbord al tijden een bon, die Jan ooit eens kreeg voor hulp aan een nichtje. Die hadden de afzuigkap kapot, en daar wist Jan wel raad mee. Afzuigkap gemaakt en toen kwamen ze met dit presentje op de proppen. Hoeft natuurlijk niet, maar toch leuk. Vandaag moest het er dus maar eens van komen om het ding te verzilveren. Kon ik meteen eens wat inspiratie opdoen, tenslotte is er ook alweer kerstmarkt bij deze winkels.

We liepen door de zaak. En ik keek mijn ogen uit. "Oh kijk", zei ik regelmatig tegen Jan, "da's ook een leuk idee." Ik heb nog wel... in de tuin en als ik dan..." nee, aan mij raken ze daar niet echt veel spullen kwijt, veel te duur allemaal...

En toen kwamen we bij een stelling waar boeddha-beelden stonden. Van een jonge boeddha ook, heel lief. "Nou, dan neem je die toch mee?" zei Jan enthousiast. Maar ik twijfelde. "Ik weet niet zo goed waar ik die neer moet zetten en... zo'n ding hoor je toch te krijgen en niet voor jezelf te kopen?" Later praatten we er nog even over door en kwamen we tot de conclusie dat ie leuk zou staan bij ons vijvertje. Maar ja, het argument van krijgen en niet zelf kopen bleef overeind staan, en we liepen toch maar door.

Tot we in een stand van Claire en Eef kwamen. En daar kon ik slagen. Dit bord namen we mee, leuk hè?

Het hangt momenteel al te pronken in de hoek van de tussenkamer. Ik ben er blij mee.

Gisterenmiddag. De fruitboer was langs geweest en ik liep, rijk met mijn aankopen (een flinke zak fruit) terug naar de deur. En toen... toen viel mijn oog op een bak, die onder de tuintafel stond. Die bak stond vroeger bij de vijver. Huh?! Ik draai me om naar de vijver en daar stond ie! Kijk!!!

Surprise! Zo maar aan komen lopen, zo leek het wel! Dat kon er maar eentje op zijn geweten hebben. (Gisteren was ie tenslotte een half uurtje later, maar ik dacht dat dat met zijn werk te maken had.) Dus ik apte Jan:" Er is hier een boeddha aan komen lopen!  Ik kreeg een blozende smiley terug. Zo zie je maar weer. Jan doet nog steeds zijn bijnaam eer aan. Hij is voor mij echt de surprise-man!!

Speciaal voor Mirte...

Hee Mirte! Jij vroeg mij laatst om het recept van het bananenbrood dat ik had gemaakt toen jullie (jij en Fleur) thuiskwamen. En ik dacht maar zo dat het handig was om het via dit adres aan je te geven. Het recept is vind ik te lekker om het alleen voor ons zelf te houden, vandaar. En ook nog eens vetarm, dat willen vast wel meer dames proberen! Komt ie dan:

Men neme: 2 eieren en 150 gram kristalsuiker, en dan klop je er in ongeveer 5 minuten een schuimig geheel van. Daar doorheen gaan: 2 overrijpe bananen, fijn geprakt, 4 eetlepels appelmoes, 5 eetlepels magere melk, 1 eetlepel olijfolie en 1 eetlepel vanille-extract. Dan nog even flink door kloppen.

In een andere kom zeef je 225 gram bloem, 1 zakje bakpoeder en een halve eetlepel zout. Je mikt de hele boel bij elkaar en schept het even snel met een houten lepel tot een mengsel. Dan nog 30 gram gehakte walnoten erdoor en dan gaat het geheel in een cakevorm, die je van tevoren even bekleed hebt met bakpapier en bebloemd hebt.

Iets langer dan een uur gaat ie dan in de oven op 160 graden. Je kunt zien of ie gaar is als je er een satéprikker in steekt en die er droog uit komt. Als het goed is ziet het brood er dan zo uit:

En zo van de binnenkant:

Enneh...

Wel even proeven natuurlijk hè.... je bent de bakker of je bent het niet ;))

Zag je ze?

We keken net de aflevering van "Volgende week" van gisteren even terug en ja hoor! Ze waren in beeld. Mirte zag je wat vaker voorbij komen maar op een gegeven moment werd het beeld heel leuk (ben helemaal niet bevooroordeeld hoor...), kijk maar:

Toch grappig om je eigen kinderen even volop in beeld te zien ;))

Fleur en Mirte vanavond op t.v!

Ik krijg net een berichtje van Mirte. Zij en Fleur zijn vanochtend afgereisd naar Amsterdam, om de opnames bij te wonen van het programma "Volgende week".

Plaatje van www. Zoals wij het hebben begrepen zitten de meisjes achter de mensen op de foto links.

"Volgende week" is een nieuw programma op RTL 4 waarin ze het nieuws voor de volgende week voorspellen. Fleur en Mirte gaven zich laatst op om in het publiek te mogen zitten en dat lukte.

Nu stuurde Mirte een foto, waaruit blijkt dat ze pal achter het panel zitten. Dus ze zijn sowieso in beeld, leuk toch? Gaan jullie kijken vanavond? Om 10 uur op 4. Wij zijn er niet, dus dat wordt een andere keer kijken helaas. Maar zien zal ik het, want hoe vaak komt zoiets nu voor ;))

Berichtje van een andere Blogland bewoner.

Nee, wees maar niet bang mede Blogland-landgenote, ik ga je identiteit natuurlijk niet onthullen. Want dat was de reden dat je mij per mail stuurde wat je zoon had geschreven.

Je zoon heeft ook PDD-NOS zo schreef ie. En je zoon schreef ook hoe moeilijk ie dat vond. Dat hij vast houdt aan bepaalde gewoonten, en niet omdat hij daar zelf nou zo voor kiest. Meer omdat het leven dan leefbaar blijft voor hem. Hoe herkenbaar is dat voor mij, met betrekking op Jan Junior...

Jan Junior heeft zo zijn gewoonten. En die ontstaan door een aantal keer hetzelfde te doen, en dan is het later heel erg moeilijk omkeerbaar. Zeg je 3 keer dat je iets om een bepaald tijdstip van hem gedaan wilt hebben, de 4de keer is het ontzettend moeilijk om dat te veranderen.

Dat veranderen kan alleen door zorgvuldig overleg en hem meerdere keren erop te wijzen voorafgaand. Zo doen we dat dan ook, uit respect voor Jan. En daardoor kweek ik natuurlijk ook een bepaald vertrouwen op en dat is voor mij uitermate belangrijk. Doordat hij vertrouwen krijgt in mij voelt hij zichzelf begrepen, en dat doet hem groeien in zijn ontwikkeling.

Dat betekent nogal wat voor een ouder van een kind met autisme. Dat betekent dat je niet altijd flexibel kunt zijn ten opzichte van anderen, en dat je vaak onbegrip krijgt uit je omgeving. Het gevoel dat men je overbezorgd vindt ook. En dat je vaak het gevoel hebt dat mensen meer van Jan vragen dan ie aan kan. Vooral sociaal gezien. Hij lijkt immers niet op een autist... doet vrolijk mee en hij kijkt je toch aan? Die opmerking kreeg ik laatst van iemand, ik heb maar geen poging gedaan om het een en ander uit te leggen. Had geen zin m.i. in dat geval, maar mij werd de mond wel gesnoerd kan ik je zeggen...

Dat Junior bij het laatste feestje van zijn vader, toen de volleybal kwam vieren dat ie 50 was geworden angstvallig op zijn kamer bleef zitten, dat ziet men dan natuurlijk ook niet. Ik vond het zelf ook megadruk, en heb toen besloten hem het niet aan te doen er zich hier tussen te mengen. Dat kost hem heel veel energie, en ik zie het nut er niet van in, vandaar.

Plaatje van www.

Waarom ik dit relaas schrijf? Misschien wel om wederom begrip te kweken voor mensen met een kind met een autisme-spectrum-stoornis. Nee, het is vaak geen onwil van de ouders. Ze doen, net als alle andere ouders, dat wat ze het beste vinden voor hun kind. En dat kan in zo'n geval totaal iets anders zijn dan bij andere kinderen. Beetje begrip dus maar? Alsjeblieft??

Serviesgoed in stukken.

Nee, het servies vliegt hier niet door de kamer, dat valt gelukkig wel mee. Maar toch maakte Jan van de week korte metten met een paar kopjes. Hij pakte een hamer en een doek en ging toen redelijk gecontroleerd te werk. Waarom? Nou, ik had weer een zelfmaak-cadeautje in mijn hoofd.

Jan's zus en zwager zijn dit weekend 25 jaar getrouwd. En dat vieren ze zaterdagavond. Ik kan natuurlijk met een bos bloemen en een enveloppe aankomen, maar dat vind ik net iets te makkelijk in dit geval. Dus verzon ik wat anders. Onder het motto "scherven brengen geluk" begonnen we eerst eens met die scherven creëren...

Dat deed Jan dus. En ook bracht ie een kist met schelpen naar beneden. Die staat al jaren onder een kast op de overloop. Daarin zit een schat aan schelpen, overal in Europa op de stranden bij elkaar gezocht. Ik kan het nu eenmaal niet laten om, als we op vakantie geweest zijn, telkens weer met een aanvulling thuis te komen. Zo ziet mijn verzameling er uit momenteel:

Goed. Een strokrans, het lijmpistool en nog wat mooie witte roosjes, ook ooit eens op de kop getikt, bij de hand en toen begon het grote plakken. Na een paar uurtjes was dit het resultaat:

Als je goed kijkt zie je op de bovenstaande foto onderin zelfs het merk van de kopjes die ik gebruikt heb nog terug komen :)

Het haakje waar ze 'm eventueel aan op kunnen hangen, ook in stijl...

Junior gaat nog aan de slag om van een oude trouwfoto (wel 25 jaar oud :)) van schoonzus en zwager een bijpassend kaartje erbij te maken. Dan lijkt me dat het cadeautje  persoonlijk genoeg is naar mijn zin. Ik hoop dat het leuk wordt ontvangen. Maar 1 ding is zeker: ik heb het rechtstreeks vanuit mijn hart gemaakt!

Tekort komen.

Ik heb nog wel eens mijn twijfels. Jaren geleden, toen Fleur nog een peuter was, koos ik ervoor om thuisblijfmoeder te worden. 3 Kinderen in 4 jaar, dat maakte dat dit de daarop volgende jaren ook niet anders werd. Ik vermaakte me wel, zachtjes uitgedrukt.

En toen de jongste eenmaal op school zat, bleek ie autisme te hebben. Daarmee kwamen de gesprekken, therapieën en vooral ook het onbegrip van de buitenwereld  (toen ook nog van school jammer genoeg) in beeld. Dus bleef ik in de buurt. En dat betekende dat mijn rol als thuisblijfmoeder lang behouden bleef.

plaatje van www.

Natuurlijk zagen we om ons heen wel mensen die meer konden (financieel) dan wij. Een nieuwe keuken, een vliegreis met de kinderen naar een warm oord, nee, dat zat er bij ons niet in helaas. Gelukkig maar dat we bij het kopen van ons huis wel uitgegaan waren van 1 loon, daar hoefden we ons toen geen zorgen over te maken.

Deze week kwam het een en ander zo eens te sprake. Ik vroeg me af of Jan Jr. wel eens last had gehad van de situatie hier in huis. En dan bedoelde ik vooral het  feit dat hier altijd op de centjes moest worden gelet. Maar wat had ik dat verkeerd ingezien!

"Jan, heb jij wel eens het gevoel gehad dat je iets tekort bent gekomen vroeger?" was mijn vraag. "Nee, juist helemaal niet!" was zijn antwoord. "Jij was er toch altijd??" Van zo'n antwoord hè, daar bloeit je hart van op. Mijn dag was weer helemaal goed!!

Die andere man...

Ik zal het hier dan maar bekennen... ik heb de laatste tijd wel veel belangstelling voor een andere man. Die man kan iets wat mijn eigen Jan toch iets minder onder de knie heeft. Komt Jan niet veel verder dan "Bami!" als ik vraag wat hij morgen klaar gaat maken als ie toevallig gaat koken, deze vent heeft zulke leuke en lekkere ideeën...

Maar Jan is de kwaadste niet hoor. Hij gunt mij gewoon die andere man. Nou ja, het laatste boek wat Jamie geschreven heeft dan. "Besparen met Jamie" heet het. En vorige week kreeg ik zomaar van Jan wat geld om dit boek te kopen, lief hè?

Vorige week sloeg ik wel wat meer boodschappen in. Jamie stelde voor om een voorraadje basisingrediënten in te slaan en dat kon ik natuurlijk niet negeren. Van tomatenblokjes tot canneloni, verschillende soorten rijst en azijn, tja... 't was eventjes een investering. Maar dan heb je ook wat!

Een kelder vol dus. Vanochtend sloeg ik het boek eens open en dit kwam ik tegen:

Een lekker recept met kip en spinazie. Nou, de kip zou een restje moeten zijn, maar die had ik niet. Dus greep ik in de vriezer naar wat gehakt, en dat bleek ook een goede greep. Ik dook de keuken in en na een poosje kokerrellen en een half uurtje oven hadden we dit vanavond op tafel staan:

Nee, klopt... het lijkt er niet sprekend op helaas... Maar lekker was het wel! Ik proefde al tijdens het koken dat de tomatensaus een beetje scherp was uitgevallen dus ik maakte er een salade bij om een beetje te blussen:

Oei... niet scherp deze foto, dat kunnen ze bij Jamie's team beter...

Achteraf viel die scherpte best mee, maar goed. Een beetje vitamientjes extra kan nooit kwaad. En Jamie ('s boek) ? Die mag blijven van Jan. Goed hè?

Yoghurt-tiramisu met een speculaasbodem.

Oke, voor ik met dit blogje begin zal ik eerst laten zien waar ik vrijdag zo nodig mee bezig moest. We waren even bij de Wibra langs geweest en daar kwam ik bolletjes wol tegen. Voor een euro per stuk. Ik kocht er drie en aan het eind van het weekend had ik deze stapels gehaakt:

Het begin van een decoratief dekentje voor op de bank. Ik heb het eens even bekeken en vanmiddag moet ik nog wel terug naar de winkel om er nog 6 bollen bij te halen. Maar het is zo'n leuk werk! Ik haak er telkens eentje tussendoor. Bij de koffie, even na de lunch, 's avonds bij de t.v.... en zo heb je binnen de kortste keren een paar stapeltjes. Ik haak nog even vrolijk door en als het af is laat ik het hier nog even zien, goed?

Maar om nu even de titel van dit blogje te verklaren... Ik maakte zaterdag een tiramisu. Van allemaal restjes die ik in huis had. Er lag nog een gedeeltelijk pak speculaasmolens zacht te worden. We zijn doordeweeks maar met z'n drietjes en dan gaat dat niet zo hard meer.

Ook stond er nog een rest Griekse yoghurt in de koelkast. Best lekker, maar Turkse is net iets minder dik, en dat heeft toch mijn voorkeur. Ook stonden er eieren, een beetje teveel. Ik moet nog steeds wennen aan de hoeveelheden die ik insla. Als je jaren voor 5 personen gewend bent :o

En toen kwam ik op een idee. De eerste laag van de tiramisu die ik in gedachten had bestond uit gewoon "droge" speculaasstukken. Daarop ging een laag geweekte (heel even maar) in afgekoelde expresso.

En toen kwamen de eieren in zicht. Vier van die exemplaren splitste ik. De eiwitten klopte ik stijf en nadat er 150 gram suiker in ging nog even. De eidooiers klopte ik samen met nog eens 100 gram suiker romig. Daar ging 200 gram Griekse yoghurt en 100 gram Straciatellayoghurt door. Even nog doormixen en dan spatelde ik het eiwitmengsel erdoor. Dat ging weer boven op de speculaasbodem. In de koelkast ermee, opstijven. (toch wel een paar uurtjes).

's Avonds, vlak voor het opdienen strooide ik er cacaopoeder op. En toen... ze vonden het heerlijk! En de ingrediënten, die anders toch al snel weggegooid zouden worden kregen een prima bestemming. Enneh, wat ik me nog bedacht... met pepernoten onderin zou ook best lekker zijn. Misschien een ideetje voor na het diner op sinterklaasavond ;))

Back to normal...

Terug naar het normale leven dan maar. Ik heb de hele week er niet toe kunnen komen om te schrijven, en daar moet toch maar eens weer verandering in komen vond ik zo. Hoe fijn is het dan als het onderwerp zich geheel onverwacht aankondigt...

Wat is normaal hier in huis? Het is hier door de ploegendienst van Jan geen dag hetzelfde. Vandaag had Jan vroege dienst en dan is ie zo rond een uur of 3 's middags thuis. Hij rijdt er zo'n drie kwartier over van werk naar huis, vandaar.

Na even lekker thee gedronken te hebben kwamen we, gezien het zonnetje buiten op het idee om nog even richting bos te gaan met Tukker. Het groene autootje werd gestart en daar gingen we dan. Eenmaal bij het bos aangekomen was het daar opvallend rustig. Het is losloopgebied waar we altijd heen gaan en meestal komen we veel mensen en honden tegen. Zo niet vandaag...

Welgeteld 1 hond en 1 mevrouw. Maar deze mevrouw wees ons wel op iets heel speciaals. "Moet je daar, over het hek, een stukje verderop eens kijken", zei ze. Daar, iets verderop in het bos, wat gelukkig afgezet was, zagen we deze schoonheden:

Niet helemaal scherp, helaas. Foto van mobiel en dan ook nog eens ingezoomd...

Twee prachtige herten! Terwijl Tukker vrolijk verder speelde met zijn gevonden stok (hoezo jachthond;)) hebben wij in alle rust van het aanblik kunnen genieten. Ze gaven ons zelfs de tijd om nog een foto te maken:

Ja, hij zag ons ook wel...

Toen Tukker uitgespeeld was en we weer bij het groene autootje beland waren, deden we nog even snel een boodschapje in het dorp vlakbij. Thuis aangekomen was er niet veel tijd meer om uitgebreid te kokkerellen dus we namen genoegen met een pannenkoek met rozijnen, kaneel en appel.Ook geen straf hoor!

En zo zie je maar... een gewoon wandelingetje in het bos kan zomaar best speciaal worden. Nou, ik klap de laptop zo dicht hoor. Ik wil dolgraag aan de slag met datgene ik vanmiddag kocht. Wat dat is? Tsja... ik moet toch wat te schrijven overhouden ;))

Dilemma.

Ik maak het wel een beetje bont, kom ik net achter. Een schrijversblock noem ik het maar. Hoe dat zo komt? Nou, heb je even?

Ik kreeg, zoals ik al eerder schreef, een vraagje of ik mee wilde doen met de geefmaand. En, impulsief als ik vaak ben, zei ik "Ja!" Niet dat ik daar nu spijt van heb hoor, maar toch...

Ik vind dan eigenlijk ook dat ik erover moet schrijven, over dat geven. Maar nu doet het geval zich voor dat veel mensen uit mijn omgeving mee lezen op mijn blog. En daar zit 't 'm nu maar net... Sommige van die mensen gaf ik de laatste tijd iets. Ja, in het kader van de geefmaand, maar niet minder gemeend. Alleen, het voelt zo gek.

Het lijkt een beetje dat ik geef om maar wat te schrijven te hebben hierover. En om dan te profiteren hiervan d.m.v. complimentjes in de reacties. En dat voelt niet goed. Zo krijg je toch het idee dat het niet helemaal belangeloos is. Maar dat is het wel! Oh ingewikkeld dit toch...

Dus heb ik dit besloten. Aan het einde van elke geefweek schrijf ik er een stukje over hier. Op de blog Geefmaand November. Zo deel ik toch mijn ervaringen met jullie, maar niet hier. Hier schrijf ik dan lekker weg over alles wat mij interesseert, net als altijd.

So... ook weer opgelost, hoop ik dan maar. En voor nu? Ik wens jullie nog een hele fijne avond/dag toe. Poeh... alweer iets gegeven ;))

Appel-kaneel-rozijnen-walnotenbrood.

Nou, toch nog maar even een 2de blogje vandaag. Het recept van het brood van tussen de middag, het was namelijk best wel goed gelukt! Nou, komt ie dan hoor:

Ik gebruikte een half pak ciabattabroodmix van de Lidl. Dat kneedde ik met de machine, met 320 ml. water. Er staat 350 ml. op, maar da's echt teveel!!

De bol rolde ik uit tot een rechthoek met de breedte van het broodbakblik.

Dan de vulling erop. Flink kaneel, rozijnen, walnoten en een geraspt appeltje.

Oprollen maar (voor de oplettende lezers, hetzelfde als bij het appelbrood wat ik eerder maakte.)

In het bakblik, en dan zet ik 'm alvast in de oven.

Na een uurtje rijzen gaat ie op 180 graden 35 minuten in de oven. 

En dit was het resultaat... beetje boter of poedersuiker erop... mmmmmmm!


Eet smakelijk!!!

Geven dus...

Zien jullie 'm staan daar in de blogrol hiernaast? "november geefmaand", een initiatief van Mirjam, de verdubbeldame. Zij benaderde mij.

Ik heb natuurlijk al wel eens geschreven over het boek waar deze actie op gebaseerd is. En ik heb het boek ook doorgegeven hier in blogland, met succes. Dit boek:

Dus kwam de vraag:"Wil je nu ook weer mee doen?"

Natuurlijk doe ik dat meteen, impulsief als ik soms kan zijn. Het voelt goed en da's voor mij reden zat. Alleen... nu moet het dus gebeuren. 't Is inmiddels november en het geven dient van start te zijn gegaan.

Ik ben niet zo van het van tevoren plannen helaas. Ik lees bij andere dames dat ze lijsten met ideeën hebben klaarliggen, zo niet ik. Ik neem het zoals het komt, en daar probeer ik dan goed op in te spelen.

Maar dan moet het zich dus wel voordoen. Na gisteren eerst het gevoel te hebben van "oh jee..." kwam de redding toch de tuin in wandelen. De buum. "Trudy, zou jij mij even naar de garage (een kilometer of 6 verderop) willen brengen?" En opgelucht ging ik natuurlijk akkoord.

Oei, dat moet toch wel een beetje anders. En om de dag goed te beginnen heb ik maar eens de basis voor een kaneel-appel-rozijnenbrood in de bakmachine gedaan. Om te "geven" als lunch, Fleur komt dan zo'n beetje thuis en natuurlijk is het leuk om haar te ontvangen in een heerlijk geurend huis met een lekker brood op tafel.

Weet je wat? Als ie goed lukt, geef ik jullie straks het recept, compleet met foto. Zo blijft het geven door gaan. En voor nu? Ik wens jullie een hele fijne zaterdag toe. Is dat ook geven ;))